Η νόσος του Peyronie χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση ινώδους ιστού στο λευκό χιτώνα του πέους, με αποτέλεσμα την τοπική απώλεια ελαστικότητας, η οποία έχει ως συνέπεια την εμφάνιση δυσμορφίας (κάμψης κατά τη στύση). Η νόσος αυτή παρατηρήθηκε για πρώτη φορά τον 18ο αιώνα, από τον Francoise De La Peyronie, γιατρό στην αυλή του Λουδοβίκου 15ου. Κυρία συμπτώματα της νόσου, είναι η κάμψη του πέους (πιθανή αδυναμία κολπικής εισχώρησης), η ψηλάφηση της σκληρίας και η επώδυνη στύση. Παρόλα αυτά, η αιτιολογία της παραμένει ακόμα όχι απόλυτα εξακριβωμένη.

Έχουν αναπτυχτεί διάφορες θεωρίες με κυριαρχούσα την άποψη του τοπικού τραυματισμού του λευκού χιτώνα, ο οποίος οδηγεί στην ανάπτυξη ουλώδους ιστού (πλάκες).

Η νόσος του Peyronie εκτός από την πεϊκή δυσμορφία που προκαλεί, συσχετίζεται και με την εμφάνιση στυτικής δυσλειτουργίας, προκαλώντας διαταραχή είτε του φλεβο – αποφρακτικού μηχανισμού είτε επηρεάζοντας ακόμα και την αρτηριακή παροχή.

Η συγκεκριμένη πάθηση δε συσχετίζεται με συγκεκριμένη ηλικία έναρξης και καταγράφεται σε όλη την ηλικιακή σεξουαλική περίοδο του άνδρα.
Η νόσος του Peyronie δεν είναι τόσο σπάνια όσο πιστεύουν κάποιοι. Ο αριθμός των ανδρών που υπολογίζεται ότι πάσχουν στην Ελλάδα από τη νόσο αυτή ανέρχεται σε 20.000. Η αλήθεια είναι ότι είναι πιθανόν να είναι ακόμα μεγαλύτερος, καθώς πολλοί άνδρες δεν επισκέπτονται τον γιατρό φοβούμενοι μήπως πάσχουν από κάτι πολύ πιο σοβαρό.

Για τη νόσο του Peyronie οι σύγχρονες θεραπείες χωρίζονται σε:

• Θεραπείες από το στόμα(κολχικίνη, potaba, βιταμίνη Ε κ.α.)
• Τοπικές θεραπείες(ιοντοφόρεση, διήθηση της πλάκας με βελόνη)
• Χειρουργικές θεραπείες (ευθειασμός του πέος με διατομή της πλάκας και τοποθέτηση μοσχεύματος.
  
  Η χειρουργική θεραπεία πρέπει να γίνεται όταν η νόσος έχει σταθεροποιηθεί, διότι αλλιώς υπάρχει σοβαρός κίνδυνος υποτροπής.

Από το βιβλίο 100 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ- ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ… ΚΑΙ 10 ΓΙΑ ΜΑΣ
Υπό την επιστημονική επιμέλεια του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής υγείας