«Ξαφνικά όλα όσα μου ήταν γνώριμα άρχισαν να εξαφανίζονται. Φαντάσου ότι πέφτεις από μια βάρκα στον ωκεανό, γυρίζεις το κεφάλι σου και η βάρκα δεν υπάρχει πια. Και μετά δεν υπάρχει ούτε το νερό. Και μετά δεν υπάρχεις ούτε εσύ». Έτσι περιγράφει ο Κλαρκ Μάρτιν την πρώτη του εμπειρία με την παραισθησιογόνο ουσία ψιλοκυβίνη. Ο 65 χρόνος ψυχολόγος είχε δοκιμάσει διαφόρων ειδών αντικαταθλιπτικά για να ξεπεράσει την κατάθλιψη που του προκάλεσε η μάχη του με τον καρκίνο.

Όταν άκουσε για ένα επιστημονικό πείραμα με παραισθησιογόνα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιου Τζόνς Χόπκινς στη Βαλτιμόρη, δήλωσε αμέσως συμμετοχή. Έναν χρόνο αργότερα δηλώνει πως αυτή η εξάωρη θεωρία ήταν από τις σημαντικότερες στη ζωή του και τον βοήθησε να ξεπεράσει την κατάθλιψη του και να ξαναβρεί τη χαμένη του όρεξη για ζωή.

Και δεν είναι ο μόνος. Τα τελευταία χρόνια, μερικά από τα καλύτερα αμερικάνικα πανεπιστήμια, όπως το Τζονς Χόπκινς, το Χάρβαρντ, το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, της Αριζόνας και της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες, διεξάγουν πειράματα με διάφορες ψυχεδελικές ουσίες, με σκοπό την αντιμετώπιση της κατάθλιψης σε ασθενείς που υποφέρουν από καρκίνο, ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή ή μετατραυματικό στρες, είναι εθισμένοι στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά ή φοβούνται τον θάνατο που πλησιάζει.
Αυτές τις μέρες μάλιστα γίνεται στο Σαν Χοζέ της Καλιφόρνιας το μεγαλύτερο συνέδριο «ψυχεδελικών επιστήμων» που έχει γίνει στην Αμερική εδώ και 40 χρόνια.

Η χρήση του LSD

Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρα σε έναν τομέα που είναι αρνητικά φορτωμένος λόγο της ανεξέλεγκτης χρήσης του LSD και άλλων ουσιών τη δεκαετία του 60. Γι’ αυτό άλλωστε και η χρηματοδότηση των δοκιμών γίνεται προς το παρόν μόνο από ιδιωτικές πήγες και τα πειράματα είναι περιορισμένα.
Οι επιστήμονες όμως βλέπουν τους ασθενείς που δοκιμάζουν μια φορά παραισθησιογόνα να παρουσιάζουν μεγάλη βελτίωση στην ψυχολογία τους, η οποία διατηρείται ακόμα και ένα χρόνο αργότερα, σύμφωνα με τις μέχρι τώρα έρευνες.
Κατά τις κλινικές δόκιμες, οι συμμετέχοντες παρακολουθούνται στενά, καθώς η αντίδραση του καθενός μπορεί να διαφέρει σημαντικά.

Στον εγκέφαλο. Οι επιστήμονες μελετούν τον εγκέφαλο του ασθενούς υπό την επήρεια των παραισθησιογόνων και εντυπωσιάζονται από τις ομοιότητες που παρατηρούνται με άτομα τα οποία κάνουν διαλογισμό ή περιγράφουν μυστικιστικές εμπειρίες.
Eρευνητές στην Ελβετία και στο Τζονς Χόπκινς έχουν μελετήσει και τις δυο περιπτώσεις με λειτουργικούς τομογράφους.
Ένας από τους χρηματοδότες των ερευνών είναι και η Ένωση Ψυχεδελικών Ερευνών. «Ελπίζουμε πως τώρα πια η ψυχεδελική κοινότητα και η μέση κοινή γνώμη θα αποφύγουν τις συγκρούσεις της δεκαετίας του ‘60», λεει ο Ρικ Ντόμπλιν, διευθυντής της ένωσης.
«Σήμερα, η κοινωνία μας αποδέχεται πολύ πιο εύκολα τον διαλογισμό, τη γιόγκα, αλλά και την προσφορά παρηγορητικής φροντίδας σε ασθενείς που πεθαίνουν.
Τα πειράματα δείχνουν πως οι ουσίες αυτές ωφελούν τους ασθενείς όσο καμία άλλη θεραπεία».

Πνευματική ανάταση με ψιλοκυβίνη

Σε μια από τις έρευνες συμμετείχαν 36 άνθρωποι χωρίς οργανικά ή ψυχολογικά προβλήματα, στα οποία χορηγήθηκε ψιλοκυβίνη. Οι εθελοντές περιέγραψαν την εμπειρία τους ως μια πρωτόγνωρη πνευματική ανάταση με μακροχρόνια θετικά αποτελέσματα στη ζωή τους. Κανείς τους δεν είχε ξαναπάρει παραισθησιογόνα ούτε γνώριζε στη διάρκεια του πειράματος ότι είχε πάρει ψιλοκυβίνη.

Στη συνεχεία, οι ειδικοί χορηγήσαν την ουσία σε ασθενείς με κατάθλιψη και καρκίνο με εξαιρετικά αποτελέσματα. «Οι συμμετέχοντες αλλάζουν γνώμη για τη ζωή τους μετά την εμπειρία, κατά την οποία τα όρια ανάμεσα στον εαυτό τους και τους άλλους εξαφανίζονται», εξηγεί ο Ρόλαντ Γκρίφιθς, καθηγητής συμπεριφορικής βιολογίας στο Τζονς Χόπκινς και επικεφαλής των κλινικών δοκίμων.

Ο Κλαρκ Μάρτιν και άλλοι εθελοντές λενε πως όσο διαρκεί η επήρεια της ουσίας, το εγώ και το σώμα τους εξαφανίζονται, αισθάνονται μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου όπου οι προσωπικές του ανησυχίες και ανασφάλειες εξανεμίζονται. Αναθεωρουν δε παλιότερες σχέσεις τους με τους συντρόφους, συγγενείς και φίλους με μια πρωτόγνωρη αίσθηση συμπάθειας και κατανόησης.

«Άλλαξε η προσωπικότητα. Δεν με ενδιαφέρει πια η εικόνα μου προς τα έξω και η τάση μου να ελέγχω τα πράγματα. Έβλεπα ότι τα καλά πράγματα στη ζωή συμβαίνουν όταν απλώς ζεις και μοιράζεσαι τα συναισθήματα σου με τους άλλους ανθρώπους. Όταν εναρμονίζεσαι με τους άλλους», εξηγεί ο Μάρτιν.

Πηγή ΤA NEA

      Στην κορυφή