Πώς γίνεται η διαχείριση του ζώου που βρέθηκε θετικό στα διάφορα τεστ και πάσχει από λεϊσμανίαση; Η θεραπευτική παρέμβαση αγνοείται από το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο και γίνεται λόγος για «ευθανασία» ή εξουδετέρωση του κινδύνου με εγκλεισμό των σκύλων σε «κατάλληλο» χώρο, ο οποίος στην πράξη είναι αδύνατο να υπάρξει. Να μην ξεχνάμε, όμως, ότι εφ' όσον το ζώο δεν υποφέρει, η ευθανασία ισούται με θανάτωση και φυσικά είναι απαράδεκτη.

Η πλήρης ανάπτυξη των παραμέτρων στο παραπάνω δίλημμα απαιτεί πολλές σελίδες ή και τόμους, καθόσον εμπεριέχει απαντήσεις φιλοσοφικές, νομικές, επιστημονικές, με την έννοια της εφαρμογής, ώστε μόνον επισημάνσεις μπορεί να γίνουν στο παρόν άρθρο.

*Κατ' αρχάς και σε ό,τι μας αφορά, η ευθανασία είναι ευφημισμός, πρόκειται για θανάτωση, εφόσον δεν αφορά ζώο που υποφέρει. Και ο κτηνίατρος σπούδασε να θεραπεύει...

*Από άποψη υφισταμένου νομικού πλαισίου, αγνοείται η θεραπευτική παρέμβαση και γίνεται λόγος για «ευθανασία» ή εξουδετέρωση του κινδύνου με εγκλεισμό των σκύλων σε «κατάλληλο» χώρο, ο οποίος στην πράξη είναι αδύνατο να υπάρξει (αδιέξοδο).

*Ο ιδιοκτήτης του ζώου πρέπει να γνωρίζει ότι η νόσος δεν αντιμετωπίζεται με μια συνταγή, αλλά απαιτεί χρόνο, τακτική παρακολούθηση του ζώου, και ότι δεν μεταδίδεται άμεσα η νόσος, αλλά με ενδιάμεσο μεταδότη, τη σκνίπα. Επομένως για να αρρωστήσει κάποιος δεν είναι αναγκαίο να έχει σκύλο.

*Η παρουσία ζώων, και μάλιστα σκύλων, στους χώρους διαβίωσης του ανθρώπου μπορεί και να δρά προστατευτικά γι' αυτόν, καθόσον τα ζώα προσελκύουν τις σκνίπες, στις οποίες δίδουν διατροφική διέξοδο. Μάλιστα, φαίνεται ότι, ειδικά τα πτηνά, δρούν προστατευτικά για τον άνθρωπο και τα άλλα ζώα καθόσον το αίμα τους, όταν προσληφθεί από τη μολυσμένη σκνίπα, φαίνεται ότι εξουδετερώνει τη λεϊσμάνια (το θέμα ερευνάται).

*Αποθήκη του παθογόνου παράγοντα στη φύση είναι κυρίως ο σκύλος, αλλά και άλλα σαρκοφάγα, αλεπού, τσακάλι και αρουραίοι.

*Σε κάθε περίπτωση, ένας μολυσμένος σκύλος αποτελεί κίνδυνο κυρίως για τους άλλους σκύλους και ένας υπό παρακολούθηση και υπό θεραπεία είναι πολύ λιγότερο επικίνδυνος από ένα ζώο που δεν παρακολουθείται από κτηνίατρο.

*Ο παθογόνος παράγοντας, η λεϊσμάνια (Leishmania infantum), από τις μέχρι τώρα μελέτες φαίνεται ότι είναι ταυτόσημος με αυτόν που προσβάλλει τον άνθρωπο (σπλαχνική λεϊσμανίαση του ανθρώπου), τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις χώρες της Μεσογείου.

*Στη χώρα μας τα κρούσματα σε ανθρώπους παρατηρούνται σποραδικά και ανέρχονται σε 20 έως 50 ετησίως σε όλη τη χώρα. Η νόσος αφορά συνήθως άτομα με άλλα νοσολογικά προβλήματα ή/και με ανοσοκαταστολή. Σε κάθε περίπτωση, όμως, με έγκαιρη διάγνωση η θεραπεία είναι αποτελεσματική.

*Η συντριπτική διαφορά στον αριθμό κρουσμάτων στον σκύλο σε σχέση με αυτόν στον άνθρωπο φαίνεται ότι έχει να κάνει κυρίως με τις επανειλημμένες μολύνσεις που υφίσταται ο σκύλος, καθόσον είναι πιο εκτεθειμένος σε επανειλημμένα τσιμπήματα από μολυσμένες σκνίπες, και λιγότερο στο ότι οι σκνίπες προτιμούν τον σκύλο. Εξάλλου, οι σκύλοι είναι συνήθως μολυσμένοι και από άλλα νοσήματα, π.χ. ερλιχίωση, που τους καθιστούν έτσι αμυντικά ανίσχυρους.


ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΟΝΤΟΣ
Διδάκτωρ Κτηνιατρικής Σχολής Α.Π.Θ. & Τέως
Επικ. Καθηγητής της Παθολογικής Κλινικής της
Καθηγητής στην Εθν. Σχολή Δημόσιας Υγείας
Αντιπρόεδρος στο Δ.Σ. της Ελλ. Κτην. Εταιρείας