O Πρόεδρος του ΕΟΦ, Καθηγητής Ιατρικής κ. Γιάννης Τούντας, σε ομιλία του το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου, στο 8ο Πανελλήνιο Συνέδριο για τη Διοίκηση, τα Οικονομικά και τις Πολιτικές της Υγείας, στην ενότητα «Τομέας Υγείας – η επόμενη μέρα», διατύπωσε επτά προτάσεις για την ανασυγκρότηση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, το οποίο κινδυνεύει να καταρρεύσει όχι μόνο λόγω έλλειψης πόρων, αλλά και εξαιτίας του αναχρονιστικού κρατισμού του, της αναιμικής του Διοίκησης και της ανοργάνωτης Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία του ελληνικού πληθυσμού που ήδη πλήττεται από την οικονομική κρίση.


Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να διαμορφωθεί ένα 5ετές Σχέδιο Εθνικής Πολιτικής Υγείας με την ευρύτερη δυνατή διακομματική συνεργασία και κοινωνική συναίνεση, έτσι ώστε να υπάρχει συνέχεια και συνέπεια στις ασκούμενες πολιτικές υγείας, συμπαράταξη και όχι αντιπαλότητα με τους κοινωνικούς εταίρους και διαπραγματευτική ισχύς απέναντι στην Τρόικα, για να αναθεωρηθούν ορισμένα λανθασμένα μέτρα, όπως είναι σύνδεση των δαπανών υγείας συμπεριλαμβανομένων των φαρμάκων με το συνεχώς μειούμενο ΑΕΠ.

Η ανάπτυξη και λειτουργία ενός ολοκληρωμένου συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, που αποτελεί ακόμη ζητούμενο για τη χώρα μας, καθίσταται ακόμη πιο επιτακτική, γιατί η οικονομική κρίση απαιτεί τη μετατόπιση της δαπανηρής νοσοκομειακής περίθαλψης σε σύγχρονες και αποτελεσματικές πρωτοβάθμιες υπηρεσίες.

Για το σκοπό αυτό, απαιτείται η υπαγωγή όλων των πρωτοβάθμιων μονάδων υγείας του ΕΟΠΥΥ στο ΕΣΥ, ώστε και ο ΕΟΠΥΥ να λειτουργήσει ως ισχυρός διαπραγματευτής και αγοραστής δημόσιων και ιδιωτικών υπηρεσιών υγείας για όλους τους ασφαλισμένους και το ΕΣΥ να γίνει επιτέλους ένα ολοκληρωμένο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Η ανασυγκρότηση του Νοσοκομειακού Τομέα με τις αναγκαίες συγχωνεύσεις ή μετατροπές, δε θα πρέπει να πραγματοποιηθεί μόνο με κριτήρια διοικητικής επάρκειας και δημοσιονομικής αποδοτικότητας, αλλά κυρίως με βάση τις ανάγκες υγείας του πληθυσμού κάθε περιφέρειας, μιας και σήμερα παρατηρούνται σοβαρές ανισότητες στη γεωγραφική κατανομή νοσοκομειακών κλινικών και εργαστηρίων, καθώς και των εργαζομένων σε αυτές.

Θα πρέπει, επίσης, το ΕΣΥ, αντί να διοικείται από το Γραφείο του εκάστοτε Υπουργείου Υγείας, να μετατραπεί σε ένα σύγχρονο δημόσιο Οργανισμό, με κεντρικό όργανο σχεδιασμού, συντονισμού και ελέγχου και επαγγελματική διοίκηση στα Νοσοκομεία, όπως συμβαίνει σε κάθε Ευρωπαϊκό Δημόσιο Σύστημα Υγείας.

Το νέο ΕΣΥ θα πρέπει να αναπτύξει σχέση συνεργασίας και συμπληρωματικότητας με τον ιδιωτικό τομέα, με την καθιέρωση ποικίλων εργασιακών σχέσεων και τη δημιουργία συμπράξεων, κυρίως σε κρίσιμους αναπτυξιακούς τομείς όπως είναι ο Ιατρικός Τουρισμός.

Τέλος, οι πολιτικές υγείας, θα πρέπει από οριζόντιες που καθιέρωσε το μεταπολεμικό Ευρωπαϊκό Κράτος Πρόνοιας με ισότιμες παροχές προς όλους, να γίνουν κάθετες, στοχεύοντας πρωτίστως στην δωρεάν προστασία της υγείας των ανασφάλιστων, των απόρων και των λοιπών φτωχών και ευπαθών ομάδων του πληθυσμού, οι οποίες αντιμετωπίζουν ήδη ανθρωπιστική κρίση λόγω αδυναμίας πρόσβασης στα δημόσια αγαθά.