"Θεωρώ ότι από κάποια θέση ευθύνης πρέπει να φεύγεις όρθιος και έχοντας επιτελέσει το καθήκον σου.

Πιστεύω ότι ανταποκρίθηκα στις προσδοκίες αυτών που μ’ εμπιστεύτηκαν και συγχρόνως υπερασπίστηκα το δημόσιο νοσοκομείο και όλους όσοι προσέτρεξαν σ’ αυτό.

Ευτύχησα να υπογράψω (1/12/2008) την 1η Συλλογική Σύμβαση των Νοσοκομειακών Γιατρών με την Πολιτεία (κ. Αβραμόπουλος) που κυρώθηκε με νόμο (Ν. 3754) και είναι ταυτόχρονα η 1η σ’ όλο το δημόσιο τομέα.

Σήμερα ο τόπος περνά πολύ δύσκολα, επειδή το ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟ πολιτικό σύστημα από το 1981 κα μετά δημιούργησε μία πελώρια «φούσκα» και η διαχείρισή της τώρα, οδήγησε στην εξαθλίωση μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας και, συγχρόνως, μείωσε δραματικά τις κοινωνικές παροχές του κράτους, με αποτέλεσμα τα εκατομμύρια των ανέργων και ανασφάλιστων να μην έχουν πρόσβαση στις δημόσιες δομές περίθαλψης.

Η κυβέρνηση οφείλει ν’ απαντήσει πολιτικά.

Οι πολίτες της χώρας μας έχουν τα ίδια δικαιώματα, τουλάχιστον, στην Υγεία και τη ζωή με τους πολίτες των άλλων χωρών της ευρωζώνης; Αυτό επιβάλλει το μείζον κοινοτικό κεκτημένο της «αλληλεγγύης».

Με αφορμή τέλος τη βάρβαρη περικοπή των αποδοχών μας (50%), έχω να δηλώσω ότι οι σημερινοί μισθοί των Νοσοκομειακών Γιατρών δεν μπορούν να υποστηρίζουν την επιστημονική τους επάρκεια. Για να συνεχίσουμε να έχουμε τίμιους και ικανούς γιατρούς πρέπει ή να αυξηθούν οι μισθοί ή να επαναπροσδιοριστεί το περιεχόμενο της «αποκλειστικής απασχόλησης»."