Η δυσπλασία του ισχίου στα λυκόσκυλα είναι μια κληρονομικής αιτιολογίας προοδευτική εκφύλιση και παραμόρφωση, συνήθως και των δύο αρθρώσεων του ισχίου, με αποτέλεσμα την ασταθή στήριξη των οπίσθιων άκρων. Η διάγνωση μπορεί να γίνει μετά τον 6ο μήνα, κυρίως ακτινολογικά, και η θεραπεία εξαρτάται από το βαθμό εκφύλισης και, φυσικά, από την ηλικία του ζώου.

Περιβαλλοντικοί παράγοντες, όπως η διατροφή και οι συνθήκες διαβίωσης, επηρεάζουν τη βαρύτητα της βλάβης των αρθρώσεων και βέβαια της κλινικής εικόνας στους γερμανικούς ποιμενικούς. Ετσι, οι αλλοιώσεις άλλοτε πρωτοεμφανίζονται κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης (κουτάβια ή νεαρά ζώα) και χαρακτηρίζονται ως πρωτογενείς βλάβες και άλλοτε κατά την ενηλικίωση ή και αργότερα, οπότε χαρακτηρίζονται ως δευτερογενείς. Στην τελευταία περίπτωση, οι αλλοιώσεις μπορεί και ν' αποτελούν εξελικτικό στάδιο των πρώτων.

Εργαστηριακά ευρήματα ειδικά της πάθησης δεν υπάρχουν, πέραν αυτών της ακτινολογικής εξέτασης. Ειδικότερα, κατά την ακτινολογική εξέταση διαπιστώνονται διάφορου βαθμού ανατομικές ανωμαλίες σε ό,τι αφορά τη μορφολογία της αρθρικής επιφάνειας της κεφαλής του μηριαίου οστού και εκείνης της κοτύλης (λεκάνη), καθώς και του τρόπου που συνδέεται το μηριαίο με τη λεκάνη. Στην εξέλιξή της η πάθηση χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη οστεοφύτων και την πλήρη παραμόρφωση των αρθρικών επιφανειών. Ακόμη, μπορεί να προκληθεί και εξάρθημα του ή των οπισθίων άκρων.

Τα ευρήματα, πάντως, της ακτινολογικής εξέτασης δεν συμβαδίζουν πάντοτε με τη βαρύτητα των συμπτωμάτων.


Συμπτώματα

Στα κουτάβια, ηλικίας μικρότερης των έξι μηνών, είναι σπάνια η παρουσία συμπτωμάτων. Με την πρόοδο όμως της ηλικίας, και μεταξύ του 6ου και του 18ου μήνα της ηλικίας και ανάλογα με το βαθμό της εκφύλισης, τα συμπτώματα γίνονται εμφανή.

Ειδικότερα, τα ζώα παρουσιάζουν ασταθή στήριξη των οπίσθιων άκρων και η κίνησή τους στα αρχικά στάδια είναι περίεργη (συσοπηγία) ή παρουσιάζουν δυσκολία ή ακόμη και αδυναμία ανόρθωσης στα πίσω άκρα. Προοδευτικά, τα ζώα δυσκολεύονται ν' ανέβουν σκαλοπάτια και ταυτόχρονα παρουσιάζουν άλγος, για να απολήξουν τελικά σε ουσιαστική αδυναμία μετακίνησης.


Διάγνωση

Η διάγνωση βασίζεται στην κλινική και την ακτινολογική εξέταση. Η κλινική εξέταση περιλαμβάνει την παρατήρηση του ζώου, εν κινήσει, σε ομαλό έδαφος και στην άνοδο και κάθοδο σε σκαλοπάτια καθώς και την ψηλάφηση των αρθρώσεων του ισχίου ύστερα από παθητικές κινήσεις των άκρων.

Η ακτινολογική εξέταση είναι απαραίτητη για την επιβεβαίωση της κλινικής διάγνωσης αλλά και τη διαβάθμιση της βαρύτητας της δυσπλασίας.

Μάλιστα, για την εκτέλεση της ακτινολογικής εξέτασης και την αξιολόγησή της, με βάση διεθνή κλίμακα βαθμολογίας, απαιτείται ειδική εμπειρία και εκπαίδευση. Επίσης, απαιτείται γενική αναισθησία του υπό εξέταση σκύλου.


Θεραπεία

Η θεραπευτική αντιμετώπιση μπορεί να είναι συντηρητική ή χειρουργική, ανάλογα με την ένταση των αλλοιώσεων των αρθρώσεων.

• Η συντηρητική αγωγή περιλαμβάνει τη χορήγηση αντιφλεγμονωδών φαρμάκων και πρόσθετων ουσιών στην τροφή, που βοηθούν στην καταπολέμηση της φλεγμονής και την ανάπλαση του χόνδρου των αρθρικών επιφανειών.
• Η χειρουργική αντιμετώπιση, άλλοτε έχει σκοπό τη διόρθωση της ανατομικής θέσης των οστών της πυέλου (λεκάνης) και άλλοτε την αντικατάσταση της κεφαλής του μηριαίου οστού με τεχνητά υποκατάστατα (ολική αρθροπλαστική).

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΟΝΤΟΣ
Διδάκτωρ Κτηνιατρικής Σχολής Α.Π.Θ. & Τέως
Επικ. Καθηγητής της Παθολογικής Κλινικής της
Καθηγητής στην Εθν. Σχολή Δημόσιας Υγείας
Αντιπρόεδρος στο Δ.Σ. της Ελλ. Κτην. Εταιρείας