Δεν το πιστεύουν. Και γι' αυτό, οι περισσότεροι εραστές (εξαρτημένοι) της νικοτίνης όταν καλούν την ενημερωτική τηλεφωνική γραμμή 1142 του υπουργείου Υγείας ρωτούν: «Αλήθεια, θα απαγορευθεί το κάπνισμα; Από 'δω και πέρα μόνο στο πεζοδρόμιο και στα υπαίθρια μαγαζιά θα καπνίζουμε με την ησυχία μας;». Αλλοι, δίνουν το μεγάλο προσωπικό στοίχημα από την προσεχή Τετάρτη, πρώτη ημέρα εφαρμογής των απαγορευτικών μέτρων δηλώνοντας αποφασισμένοι: «Τέρμα τα ψέματα, το κόβω με το μαχαίρι, κάνω καλό και στην τσέπη μου». Ο εκτιμήσεις θέλουν τους προσεχείς μήνες τα Κέντρα Διακοπής Καπνίσματος να δουλεύουν με υπερωρίες, οι γιατροί θεωρούν σίγουρο ότι o αριθμός των 18.000 ατόμων που ήδη έχουν απευθυνθεί εκεί, ζητώντας βοήθεια, θα εκτιναχθεί και τουλάχιστον το πρώτο διάστημα «θα εκδηλωθούν εντάσεις καπνιστών - αντικαπνιστών».

«Το 70% όσων απευθύνονται στο Κέντρο μας κατορθώνει να απεξαρτηθεί», λέει στην «Κ» ο κ. Κωνσταντίνος Χατζησταύρου, αναπληρωτής καθηγητής Πνευμονολογίας και επικεφαλής Κέντρου Διακοπής Καπνίσματος σε ιδιωτικό νοσοκομείο. «Από το 2002, που ξεκίνησε να λειτουργεί το Ιατρείο, διακόσιοι καπνιστές τον χρόνο απευθύνονται σ' εμάς και πρόκειται είτε για ασθενείς που νοσηλεύονται ήδη και απαιτείται να διακόψουν το κάπνισμα είτε για καπνιστές που το αποφασίζουν αυτόνομα». Οδηγίες προς... ναυτιλλομένους, από τον ίδιο: Στην πρώτη επίσκεψη, ο ασθενής συμπληρώνει ένα ερωτηματολόγιο, στο οποίο αναδεικνύεται ο βαθμός της εξάρτησής του από τη νικοτίνη, εξηγεί ο γιατρός, «οι ερωτήσεις στηρίζονται σε διεθνή πρωτόκολλα». Από τις απαντήσεις διαφαίνεται όχι μόνον ο αριθμός των τσιγάρων ή των πακέτων που ο κάθε καπνιστής κάνει, αλλά και το πώς έχει συνδυάσει το κάπνισμα: είναι η συντροφιά στις στιγμές της μοναξιάς, του εκνευρισμού ή αποτελεί μια μικρή, καθημερινή απόλαυση;

Στη συνέχεια, διενεργείται ιατρικός έλεγχος στο αναπνευστικό, που περιλαμβάνει σπιρομέτρηση και ακτινογραφία θώρακος - ανάλογα με το ιστορικό. «Υπάρχουν ουσιαστικά τρεις μέθοδοι διακοπής του καπνίσματος: με φαρμακευτική αγωγή, με υποκατάσταση νικοτίνης ή απλώς με τη δύναμη θέλησης του ασθενούς», τονίζει στην «Κ» ο κ. Χατζησταύρου: «Η διακοπή με το «μαχαίρι» είναι κατά τη γνώμη μου η πιο αποτελεσματική και δεοντολογικά ορθή. Ερευνες έχουν αποδείξει ότι το στερητικό σύνδρομο των καπνιστών είναι πολύ χαμηλότερης έντασης απ' όσο εκτιμούσαμε».


Τρεις μέθοδοι

Στο σύνολο των ασθενών που ξεκινούν τη διαδικασία διακοπής του καπνίσματος, 7% προσπαθούν μόνοι τους (είτε με σταδιακή μείωση αριθμού των τσιγάρων είτε με απότομη διακοπή), 11% με υποκατάσταση της νικοτίνης (τσίχλες, αυτοκόλλητα) και 50% - 60% με ειδική φαρμακευτική αγωγή.

«Η φαρμακευτική αγωγή δεν είναι κατάλληλη για όποιους ήδη παίρνουν φάρμακα που δρουν στο κεντρικό νευρικό σύστημα», διευκρινίζει ο κ. Χατζησταύρου. «Ωστόσο, ακόμα και το ποσοστό ατόμων με ψυχικές ασθένειες που διακόπτει το κάπνισμα μόνο με τη θέλησή του είναι εντυπωσιακά υψηλό», συμπληρώνει ο ίδιος. Οι ασθενείς παρακολουθούνται από τους θεράποντες γιατρούς περίπου επί εξάμηνο, ώστε να διαπιστωθούν πιθανά «παραστρατήματα». Οι επισκέψεις -εκτός από την πρώτη- διαρκούν περίπου 20 λεπτά, και για όσους επισκέπτονται ιδιωτικά ιδρύματα κοστίζουν συνολικά περί τα 250 ευρώ. Παράλληλα με τον πνευμονολόγο, οι καπνιστές ασθενείς μπορούν να συμβουλευτούν και γιατρούς άλλων ειδικοτήτων, όπως και να μιλήσουν με ψυχολόγο.

Ο «άσος», ωστόσο, για τη θεραπεία του ασθενούς, βρίσκεται στο μανίκι του γιατρού του. «Εχει αποδειχθεί ότι όσο περισσότερο χρόνο αφιερώνει ένας γιατρός στη συζήτησή του με τον ασθενή, ώστε να τον πείσει για την αναγκαιότητα του εγχειρήματος, τόσο υψηλότερα είναι τα ποσοστά επιτυχίας», επισημαίνει ο κ. Χατζησταύρου. «Οι συνάδελφοί μας στη Μεγάλη Βρετανία δεν δέχονται για πρώτη επίσκεψη ασθενή, αν δεν έχουν στη διάθεσή τους τουλάχιστον 45 λεπτά».

Ελλειμμα πληροφόρησης

Δεν χρειάζεται, όμως, να φθάσει ο καπνιστής στο κατώφλι του Κέντρου, για να τον προσεγγίσει ο γιατρός. «Είναι καθήκον των γιατρών της ειδικότητάς μου να παροτρύνουν σε κάθε ευκαιρία τους ασθενείς τους να το σταματήσουν. Αλλωστε, μετά τα 45, όλοι οι καπνιστές πρέπει να κάνουν σπιρομέτρηση, για να διαπιστώνεται η σταδιακή πτώση της αναπνευστικής λειτουργίας τους».

Σύμφωνα με τον ίδιο, παρατηρείται ακόμα έλλειμμα πληροφόρησης σχετικά με την επικινδυνότητα του καπνίσματος. «Τα αποτελέσματα πολλών επιστημονικών ερευνών παραμένουν στα συρτάρια», λέει με έμφαση στην «Κ» ο κ. Χατζησταύρου. «Αλλωστε, ποιος γνωρίζει, για παράδειγμα, ότι όταν παντρεύεται ένας μη καπνιστής μια καπνίστρια αυξάνει κατά 27% τις πιθανότητες να πεθάνει από καρκίνο του πνεύμονα;».

Ποιοι, τελικά, είναι οι γενναίοι, που παίρνουν τη μεγάλη απόφαση; «Πρόκειται για ανθρώπους που πείθονται από την αντικαπνιστική εκστρατεία ή έχουν ταρακουνηθεί βλέποντας οικείους τους να ταλαιπωρούνται από ασθένειες σχετιζόμενες με το κάπνισμα», απαντά ο κ. Χατζησταύρου, καθώς και «όσοι μεγαλώνουν μικρά παιδιά είναι εκείνοι που έχουν το ισχυρότερο κίνητρο να απεξαρτηθούν, δεδομένης της μεγάλης συχνότητας εμφάνισης παθήσεων του αναπνευστικού σε νεαρές ηλικίες». Οι άντρες ευνοούνται, ωστόσο, περισσότερο από τη Φύση. «Για τις γυναίκες είναι πιο δύσκολο να κόψουν το τσιγάρο», σημειώνει ο κ. Χατζησταύρου «για γενετικούς λόγους». Ο καθηγητής Πνευμονολογίας δεν κρύβει ότι στα νιάτα του υπήρξε και ο ίδιος καπνιστής, «έχω, όμως, δεκαετίες να πιάσω τσιγάρο», προσθέτει. «Η ζωή χωρίς καπνό έχει διαφορετική ποιότητα και προοπτική».


Πηγή Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ