Ορισμός

Η οστεοπόρωση είναι η αραίωση του οστίτη ιστού και η απώλεια της οστικής πυκνότητας- μάζας, με τη πάροδο του χρόνου.


Εναλλακτικοί ορισμοί

Λεπτά -αδύναμα οστά.


Αίτια, συχνότητα και παράγοντες κινδύνου

Η οστεοπόρωση είναι ο συνηθέστερος τύπος οστικής ανωμαλίας.

Η οστεοπόρωση εμφανίζεται όταν ο οργανισμός παύει να παράγει ικανοποιητική ποσότητα οστίτη ιστού (θεμέλια οστική ουσία), όταν υπέρ-απορροφάται οστίτης ιστός από τον οργανισμό ή όταν συμβαίνουν και τα δύο.

Το ασβέστιο και ο φώσφορος αποτελούν δύο μέταλλα, ουσιώδη για τον σχηματισμό των οστών. Καθ’ όλη η διάρκεια της νεαρής ηλικίας, ο οργανισμός χρησιμοποιεί τα παραπάνω μέταλλα για να παράγει οστίτη ιστό. Η μειωμένη πρόσληψη ή η δυσαπορρόφηση ασβεστίου από τον οργανισμό, μπορεί να οδηγήσει σε διαταραχή της οστικής παραγωγής και του οστίτη ιστού.

Με τη πάροδο του χρόνου, είναι πολύ πιθανό, το ασβέστιο κι ο φώσφορος να επαναπορροφούνται από τα οστά πίσω στον οργανισμό, με αποτέλεσμα ο οστίτης ιστός να καθίσταται αδύναμος. Επομένως τα οστά γίνονται εύθραυστα κι ευάλωτα σε σκελετικά κατάγματα, ακόμη και χωρίς την πρόκληση τραυματισμών.

Συνήθως, η παραπάνω απώλεια συμβαίνει σταδιακά, με το πέρασμα της ηλικίας. Σε πολλές περιπτώσεις, το άτομο μπορεί να υποστεί κάποιο σκελετικό κάταγμα, χωρίς καν να γνωρίζει ότι πάσχει από οστεοπόρωση. Ωστόσο κατά τη χρονική στιγμή που θα συμβεί κάποιο κάταγμα, η πάθηση ήδη βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο και η ζημιά είναι σοβαρή.

Οι κύριες αιτίες εμφάνισης της νόσου, είναι η μείωση των οιστρογόνων στις γυναίκες, κατά την εμμηνόπαυση και η μείωση της τεστοστερόνης στους άνδρες. Οι γυναίκες άνω των 50 ετών, καθώς και οι άνδρες άνω των 70 ετών, διατρέχουν υψηλό κίνδυνο εμφάνισης της οστεοπόρωσης.

Άλλες αιτίες περιλαμβάνουν:

• Την καθήλωση στο κρεβάτι
• Χρόνια ρευματοειδής αρθρίτιδα, χρόνια νεφρική διαταραχή, διατροφικές διαταραχές
• Η φαρμακευτική λήψη κορτικοστεροειδών (πρεδνηζόνη, μεθυλπρεδνηζολόνη) καθημερινά για διάστημα μεγαλύτερο των 3 μηνών ή η λήψη αντιεπιλληπτικών σκευασμάτων
• Ο υπερπαραθυροειδισμός

Οι λευκές γυναίκες, κυρίως εκείνες με θετικό οικογενειακό ιστορικό, διατρέχουν κάποιο κίνδυνο εμφάνισης της πάθησης. Άλλοι παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν:

• Απουσία του καταμήνιου κύκλου (αμηνόρροια) για μεγάλες χρονικές περιόδους
• Κατανάλωση μεγάλης ποσότητας αλκοόλ
• Θετικό οικογενειακό ιστορικό
• Ιστορικό ορμονοθεραπείας για καρκίνο του προστάτη ή καρκίνου του μαστού
• Χαμηλό σωματικό βάρος
• Κάπνισμα
• Ανεπαρκής ποσότητα ασβεστίου στη διατροφή

Συμπτώματα

Δεν υπάρχουν συμπτώματα στα πρώιμα στάδια της νόσου.

Τα συμπτώματα που εμφανίζονται σε προχωρημένο πλέον στάδιο της νόσου, περιλαμβάνουν:

• οστικό άλγος ή ευαισθησία
• κατάγματα σε μικροτραυματισμούς (περιφερικό τμήμα της κερκίδας – κάταγμα του Colle – ή του αυχένα του μηριαίου) ή χωρίς τραυματισμούς, δηλ. (σφηνοειδές) κάταγμα σπονδύλου της θωρακικής μοίρας
• ελάττωση αναστήματος (έως και 15 εκατοστά) με τη πάροδο του χρόνου
• άλγη χαμηλά στην σπονδυλική στήλη, που οφείλονται σε κατάγματα σπονδύλων
• αυχενικό άλγος που οφείλεται επίσης σε κατάγματα σπονδύλων
• υπέρμετρη ραχιαία κύφωση (καμπούρα της γριάς)

Σημεία και παρακλινικές εξετάσεις

Η μέτρηση της μεταλλικής οστικής πυκνότητας (ειδικότερα το πυκνόμετρο ή η απορρόφηση ακτίνων διπλής ενέργειας – DEXA) γίνεται για την έγκαιρη διάγνωση της ύπαρξης χαμηλής οστικής μάζας, προκειμένου να εκτιμήσει ο θεράπων ιατρός σας, το επερχόμενο κίνδυνο κατάγματος. Για περισσότερες πληροφορίες για το πότε θα πρέπει να υποβληθείτε στη συγκεκριμένη εξέταση, βλ. «μέτρηση οστικής πυκνότητας ή οστική πυκνομετρία».

Ένας ειδικός τύπος υπολογιστικής τομογραφίας της σπονδυλικής στήλης που φανερώνει την απώλεια της μεταλλικής οστικής πυκνότητας, η ποσοτική αξονική τομογραφία , χρησιμοποιείται σε σπάνιες μόνο περιπτώσεις.

Σε σοβαρές περιπτώσεις, η ακτινογραφία μηρού ή της σπονδυλικής στήλης, αποκαλύπτει κάποιο κάταγμα ή καθίζηση σπονδύλου. Ωστόσο οι απλές ακτινογραφίες δεν αποτελούν διαγνωστικές εξετάσεις της οστεοπόρωσης.

Ίσως χρειαστείτε και περαιτέρω αιματολογικές εξετάσεις κι εξετάσεις ούρων, αν υπάρχει η υπόνοια συσχέτισης της απώλειας της οστικής μάζας στον οργανισμό, με κάποια παθολογική κατάσταση, εν αντιθέσει, αν παρατηρείται απλά, η συνήθη απώλεια της οστικής μάζας, με τη πάροδο της ηλικίας.


Θεραπεία

Σκοπός της θεραπείας είναι:

• η ρύθμιση του πόνου που προκαλεί η πάθηση - ανακούφιση συμπτωμάτων
• να αναστείλει ή να επιβραδύνει το ρυθμό απώλειας της οστικής μάζας
• η πρόληψη σκελετικών καταγμάτων με τη λήψη φαρμακευτικών σκευασμάτων για την ενδυνάμωση των οστών
• η ελαχιστοποίηση της πιθανότητας των πτώσεων, άρα και του καταγματικού κινδύνου

Υπάρχουν διαφορετικά είδη θεραπευτικής αγωγής της οστεοπόρωσης, συμπεριλαμβανομένου και τις αλλαγές στις καθημερινές συνήθειες και πλήθος φαρμακευτικών σκευασμάτων.

Τα φαρμακευτικά σκευάσματα για ενδυνάμωση των οστών, λαμβάνονται όταν:

• η διάγνωση της οστεοπόρωσης τέθηκε μετά από μέτρηση της οστικής πυκνότητας
• μετά από μέτρηση της οστικής πυκνότητας τίθεται η διάγνωση της οστεοπενίας (λεπτά οστά/ ελαφρά-μέτρια απώλεια οστικής μάζας, αλλά όχι οστεοπόρωση σοβαρή απώλεια οστικής μάζας) ή υπάρχει σκελετικό κάταγμα.

ΔΙΦΩΣΦΟΝΙΚΑ

Τα δισφωφονικά αποτελούν τα φάρμακα πρώτης επιλογής στις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες και για την πρόληψη και για τη θεραπεία της οστεοπόρωσης.

• Τα διφωσφονικά που λαμβάνονται δια του στόματος, περιλαμβάνουν την αλεντρονάτη (Fosamax), την ιμπαντρονάτη (Boniva) και τη ρισεντρονάτη (Actonel). Τα περισσότερα από αυτά λαμβάνονται δια του στόματος, συνήθως μια φορά την εβδομάδα ή μια φορά το μήνα.
• Τα ενδοφλέβια λαμβανόμενα δισφωφονικά λαμβάνονται λιγότερο συχνά.

ΚΑΛΣΙΤΟΝΙΝΗ

Η καλσιτονίνη είναι ένα φαρμακευτικό σκεύασμα που επιβραδύνει το ρυθμό της οστικής απώλειας κι ανακουφίζει από το οστικό άλγος (αναλγητική δράση). Κυκλοφορεί σε μορφή ενδομυϊκής ένεσης ή σε μορφή ρινικού σπρέι. Οι κύριες παρενέργειες που μπορεί να προκαλέσει αυτό το σκεύασμα, είναι ο ρινικός ερεθισμός στην περίπτωση χρήσης του σπρέι ή ναυτία από την ενδομυϊκή ένεση.

Η καλσιτονίνη φαίνεται να είναι λιγότερο δραστική από τα δισφωφονικά.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΟΡΜΟΝΙΚΗΣ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

Σπάνια χρησιμοποιούνται πια τα οιστρογόνα ή η θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης (HRT), για την πρόληψη της οστεοπόρωσης και δεν ενδείκνυται ως θεραπεία σε γυναίκα ήδη πάσχουσα από τη νόσο. Σε κάποιες περιπτώσεις, κατά τις οποίες σημειώθηκε βελτίωση της ασθενούς που λαμβάνει θεραπεία υποκατάστασης με οιστρογόνα και αδυνατεί να λάβει άλλη θεραπευτική αγωγή πρόληψης ή αγωγής της οστεοπόρωσης, ο ιατρός ίσως συστήσει τη συνέχιση αυτής της αγωγής. Αν επιθυμείτε τη λήψη αυτής της θεραπείας, συζητείστε με το θεράπων ιατρός σας, τους παράγοντες κινδύνου.

ΠΑΡΑΑΘΥΡΟΕΙΔΕΙΣ ΟΡΜΟΝΕΣ

Η τεριπαρατίδη (Forteo) εγκρίνεται ως θεραπευτική αγωγή των μετεμμηνοπαυσιακών γυναικών, πάσχουσες από σοβαρή οστεοπόρωση και διατρέχουν υψηλό καταγματικό κίνδυνο. Το φαρμακευτικό αυτό σκεύασμα λαμβάνεται υποδόρια, σε καθημερινές δόσεις. Ο κάθε ασθενής μπορεί να κάνει την ένεση μόνος του κατ’ οίκον.

ΡΑΛΟΞΙΦΑΙΝΗ

Η ραλοξιφαίνη (Evista) χρησιμοποιείται για την πρόληψη και τη θεραπεία της οστεοπόρωσης. Η ραλοξιφαίνη είναι σκεύασμα παρόμοιο με την ταμοξιφαίνη, σκεύασμα ευρέως χρησιμοποιούμενο για την αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού. Η θεραπεία με ραλοξιφαίνη, μπορεί να μειώσει την πιθανότητα των σπονδυλικών καταγμάτων κατά 50% περίπου. Ωστόσο δεν αποφαίνεται να μειώνει τον κίνδυνο άλλων σκελετικών καταγμάτων, όπως τα κατάγματα του ισχίου. Ενδέχεται να παίζει προληπτικό ρόλο στις καρδιακές παθήσεις και στον καρκίνο του μαστού. Ωστόσο υπολείπεται σε ερευνητικές μελέτες.

Η πιο σοβαρή παρενέργεια που μπορεί να προκαλέσει η ραλοξιφαίνη, είναι η μικρή πιθανότητα θρόμβωσης των φλεβών των κάτω άκρων (εν των βάθη φλεβική θρόμβωση) ή των πνευμόνων (πνευμονική εμβολή).


ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ

Η τακτική σωματική άσκηση, μπορεί να μειώσει την πιθανότητα σκελετικών καταγμάτων σε ασθενείς που πάσχουν από οστεοπόρωση. Μερικές από τις προτεινόμενες ασκήσεις περιλαμβάνουν:

• Ασκήσεις καύσης λίπους – περπάτημα, τζόγκινγκ, τένις, χορός
• Ασκήσεις αντίστασης – ελεύθερα βάρη, όργανα με βάρη, λάστιχα
• Ασκήσεις ισορροπίας – tai chi, yoga
• Ποδηλασία σε καθηλωμένο ποδήλατο
• Όργανα κωπηλασίας

Αποφύγετε ασκήσεις που ενέχουν κίνδυνο πτώσης ή ασκήσεις υψηλής σωματικής σύγκρουσης που μπορούν να οδηγήσουν σε κατάγματα.

ΔΙΑΙΤΑ

Λαμβάνεται καθημερινά τουλάχιστον 1200 mg.ασβεστίου και 800-1000 U.I βιταμίνη D3. Η βιταμίνη D3 βοηθά τον οργανισμό στην απορρόφηση του ασβεστίου. Ο ιατρός σας μπορεί να σας συστήσει συμπληρώματα διατροφής για τη λήψη της απαιτούμενης βιταμίνης D3 και ασβεστίου.

Ακολουθήστε μια διατροφή που να σας παρέχει την απαιτούμενη ποσότητα ασβεστίου, βιταμίνης D3 και πρωτεΐνης. Κάτι τέτοιο μπορεί να μην αρκεί για την πλήρη αναστολή της απώλειας της οστικής μάζας, παρέχει ωστόσο στον οργανισμό επαρκή ποσότητα μετάλλων για τον σχηματισμό και τη συντήρηση των οστών.

Τροφές υψηλής περιεκτικότητας σε ασβέστιο είναι:

• Τυρί
• Παγωτό
• Φυλλώδη πράσινα λαχανικά, όπως το σπανάκι κι κράμβη / λαχανίδες
• Γάλα χαμηλά σε λιπαρά
• Σολομός
• Σαρδέλες (με τα κόκαλα)
• Τόφου (προϊόν από το γάλα της σόγιας)
• Γιαούρτι

ΔΙΑΚΟΠΗ ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΩΝ ΣΥΝΗΘΕΙΩΝ

Σταματήστε το κάπνισμα. Περιορίστε την κατανάλωση αλκοόλ. Η κατανάλωση μεγάλης ποσότητας αλκοόλ μπορεί να προκαλέσει βλάβες στα οστά και σας θέτει σε κίνδυνο πτώσης κι ενδεχόμενου κατάγματος.

ΠΡΟΛΗΨΗ ΠΤΩΣΕΩΝ

Είναι πολύ σημαντικό να προληφθούν ενδεχόμενες πτώσεις. Αποφύγετε τα ηρεμιστικά σκευάσματα κι εξασφαλίστε ασφαλές περιβάλλον εντός του σπιτιού προς αποφυγή πρόκλησης καταγμάτων. Σιγουρευτείτε ότι η όραση σας είναι σε καλή κατάσταση. Άλλοι τρόποι αποφυγής των πτώσεων περιλαμβάνουν:

• Αποφύγετε να περπατάτε μόνοι σας τις μέρες εξαιρετικού ψύχους
• Τοποθετείστε μπάρες στο λουτρό
• Φορέστε υποδήματα πλήρως ανατομικά και κατάλληλα για εσάς

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ

Ο ιατρός σας μπορεί να παρακολουθεί και να αξιολογεί τη θετική αντίδραση σας στη θεραπευτική αγωγή, με μια σειρά μετρήσεων της μεταλλικής οστικής πυκνότητας, κάθε 1-2 χρόνια.

Οι γυναίκες που λαμβάνουν θεραπεία υποκατάστασης με οιστρογόνα, οφείλουν να κάνουν τακτικές μαμμογραφίες, εξετάσεις πυελικής χώρας κι εξετάσεις ΠΑΠ.

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ

Δεν υπάρχει χειρουργική επέμβαση για την αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης. Ωστόσο υπάρχει η λεγόμενη σπονδυλοπλαστική, η οποία είναι μια μη χειρουργική, ελάχιστα επεμβατική μέθοδος η οποία χρησιμοποιείται για τη σταθεροποίηση ενός η περισσοτέρων επώδυνων σπονδύλων, οι οποίοι αποδυναμώθηκαν και συμπιέστηκαν (κάταγμα) από οστεοπόρωση. Η συγκεκριμένη επέμβαση, μπορεί να βοηθήσει και στην πρόληψη καταγμάτων των αδύναμων σπονδύλων, μέσω ενδυνάμωσης των οστών στη σπονδυλική στήλη.

Η επέμβαση αυτή περιλαμβάνει την ενέσιμη εισαγωγή του ειδικού πολυμερές (κολλητική ουσία ταχείας σκλήρυνσης) στους σπονδύλους που είναι πορώδες (τμήματα που έχουν υποστεί κάταγμα ή αδύναμα), καλύπτει αυτά τα κενά που υπάρχουν και κάνει τον σπόνδυλο πιο σταθερό και πιο ανθεκτικό σε μελλοντικό κάταγμα. Μια παρόμοια επέμβαση που λέγεται κυφοπλαστική, έγκειται στη διόρθωση του σχήματος του σπονδυλικού σώματος, με τη βοήθεια ειδικού μπαλονιού και την έγχυση ενισχυτικών ουσιών εντός του σπονδυλικού σώματος έπειτα από την ανάταξη του (το ειδικό μπαλόνι αφαιρείτε κατά τη διάρκεια της επέμβασης).


Πρόγνωση

Η λήψη φαρμακευτικών σκευασμάτων προς αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης, μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη των καταγμάτων, όμως οι σπόνδυλοι που έχουν ήδη υποστεί ρήξη, δεν μπορούν να αποκατασταθούν.

Κάποια άτομα που πάσχουν από οστεοπόρωση μπορεί να είναι ανίκανα σε μεγάλο βαθμό, λόγω των εύθραυστων κι αδύναμων οστών τους. Τα κατάγματα ισχίου, έχουν επιζήμιες συνέπειες, μιας και καθιστούν άνω του 50% των ασθενών ανήμπορους να περπατήσουν μόνα τους. Το τελευταίο αποτελεί και τον κυριότερο λόγο εισαγωγής των ασθενών σε κλινικές.

Η οστεοπόρωση, αν και είναι μια πάθηση που εξασθενεί τον οργανισμό, δεν επηρεάζει το μέσο όρο ζωής.


Επιπλοκές

• Συμπιεστικό σπονδυλικό κάταγμα
• Ανικανότητα, οφειλόμενη στη σοβαρή αδυναμία των οστών
• Κάταγμα ισχίου και καρπού
• Απώλεια ικανότητας βάδισης λόγω κατάγματος ισχίου

Επικοινωνία με τον οικογενειακό σας ιατρό

Καλέστε τον οικογενειακό σας ιατρό αν παρουσιάζετε συμπτώματα ή αν επιθυμείτε να ελέγξει ο ιατρός σας την κατάσταση της πάθησή σας.


Πρόληψη

Το κάλσιο είναι ουσιώδες για την ανάπτυξη και τη συντήρηση γερών οστών. Ωστόσο ο οργανισμός χρειάζεται και βιταμίνη D, γιατί βοηθά στην απορρόφηση του κάλσιου. Αν ακολουθείτε μια υγιείς και καλά ισορροπημένη διατροφή, μπορείτε να λάβετε αυτά, καθώς κι άλλα θρεπτικά συστατικά, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σας.

ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΡΟΛΗΨΗΣ

• Αποφύγετε την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ
• Διακόψτε το κάπνισμα
• Τακτική σωματική άσκηση

Υπάρχουν διάφορα εγκεκριμένα φαρμακευτικά σκευάσματα για την πρόληψη της οστεοπόρωσης.

Ορισμός

Η τεντοελυτρίτιδα είναι φλεγμονή του εσωτερικού τοιχώματος (ελύτρου) της θήκης που περιβάλλει τον τένοντα (ο τένοντας συνδέει τους μυς με το οστό).


Εναλλακτικοί ορισμοί

Φλεγμονή του ελύτρου του τένοντα


Αίτια, συχνότητα εμφάνισης και παράγοντες κινδύνου

Το έλυτρον είναι το εσωτερικό περίβλημα της προστατευτικής θήκης που καλύπτει τους τένοντες. Η τεντοελυτρίτιδα είναι φλεγμονή αυτής της θήκης. Το αίτιο της φλεγμονής μπορεί να είναι άγνωστο ή μπορεί να οφείλεται σε:

• Μόλυνση
• Τραυματισμό
• Υπερκόπωση
• Υπερβολικό τέντωμα

Οι καρποί, τα χέρια και τα πόδια προσβάλλονται συνηθέστερα. Ωστόσο, η ασθένεια μπορεί να προσβάλει οποιοδήποτε τένοντα.

Σημείωση: Ένα κόψιμο που μολύνθηκε στα χέρια ή τους καρπούς και προξενεί τεντοελυτρίτιδα μπορεί να είναι επείγον περιστατικό που χρειάζεται χειρουργική επέμβαση.


Συμπτώματα

• Δυσκολία να κινήσετε μια άρθρωση
• Πρήξιμο στην άρθρωση της πάσχουσας περιοχής
• Πόνο και ευαισθησία στην αφή γύρω από την άρθρωση, ειδικά στο χέρι, τον καρπό, το πόδι ή τον αστράγαλο
• Πόνος όταν κινείτε την άρθρωση

Πυρετός, πρήξιμο και ερυθρότητα μπορεί να σημαίνουν μόλυνση, ειδικά αν τα συμπτώματα προκλήθηκαν από τρύπημα ή κόψιμο.

Ενδείξεις και εξετάσεις

Η φυσική εξέταση διαπιστώνει πρήξιμο πάνω από τον τένοντα που πάσχει. Ο γιατρός θα τον ψηλαφίσει και θα σας ζητήσει να τον τεντώσετε, ή θα σας βάλει να κινήσετε τον μυ με τον οποίο συνδέεται για να δει αν νιώθετε πόνο.


Θεραπεία

Ο στόχος της θεραπείας είναι η ανακούφιση από τον πόνο και η μείωση της φλεγμονής. Ανάπαυση και ακινησία των τενόντων που πάσχουν είναι κρίσιμα για την αποθεραπεία.

Μπορεί να χρειαστεί να χρησιμοποιήσετε νάρθηκα ή αναρτήρα για να κρατάτε τους τένοντες ακίνητους. Ζεστά ή κρύα επιθέματα βοηθούν επίσης στην ελάττωση του πόνου και της φλεγμονής.

Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα μπορούν να ανακουφίσουν τον πόνο και να μειώσουν τη φλεγμονή. Τοπικές ενέσεις με κορτικοστεροειδή μπορεί επίσης να είναι ωφέλιμες. Ορισμένοι ασθενείς χρειάζονται χειρουργική επέμβαση για την αντιμετώπιση της φλεγμονής γύρω από τον τένοντα, αλλά δεν είναι κάτι που γίνεται συχνά.

Για την τεντοελυτρίτιδα που προξενείται από μόλυνση, ο γιατρός θα σας χορηγήσει αντιβιοτικά. Σε σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να χρειάζεται χειρουργική επέμβαση για να αφαιρεθεί το πύον που έχει συσσωρευτεί γύρω από τον τένοντα.

Μετά την αποθεραπεία, κάντε ασκήσεις ενδυνάμωσης χρησιμοποιώντας τους μυς γύρω από τον τένοντα που είχε προσβληθεί, ώστε να προλάβετε επανάληψη του φαινομένου.


Πρόγνωση

Οι περισσότεροι άνθρωποι αναρρώνουν πλήρως με τη θεραπεία. Ωστόσο, αν η ασθένεια προκαλείται από υπερβολική χρήση του τένοντα από δραστηριότητα που συνεχίζεται, η τεντοελυτρίτιδα είναι πιθανόν να επανέλθει. Στα χρόνια περιστατικά, ο τένοντας μπορεί να υποστεί βλάβη και η θεραπεία και αποθεραπεία μπορεί να καθυστερήσουν ή να είναι ατελείς.


Επιπλοκές

Αν η τεντοελυτρίτιδα δεν αντιμετωπιστεί, ο τένοντας μπορεί να υποστεί μόνιμη βλάβη ή και ρήξη.

Η μόλυνση του τένοντα μπορεί να εξαπλωθεί και σε άλλα σημεία του σώματος, κάτι που χαρακτηρίζεται σοβαρό.


Πότε να καλέσετε τον γιατρό σας

Συμβουλευτείτε τον γιατρό σας αν πονάτε ή έχετε δυσκολία να τεντώσετε μια άρθρωση ή ένα μέλος. Αν υποψιάζεστε μόλυνση, δείτε τον γιατρό σας αμέσως.


Πρόληψη

Αποφύγετε τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις ή την υπερβολική χρήση τενόντων για να προλάβετε την τεντοελυτρίτιδα.

Ορισμός

Θυλακίτιδα είναι η φλεγμονή του ορογόνου σάκου (θύλακας) που εντοπίζεται ανάμεσα σε κάποιον τένοντα και το δέρμα, ή μεταξύ κάποιου τένοντα και οστού. Η κατάσταση ενδέχεται να είναι οξεία ή χρόνια.

Οι θύλακες είναι κοιλότητες με υγρό, εντοπιζόμενες κοντά σε αρθρώσεις. Εκεί όπου οι τένοντες ή οι μύες περνούν πάνω από προεξοχές των οστών. Διευκολύνουν την εκτέλεση των κινήσεων και μειώνουν την τριβή ανάμεσα στα κινούμενα μέρη.

Η θυλακίτιδα μπορεί να προκληθεί από χρόνια καταπόνηση, βίαιο τραυματισμό, ρευματοειδή αρθρίτιδα, ουρική αρθρίτιδα, ή λοίμωξη. Σε ορισμένες περιπτώσεις το αίτιο είναι αδιευκρίνιστο. Προσβάλλει συνήθως τον ώμο, το γόνατο, τον αγκώνα, και το ισχίο. Άλλες περιοχές που ενδέχεται να προσβληθούν περιλαμβάνουν τον αχίλλειο τένοντα και το άκρο πόδι.

Χρόνια φλεγμονή μπορεί να επέλθει με επαναλαμβανόμενους τραυματισμούς ή προσβολές από οξείες μορφές της φλεγμονώδους εξεργασίας..


Συμπτώματα

• πόνος και ευαισθησία των αρθρώσεων
• οίδημα στις αρθώσεις
• θερμότητα στην περιοχή των αρθρώσεων

Θεραπεία

Ο ιατρός ενδέχεται να σας συστήσει προσωρινή ανάπαυση και ακινητοποίηση της προσβεβλημένης άρθρωσης. Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, όπως η ιβουπροφένη, μπορούν να σας ανακουφίσουν από τον πόνο και να περιορίσουν τη φλεγμονή. Η συστηματική φυσικοθεραπεία μπορεί επίσης να καταστεί βοηθητική.

Στην περίπτωση που η φλεγμονή δεν ανταποκρίνεται στην αρχική θεραπευτική αγωγή, μπορεί να κριθεί αναγκαία η αφαίρεση υγρού από το θύλακα με παρακέντηση και έγχυση κορτικοστεροειδών. Χειρουργική παρέμβαση σπανίως απαιτείται.

Οι ασκήσεις για την προσβεβλημένη περιοχή πρέπει να ξεκινήσουν μόλις αρθεί ο πόνος. Αν έχει προκύψει μυϊκή ατροφία (αδυναμία ή μείωση της μυϊκής μάζας), ο ιατρός μπορεί να σας συστήσει ειδικές ασκήσεις προκειμένου να ανακτήσετε μυϊκή ισχύ και να αυξήσετε την κινητικότητά.

Η θυλακίτιδα που οφείλεται σε λοίμωξη αντιμετωπίζεται με αντιβιοτικά. Σε ορισμένες περιπτώσεις ο μολυσμένος θύλακας πρέπει να αφαιρεθεί χειρουργικά.


Πρόγνωση

Η φλεγμονή ενδέχεται να ανταποκριθεί καλά στη θεραπευτική αγωγή, ή να μεταπέσει σε χρόνια κατάσταση αν η υποκείμενη αιτία δεν αντιμετωπισθεί επιτυχώς.


Επιπλοκές

• Μπορεί να επέλθει χρόνια θυλακίτιδα
• Ο μεγάλος αριθμός εγχύσεων κορτικοστεροειδών σε σύντομο χρονικό διάστημα μπορεί να επιφέρει τραυματισμούς στους περιβάλλοντες τένοντες.

Πότε να επικοινωνήσετε με τον ιατρό σας

Επικοινωνήστε με τον ιατρό σας αν τα συμπτώματα υποτροπιάσουν και δεν εμφανίσουν βελτίωση μετά από 2 εβδομάδες θεραπείας.


Πρόληψη

Αποφεύγετε, όσο είναι δυνατό, δραστηριότητες που περιλαμβάνουν επαναλαμβανόμενες κινήσεις οποιουδήποτε μέρους του σώματος.

Ορισμός

Το σύνδρομο χεριών, ποδιών και στόματος είναι μια σχετικά κοινή ιογενής λοίμωξη που συνήθως ξεκινά από τον λαιμό.
Μια παρόμοια λοίμωξη είναι η ερπητική κυνάγχη.


Εναλλακτικές ονομασίες

Λοίμωξη από ιό κοξάκι



Αίτια, συχνότητα εμφάνισης και παράγοντες κινδύνου

To σύνδρομο χεριών-ποδιών και στόματος (HFMD) συνήθως προκαλείται από τον ιό κοξάκι Α16, που ανήκει στην οικογένεια των εντεροϊών.
Η ασθένεια αυτή δεν μεταδίδεται από τα κατοικίδια αλλά μπορεί να μεταδοθεί από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μπορεί να κολλήσετε αν έρθετε σε άμεση επαφή με εκκρίσεις της μύτης ή του στόματος, σάλιο, υγρό από φουσκάλες στο δέρμα, ή κόπρανα ασθενούς. Πιο μεταδοτική είναι η ασθένεια την πρώτη εβδομάδα.

Ο χρόνος επώασης μέχρι να εκδηλωθούν συμπτώματα είναι 3-7 ημέρες.

Ο σπουδαιότερος παράγοντας κινδύνου είναι η ηλικία. Η λοίμωξη εκδηλώνεται πιο συχνά σε παιδιά κάτω των 10 ετών, αλλά δεν είναι σπάνια σε εφήβους και κάποτε και σε ενήλικες. Επιδημίες συνήθως έχουμε το καλοκαίρι και νωρίς το φθινόπωρο.


Συμπτώματα

• Πυρετός
• Πονοκέφαλος
• Απώλεια όρεξης
• Εξάνθημα με πολύ μικρές φουσκάλες (φλύκταινες) στα χέρια, πόδια και στον καβάλο – που είναι ευαίσθητες ή πονάνε αν πιεστούν
• Πονόλαιμος
• Έλκη στον λαιμό (συμπεριλαμβανομένων των αμυγδαλών), το στόμα και τη γλώσσα

Ενδείξεις και εξετάσεις

Η ύπαρξη πρόσφατης ασθένειας και η κλινική εξέταση, παράλληλα με παρουσία των χαρακτηριστικών φλυκταινών στα χέρια και τα πόδια, αρκούν συνήθως για τη διάγνωση της ασθένειας.


Θεραπεία

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη θεραπεία για τη λοίμωξη εκτός από την ανακούφιση των συμπτωμάτων.
Η θεραπεία με αντιβιοτικά δεν έχει αποτέλεσμα και δεν συνιστάται. Φάρμακα που χορηγούνται χωρίς συνταγή, όπως η ακεταμινοφένη (παρακεταμόλη) μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση του πυρετού. Η ασπιρίνη δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για ιώσεις σε παιδιά κάτω των 12 ετών.

Γαργάρες με αλατόνερο (1/2 κουταλιά της σούπας αλάτι σε ένα ποτήρι ζεστό νερό) μπορεί να προσφέρει ανακούφιση αν το παιδί μπορεί να κάνει γαργάρα χωρίς να καταπίνει το υγρό. Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας λαμβάνει πολλά υγρά, απαραίτητα σε περίπτωση πυρετού. Τα καλύτερα είναι τα κρύα προϊόντα γάλακτος. Πολλά παιδιά απεχθάνονται τους χυμούς και τη σόδα γιατί ‘καίνε’ όταν έρθουν σε επαφή με τις πληγές στο στόμα ή τον λαιμό.


Πρόγνωση

Γενικά, πλήρης ανάρρωση παρατηρείται εντός 5-7 ημερών.


Επιπλοκές

• Αφυδάτωση
• Σπασμοί

Πότε να απευθυνθείτε στον γιατρό σας

Καλέστε τον γιατρό αν υπάρχουν ενδείξεις επιπλοκών, όπως πόνος στον λαιμό, τα χέρια ή τα πόδια. Οι σπασμοί θεωρούνται επείγον περιστατικό.

Θα πρέπει επίσης να καλέσετε τον γιατρό αν:

• Ο υψηλός πυρετός δεν υποχωρεί με τα φάρμακα
• Υπάρχουν ενδείξεις αφυδάτωσης:

- Ξηρό δέρμα και βλεννώδεις μεμβράνες
- Απώλεια βάρους
- Ευερεθιστότητα
- Υπνηλία
- Μειωμένα ή σκουρόχρωμα ούρα


Πρόληψη

Αποφύγετε επαφή με άτομα που πάσχουν. Πλένετε πολύ σχολαστικά τα χέρια αν έρθετε σε επαφή με άρρωστο παιδί.

Ορισμός

Το «Σύνδρομο Παγωμένου Ώμου» ή «Ψύξη ώμου»- είναι η παρουσία άλγους στην άρθρωση του ώμου και η βαθμιαία, προοδευτική απώλεια του εύρους κινήσεων προς κάθε κατεύθυνση, λόγω φλεγμονής.

Εναλλακτικοί ορισμοί

Συμφυτική θυλακίτιδα του ώμου.


Αίτια, συχνότητα και παράγοντες κινδύνου

Ο αρθρικός θύλακας της άρθρωσης του ώμου, έχει συνδέσμους που συγκρατούν ενωμένα τα οστά της άρθρωσης του ώμου. Όταν ο θύλακας φλεγμαίνει, τα οστά του ώμου αδυνατούν να εκτελέσουν κάποιες κινήσεις.

Τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει σαφή αιτία εμφάνιση της φλεγμονής. Ωστόσο, η φλεγμονή μπορεί να προκληθεί από:

• Εκφυλιστική νόσο της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης
• Σακχαρώδης διαβήτης
• Τραύμα της ωμικής ζώνης
• Χειρουργική επέμβαση στον ώμο
• Καρδιοχειρουργική επέμβαση
• Υπερθυρεοειδισμός

Συμπτώματα

Τα κύρια συμπτώματα είναι:

• Μειωμένες κινήσεις της άρθρωσης του ώμου
• Άλγος
• Δυσκαμψία

Η κατάσταση αυτή εκδηλώνεται με άλγος, χωρίς όμως να είναι γνωστή η αιτία πρόκλησης του συνδρόμου του «Παγωμένου ώμου». Ο πόνος αυτός εμποδίζει το βραχίονα (χέρι) να εκτελέσει διάφορες κινήσεις. Ως αποτέλεσμα, επέρχεται πλήρης περιορισμός κινήσεων, όπως για παράδειγμα η ανύψωση και συγχρόνως έσω στροφή του βραχίονα άνω της κεφαλής.


Σημεία και παρα-κλινικές εξετάσεις

Η διάγνωση του ιατρού σας, τίθεται με βάση τη φυσική εξέταση της άρθρωσης του ώμου σας και τυχόν συμπτώματα που εμφανίζετε.

Προκειμένου να αποκλείσει ο ιατρός σας την ύπαρξη άλλων παθολογικών καταστάσεων που ενδεχομένως να αντιμετωπίζετε, όπως την αρθρίτιδα, μπορεί να σας ζητηθεί να κάνετε μια ακτινογραφία της ωμικής σας ζώνης. Αν και η αξονική τομογραφία μπορεί να αποκαλύψει σημεία φλεγμονής, δεν υπάρχουν συγκεκριμένα κλινικά ευρήματα που θέτουν τη διάγνωση του «Παγωμένου ώμου».


Θεραπεία

Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φαρμακευτικά σκευάσματα (ΜΣΑΦ) κι στεροειδή σε ενέσιμη μορφή, χορηγούνται στον ασθενή προς αντιμετώπιση του πόνου. Η φυσικοθεραπεία σε συνδυασμό με τα στεροειδή ενέσιμης μορφής, μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά στην ανάκτηση μέρος των κινήσεων. Η βελτίωση ωστόσο δε θα επέλθει πριν από 6 – 9 μήνες. Η φυσικοθεραπεία οφείλετε να γίνεται σε καθημερινή βάση και να είναι έντονη.

Οποιοσδήποτε άλλος παράγοντας κινδύνου του Σύνδρομο του Παγωμένου ώμου θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με θεραπευτική αγωγή.

Η χειρουργική επέμβαση συστήνεται σε περίπτωση αναποτελεσματικότητας της θεραπευτικής αγωγής. Ο ιατρός σας θα απελευθερώσει τον ουλώδη ιστό, στρέφοντας τον ώμο σε μια πλήρη ακτίνα κινήσεων. Η διαδικασία αυτή διεξάγεται κατόπιν αναισθησίας.

Αρθροσκόπηση μπορεί να γίνει, προκειμένου να κόψει τους σφιχτούς συνδέσμους και να αφαιρέσει τον ουλώδη ιστό από τον ώμο. Για να είστε σε θέση να ακολουθήσετε φυσιοθεραπεία, πολλοί ιατροί συστήνουν την επανειλημμένη λήψη αναλγητικών / παυσίπονων.


Πρόγνωση

Εφόσον ακολουθήσετε αγωγή κι θεραπευτική αγωγή με ΜΣΑΦ, συνήθως αποκαθίστανται οι κινήσεις και οι λειτουργίες της ωμικής ζώνης μέσα σε διάστημα του ενός έτους. Ακόμη κι αν δε λάβετε αγωγή, η πάθησή σας θα βελτιωθεί, πάρα ταύτα, μέσα σε διάστημα 18 – 24 μήνες.

Αν αποκατασταθούν οι κινήσεις της ωμικής ζώνης κατόπιν χειρουργείου, οφείλεται να συνεχίσετε τη φυσιοθεραπεία, προς αποφυγή υποτροπιασμού σας. Υπάρχει περίπτωση η θεραπεία να αποτύχει, αν δεν μπορείτε να ανεχτείτε τη φυσικοθεραπεία.


Επιπλοκές

• Παρά τη θεραπεία που ακολουθείτε, ο πόνος και η δυσκαμψία επιμένουν
• Μπορεί να προκληθεί κάταγμα του βραχίονα, αν κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης εφαρμοστούν οξείες κινήσεις.

Επικοινωνία με τον ιατρό σας

Αν παρουσιάζετε άλγος στην ωμική ζώνη ή αν υποπτεύεστε ότι πάσχετε από το Σύνδρομο του Παγωμένου ώμου, επικοινωνήστε με τον ιατρό σας για τις κατάλληλες συστάσεις και θεραπεία.


Πρόληψη

Το καλύτερο μέτρο πρόληψης της πάθησης, είναι η επικοινωνία με τον ιατρό σας, σε περίπτωση που εμφανιστεί άλγος στην ωμική ζώνη και το οποίο περιορίζει το εύρος των κινήσεων της άρθρωσης του ώμου για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η έγκαιρη θεραπεία, βοηθά στην αποφυγή της δυσκαμψίας.

Άτομα που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη διατρέχουν λιγότερες πιθανότητες να νοσήσουν από αυτό το σύνδρομο αν διατηρήσουν τη γλυκόζη του ορού τους σε ικανοποιητικά επίπεδα.

Τεντονίτις του στροφικού πετάλου του ώμου

Ορισμός

Τενοντίτις του στροφικού πετάλου του ώμου , ονομάζεται η φλεγμονή (ερεθισμός και οίδημα) των τενόντων της ωμικής χώρας.


Εναλλακτικοί ορισμοί

Σύνδρομο του Επώδυνου Κολυμβητικού Ώμου, Σύνδρομο του Ώμου του Pitcher, το σύνδρομο της υπακρωμιακής προστριβής, «ώμος του τένις», τενοντίτιδα – rotator cuff.


Αίτια, συχνότητα και παράγοντες κινδύνου

Η άρθρωση του ώμου αποτελεί έναν τύπο άρθρωσης που παρομοιάζεται με μια μπάλα και μια υποδοχή μαζί, όπου τα μέρη της άρθρωσης αποτελούνται από το άνω τμήμα του βραχιόνιου οστού και την ωμοπλάτη. Το μυοτενόντιο πέταλο συγκρατεί την κεφαλή του βραχιόνιου οστού εντός της ωμοπλάτης.

Φλεγμονή των τενόντων των μυών της ωμικής χώρας, είναι πολύ πιθανό να προκαλείται από αθλήματα που απαιτούν επαναλαμβανόμενη κίνηση της ωμικής ζώνης, σε επίπεδο άνωθεν της κεφαλής, όπως γίνεται στο τένις, στο μπέιμπολ (συγκεκριμένα όταν χτυπούν τη μπάλα), στην κολύμβηση και στην άρση βαρών. Η χρόνια φλεγμονή ή ο επαναλαμβανόμενος τραυματισμός, ίσως οδηγήσει σε ρήξη των τενόντων του τενοντίου πετάλου.

Παράγοντες κινδύνου συνεπώς εκτός της ηλικίας άνω των 40 ετών, αποτελεί και η αθλητική δραστηριότητα που περιλαμβάνει επαναλαμβανόμενες κινήσεις των άνω σκελών πιο υψηλά από το κεφάλι (όπως το μπέιμπολ).


Συμπτώματα

• Άλγος που σχετίζεται με κινήσεις του βραχίονα
• Άλγος της ωμικής ζώνης κατά τη διάρκεια της νύχτας, κυρίως στην αμφοτερόπλευρη με τον πάσχοντα ώμο, πλάγια θέση
• Αδυναμία ανύψωσης του βραχίονα άνωθεν της κεφαλής ή άλγος σε υπέρ-κεφαλικές δραστηριότητες (βούρτσισμα των μαλλιών, ανύψωση και λήψη αντικειμένων σε υψηλά ράφια, κ.τ.λ.)

Σημεία και παρα-κλινικές εξετάσεις

Η φυσική εξέταση προφανώς να αποκαλύψει ευαισθησία της ωμικής ζώνης. Κατά την ανύψωση του ώμου άνω της κεφαλής, πιθανότατα να προκληθεί άλγος. Συνήθως παρατηρείται αδυναμία του ώμου όταν απαιτηθεί να λάβει συγκεκριμένες θέσεις.

Η ακτινογραφία ίσως αναδείξει μια οστική προεξοχή, ενώ η μαγνητική τομογραφία, φλεγμονή του τενοντίου πετάλου. Η μαγνητική τομογραφία μπορεί επίσης να αναδείξει τη ρήξη του τενοντίου πετάλου.


Θεραπεία

Η θεραπεία περιλαμβάνει την ανάπαυση της άρθρωσης του ώμου και την αποφυγή δραστηριοτήτων που μπορούν να προκαλέσουν πόνο. Η τοπική παγοθεραπεία και η λήψη μη στεροειδών αντιφλεγμονώδων σκευασμάτων, θα συντελέσουν στη μείωση της φλεγμονής και του πόνου.

Ο ασθενής οφείλει επίσης να αρχίσει φυσικοθεραπεία με σκοπό την ενδυνάμωση των μυών του τενοντίου πετάλου. Εάν ωστόσο ο πόνος επιμένει ή αν η θεραπεία δε δύναται να πραγματοποιηθεί λόγω έντονου άλγους, κρίνεται σκόπιμη η ενέσιμη χορήγηση στεροειδούς, προκειμένου να υποχωρήσει ο πόνος και η φλεγμονή και να προχωρήσει η φυσικοθεραπεία.

Στην περίπτωση ρήξης του τενοντίου πετάλου ή επιμονής των συμπτωμάτων παρά τη συντηρητική θεραπεία, ο ασθενής χρήζει χειρουργικής αποκατάστασης. Η αρθροσκοπική χειρουργική επέμβαση επιτρέπει την αποκατάσταση κάποιων ρήξεων και την αφαίρεση οστικών προεξοχών και ιστών που φλεγμαίνουν στην περιφέρεια της ωμικής ζώνης. Εκτεταμένες όμως ρήξεις απαιτούν ανοικτή χειρουργική επέμβαση, προκειμένου να αποκατασταθούν.


Πρόγνωση

Η πλειοψηφία των ασθενών επανακτούν πλήρως την λειτουργικότητα της ωμικής άρθρωσης, μετά από συνδυασμό φαρμακευτικής αγωγής, φυσικοθεραπείας κι ενέσιμων στεροειδών. Στους ασθενείς με τενοντίτιδα κι οστική προεξοχή, η αρθροσκόπηση επιτυγχάνει την επαναφορά του προ-τραυματισμού επιπέδου δραστηριότητάς τους.

Ασθενείς με ρήξη του τενοντίου πετάλου, έχουν καλή πρόγνωση, αν και η τελική έκβαση εξαρτάται αρκετά από την έκταση της ρήξης και τη χρονική διάρκεια που μεσολάβησε μέχρι τη χειρουργική επέμβαση, από την ηλικία τους και το προ-τραυματισμού επιπέδου δραστηριότητά τους.


Επιπλοκές

• Θυλακίτιδα
• Πλήρης ρήξη του τενοντίου πετάλου
• Ανεπιτυχής θεραπευτική αγωγή

Επικοινωνία με τον οικογενειακό σας ιατρό

Κλείστε ραντεβού με τον ιατρό σας αν παρουσιάσετε επίμονο άλγος της ωμικής ζώνης. Επικοινωνήστε με τον ιατρό σας και στην περίπτωση που τα συμπτώματα δεν βελτιωθούν με τη θεραπευτική αγωγή.


Πρόληψη

Αποφύγετε επαναλαμβανόμενες κινήσεις άνω του επιπέδου της κεφαλής. Αναπτύξτε μυϊκή ενδυνάμωση των ανταγωνιστικών μυϊκών ομάδων της ωμικής ζώνης.

Ορισμός

Λεμφοίδημα ονομάζεται η διόγκωση των ιστών (οίδημα) συνήθως των κάτω άκρων και ποδιών, που οφείλεται σε λεμφική απόφραξη.


Περιγραφή

Το λεμφικό υγρό ξεκινά την πορεία του από την αιματική κυκλοφορία προς τους ιστούς. Επιστρέφει στην καρδιά, μέσω ξεχωριστών καναλιών, που ονομάζονται λεμφαγγεία, μεταφέροντας άχρηστα προϊόντα και μικρόβια. Κατά την πορεία του προς την καρδιά, διαπερνά κόμβους, όπου μολυσμένα μικρόβια (συμπεριλαμβανομένου κάποιων καρκίνων) δέχονται επίθεση από τους μηχανισμούς άμυνας του οργανισμού.

Εάν τα λεμφικά κανάλια παρουσιάζουν απόφραξη ή είναι ανεπαρκή, το υγρό οπισθοχωρεί προκαλώντας οίδημα. Και το υγρό των ιστών ενδέχεται να επανέλθει στην κυκλοφορία μέσω των ιστών, δίχως τη χρήση των λεμφαγγείων, αλλά η βαρύτητα εμποδίζει τη ροή του. Κατ’ αυτού το λεμφοίδημα, περιορίζεται στα πόδια και τα κάτω άκρα.


Αίτια και συμπτώματα

Υπάρχουν διάφοροι τύποι συγγενών ανωμαλιών που σχετίζονται με τις γενετικές ανωμαλίες των λεμφαγγείων, οι οποίοι προκαλούν τη συγκεκριμένη πάθηση. Περισσότεροι των 10.000 ατόμων πάσχουν από αυτόν τον τύπο λεμφοιδήματος.

Τα λεμφαγγεία μπορούν να υποστούν βλάβη ή να αποφραχθούν από διαφορετικούς παράγοντες. Επανειλημμένες προσβολές δηλητηρίασης του αίματος, μπορούν να τα τραυματίσουν. Η χειρουργική αφαίρεση καρκινικών λεμφαγγείων ή η ακτινοθεραπεία, μπορούν να βλάψουν τα λεμφαγγεία. Ο καρκίνος, καθώς κι άλλες λοιμώδεις ή φλεγμονώδεις καταστάσεις, ενώ προσβάλλουν το λεμφικό σύστημα, μπορούν να συντελέσουν στην απόφραξη της λεμφικής ροής. Η συνηθέστερη αιτία πρόκλησης της νόσου παγκοσμίως, συνιστά μια ομάδα σκώληκων, γνωστή κι ως φιλάρια (είδος παρασιτικών σκουληκιών). Η φιλάρια εντοπίζεται στις περισσότερες αναπτυσσόμενες χώρες. Εισχωρεί στον ανθρώπινο οργανισμό μέσω δηγμάτων εντόμων, κυρίως κουνουπιών, κι εγκαθίστανται στα λεμφαγγεία, προκαλώντας ερεθισμό ικανό να τα ουλοποιήσει και να εξασθενίσει την ικανότητά τους να μεταφέρουν τη λέμφο. Η μακροχρόνια λεμφική φιλαρίαση, ενδέχεται να προκαλέσει εκτεταμένο / μαζικό οίδημα των ποδιών, τη λεγόμενη ελεφαντίαση.

Διάγνωση

Καθ’ ότι πολλές περιπτώσεις οιδήματος μοιάζουν με λεμφοίδημα, οφείλεται να χρησιμοποιηθούν τα ακριβή εργαλεία διάγνωσης. Οι υπέρηχοι, οι υπολογιστικές τομογραφίες και οι μαγνητικές απεικονιστικές τομογραφίες, μπορούν να φανούν χρήσιμα για τη διάγνωση. Ενδέχεται να γίνει και λεμφαγγειογραφία, προκειμένου να αποσαφηνιστεί η αιτία της νόσου.


Θεραπεία

Η φυσική δραστηριότητα μπορεί να βοηθήσει στην εξαγωγή μέρους του υγρού από τους ιστούς. Οι ειδικές κάλτσες άσκησης πίεσης, καθώς κι άλλοι μηχανισμοί, μπορούν να συντελέσουν να πιεστεί ενεργά το υγρό εκτός των ιστών. Τα διουρητικά μπορούν να καταπραΰνουν μέρος του οιδήματος. Καθ’ ότι έχει παρεμποδιστεί από το οίδημα, η ικανότητα του δέρματος να αμυνθεί, αναπτύσσονται πολλές λοιμώξεις. Για το λόγο αυτό, είναι πολύ σημαντικό να φροντίζουμε τις πληγές και να αντιμετωπίζουμε έγκαιρα τις λοιμώξεις.

Σε περίπτωση που το λεμφοίδημα έχει προκληθεί από λοίμωξη, η εν λόγο πάθηση μπορεί να αντιμετωπισθεί θεραπευτικά με τη λήψη αντιβιοτικών προς εξάλειψη της λοίμωξης.

Η μικροαγγειακή επέμβαση στις μέρες μας έχει σημειώσει ένα βαθμό επιτυχίας, ως προς την αναδόμηση των λεμφαγγείων.


Πρόγνωση

Αν πρόκειται για συγγενής λεμφοίδημα, αναφερόμαστε σε μια κατάσταση που εξελίσσεται και είναι χρόνια. Αν πρόκειται για δευτεροπαθές ή προκαλούμενο από κάποια πάθηση ή λοίμωξη, η νόσος αντιμετωπίζεται μέσω ίασης της συγκεκριμένης πάθησης ή λοίμωξης.


Πρόληψη

Είναι ζωτικής σημασίας να αποφεύγετε τα τσιμπήματα εντόμων, σε περίπτωση που ταξιδεύετε σε περιοχές που ενδέχεται να παρουσιάζουν κρούσματα φιλάριας. Η έγκαιρη κι αποτελεσματική θεραπεία της λοίμωξης, θα αποτρέψει τις επικείμενες συνέπειες.