Πιθανές παθήσεις για το σύμπτωμα: Πυρετός

Αναζήτηση Συμπτωμάτων:


Μονοπυρήνωση

Ορισμός

Η μονοπυρήνωση είναι μια ιογενής λοίμωξη που προκαλεί πυρετό, πονόλαιμο (κυνάγχη), και διόγκωση των λεμφαδένων (λεμφαδενοπάθεια), ιδιαίτερα αυτών που βρίσκονται στο λαιμό (τραχηλικοί).



Αίτια, επίπτωση, και παράγοντες κινδύνου

Η μονοπυρήνωση, μεταδίδεται συχνά με το σίελο και τη στενή επαφή. Η νόσος είναι γνωστή ως «ασθένεια του φιλιού» (kissing disease), και συμβαίνει συχνότερα στις ηλικίες μεταξύ 15 και 17 ετών. Ωστόσο, η λοίμωξη μπορεί να αναπτυχθεί σε οποιαδήποτε ηλικία.

Η μονοπυρήνωση συνδέεται συνήθως με τον ιό Epstein-Barr . Μπορεί, ωστόσο, να προκληθεί και από άλλους ιούς, όπως τον κυτταρομεγαλοϊό .


Συμπτώματα

Η μονοπυρήνωση μπορεί να ξεκινήσει σταδιακά, με καταβολή, ένα γενικότερο αίσθημα αδιαθεσίας, κεφαλαλγία, και πονόλαιμο. Ο πονόλαιμος προοδευτικά επιδεινώνεται. Οι αμυγδαλές διογκώνονται και καλύπτονται από υπόλευκο-κίτρινο επίχρισμα . Οι τραχηλικοί λεμφαδένες είναι συχνά διογκωμένοι και επώδυνοι στην ψηλάφηση.
Ένα «ροζ» εξάνθημα που μοιάζει με της ιλαράς (ερυθηματώδες κηλιδοβλατιδώδες εξάνθημα) μπορεί να εμφανισθεί. Η συχνότητα εμφάνισής του αυξάνεται με τη λήψη αμπικιλλίνης ή αμοξυκιλλίνης. (ΔΕΝ πρέπει να λαμβάνονται αντιβιοτικά χωρίς να υφίσταται θετικό Strep test-δοκιμασία ανίχνευσης μικροβιακού αντιγόνου).

Τα συμπτώματα της μονοπυρήνωσης περιλαμβάνουν:
• Υπνηλία
• Πυρετό
• Δυσφορία, ανησυχία, αίσθημα γενικευμένης αδιαθεσίας
• Απώλεια της όρεξης
• Μυαλγίες ή δυσκαμψία των μυών
• Πονόλαιμο (κυνάγχη)
• Διογκωμένους λεμφαδένες, ιδιαίτερα τραχηλικούς και μασχαλιαίους
• Σπληνομεγαλία

Συμπτώματα που εμφανίζονται με μικρότερη συχνότητα περιλαμβάνουν:
• Θωρακικό πόνο
• Βήχα
• Καταβολή
• Κεφαλαλγία
• Εξάνθημα
• Ίκτερο (κίτρινη χρώση του δέρματος, των σκληρών και των βλεννογόνων)
• Αυχενική δυσκαμψία
• Επίσταξη (ρινορραγία)
• Ταχυκαρδία
• Ευαισθησία στο φως
• Δύσπνοια


Σημεία και διαγνωστικές εξετάσεις

Κατά τη φυσική εξέταση ο ιατρός μπορεί να διαπιστώσει την ύπαρξη διογκωμένων πρόσθιων και οπίσθιων τραχηλικών λεμφαδένων, καθώς και διογκωμένων αμυγδαλών που καλύπτονται από υπόλευκο-κίτρινο επίχρισμα.
Ο ιατρός ενδέχεται, επίσης, να διαπιστώσει διογκωμένο ήπαρ ή σπλήνα, κατά την ψηλάφηση της κοιλίας. Μπορεί να υπάρχει δερματικό εξάνθημα.
Οι αιματολογικές εξετάσεις συχνά αποκαλύπτουν αυξημένο αριθμό λευκοκυττάρων και λευκοκύτταρα με ασυνήθιστη μορφολογία που ονομάζονται άτυπα λεμφοκύτταρα. Αυτά είναι ορατά κατά την εξέταση δείγματος περιφερικού αίματος με το μικροσκόπιο. Τα άτυπα λεμφοκύτταρα και οι μη φυσιολογικές εξετάσεις της ηπατικής λειτουργίας (αύξηση ηπατικών ενζύμων) αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της νόσου.
• Η δοκιμασία ανίχνευσης ειδικών ετερόφιλων αντισωμάτων (monospot test) θα είναι θετική για τη λοιμώδη μονοπυρήνωση.
• Μια ειδική δοκιμασία που ανιχνεύει τίτλους αντισωμάτων μπορεί να βοηθήσει στη διάκριση μιας πρόσφατης (οξείας) λοίμωξης από EBV από κάποια που συνέβη στο παρελθόν.



Θεραπευτική αντιμετώπιση

Στόχος της θεραπείας είναι η ανακούφιση των συμπτωμάτων. Φάρμακα όπως τα στεροειδή (πρεδνιζόνη) και τα αντιϊκά (όπως η ακυκλοβίρη) προσφέρουν ελάχιστο ή κανένα όφελος.
Για την ανακούφιση των συμπτωμάτων:
• να λαμβάνετε άφθονα υγρά,
• να κάνετε γαργάρες με ζεστό αλατόνερο για την καταπράυνση του πονόλαιμου,
• συστήνεται ανάπαυση και ξεκούραση,
• να λαμβάνετε ακεταμινοφένη (παρακεταμόλη) ή ιβουπροφένη για την αντιμετώπιση του πόνου και του πυρετού.

Επιπλέον πρέπει να αποφεύγετε την έντονη σωματική άσκηση και άθληση καθ' όσο υπάρχει σπληνομεγαλία (προς αποφυγή ρήξης σπληνός).


Πορεία -Πρόγνωση

Ο πυρετός συνήθως υποχωρεί εντός 10 ημερών, και οι διογκωμένοι λεμφαδένες και ο σπλην αποκαθίστανται εντός 4 εβδομάδων. Η καταβολή παύει να υπάρχει με την πάροδο λίγων εβδομάδων, αν και ενδέχεται να παραταθεί για 2 ως 3 μήνες.


Επιπλοκές
  • ενδεχόμενη θανατηφόρος εξέλιξη σε άτομα με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα
  • αιμολυτική αναιμία
  • ηπατίτιδα με εμφάνιση ίκτερου (συχνότερα σε ασθενείς ηλικίας μεγαλύτερης των 35 ετών)
  • φλεγμονή των όρχεων (ορχίτιδα)
  • νευρολογικές επιπλοκές (σπάνια), περιλαμβάνουν:
  • μηνιγγίτιδα
  • επιληπτικές κρίσεις
  • παροδική παράλυση του προσωπικού νεύρου (πάρεση τύπου Bell)
  • ασυντόνιστες κινήσεις (αταξία).
  • δευτεροπαθής λοίμωξη του φάρυγγα
  • ρήξη σπληνός (σπάνια). Να αποφεύγετε την εφαρμογή πίεσης στο σπλήνα).


Πότε να επικοινωνήσετε με τον ιατρό σας


Τα αρχικά συμπτώματα της μονοπυρήνωσης προσομοιάζουν κατά πολύ με τη συμπτωματολογία μιας τυπικής ιογενούς λοίμωξης. Δεν είναι αναγκαίο να επικοινωνήσετε με τον ιατρό σας, εκτός αν τα συμπτώματα διαρκούν περισσότερο από 10 ημέρες ή αν εκδηλώσετε κάποιο από τα ακόλουθα:

• πόνο στην περιοχή της κοιλίας
• δύσπνοια
• υψηλό πυρετό (μεγαλύτερο απο 38,6 βαθμούς κελσίου) που επιμένει
• σοβαρή κεφαλαγία
• σοβαρή κυνάγχη (πονόλαιμο) και διόγκωση των αμυγδαλών
• αδυναμία στα άνω και κάτω άκρα
• κίτρινη χρώση του σκληρού χιτώνα στους οφθαλμούς και του δέρματος

Αναζητήστε επείγουσα ιατρική βοήθεια αν εμφανίσετε:

• οξύ, διαξιφιστικό, έντονο κοιλιακό πόνο
• σημαντική δύσπνοια ή δυσχέρεια στην κατάποση
• αυχενική δυσκαμψία ή σοβαρή αδυναμία.


Πρόληψη

Άτομα με μονοπυρήνωση ενδέχεται να είναι μολυσματικά κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των συμπτωμάτων τους, καθώς και για λίγους μήνες μετά την αποδρομή τους. Η χρονική διάρκεια της μολυσματικότητας κάποιου που νοσεί ποικίλει. Ο ιός μπορεί να επιβιώσει για κάποιες ώρες έξω από το σώμα. Να αποφεύγετε τα φιλιά ή την κοινή χρήση οικιακών σκευών αν εσείς ή κάποιος άλλος έχει μονοπυρήνωση.

Σκωληκοειδίτις


Ορισμός

Ο σκωληκοειδίτις είναι η φλεγμονή της σκωληκοειδής αποφύσεως. Η σκωληκοειδής απόφυση είναι ένας μικρός σάκκος προσκολλημένος στην αρχή του παχέους εντέρου.


Αίτια, συχνότητα και παράγοντες κινδύνου

Ο σκωληκοειδίτις είναι μία από τις συχνότερες αιτίες που χρήζει άμεσης χειρουργικής αντιμετώπισης στις Η.Π.Α. Προκαλείται όταν αποφράσσεται από έναν κοπρόλιθο, κάποιο ξένο σώμα ή σπανιότερα, από έναν όγκο.


Συμπτώματα

Τα συμπτώματα της σκωληκοειδίτιδας ποικίλουν. Είναι πολύ δύσκολο να τεθεί η διάγνωσή της στα μικρά παιδιά, στους ηλικιωμένους και στις γυναίκες που έχουν μόλις τεκνοποιήσει.

Τυπικά, τα πρώτα συμπτώματα είναι ένα περιομφαλικό άλγος (Βλ. Κοιλιακό άλγος). Το άλγος αρχικά μπορεί να έχει ασαφή χαρακτήρα, κατά την εξέλιξή του όμως, γίνεται οξύ κι έντονο. Ενδέχεται ο ασθενής να έχει μειωμένη όρεξη για φαγητό, ναυτία, έμετο και δεκατική πυρετική κίνηση.

Καθώς η φλεγμονή της σκωληκοειδίτιδας εξελίσσεται, ο πόνος μεταναστεύει πλέον στην κάτω κοιλιακή χώρα, πιο συγκεκριμένα στο δεξιό λαγόνιο βόθρο και μαρτυρώντας κάτωθεν αυτού, την ακριβή τοποθεσία της φλεγμένουσας σκωληκοειδής απόφυσης (σημείο McBurney στη χειρουργική ορολογία).

Αν ραγεί η φλεγμονή της σκωληκοειδής απόφυσης, μπορεί να παρατηρηθεί μια προσωρινή ύφεση του άλγους και φαινομενικά βελτίωση της κατάστασης. Ωστόσο, με την προσβολή του περιτόναιου οδηγώντας σε περιτονίτιδα, ο πόνος επιδεινώνεται και η κλινική κατάσταση είναι πλέον κρίσιμη.

Το κοιλιακό άλγος μπορεί να επιδεινωθεί κατά τη βάδιση ή το βήχα. Ο ασθενής προτιμά να παραμένει ακίνητος διότι ο πόνος επιτείνεται με τις κινήσεις.



Μετεγενέστερα τα συμπτώματα περιλαμβάνουν:

  • Ρίγη
  • Δυσκοιλιότητα
  • Διάρροια
  • Πυρετός
  • Απώλεια όρεξης για φαγητό
  • Ναυτία
  • Τρέμουλο
  • Έμετος



Σημεία και παρά-κλινικές εξετάσεις


Σε ύπαρξη φλεγμονής της σκωληκοειδής αποφύσεως, το άλγος του ασθενούς
εκλύεται έντονα με την άρση της παλάμης, κατά την ψηλάφηση από τον εξετάζοντα ιατρό (σημείο αναπηδώσας ευαισθησίας). Σε ύπαρξη περιτονίτιδας, η περιομφαλική ψηλάφηση προκαλεί σανιδώδης ύπαρξη κοιλιακών μυών.

Η δακτυλική εξέταση του ορθού, μπορεί να αποκαλύψει ευαισθησία στη δεξιά πλευρά του ορθού.

Ο γιατρός συνήθως μπορεί να θέσει τη διάγνωση της οξείας σκωληκοειδής απόφυσης με βάση τα περιγραφόμενα από τον ασθενή, συμπτώματα, τη φυσική εξέταση και τις παρά-κλινικές εξετάσεις. Σε κάποιες περιπτώσεις ίσως χρειαστούν πρόσθετες εξετάσεις όπως:

Θεραπεία


Σε περίπτωση μη επεπλακείσας σκωληκοειδίτιδας, ο χειρουργός προχωρεί σε εξαίρεση της σκωληκοειδής απόφυσης, αφού τεθεί στα επείγοντα η διάγνωση. Για πληροφορίες αυτού του τύπου χειρουργείου βλ. σκωληκοειδεκτομή.

Επειδή όμως οι εξετάσεις με βάση των οποίων τίθεται η διάγνωση της οξείας σκωληκοειδίτιδας, δεν είναι ειδικές, υπάρχει περίπτωση κατά τη χειρουργική επέμβαση να αποδειχθεί τελικά ότι δε φλεγμαίνει η σκωληκοειδής απόφυση. Στην κατάσταση αυτή, ο χειρουργός αφαιρεί την απόφυση κι εξετάζει την κοιλιακή χώρα για να αποκαλυφθεί η αιτία του κοιλιακού άλγους.

Αν κατά την αξονική τομογραφία της κοιλίας αποκαλυφθεί ότι υπάρχει απόστημα από τη σκωληκοειδείς απόφυση που έχει υποστεί ρήξη, το πιθανότερο είναι να χρειαστεί ο ασθενής φαρμακευτική αγωγή για τη φλεγμονή και να ακολουθήσει σε δεύτερο χρόνο, μετά το πέρας της φλεγμονής, σκωληκοειδεκτομή.


Πρόγνωση

Αν η σκωληκοειδής απόφυση αφαιρεθεί προτού της ρήξης, η ίαση επέρχεται σύντομα μετά το χειρουργείο. Αν ραγεί πριν το χειρουργείο, η ίαση επέρχεται αργότερα και υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα ανάπτυξη αποστημάτων κι επιπλοκών.


Επιπλοκές

  • Συμφύσεις μεταξύ ενδοκοιλιακών οργάνων ή του εντέρου με το επικείμενο δέρμα (συρίγγιο)
  • Απόστημα
  • Φλεγμονή του χειρουργικού τραύματος
  • Περιτονίτιδα



Επικοινωνία με τον οικογενειακό σας ιατρό


Καλέστε το 166 σε περίπτωση που:
  • Αισθάνεστε έντονους, αιφνίδιους κι οξύς πόνους
  • Συνυπάρχει πυρετός κι άλγος
  • Αιματέμεση κι αιματοχεσία
  • Σκληρό κοιλιακό άλγος ευαίσθητο στην αφή
  • Δυσκολίες αφόδευσης, ιδίως στην περίπτωση που έχετε έμετο
  • Παρουσιάζεται άλγη στον ώμο, στο θώρακα και στον τράχηλο
  • Νιώσετε ζάλη

Καλέστε τον ιατρό σας αν νιώσετε πόνο στο δεξιό υπογάστριο ή άλλα συμπτώματα της σκωληκοειδίτιδας. Ακόμη καλέστε τον ιατρό σας αν:
  • Νιώθετε ναυτία κι έλλειψη όρεξης για φαγητό
  • Έχετε απώλεια βάρους αθέλητα
  • Ικτερική χροιά των ματιών ή των φβενογόνων
  • Μετεωρισμό για περισσότερο από δύο μέρες
  • Έχετε διάρροια για περισσότερο από πέντε μέρες ή το παιδί - βρέφος σας έμετο για περισσότερο από δώδεκα ώρες.
  • Κοιλιακή δυσφορία περισσότερο της μίας εβδομάδας
  • Αν νιώθετε τσούξιμο κατά την ούρηση ή ουρείτε περισσότερο από συνήθως
  • Έχετε άλγος κι ενδέχεται να κυοφορείται
  • Το άλγος επιδεινώνεται όταν λαμβάνετε αντιοξεικά ή τρώτε κάτι.

Λίθοι στα νεφρά


Ορισμός

Ο λίθος στα νεφρά είναι συμπαγές μάζα, που δημιουργείται από μικροσκοπικούς κρυστάλλους.


Εναλλακτικοί ορισμοί

Νεφρικοί λίθοι, νεφρολιθίαση, λίθοι νεφρών


Αιτία, συχνότητα και παράγοντες κινδύνου

Οι νεφρικοί λίθοι δημιουργούνται όταν τα ούρα περιέχουν σε μεγάλες ποσότητες κάποιες ουσίες. Αυτές οι ουσίες μπορούν να δημιουργήσουν μικρούς κρυστάλλους, οι οποίοι μετατρέπονται σε λίθους.

Η αφυδάτωση είναι ο κύριος παράγοντας κινδύνου για τη δημιουργία λίθων στα νεφρά.

Οι νεφρικοί λίθοι δεν προκαλούν συμπτώματα, έως ότου ξεκινήσουν μονάχα την κάθοδό τους, στους ουρητήρες κι από κει στην ουροδόχο κύστη. Με τον τρόπο αυτόν, ο λίθος αποφράσσει την έξοδο των ούρων από τα νεφρά. Αυτό προκαλεί τη διόγκωση του ενός ή και των δύο νεφρών, επιφέροντας συνάμα κι άλγος. Ο πόνος είναι συνήθως έντονος.

Ο σχηματισμός λίθων στα νεφρά είναι συχνή πάθηση. Άτομα που έχουν παρουσιάσει νεφρολιθίαση στο παρελθόν, διατρέχουν μεγάλες πιθανότητες να παρουσιάσουν και στο μέλλον. Η πάθηση αυτή εμφανίζεται συνήθως και στα πρόωρα βρέφη.

Ορισμένοι τύποι λίθων είναι κληρονομικοί. Κάποιοι σχηματισμοί λίθων, μπορούν να συσχετιστούν με νόσους του εντέρου, την ειλεοπαράκαμψη για αντιμετώπιση της παχυσαρκίας ή νεφροσωληναριακές διαταραχές.

Υπάρχουν διάφοροι τύποι νεφρικών λίθων. Η ακριβής αιτία σχηματισμού τους εξαρτάται από τον τύπο του λίθου.
  • Τη μεγαλύτερη συχνότητα έχουν οι λίθοι ασβεστίου. Εμφανίζονται συχνότερα στους άνδρες απ’ ότι στις γυναίκες, συνηθέστερες ηλικίες εμφάνισης, τα 20 – 30 έτη. Έχουν την τάση να επανεμφανίζονται. Το ασβέστιο έχει την τάση να συνδέεται με άλλες ουσίες, όπως οξαλικά άλατα (η πιο κοινή ουσία), φωσφορικά ή ανθρακικά άλατα. Τα οξαλικά άλατα βρίσκονται σε ορισμένες τροφές. Παθήσεις του λεπτού εντέρου ευνοούν το σχηματισμό λίθων οξαλικού ασβεστίου.
  • Οι λίθοι κυστίνης εμφανίζονται σε κυστινουρικούς ασθενείς.
  • Οι λίθοι στρουβίτη εμφανίζονται συνήθως σε γυναίκες που πάσχουν από λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος.
  • Οι κρύσταλλοι ουρικού οξέος είναι συχνότεροι στους άνδρες απ’ ότι στις γυναίκες. Μπορούν να εμφανιστούν κατά την ποδάγρα ή κατά τη χημειοθεραπεία.

Άλλες ουσίες μπορούν επίσης να δημιουργήσουν λίθους.


Συμπτώματα

Κύριο σύμπτωμα είναι ο έντονος πόνος, ο οποίος εμφανίζεται κι εξαφανίζεται αιφνίδια.
  • Ο πόνος μπορεί να γίνει αισθητός στην ομφαλική ή στην πλάγια ραχιαία χώρα.
  • Το άλγος μπορεί να μεταναστεύσει στη βουβωνική χώρα ή στους όρχεις.

Άλλα συμπτώματα περιλαμβάνουν:
  • Μη φυσιολογικό χρώμα στα ούρα
  • Αιματουρία
  • Ρίγη
  • Πυρετός
  • Ναυτία
  • Έμετο

Σημεία και παρά-κλινικές εξετάσεις

Ο πόνος ενδέχεται να γίνει τόσο έντονος που ίσως χρειαστούν αναλγητικά ναρκωτικού τύπου. Ο ομφαλική (κοιλιακή) και η ραχιαία χώρα, ίσως να είναι ευαίσθητες στη ψηλάφηση.


Διαγνωστικές εξετάσεις νεφρολιθίασης είναι:

  • Η ανάλυση του λίθου θα αποκαλύψει τη σύστασή του.
  • Τα επίπεδα ουρικού οξέως
  • Η ανάλυση των ούρων θα αναδείξει την τυχόν ύπαρξη κρυστάλλων ή ερυθροκυττάρων .


Η ύπαρξη λίθων καθώς και η απόφραξη του ουρητήρα μπορούν να αναδειχθούν με τις παρακάτω εξετάσεις:



Οι εργαστηριακές εξετάσεις μας αποκαλύπτουν τις υψηλές τιμές ασβεστίου, οξαλικού και ουρικού οξέως στα ούρα και τον ορό του αίματος.


Θεραπεία

Στόχος της θεραπείας είναι η απαλλαγή των συμπτωμάτων και η πρόληψη μεταγενέστερων επιπλοκών (οι λίθοι πολύ μικρού μεγέθους αποβάλλονται συνήθως ασυμπτωματικά). Η θεραπεία εξαρτάται από τον τύπο των λίθων και τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων. Άτομα με κρίσιμα συμπτώματα, μπορεί να χρειαστούν ενδονοσοκομειακή νοσηλεία.

Κατά την αποβολή του λίθου, σωστό θα ήταν να συλλεχθούν τα ούρα και μετά τη εύρεση του λίθου να σταλεί προς εξέταση της σύστασής του.

Πίνετε 6 – 8 ποτήρια νερό ημερησίως ώστε να παράγετε μεγάλη ποσότητα ούρων. Κάποιοι ίσως χρειαστούν ενδοφλέβια χορήγηση υγρών .

Τα αναλγητικά μπορούν να βοηθήσουν στην ανακούφιση του άλγους που προκαλείται κατά την κάθοδο των λίθων (κολικός του νεφρού). Για έντονο άλγος ίσως καταφύγετε στη λήψη αναλγητικών ναρκωτικών ή μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών (ΜΣΑΦ) σκευασμάτων, όπως την ιμπουπροφένη.

Αναλόγως με το τύπο του λίθου, ο ιατρό σας, θα σας συνταγογραφήσει φαρμακευτική αγωγή που θα αποσκοπεί στη μείωση σχηματισμού αυτού, στη διάσπασή του και στην απομάκρυνση των συστατικών του ουσιών. Η φαρμακευτική αγωγή περιλαμβάνει:
  • Αλλοπουρινόλη (για λίθους ουρικού οξέως).
  • Αντιβιοτικά (για λίθους στρουβίτη)
  • Διουρητικά
  • Φωσφορικά διαλύματα
  • Διττανθρακικό νάτριο ή κιτρικό νάτριο (που κάνουν τα ούρα πιο αλκαλικά).


H xειρουργική αντιμετώπιση χρήζει πλέον στις παρακάτω περιπτώσεις:

  • Πολύ μεγάλο μέγεθος λίθου ούτως ώστε να παρακολλάται κατά την κάθοδό του
  • Λίθος που αναπτύσσεται σε μέγεθος.
  • Λίθος που αποφράσσει την ομαλή ροή των ούρων και προκαλεί φλεγμονή ή βλάβη των νεφρών.

Οι περισσότερες θεραπείες σήμερα είναι πολύ λιγότερο αιματηρές απ’ ότι στο παρελθόν.
  • Εξωσωματική λιθοτριψία για την απομάκρυνση λίθων ελαφρώς μικρότερων του μισού εκατοστού και που εντοπίζονται σχετικά κοντά στο νεφρό. Αυτή η μέθοδο χρησιμοποιεί υπέρηχους και κύματα εντάσεως για τη διάσπαση των λίθων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι λίθοι απομακρύνονται από το σώμα μέσω των ούρων.
  • Διαδερμική νεφρολιθοτομή χρησιμοποιείται για ευμεγέθης λίθους εντός ή πολύ κοντά των νεφρών ή όταν οι ίδιοι νεφροί ή τα γύρω ανατομικά στοιχεία έχουν ανώμαλη ανατομία. Ο λίθος αφαιρείται μέσω ενδοσκοπίου, το οποίο εισάγεται στην περιοχή από μια μικρή οπή του δέρματος.
  • Ο υπέρηχος ουρητήρων είναι χρήσιμος στις περίπτωση κατά την οποία ο λίθος εντοπίζεται στις κατώτερες ουροποιητικές οδούς.
  • Η κλασική χειρουργική αντιμετώπιση (νεφρολιθοτομή) απαιτείται στην περίπτωση αποτυχίας των προηγούμενων μεθόδων.


Πρόγνωση

Οι λίθοι των νεφρών είναι επίπονοι, αλλά συνήθως μπορούν να αφαιρεθούν από το σώμα δίχως να προκαλέσουν μόνιμη βλάβη. Έχουν την τάση να επανασχηματίζονται, ιδίως στην περίπτωση της μη ανεύρεσής τους και αγωγής τους.


Επιπλοκές
  • Μείωση ή απώλεια λειτουργίας του προσβεβλημένου νεφρού.
  • Υπολειπόμενη νεφρική βλάβη
  • Απόφραξη του ουρητήρα (αποφρακτική ουρητηροπάθεια).
  • Επανεμφάνιση των λίθων.
  • Φλεγμονή ουροποιητικού συστήματος


Επικοινωνία με τον οικογενειακό σας ιατρό

Καλέστε τον οικογενειακό σας ιατρό να παρουσιάσετε συμπτώματα νεφρολιθίασης.

Επίσης καλέστε τον ιατρό σας αν τα συμπτώματα επανεμφανιστούν, αν έχετε επώδυνη ούρηση, αν έχετε δυσκολία στην πλήρη αποβολή ούρων ή εμφανιστούν νέα συμπτώματα.


Πρόληψη

Αν έχετε ιστορικό νεφρολιθίασης, να πίνετε πολλά υγρά (6 – 8 ποτήρια νερό ημερησίως) με σκοπό την παραγωγή μεγάλων ποσοτήτων ούρων. Ανάλογα με τον τύπο του λίθου, ίσως χρειαστείτε να φαρμακευτική αγωγή προς αποφυγή επανασχηματισμού των λίθων.
Ίσως χρειαστεί να αλλάξετε τη δίαιτά σας, προς αποφυγή επανεμφάνισης των συμπτωμάτων.




Φαρυγγίτιδα


Ορισμός


Η φαρυγγίτιδα είναι η φλεγμονή του φάρυγγα, ο οποίος εντοπίζεται στο οπίσθιο τμήμα του τραχήλου, μεταξύ των αμυγδαλών και του λάρυγγα.




Εναλλακτικοί ορισμοί


Φαρυγγίτιδα – βακτηριακή


Αίτια, συχνότητα και παράγοντες κινδύνου


Πολλά βακτήρια μπορούν να προκαλέσουν φαρυγγίτιδα
  • Πολλοί τύποι ιών υπάρχουν που μπορούν να προκαλέσουν φαρυγγίτιδα, αποτελώντας και τη συνηθέστερη αιτία εμφάνισης της .
  • Τα βακτήρια που μπορούν να προκαλέσουν φαρυγγίτιδα περιλαμβάνουν την Ομάδα Α στρεπτόκοκκου, που ενδεχομένως να καταλήξουν σε στρεπτοκοκκική κυνάνχη. Άλλες περιπτώσεις βακτηρίων, λιγότερο συνήθης, που επιφέρουν τη λοίμωξη, είναι τα corynebacterium, arcanobacterium, Neisseria gonorrhoeae και τα χλαμύδια pneumoniae.


Στις περισσότερες περιπτώσεις, η φαρυγγίτιδα εμφανίζεται κατά τη διάρκεια των ψυχρότερων μηνών. Πολύ συχνά, η λοίμωξη αυτή μεταδίδεται και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.


Συμπτώματα

Ο πονόλαιμος συνιστά το κύριο σύμπτωμα.

Άλλα συμπτώματα περιλαμβάνουν:
  • Πυρετό
  • Κεφαλαλγία
  • Μυϊκός πόνος και πόνος στις αρθρώσεις
  • Δερματικά εξανθήματα
  • Διογκωμένοι λεμφαδένες στην τραχηλική χώρα


Σημεία και παρα-κλινικές εξετάσεις

Ο ιατρός σας, θα προβεί σε ιατρική εξέταση και θα εξετάσει το λαιμό σας.
Μπορεί να διεξαχθούν διαγνωστικές εξετάσεις για τον αποκλεισμό του στρεπτοκόκκου. Πρόσθετες εργαστηριακές εξετάσεις μπορούν να γίνουν, βασισμένες στην πιθανή αιτία της λοίμωξης.


Θεραπεία


Είναι σημαντικό να αποφεύγετε τη λήψη αντιβιοτικών σκευασμάτων, όταν η αιτία της λοίμωξης οφείλεται σε ιό (ιογενής). Τα αντιβιοτικά δε θα βοηθήσουν. Η χρήση αυτών για την αντιμετώπιση ιογενών λοιμώξεων, βοηθά στην ανθεκτικότητα των βακτηρίων στα αντιβιοτικά.

Ο πονόλαιμος δε διαρκεί πολύ. Κατά τη διάρκεια αυτού όμως μπορείτε να ακολουθήσετε τις ακόλουθες συμβουλές:
  • Πίνετε ζεστά υγρά. Το μέλι και το τσάι με λεμόνι, είναι παλιά γιατροσόφια γνωστά για τη δράση τους.
  • Κάνετε γάργάρες με ζεστό αλατόνερο, αρκετές φορές την ημέρα (1/2 κουτάλι της σούπας αλάτι σε 1 ποτήρι νερό).
  • Πίνετε κρύα υγρά ή πιπιλίστε γλυφυντζούρια
  • Πιπιλίστε σκληρές καραμέλες ή ειδικές παστίλιες για το λαιμό, για να απαλύνουν τον πόνο σας. Αυτά έχουν αρκετά επιτυχή δράση, αν και δεν είναι τόσο φθηνά. ΜΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ τις καραμέλες ή τις παστίλιες για το λαιμό σε μικρά παιδιά, λόγω του κινδύνου πνιγμού.
  • Χρησιμοποιείστε έναν ατμιστήρα κρύου αέρα ή έναν υγραντήρα για να υγράνετε και να καταπραΰνετε τον ξηρό και γεμάτο πόνο, λαιμό σας.
  • Χρησιμοποιείστε αναλγητικά, όπως την ακεταμινοφένη (ασπιρίνη). ΜΗ ΔΩΣΕΤΕ ΑΣΠΙΡΙΝΗ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ.


Πρόγνωση

Στις περισσότερες περιπτώσεις, η φαρυγγίτιδα υποχωρεί από μόνη της χωρίς την εμφάνιση επιπλοκών.


Επιπλοκές

Οι επιπλοκές της φαρυγγίτιδας μπορεί να περιλαμβάνουν:
  • Απόφραξη των αεραγωγών (σε σοβαρές περιπτώσεις)
  • Άλγος (απόστημα) γύρω από τις αμυγδαλές και στο οπίσθιο τμήμα του λάρυγγα.

Επικοινωνία με τον οικογενειακό σας ιατρό

Καλέστε τον ιατρό σας αν:
  • Εμφανίσετε πονόλαιμο που επιμένει για αρκετέ ημέρες
  • Έχετε υψηλό πυρετό, διογκωμένους λεμφαδένες στην τραχηλική χώρα ή εξάνθημα

Αναζητήστε άμεση ιατρική βοήθεια αν έχετε πονόλαιμο ή δυσκολίες αναπνοής.

Εγκεφαλίτιδα


Ορισμός

Η εγκεφαλίτιδα είναι φλεγμονή του εγκεφάλου, που οφείλεται συνήθως σε λοιμώξεις.



Αίτια, συχνότητα εμφάνισης και παράγοντες κινδύνου

Η εγκεφαλίτιδα προκαλείται συχνά από ιογενή λοίμωξη. Υπεύθυνοι μπορεί να είναι διάφοροι τύποι ιών. Η έκθεση στους ιούς μπορεί να συμβεί:
  • Εισπνέοντας αιωρούμενα σταγονίδια στον χώρο ασθενούς
  • Από μολυσμένη τροφή ή ποτό
  • Από δάγκωμα εντόμου
  • Από δερματική επαφή
Στις αγροτικές περιοχές οι αρμποϊοί - που είτε μεταφέρονται από κουνούπια ή τσιμπούρια είτε καταπίνονται κατά λάθος – είναι η συνηθέστερη αιτία.
Στις αστικές περιοχές, συνηθέστεροι είναι οι εντεροϊοί, όπως:
  • κοξάκι
  • ιός ηχούς (echovirus)
  • ιός πολιομυελίτιδας


Ποιος άλλος ιός μπορεί να προκαλέσει ιογενή εγκεφαλίτιδα:

  • Αδενοϊός
  • Κυτταρομεγαλοϊός
  • Ιός εγκεφαλίτιδας ιπποειδών
  • Ιός Epstein-Barr
  • Ιός απλού έρπητα
  • Ιλαρά
  • Παρωτίτιδα (μαγουλάδες)
  • Λύσσα
  • Ερυθρά
  • Ανεμοβλογιά
  • Ιός του Δυτικού Νείλου
Οι ασθενείς με AIDS και άλλοι υψηλού κινδύνου μπορεί να προσβληθούν από εγκεφαλίτιδα εξαιτίας παρασίτων όπως:
  • Στρογγυλοί σκώληκες
  • Κυστικέρκωση
  • Τοξόπλασμα

Αν και οι περισσότεροι τύποι εγκεφαλίτιδας οφείλονται σε ιούς, η ασθένεια μπορεί επίσης να προκληθεί από νόσους που οφείλονται σε βακτηρίδια, όπως:
  • Νόσος του Lyme
  • Σύφιλη
  • Φυματίωση

Σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί να προκληθεί εγκεφαλίτιδα από αλλεργική αντίδραση σε εμβόλιο. Μια αυτοάνοση ασθένεια και οι συνέπειες του καρκίνου μπορούν επίσης να προκαλέσουν εγκεφαλίτιδα.


Συμπτώματα

Όταν ο ιός εισέλθει στην κυκλοφορία του αίματος, μπορεί να προκαλέσει φλεγμονή του εγκεφαλικού ιστού και της μεμβράνης που τον περιβάλλει. Λευκά αιμοσφαίρια εισβάλλουν στον εγκεφαλικό ιστό και προσπαθούν να καταπολεμήσουν τη λοίμωξη. Ο εγκεφαλικός ιστός πρήζεται (εγκεφαλικό οίδημα), γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή των νευρικών κυττάρων, να προκαλέσει εγκεφαλική αιμορραγία και εν τέλει βλάβη στον εγκέφαλο.

Στα συμπτώματα περιλαμβάνονται:
  • Αδεξιότητα, αστάθεια στο βάδισμα
  • Σύγχυση, απώλεια προσανατολισμού
  • Υπνηλία
  • Πυρετός
  • Πονοκέφαλος
  • Νευρικότητα ή έλλειψη ψυχραιμίας
  • Φωτοφοβία
  • Δυσκαμψία του αυχένα και της πλάτης (ορισμένες φορές)
  • Εμετός
Επικίνδυνα συμπτώματα:
  • Απώλεια των αισθήσεων, απουσία αντιδράσεων, νάρκη, κώμα
  • Μυϊκή αδυναμία ή παράλυση
  • Κρίσεις επιληψίας
  • Αιφνίδια αλλαγή στις πνευματικές λειτουργίες
  • Ελαττωμένο ενδιαφέρον για τις καθημερινές δραστηριότητες
  • Υποτονική διάθεση, έλλειψη διάθεσης ή ανάρμοστη για την περίσταση διάθεση
  • Εξασθενημένη κρίση
  • Αδιαλλαξία, ακραίος εγωκεντρισμός, αναποφασιστικότητα ή κοινωνική αποστασιοποίηση
  • Απώλεια μνήμης (αμνησία), εξασθενημένη βραχεία ή μακρά μνήμη


Ενδείξεις και εξετάσεις

  • Ανώμαλα αντανακλαστικά
  • Αυξανόμενη ενδοκρανιακή πίεση
  • Πνευματική σύγχυση
  • Στοματικά έλκη
  • Μυϊκή αδυναμία
  • Αυχενική ακαμψία
  • Ενδείξεις σε άλλα όργανα, όπως το συκώτι και οι πνεύμονες
  • Εξάνθημα
  • Προβλήματα ομιλίας

Στις εξετάσεις περιλαμβάνονται:
  • Μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου
  • Αξονική τομογραφία στο κεφάλι
  • Καλλιέργεια εγκεφαλονωτιαίου υγρού , αίματος ή ούρων (ωστόσο, αυτή εξέταση σπάνια χρησιμεύει)
  • Ηλεκτροεγκεφαλογράφημα
  • Οσφυονωτιαία παρακέντηση και καλλιέργεια
  • Εξετάσεις αντισωμάτων σε ιούς
  • Εξετάσεις που εντοπίζουν και τις ελάχιστες ποσότητες DNA ιών (αντίδραση αλυσίδας πολυμεράσης)


Θεραπεία

Στόχος της θεραπείας είναι η υποστηρικτική φροντίδα του ασθενή (χρειάζεται ανάπαυση, σωστή τροφή και υγρά) ώστε να μπορέσει ο οργανισμός να καταπολεμήσει τη λοίμωξη και να υπάρξει ανακούφιση από τα συμπτώματα. Αναπροσανατολισμός και συναισθηματική υποστήριξη για ασθενείς με σύγχυση ή παραλήρημα μπορεί να βοηθήσουν.

Στα φάρμακα περιλαμβάνονται:
  • Αντιϊκά φάρμακα, όπως η ακυκλοβίρη (Zovirax) και η φοσκαρνέτη (Foscavir) – για τη θεραπεία της εγκεφαλίτιδας από έρπη ή άλλες οξείες ιογενείς λοιμώξεις (ωστόσο, δεν υπάρχουν ειδικά αντιϊκά φάρμακα για την αντιμετώπιση της εγκεφαλίτιδας)
  • Αντιβιοτικά – αν η λοίμωξη προκλήθηκε από συγκεκριμένα βακτηρίδια
  • Αντιεπιληπτικά φάρμακα (όπως η φαινυτοΐνη) – για την πρόληψη των κρίσεων
  • Στεροειδή (όπως η δεξαμεθαζόνη) – για τον περιορισμό του εγκεφαλικού οιδήματος (σε σπάνιες περιπτώσεις)
  • Ηρεμιστικά – για την αντιμετώπιση της οξυθυμίας ή της νευρικότητας
  • Ακεταμινοφαίνη – για τον πυρετό και τον πονοκέφαλο
Αν έχει επηρεαστεί σοβαρά η εγκεφαλική λειτουργία, μπορεί να χρειαστούν παρεμβάσεις όπως φυσικοθεραπεία και λογοθεραπεία, αφού πρώτα έχει τεθεί υπό έλεγχο η ασθένεια.


Πρόγνωση

Η εξέλιξη ποικίλλει. Κάποιες περιπτώσεις είναι ήπιες και μικρής διάρκειας και το άτομο αναρρώνει πλήρως. Άλλες περιπτώσεις είναι σοβαρές και οδηγούν σε μόνιμες βλάβες ή ακόμα και στον θάνατο.
Η οξεία φάση συνήθως διαρκεί 1-2 εβδομάδες. Ο πυρετός και τα συμπτώματα είτε βαθμιαία είτε αιφνιδίως υποχωρούν. Ορισμένοι άνθρωποι χρειάζονται αρκετούς μήνες για να αναρρώσουν πλήρως.


Επιπλοκές

Στις σοβαρές περιπτώσεις εγκεφαλίτιδας μπορεί να προκληθεί μόνιμη βλάβη στον εγκέφαλο. Μπορεί να επηρεάσει:
  • Την ακοή
  • Τη μνήμη
  • Τον μυϊκό έλεγχο
  • Την αίσθηση
  • Την ομιλία
  • Την όραση


Πότε να καλέσετε τον γιατρό σας

Επισκεφθείτε τα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου ή καλέστε το 166 σε περίπτωση που παρουσιαστούν:
  • Αιφνίδιος πυρετός
  • Άλλα συμπτώματα εγκεφαλίτιδας


Πρόληψη

Ιδιαίτερη προσοχή στα κουνούπια (το τσίμπημα του κουνουπιού μπορεί να μεταδώσει ιούς) μπορεί να μειώσει την πιθανότητα κάποιας λοίμωξης που μπορεί να οδηγήσει σε εγκεφαλίτιδα.
  • Χρησιμοποιήστε εντομοαπωθητικό που περιέχει τη χημική ουσία DEET όταν βγαίνετε έξω (αλλά ποτέ προϊόντα που περιέχουν DEET σε νήπια κάτω των 2 μηνών)
  • Απομακρύνετε οποιαδήποτε πηγή στάσιμου νερού (όπως παλιά λάστιχα, κονσέρβες, υδρορροές και ρηχές (παιδικές) πισίνες
  • Προτιμάτε τα μακρυμάνικα πουκάμισα ή μπλούζες και τα μακριά παντελόνια όταν είστε έξω, ιδιαίτερα το βράδυ.
  • Εμβολιάζετε τα ζώα κατά της εγκεφαλίτιδας που προκαλείται από τον ιό της λύσσας.
  • Για ανθρώπους διατίθενται τα εξής εμβόλια:
- Εμβόλιο για την πρόληψη ενός τύπου ιογενούς εγκεφαλίτιδας που συχνά
προσβάλλει άτομα που μένουν σε ξενώνες ή στρατώνες
- Εμβόλιο για την ιλαρά
- Εμβόλιο για τον έρπη ζωστήρα

Βρουκέλλωση ή Μελιταίος πυρετός

Ορισμός

Η βρουκέλλωση είναι ένα λοιμώδες νόσημα, το οποίο μεταδίδεται στον άνθρωπο από ζώα που είναι φορείς των Gram- αρνητικών αερόβιων βακτηρίων (Brucella).


Εναλλακτικοί ορισμοί

Πυρετός του Bang, πυρετός της Κύπρου, κυματοειδής πυρετός, πυρετός του Γιβραλτάρ, πυρετός της Μάλτας, πυρετός της Μεσογείου.


Αίτια, συχνότητα και παράγοντες κινδύνου

Το βακτήριο Brucella, προσβάλλει τα βοοειδή, τα πρόβατα, τα σκυλιά και του χοίρους. Η μετάδοση του βακτηρίου γίνεται μέσω επαφής με το μολυσμένο κρέας ή τον πλακούντα μολυσμένων ζώων ή με την κατανάλωση μολυσμένου μη παστεριωμένου γάλακτος, γαλακτοκομικών προϊόντων ή τυριού.

Η βρουκέλλωση συναντάται σπάνια στις Η.Π.Α., με 100-200 περίπου περιστατικά κάθε χρόνο.

Άτομα υψηλού κινδύνου προσβολής από τη νόσο, θεωρούνται οι εργαζόμενοι σε σφαγεία, οι αγρότες και οι κτηνίατροι – επαγγέλματα που απαιτούν συχνή επαφή με ζώα ή κρέας.


Συμπτώματα

Η έναρξη της οξείας βρουκέλλωσης γίνεται με την εμφάνιση ήπιων κλινικών συμπτωμάτων, παρόμοια με αυτά του συναχιού, όπως:
  • Πυρετός
  • Κοιλιακό άλγος
  • Πόνος στην πλάτη
  • Ρίγος
  • Έντονη εφίδρωση
  • Αίσθημα κόπωσης
  • Κεφαλαλγία
  • Ανορεξία
  • Αθραλγία
  • Αδυναμία
  • Απώλεια σωματικού βάρους

Ο πυρετός είναι συνήθως διαλείπων, με τις υψηλότερες τιμές του να σημειώνονται κατά τις απογευματινές ώρες. Ο όρος «κυματοειδής πυρετός» προέρχεται από το γεγονός ότι ο πυρετός ανεβαίνει το βράδυ και κατεβαίνει το πρωί.

Πρόσθετα συμπτώματα τα οποία μπορεί να συσχετίζονται με τη νόσο είναι:
  • Μυϊκό άλγος
  • Διογκωμένοι λεμφαδένες

Η πάθηση μπορεί να λάβει χρόνια μορφή και να διαρκέσει για πολλά έτη.

Σημεία και παρα-κλινικές εξετάσεις

  • Αιμοκαλλιέργεια
  • Αποστειρωμένη συλλογή ούρων για καλλιέργεια
  • Καλλιέργεια εγκεφαλονωτιαίου υγρού
  • Καλλιέργεια νωτιαίου μυελού
  • Ορολογικές εξετάσεις ανίχνευσης του αντιγόνου της βρουκέλλας


Η πάθηση αυτή, μπορεί να μεταβάλλει και τα αποτελέσματα των παρακάτω εξετάσεων:
  • Ποσοτική ανίχνευση ανοσοσφαιρίνων
  • Ορολογική ανοσοηλεκτροφόρηση
  • Θερμές/ ψυχρές συγκολλιτίνες


Θεραπεία

Θεραπεία εκλογής είναι τα αντιβιοτικά, όπως και για την αποφυγή υποτροπής. Μπορεί να χρειαστούν μακροχρόνια θεραπευτικά σχήματα, σε περίπτωση εμφάνισης επιπλοκών.


Πρόγνωση

Υπάρχει περίπτωση ο ασθενής να υποτροπιάσει και τα συμπτώματα να διαρκέσουν για αρκετά χρόνια. Σε περίπτωση συνύπαρξης και φυματίωσης, η νόσος μπορεί να επανεμφανιστεί και να διαρκέσει για μακρά χρονική περίοδο.


Επιπλοκές

  • Αθραλγία και οστικό άλγος
  • Σύνδρομο χρόνιας κόπωσης
  • Εγκεφαλίτιδα
  • Λοιμώδες ενδοκαρδίτιδα
  • Μηνιγγίτιδα


Επικοινωνία με τον οικογενειακό σας ιατρό


Αν εμφανίσετε συμπτώματα βρουκέλλωσης, καλέστε τον οικογενειακό σας ιατρό και κλείστε ένα ραντεβού.

Ακόμη, καλέστε τον ιατρό σας αν τα συμπτώματά σας επιδεινωθούν ή δε σημειώσουν βελτίωση παρά τη λήψη θεραπευτικής αγωγής ή αν εμφανιστούν νέα.


Πρόληψη

Το σημαντικότερο προληπτικό μέτρο, είναι η κατανάλωση μόνον παστεριωμένου γάλακτος και τυριού. Άτομα που έχουν συχνή επαφή με κρέας, οφείλουν να φορούν προστατευτικά γυαλιά και ρούχα και να προστατεύσουν τις δερματικές εκδορές από τυχόν μόλυνση. Η ανίχνευση των μολυσμένων ζώων, βοηθά στον έλεγχο της νόσου στην εστία της. Ο εμβολιασμός ενδείκνυται για τα βοοειδή, όχι όμως για τους ανθρώπους.


Οξεία παγκρεατίτιδα


Ορισμός

Οξεία παγκρεατίτιδα ονομάζεται το οίδημα (φλεγμονή) του παγκρέατος. Το πάγκρεας είναι ένας αδένας που εντοπίζεται όπισθεν του στομάχου. Απελευθερώνει τις ορμόνες, ινσουλίνη και γλυκαγόνη, καθώς και ουσίες που βοηθούν στην πέψη της τροφής.


Αίτια, συχνότητα και παράγοντες κινδύνου

Η ακριβής αιτία πρόκλησης της παγκρεατίτιδα, δεν είναι και τόσο γνωστή. Υπάρχει η εκδοχή, κατά την οποία, αδρανείς ουσίες (που ονομάζονται ένζυμα) και οι οποίες απελευθερώνονται φυσιολογικά από το πάγκρεας, μετατρέπονται με άγνωστο τρόπο, σε δραστικές ουσίες. Οι ουσίες αυτές κάνουν πέψη («τρώγοντας») τον ίδιο τον ιστό του παγκρέατος. Η παράδοξη αυτή διαδικασία, ονομάζεται αυτοπεψία και προκαλεί οίδημα, αιμορραγία και βλάβη στα αιμοφόρα αγγεία.

Η οξεία παγκρεατίτιδα συναντάται συχνότερα στους άνδρες, απ’ ότι στις γυναίκες. Κάποιες παθήσεις, χειρουργικές επεμβάσεις και συνθήκες ζωής, ενισχύουν την πιθανότητα εμφάνισης αυτής της κατάστασης.

Οι κυριότερες αιτίες οξείας παγκρεατίτιδας στους ενήλικες είναι:

  • Κατανάλωση αλκοόλ
  • Παθήσεις της χοληδόχου κύστεως
  • Χολόλιθοι

Άλλες αιτίες περιλαμβάνουν:
  • Χρήση συγκεκριμένων φαρμάκων (ιδίως οιστρογόνων, κορτικοστεροειδών, θειαζιδικά διουρητικά και αζαθειοπρίμη)
  • Κάποια είδη χειρουργείου του χοληδόχου πόρου
  • Χειρουργικές επεμβάσεις του παγκρέατος
  • Σοβαρές (κοιλιακές) κακώσεις / τραυματισμοί της ομφαλικής χώρας
  • Λοιμώξεις από ιούς, συμπεριλαμβανομένου της επιδημικής παρωτίτιδας, λοίμωξη από ιό Coxsackie B, μυκόπλασμα της πνευμονίας και καμπυλοβακτηρίδιο.


Η οξεία παγκρεατίτιδα μπορεί επίσης να προκληθεί από:
  • Μη φυσιολογική δομή του παγκρέατος
  • Επιπλοκές της κυστικής ίνωσης
  • Γενετικούς παράγοντες (κληρονομική παγκρεατίτις)
  • Υψηλά επίπεδα τιμών λιπιδίων στον ορό του αίματος (υπερτριγλυκεριδαιμία)

Στα παιδιά η πάθηση αυτή μπορεί να συνοδεύει:
  • Τραύμα στην κοιλιακή χώρα
  • Κυστική ίνωση
  • Το αιμολυτικό-ουραιμικό σύνδρομο
  • Τη νόσο Kawasaki
  • Την επιδημική παρωτίτιδα
  • Το σύνδρομο Reye
  • Κάποια φάρμακα
  • Ποικίλες ιογενείς λοιμώξεις



Συμπτώματα


Το κύριο κλινικό χαρακτηριστικό είναι το κοιλιακό άλγος του υποχόνδριου ή κεντρικά στην ομφαλική χώρα.


Το άλγος:
  • Είναι επίμονο ή ακόμη και χρόνιο
  • Ίσως να επιδεινώνεται με την κατάκλιση (σε ανάσκελη θέση)
  • Μπορεί να αντανακλά στη ράχη ή κάτωθεν της ωμοπλάτης
  • Μπορεί να επιδεινώνεται μετά την κατανάλωση τροφής ή ποτού (εμφανίζεται μέσα σε λίγα λεπτά μετά τα γεύματα), ιδίως αν η τροφή είναι πλούσια σε λιπαρά
  • Μπορεί να επιδεινώνεται με την κατανάλωση αλκοόλ

Άλλα συχνά συμπτώματα περιλαμβάνουν:
  • Άγχος
  • Πυρετό
  • Ήπια ικτερική χροιά δέρματος και επιπεφυκότων
  • Ναυτία κι έμετος
  • Εφίδρωση

Τέλος, άλλα συμπτώματα που πιθανόν να συνοδεύουν την πάθηση περιλαμβάνουν:
  • Διαταραχές πέψης (δυσπεψία)
  • Αποχρωματισμός κοπράνων
  • Τυμπανισμός
  • Λόξυγγας
  • Εξάνθημα ή δερματική βλάβη
  • Μετεωρισμός της κοιλιάς



Σημεία και παρα-κλινικές εξετάσεις

Τα κλινικά ευρήματα κατά τη διεξαγωγή της φυσικής εξέτασης, είναι:
  • Πυρετός
  • Χαμηλή αρτηριακή πίεση
  • Ταχυκαρδία
  • Ταχύπνοια

Θα υποβληθείτε και σε εργαστηριακές εξετάσεις. Συγκεκριμένα, εξετάσεις διαγνωστικές ως προς την απελευθέρωση παγκρεατικών ενζύμων είναι:
  • Υψηλές τιμές αμυλάσης, στον ορό του αίματος
  • Υψηλές τιμές λιπάσης στον ορό του αίματος
  • Υψηλές τιμές αμυλάσης στα ούρα.

Άλλες εξετάσεις που μπορεί να συνηγορήσουν υπέρ της διάγνωσης, περιλαμβάνουν:
  • Πλήρη αρίθμηση αίματος (CBC)
  • Τιμές της γλυκόζης στο αίμα
  • Τιμές ασβεστίου στο αίμα

Παρα-κλινικές εξετάσεις που μπορεί να αναδείξουν τη φλεγμονή του παγκρέατος είναι:



Θεραπεία

Το θεραπευτικό σχήμα τις περισσότερες φορές περιλαμβάνει:
  • Παυσίπονα
  • Ενδοφλέβια χορήγηση υγρών
  • Περιορισμός λήψης εκ του στόματος, τροφών ή υγρών, προς περιορισμό δραστηριοποίησης του παγκρέατος

Αναλόγως με την περίσταση, ένας σωλήνας εισάγεται μέσω της μύτης ή του στόματος στον στόμαχο, για την αφαίρεση του περιεχομένου του (ρινογαστρική αναρρόφηση). Η πράξη αυτή εκτελείται συνήθως στην περίπτωση επίμονου εμετού ή πολύ έντονου πόνου ή εμφάνισης παραλυτικού ειλεού.

Θεραπεύοντας την παθογόνο αιτία πρόκλησης όλης της κατάστασης, προλαμβάνουμε και κρίσεις υποτροπής αυτής.

Περιστασιακά κρίνεται απαραίτητη η ακτινολογική ή ενδοσκοπική θεραπεία για:
  • Την παροχέτευση συλλογών υγρού εντός ή πέριξ του παγκρέατος
  • Την αφαίρεση χολόλιθων
  • Την αποκατάσταση της διόδου του παγκρεατικού πόρου σε περίπτωση απόφραξης αυτού.

Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, κρίνεται αναγκαία η χειρουργική αφαίρεση νεκρωτικού ή κατεστραμμένου από τη λοίμωξη, παγκρεατικού ιστού.


Πρόγνωση

Τα ήπια επεισόδια παγκρεατίτιδας – οι περισσότερες περιπτώσεις- υποχωρούν μέσα σε μια εβδομάδα. Ωστόσο κάποιες φορές η παγκρεατίτις μπορεί να μετατραπεί σε μια νοσηρή πάθηση.

Ο κίνδυνος θανάτου αυξάνει κατά:
  • Την αιμορραγική παγκρεατίτιδα
  • Ηπατική, καρδιακή ή νεφρική έκπτωση λειτουργίας
  • Νεκρωτική παγκρεατίτιδα

Οι υποτροπές της νόσου είναι συχνές.



Επιπλοκές

  • Το σύνδρομο της οξείας αναπνευστικής ανεπάρκειας(ARDS)
  • Συλλογή υγρού στην περιτοναϊκή κοιλότητα (ασκίτης)
  • Κύστες ή αποστήματα εντός του παγκρεατικού παρεγχύματος
  • Καρδιακή ανεπάρκεια
  • Νεφρική ανεπάρκεια
  • Χαμηλή αρτηριακή πίεση


Επικοινωνία με τον οικογενειακό σας ιατρό

Καλέστε τον οικογενειακό σας ιατρό αν:
  • Έχετε έντονο πόνο, συνεχή κοιλιακό πόνο
  • Παρουσιάσετε συμπτώματα της οξείας παγκρεατίτιδας



Πρόληψη

Μπορείτε να μειώσετε τον κίνδυνο εμφάνισης παγκρεατίτιδας, λαμβάνοντας προληπτικά μέτρα ως προς κάποιες παθολογικές καταστάσεις που οδηγούν σ’ αυτήν:
  • Αποφυγή της ασπιρίνης για την αντιμετώπιση του πυρετού στα παιδιά, κυρίως στην περίπτωση μιας ιογενούς λοίμωξης, προς μείωση του κινδύνου εμφάνισης του συνδρόμου Reye
  • Περιορισμός κατανάλωσης αλκοόλ
  • Φροντίστε για τον εμπρόθεσμο εμβολιασμό των παιδιών έναντι της επιδημικής παγκρεατίτιδας και των λοιπών παιδικών νόσων (βλ.: ανοσοποίηση – γενική επισκόπηση)
  • Λαμβάνεται τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας ως προς αποφυγή τραυματισμού της ομφαλικής (κοιλιακής) χώρας

Εάν εμφανίσετε οξεία παγκρεατίτιδα ως επακόλουθο της κατανάλωσης αλκοόλ, οφείλεται τον απόλυτο περιορισμό του στο μέλλον.

Εάν εμφανίσετε οξεία παγκρεατίτιδα ως επακόλουθο κάποιου φαρμακευτικού σκευάσματος, ο ιατρός σας πιθανότατα, να σας συστήσει την αποφυγή του στο μέλλον.

Θα ήταν σκόπιμο να απευθυνθείτε στη συμβουλευτική γενετική, αν επιθυμείτε να αποκτήσετε οικογένεια κι έχετε θετικό οικογενειακό ή ατομικό ιστορικό κυστικής ίνωσης.

Ρευματικός πυρετός

Ορισμός

Ο ρευματικός πυρετός είναι μια φλεγμονώδης νόσος που μπορεί να αναπτυχθεί μετά από στρεπτοκοκκική λοίμωξη (όπως στρεπτοκοκκική φαρυγγική λοίμωξη ή οστρακιά). Η νόσος μπορεί να προσβάλλει την καρδιά, τις αρθρώσεις, το δέρμα, και τον εγκέφαλο.


Εναλλακτικές ονομασίες

Οξύς ρευματικός πυρετός


Αίτια, επίπτωση, και παράγοντες κινδύνου

Ο ρευματικός πυρετός είναι συχνός παγκοσμίως και ευθύνεται για πολλές περιπτώσεις βλάβης στις βαλβίδες της καρδιάς. (Στις ΗΠΑ η νόσος δεν εμφανίζει μεγάλη συχνότητα και συνήθως συμβαίνει σε σποραδικές επιδημικές εκρήξεις. Η τελευταία συνέβη τη δεκαετία του 1980).

Η νόσος προσβάλλει κυρίως παιδιά ηλικίας 6 ως 15 ετών, και εκδηλώνεται περίπου 20 ημέρες μετά από φαρυγγική λοίμωξη από στρεπτόκοκκο ή οστρακιά.



Συμπτώματα

  • κοιλιακός πόνος
  • πυρετός
  • καρδιολογικά προβλήματα, που μπορεί να είναι ασυμπτωματικά, ή να επιφέρουν δύσπνοια και θωρακικό πόνο
  • αρθραλγία, αρθρίτιδα (κυρίως στα γόνατα, τους αγκώνες, τις ποδοκνημικές, και τους καρπούς)
  • οίδημα των αρθρώσεων, ερυθρότητα ή θερμότητα
  • ρινορραγίες (επίσταξη)
  • δερματικά οζίδια
  • δερματικό εξάνθημα (οχθώδες ερύθημα): α) δερματικό βλατιδώδες εξάνθημα στον κορμό, τους βραχίονες και τους μηρούς. β) οι βλατίδες έχουν δακτυλιοειδές ή οφιοειδές σχήμα.
  • Χορεία του Sydenham (συναισθηματική αστάθεια, μυϊκή αδυναμία, και απότομες, ασυντόνιστες, σπασμωδικές κινήσεις που αφορούν κυρίως στο πρόσωπο, τα κάτω και τα άνω άκρα).


Σημεία και διαγνωστικός έλεγχος


Δεδομένης της πολυμορφίας της νόσου, δεν υπάρχει ειδική δοκιμασία που να θέτει τη διάγνωση με απόλυτη βεβαιότητα. Ο ιατρός θα πραγματοποιήσει προσεκτική κλινική εξέταση. Αυτή περιλαμβάνει έλεγχο των καρδιακών ήχων, του δέρματος, και των αρθρώσεων.

Ο εργαστηριακός έλεγχος μπορεί να περιλαμβάνει:
  • αιματολογικές εξετάσεις για την υποτροπή της στρεπτοκοκκικής λοίμωξης (όπως έλεγχος του τίτλου ASO ή άλλων στρεπτοκοκκικών αντισωμάτων)
  • γενική εξέταση αίματος
  • ηλεκτροκαρδιογράφημα
  • ταχύτητα καθίζησης ερυθρών ΤΚΕ

Διάφορα μείζονα και ελάσσονα κριτήρια έχουν αναπτυχθεί για να συνδράμουν στην προτυποποίηση της διάγνωσης του ρευματικού πυρετού. Η ικανοποίηση αυτών των κριτηρίων, σε συνδυασμό με ενδείξεις πρόσφατης στρεπτοκοκκικής λοίμωξης, μπορούν να βοηθήσουν στο να τεθεί η διάγνωση του ρευματικού πυρετού.

Στα μείζονα κριτήρια για τη διάγνωση περιλαμβάνονται:
  • πολυαρθρίτιδα (αρθρίτιδα σε διάφορες αρθρώσεις)
  • φλεγμονή της καρδιάς (καρδίτιδα)
  • υποδόρια οζίδια
  • απότομες, σπασμωδικές κινήσεις ( χορεία, χορεία Sydenham)
  • δερματικό εξάνθημα (οχθώδες ερύθημα)

Τα ελάσσονα κριτήρια περιλαμβάνουν:
  • πυρετό
  • αυξημένη ταχύτητα καθίζησης ερυθρών (ΤΚΕ)
  • αρθραλγίες
  • άλλα εργαστηριακά ευρήματα

Για να τεθεί η διάγνωση του ρευματικού πυρετού απαιτούνται δύο μείζονα, ή ένα μείζον και δύο ελάσσονα κριτήρια, εφ' όσον υπάρχουν ενδείξεις προηγηθείσας στρεπτοκοκκικής λοίμωξης.


Θεραπευτική αντιμετώπιση


Αν διαγνωσθείτε με οξύ ρευματικό πυρετό θα σας χορηγηθεί αγωγή με αντιβιοτικά.

Αντιφλεγμονώδη φάρμακα όπως η ασπιρίνη ή τα κορτικοστεροειδή μειώνουν τη φλεγμονή και βοηθούν στη διαχείριση του οξέος ρευματικού πυρετού.

Ενδέχεται να χρειαστεί να λάβετε χαμηλές δόσεις αντιβιοτικών (όπως πενικιλλίνη, σουλφαδιαζίνη, ή ερυθρομυκίνη) για μακρύ χρονικό διάστημα, προκειμένου να αποτρέψετε ενδεχόμενη υποτροπή της στρεπτοκοκκικής φαρυγγικής λοίμωξης.


Πρόγνωση

Ο ρευματικός πυρετός είναι πιθανό να επανεμφανιστεί σε άτομα που δεν λαμβάνουν συνεχώς χαμηλές δόσεις αντιβιοτικής αγωγής, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των πρώτων 3 ως 5 ετών μετά το αρχικό επεισόδιο της νόσου. Οι καρδιολογικές επιπλοκές μπορεί να είναι σοβαρές, ιδιαίτερα αν εμπλέκονται οι καρδιακές βαλβίδες.


Επιπλοκές

  • αρρυθμίες
  • βλάβη των καρδιακών βαλβίδων (συγκεκριμένα, στένωση μιτροειδούς και αορτικής)
  • ενδοκαρδίτιδα
  • καρδιακή ανεπάρκεια
  • περικαρδίτιδα
  • χορεία Syndeham


Πότε να επικοινωνήσετε με τον ιατρό σας


Επικοινωνήστε με τον ιατρό σας αν αναπτύξετε συμπτώματα ρευματικού πυρετού. Δεδομένου ότι διάφορες άλλες καταστάσεις εκδηλώνουν παρόμοια συμπτώματα, θα χρειαστείτε μια ιδιαίτερα προσεκτική ιατρική εκτίμηση.

Αν εμφανίσετε συμπτώματα στρεπτοκοκκικής φαρυγγικής λοίμωξης ενημερώστε τον ιατρό σας. Θα πρέπει να εκτιμηθείτε και να σας χορηγηθεί αγωγή αν διαπιστωθεί ότι όντως νοσείτε. Με αυτόν τον τρόπο θα μειώσετε τον κίνδυνο ανάπτυξης ρευματικού πυρετού.


Πρόληψη

Ο πλέον σημαντικός τρόπος πρόληψης του ρευματικού πυρετού αποτελεί η έγκαιρη λήψη θεραπευτικής αγωγής για στρεπτοκοκκική φαρυγγική λοίμωξη και οστρακιά.

Νόσος Kawasaki


Ορισμός

Η νόσος Kawasaki είναι μια σπάνια νόσος, κατ’ εξοχήν της παιδικής ηλικίας και πρόκειται για φλεγμονή των αιμοφόρων αγγείων.


Εναλλακτικοί ορισμοί

Βλεννογονοδερματικό λεμφαδενικό σύνδρομο, παιδική πολυαρθρίτιδα.


Αίτια, συχνότητα και παράγοντες κινδύνου

Η νόσος Kawasaki εμφανίζεται συνήθως στην Ιαπωνία, όπου και πρωτοανακαλύφθηκε . Οι περισσότεροι ασθενείς δεν είναι άνω των 5 ετών. Προσβάλλεί λίγο περισσότερο τα αγόρια απ’ ότι τα κορίτσια.

Για τη νόσο Kawasaki δε γνωρίζουμε πολλά. Η αιτία της παραμένει αδιευκρίνιστη. Ενδεχομένως να πρόκειται για μια αυτοάνοση διαταραχή (εκτροπή της φυσιολογικής ανοσιακής απάντησης). Η διαταραχή προσβάλλει (ξεκινά η φλεγμονή) τους βλεννογόνους, τους λεμφαδένες, τα τοιχώματα των αγγείων και την καρδιά.

Η νόσος μπορεί να προκαλέσει φλεγμονή των αρτηριακών αγγείων, κυρίως των στεφανιαίων αρτηριών (των αγγείων που τροφοδοτούν με αίμα την καρδιά). Η φλεγμονή μπορεί να καταλήξει σε ανεύρυσμα (μεγάλη διάταση των αγγείων). Το ανεύρυσμα με τη σειρά του μπορεί να επιφέρει έμφραγμα του μυοκαρδίου, ακόμα και σε παιδιά πολύ νεαρής ηλικίας, αν και το τελευταίο συναντάται σπάνια.


Συμπτώματα

Η νόσος συνήθως ξεκινά με υψηλό κι επίμονο πυρετό άνω των 38,89C και πολλές φορές 40C. Τυπικό κλινικό σύμπτωμα είναι ο επίμονος πυρετός που διαρκεί τουλάχιστον 5 ημέρες. Ο πυρετός μπορεί να διαρκέσει έως και 2 εβδομάδες και συχνά δεν αντιμετωπίζεται με την τυπική δόση ακεταμινοφένης ή ιμπουπροφένης.

Άλλα συμπτώματα περιλαμβάνουν:
  • Επιπεφυκίτιδα (χωρίς πύον)
  • Αλλοιώσεις των χειλείων (έντονα κόκκινα ή σκασμένα χείλη)
  • Ερυθρότητα του στοματικού βλεννογόνου
  • Κόκκινη γλώσσα με λευκόφαιες πετέχιες ή αισθητές ερυθρές προεξοχές στο οπίσθιο τμήμα της γλώσσας (γλώσσα «φράουλα»)
  • Ερυθρότητα των παλαμών και των πελμάτων
  • Οιδηματώδη χέρια και πόδια
  • Δερματικά εξανθήματα, κυρίως στον κορμό του σώματος, όχι τύπου φυσαλίδας
  • Χαρακτηριστική απολέπιση δέρματος (ξεφλούδισμα) στην περιοχή των γεννητικών οργάνων, στα χέρια και στα πόδια (κυρίως γύρω από τις άκρες των δαχτύλων των χεριών και των ποδιών).
  • Διογκωμένοι λεμφαδένες (συνήθως μόνο ένας λεμφαδένας είναι διογκωμένος), κυρίως στην τραχηλική χώρα
  • Άλγος και οίδημα αρθρώσεων, συνήθως αμφοτερόπλευρα


Πρόσθετα συμπτώματα ενδέχεται να περιλαμβάνουν:
  • Νευρικότητα / ευερεθιστικότητα
  • Διάρροια, έμετος και κοιλιακό άλγος
  • Βήχας και ρινική καταρροή



Σημεία και παρακλινικές εξετάσεις


Δεν υπάρχουν διαγνωστικές εξετάσεις για τη νόσο αύτη. Η διάγνωση βασίζεται στα τυπικά συμπτώματα του ασθενή.

Ωστόσο υπάρχουν περιπτώσεις που ο πυρετός επιμένει άνω τω 5 ημερών, αλλά τα υπόλοιπα τυπικά συμπτώματα είναι απόντα. Στα παιδιά αυτά μπορεί να τεθεί η διάγνωση της άτυπης νόσου Kawasaki. Κατά συνέπεια, όλοι οι ασθενείς με πυρετό που επιμένει πέραν των 5 ημερών, θα πρέπει να θεωρούνται ύποπτοι ως πάσχοντες της νόσου. Η έγκαιρη θεραπεία είναι πολύ σημαντική.

Μπορούν να διεξαχθούν οι ακόλουθες διαγνωστικές εξετάσεις:
  • Ακτινογραφία θώρακος
  • Ποσοτικός προσδιορισμός αίματος
  • C-αντιδραστική πρωτεΐνη
  • Υπερηχοκαρδιογράφημα
  • Ηλεκτροκαρδιογράφημα (ΗΚΓ)
  • Αλβουμίνη ορού
  • Τρανσαμινάσες ορού
  • Ανάλυση ούρων – μπορεί να αναδείξει πύον ή πρωτεΐνη στα ούρα


Το υπερηχωκαρδιγράφημα, μποροεί να εντοπίσει σημεία μυοκαρδίτιδας, περικαρδίτιδας, αρθρίτιδας, άσηπτης μηνιγγίτιδας και φλεγμονή των στεφανιαίων αρτηριών.


Θεραπεία

Τα παιδιά που πάσχουν από τη νόσο Kawasaki χρήζουν ενδονοσοκομειακής περίθαλψης. Μόλις τεθεί η διάγνωση, πρέπει να ξεκινήσει η θεραπευτική αγωγή προς αποφυγή βλάβης των στεφανιαίων αρτηριών και της καρδιάς.

Η τυπική θεραπευτική αγωγή περιλαμβάνει την ενδοφλέβια χορήγηση γάμα γλοβουλίνης. Συνήθως δίνεται σε μεγάλες δόσεις. Η κλινική εικόνα του ασθενούς, βελτιώνεται αρκετά μέσα σε 24 ώρες με τη λήψη της IV γάμα γλοβουλίνης.

Πολλές φορές χορηγείται υψηλή δόση ασπιρίνης σε συνδυασμό με IV γάμα γλοβουλίνη.

Παρά τη λήψη του τελευταίου θεραπευτικού σχήματος, το 25% περίπου των ασθενών, ενδέχεται να παρουσιάσουν επιπλοκές στις στεφανιαίες αρτηρίες. Έρευνες έχουν δείξει ότι η πρόσθεση στεροειδών στο τυπικό θεραπευτικό σχήμα, μπορεί να επιφέρει βελτίωση στην κατάσταση του ασθενούς, αν και οι έρευνες γι’ αυτό το θέμα υπολείπονται.


Πρόγνωση

Πλήρης ίαση μπορεί να επιτευχθεί, αν τεθεί έγκαιρα η διάγνωση και χορηγηθεί θεραπευτική αγωγή. Ωστόσο το 1% περίπου των πασχόντων καταλήγουν (απεβιώνουν) λόγω επιπλοκών φλεγμονής των στεφανιαίων αρτηριών. Οι ασθενείς με ιστορικό της νόσου Kawasaki, οφείλουν να κάνουν υπερηχογράφημα κάθε 1-2 χρόνια, ώστε να παρακολουθούνται για πιθανές καρδιακές παθήσεις.


Επιπλοκές

Επιπλοκές, όπως προβλήματα στην καρδιά, φλεγμονή των αγγείων και ανεύρυσμα, μπορούν να προκαλέσουν έμφραγμα του μυοκαρδίου σε πολύ νεαρή ηλικία ή στο μετέπειτα βίο.


Επικοινωνία με τον οικογενειακό σας ιατρό

Επικοινωνήστε με τον ιατρό σας αν εμφανιστούν (στο παιδί σας) συμπτώματα της νόσου Kawasaki. Ένας υψηλός πυρετός που δεν κατεβαίνει παρά τη λήψη ακεταμινοφαίνης ή ιμπουπροφαίνης και διαρκεί άνω των 24 ωρών, χρήζει ιατρικής εξέτασης.


Πρόληψη

Δεν υπάρχουν προληπτικά μέτρα της νόσου.

Τοξική ελυτρίτιδα

Ορισμός

Η τοξική ελυτρίτιδα είναι μια ασθένεια που προσβάλλει τα παιδιά και προκαλεί πόνο στο ισχίο και χωλότητα. (Πρόκειται για φλεγμονή του αρθρικού υμένος του ισχίου που ονομάζεται έλυτρον.)


Εναλλακτικοί ορισμοί

Ελυτρίτιδα – τοξική, Πρόσκαιρη ελυτρίτιδα


Αίτια, συχνότητα εμφάνισης και παράγοντες κινδύνου

Η τοξική ελυτρίτιδα εμφανίζεται σε παιδιά πριν την εφηβεία. Είναι μια μορφή αρθρίτιδας του ισχίου. Το αίτιό της δεν είναι γνωστό, αλλά προσβάλλει περισσότερο τα αγόρια παρά τα κορίτσια (κατά προσέγγιση 4 προς 1).


Συμπτώματα

Στα συμπτώματα περιλαμβάνονται:
  • Πόνος στο ένα ισχίο
  • Χωλότητα
  • Πόνος στον μηρό, μπροστά και προς το κέντρο του μηρού
  • Πόνος στο γόνατο
  • Χαμηλός πυρετός, κάτω από 38⁰

Εκτός από το πρόβλημα στο ισχίο, το παιδί δεν εμφανίζει εικόνα ασθένειας.


Ενδείξεις και εξετάσεις

Διάγνωση για τοξική ελυτρίτιδα γίνεται αφού έχουν αποκλειστεί άλλες σοβαρότερες ασθένειες όπως:
  • Σηπτική αρθρίτιδα του ισχίου
  • Διολίσθηση μηριαίας επίφυσης
  • Iσχαιμική νέκρωση του ισχίου


Εξετάσεις που γίνονται για τη διάγνωση της τοξικής ελυτρίτιδας είναι:


Πρόσθετες εξετάσεις που γίνονται για να αποκλειστούν άλλες αιτίες του πόνου του ισχίου είναι:




Θεραπεία

Η θεραπεία που συνιστάται συνήθως είναι η περιορισμένη σωματική δραστηριότητα ώστε να νιώθει το παιδί πιο άνετα. Ωστόσο, δεν υπάρχει κίνδυνος από την εκτέλεση των καθημερινών του δραστηριοτήτων. Ο γιατρός μπορεί να χορηγήσει μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα για τον περιορισμό του πόνου.


Πρόγνωση

Ο πόνος στο ισχίο υποχωρεί σε 7-10 ημέρες.


Επιπλοκές

Η τοξική ελυτρίτιδα υποχωρεί από μόνη της. Δεν πρέπει κανείς να αναμένει μακροχρόνιες επιπλοκές.


Πότε να καλέσετε τον γιατρό σας

Ζητήστε να δει το παιδί σας ένας παιδίατρος αν:
  • Το παιδί σας υποφέρει από ανεξήγητο πόνο στο ισχίο, με ή χωρίς πυρετό
  • Το παιδί σας έχει διαγνωστεί με τοξική ελυτρίτιδα και ο πόνος στο ισχίο διαρκεί περισσότερο από 10 ημέρες, ή ο πόνος χειροτερεύει, ή εκδηλώνεται υψηλός πυρετός

Κυτταρίτιδα

Ορισμός

Η κυτταρίτιδα είναι μια συχνή λοίμωξη του δέρματος που προκαλείται από βακτηρίδια.


Εναλλακτικοί ορισμοί

Δερματική λοίμωξη – βακτηριακή



Αίτια, συχνότητα και παράγοντες κινδύνου


Τα βακτηρίδια του σταφυλόκοκκου και του στρεπτόκοκκου, αποτελούν τις συχνότερες αιτίες πρόκλησης της κυτταρίτιδας.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, στην επιφάνεια του δέρματος, επιβιώνουν πολλοί τύποι βακτηριδίων. Ωστόσο, κατά τη σχάση του δέρματος, μπορεί να εισαχθούν βακτηρίδια στον οργανισμό και να προκαλέσουν λοίμωξη και φλεγμονή. Οι ιστοί του δέρματος στην προσβεβλημένη περιοχή, γίνονται ερυθροί, θερμοί, ερεθισμένοι κι επίπονοι.


Παράγοντες κινδύνου για την κυτταρίτιδα, είναι:

  • Εκδορές ή απολέπιση του δέρματος μεταξύ των δακτύλων των ποδιών
  • Ιστορικό περιφερικής αγγειακής νόσου
  • Κάκωση ή τραύμα με σχάση του δέρματος (πληγές του δέρματος)
  • Δήγματα (τσιμπήματα) εντόμων, ζώων ή ανθρώπων
  • Έλκη λόγω σακχαρώδους διαβήτη ή απόφραξη της αιματικής ροής (ισχαιμία)
  • Η χρήση κορτικοστεροειδών φαρμάκων ή φαρμακευτικών σκευασμάτων που καταστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα
  • Τραύμα πρόσφατης χειρουργικής επέμβασης



Συμπτώματα

  • Πυρετός
  • Σημεία λοίμωξης:
  1. -Ρίγος, τρόμος (το γνωστό τρέμουλο)
  2. -Αίσθημα κόπωσης
  3. -Γενικά αίσθηση ασθένειας (κακουχία)
  4. -Μυαλγίες
  5. -Θερμό δέρμα, ιδρώτας
  • Άλγος ή ευαισθησία στην περιοχή του εξανθήματος ή του τραύματος
  • Ερύθημα ή φλεγμονή του δέρματος που αναπτύσσεται σε μέγεθος, καθώς εξαπλώνεται η λοίμωξη
  • Πληγή ή ερύθημα (κηλίδα) του δέρματος
  1. -Οξεία (απότομη) εμφάνιση
  2. -Αναπτύσσεται ταχεία στο πρώτο 24ωρο
  3. -Συνήθως με οξυαιχμα σύνορα
  • Σφιχτή, γυαλιστερή, τεντωμένη / τραβηγμένη εικόνα του δέρματος
  • Θερμότητα στην περιοχή του ερυθήματος


Άλλα συμπτώματα που ίσως εμφανιστούν σ’ αυτή την πάθηση:

  • Απώλεια τριχών της περιοχής της λοίμωξης
  • Δυσκαμψία των αρθρώσεων, λόγω οιδήματος των ιστών της άρθρωσης
  • Ναυτία κι έμετος


Σημεία και παρα-κλινικές εξετάσεις

Κατά τη διάρκεια μιας φυσικής εξέτασης, ο ιατρός ίσως ανακαλύψει:

  • Ερύθημα, θερμότητα και οίδημα του δέρματος
  • Οίδημα και παροχέτευση υγρών, εάν η λοίμωξη περιβάλλει κάποιο τραύμα του δέρματος
  • Διογκωμένους, γειτονικούς στην κυτταρίτιδα, λεμφαδένες


Ο ιατρός σας, προφανώς να σημαδέψει τα όρια του ερυθήματος με στυλό, προκειμένου να παρακολουθήσει την εξάπλωση ή μη του ερυθήματος, κατά τις επόμενες ημέρες.

Εργαστηριακές εξετάσεις που μπορούν να διεξαχθούν:

  • Καλλιέργεια αίματος
  • Ποσοτικός προσδιορισμός του αίματος (CBC) / ορού


Θεραπεία

Κατά τη θεραπεία της κυτταρίτιδας, ίσως και να χρειαστεί ενδονοσοκομειακή αγωγή, εάν:

  • Η κλινική σας εικόνα είναι βαριά (πολύ υψηλός πυρετός, διαταραχές της αρτηριακής πίεσης, ναυτία κι έμετοι που δεν υποχωρούν)
  • Παρά τη λήψη αντιβιοτικής αγωγής, η λοίμωξη, επιδεινώνεται
  • Δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού σας συστήματος (λόγω καρκίνου, HIV)
  • Ύπαρξη λοίμωξης στη γύρω περιοχή των οφθαλμών

Τις περισσότερες φορές, η φαρμακευτική αγωγή με δια του στόματος λήψη αντιβιοτικών και στενή παρακολούθηση, επαρκεί. Η θεραπεία εστιάζεται στον έλεγχο / περιορισμό της λοίμωξης και στη πρόληψη επιπλοκών.

Ίσως χρειαστεί να λάβετε αντιβιοτικά ως προς αντιμετώπιση της λοίμωξης και παυσίπονα / αναλγητικά, για την καταστολή του πόνου.

Η ανύψωση της προσβεβλημένης περιοχής υψηλότερα του νοητού επιπέδου της καρδιάς, μπορεί να βοηθήσει στη μείωση του οιδήματος. Αναπαυτείτε έως τη βελτίωση των συμπτωμάτων σας.


Προσδοκίες

Είναι πολύ πιθανό να επέλθει ίαση εντός 7 – 10 ημερών θεραπευτικής αγωγής. Η κυτταρίτιδα ίσως να είναι πιο σοβαρής μορφής σε ασθενείς χρόνιων νοσημάτων και σε άτομα ευάλωτα σε λοιμώξεις λόγω της δυσλειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος (ανοσοκατεσταλμένοι).

Άτομα με μυκητισιακές λοιμώξεις των άκρων ποδών, πιθανότατα να εμφανίζουν υποτροπιάζουσα κυτταρίτιδα.



Επιπλοκές

  • Οστική λοίμωξη (οστεομυελίτιδα)
  • Φλεγμονή των λεμφαγγείων (λεμφαγγειίτιδα)
  • Μηνιγγίτιδα (εφόσον παρουσιαστεί κυτταρίτιδα στην περιοχή του προσώπου)
  • Σήψη, σοκ
  • Νέκρωση των ιστών (γάγγραινα)



Επικοινωνία με τον ιατρό σας


Καλέστε τον ιατρό σας αν:
  • Παρουσιάσετε συμπτώματα κυτταρίτιδας
  • Ενώ λαμβάνετε αγωγή για την κυτταρίτιδα, εμφανίσετε νέα συμπτώματα, όπως επίμονο πυρετό, ζάλη, λήθαργο, φυσαλίδες επάνω στην έκταση της κυτταρίτιδας ή ερυθρές γραμμώσεις με τάση εξάπλωσης.

Αναζητήστε άμεση ιατρική βοήθεια, αν η κυτταρίτιδα εντοπίζεται στην περιοχή του προσώπου.


Πρόληψη

Προστατέψτε το δέρμα σας:

  • Ενυδατώνωντάς το με κρέμες και λοσιόν, προς αποφυγή σχάσης της
  • Φορώντας υποδήματα με καλή εφαρμογή και ικανοποιητική άνεση των άκρων ποδών
  • Μαθαίνοντας να περικόπτεται σωστά τους όνυχες των άκρων ποδών, ώστε να μη βλάπτετε το δέρμα της γύρω περιοχής
  • Φορώντας τον κατάλληλο προστατευτικό εξοπλισμό όταν δουλεύετε ή ασκείστε σωματικά

Αν παρουσιάσετε πληγές στο δέρμα σας:

  • Πλύνετε προσεκτικά το τραύμα με νερό και σαπούνι
  • Επικαλύψτε το τραύμα και κάνετε καθημερινές αλλαγές έως τη δημιουργία εσχάρας
  • Παρακολουθήστε τη πληγή για τυχόν εμφάνιση ερυθρότητας, άλγους, παροχέτευσης υγρών ή άλλα σημεία φλεγμονής




Ελκώδης κολίτιδα


Ορισμός
Η ελκώδης κολίτιδα είναι μια φλεγμονώδης πάθηση που προσβάλλει το παχύ έντερο (κόλον) και τον πρωκτό.


Δείτε επίσης: Νόσος του Crohn


Εναλλακτικοί όροι

Φλεγμονώδης εντερική πάθηση – ελκώδης κολίτιδα


Αίτια, συχνότητα εμφάνισης και παράγοντες κινδύνου

Το αίτιο της ελκώδους κολίτιδας δεν είναι γνωστό. Μπορεί να προσβάλει οποιαδήποτε ηλικιακή ομάδα, αν και παρατηρείται έξαρση στις ηλικίες 15-30 και μετά 50-70.

Η ασθένεια ξεκινά συνήθως στην περιοχή του πρωκτού και μπορεί σταδιακά να επεκταθεί σε όλο το παχύ έντερο. Το συχνή φλεγμονή οδηγεί σε πάχυνση του τοιχώματος του εντέρου και του πρωκτού με τη δημιουργία ουλώδους ιστού. Σε οξεία φάση της ασθένειας μπορεί να επέλθει ακόμα και νέκρωση ή σήψη των ιστών του παχέος εντέρου.

Τα συμπτώματα ποικίλλουν σε ένταση και μπορεί να ξεκινήσουν σταδιακά ή απότομα. Πολλοί παράγοντες μπορεί να οδηγήσουν σε έξαρση της νόσου, συμπεριλαμβανομένων των πνευμονικών λοιμώξεων και του φυσικού στρες.

Στους παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνεται το οικογενειακό ιστορικό ελκώδους κολίτιδας ή η Εβραϊκή καταγωγή.


Συμπτώματα

  • Πόνος στην κοιλιά σαν κράμπα που συνήθως υποχωρεί με την κένωση του εντέρου.
  • Γουργούρισμα στα έντερα
  • Διάρροια, λίγες έως πολλές φορές μέσα στην ημέρα (συχνά με αίμα και βλέννα)
  • Πυρετός
  • Τεινεσμός (σφίξιμο κατά την κένωση)
  • Απώλεια βάρους

Άλλα συμπτώματα που συνοδεύουν την ελκώδη κολίτιδα είναι:
  • Γαστρεντερική αιμορραγία
  • Πόνοι στις αρθρώσεις
  • Ναυτία και εμετός


Ενδείξεις και εξετάσεις

Για τη διάγνωση της ελκώδους κολίτιδας χρησιμοποιείται γενικά η κολονοσκόπηση με βιοψία.
Η κολονοσκόπηση γίνεται επίσης σε ασθενείς με ελκώδη κολίτιδα ως προληπτικός έλεγχος για καρκίνο του παχέος εντέρου. Η ελκώδης κολίτιδα αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου του παχέος εντέρου. Αν πάσχετε από την ασθένεια αυτή, θα πρέπει να εξεταστείτε (για καρκίνο του παχέος εντέρου) 8-12 χρόνια μετά τη διάγνωση. Θα πρέπει να επαναλαμβάνετε την κολονοσκόπηση κάθε 1-2 χρόνια.

Άλλες εξετάσεις που μπορεί να γίνουν για τη διάγνωση της πάθησης είναι:
  • Βαριούχος υποκλυσμός
  • Γενική εξέταση αίματος
  • C-αντιδρώσας πρωτεΐνης
  • Ταχύτητα καθίζησης ερυθρών



Θεραπεία

Στόχοι της θεραπείας είναι:

  • Η αντιμετώπιση των κρίσεων
  • Η αποφυγή των επαναλαμβανόμενων κρίσεων
  • Η επούλωση του παχέος εντέρου

Συχνά χρειάζεται εισαγωγή στο νοσοκομείο για τις οξείες κρίσεις. Ο γιατρός σας μπορεί να σας χορηγήσει κορτικοστεροειδή για τη μείωση της φλεγμονής. Μπορεί επίσης να σας χορηγηθεί παρεντερική διατροφή (με ενδοφλέβιο ορό).


ΔΙΑΙΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΤΡΟΦΗ


Ορισμένες τροφές μπορεί να επιδεινώσουν τη διάρροια και τα αέρια, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της έξαρσης της ασθένειας. Διαιτητικές συμβουλές:
  • Τρώτε μικρές ποσότητες τροφής καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας.
  • Πίνετε άφθονο νερό (μικρές ποσότητες συχνά όλη την ημέρα).
  • Αποφεύγετε τις τροφές με ίνες (πίτουρο, φασόλια, καρύδια, σπόρους και καλαμπόκι).
  • Αποφεύγετε τα λιπαρά ή τηγανητά φαγητά και τις σάλτσες (βούτυρο, μαργαρίνη και κρέμα γάλακτος).
  • Περιορίστε τα γαλακτοκομικά προϊόντα αν έχετε δυσανεξία στη λακτόζη. Τα γαλακτοκομικά προϊόντα είναι καλή πηγή πρωτεΐνης και ασβεστίου.
  • Αποφεύγετε ή περιορίστε το αλκοόλ και την καφεΐνη.


ΦΑΡΜΑΚΑ

Φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη μείωση των κρίσεων είναι:
  • 5-αμινοσαλικυλικά οξέα όπως η μεσαλαμίνη ή σουλφαζίνη
  • Ανοσοτροποποιητικά όπως η αζαθιοπρίνη και η 6-μερκαπτοπουρίνη
  • Κορτικοστεροειδή (πρεδνιζόνη και μεθυλπρεδνιζολόνη) που λαμβάνονται από το στόμα κατά τη διάρκεια του ξεσπάσματος της κρίσης ή με τη μορφή υπόθετου, αφρού ή κλύσματος.
  • Ινφλιξιμάμπη για τη θεραπεία ασθενών που δεν ανταποκρίνονται σε άλλα φάρμακα



ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ


Η χειρουργική αφαίρεση του παχέος εντέρου θεραπεύει την ελκώδη κολίτιδα και εξαλείφει την απειλή του καρκίνου του παχέος εντέρου. Η χειρουργική επέμβαση προορίζεται για ασθενείς που έχουν:
  • Κολίτιδα που δεν ανταποκρίνεται στην πλήρη φαρμακευτική θεραπεία
  • Αλλοιώσεις στον βλεννογόνο του παχέος εντέρου που μπορεί να είναι προκαρκινικές
  • Σοβαρές επιπλοκές όπως ρήξη (διάτρηση) του παχέος εντέρου, έντονη αιμορραγία ή τοξικό μεγάκολο


Τις περισσότερες φορές αφαιρείται ολόκληρο το παχύ έντερο μαζί με τον πρωκτό. Στη συνέχεια, οι ασθενείς μπορεί να χρειάζονται ειλεοστομία (ένα μικρό άνοιγμα στο κοιλιακό τοίχωμα) ή μια επέμβαση που συνδέει το λεπτό έντερο με την έδρα ώστε να υποκατασταθεί η όσο το δυνατόν φυσιολογική λειτουργία της αφόδευσης.



Πρόγνωση

Περίπου οι μισοί από τους ασθενείς με ελκώδη κολίτιδα παρουσιάζουν ήπια συμπτώματα. Οι ασθενείς με οξεία ελκώδη κολίτιδα συνήθως ανταποκρίνονται λιγότερο στα φάρμακα.
Μόνιμος και πλήρης έλεγχος των συμπτωμάτων με τη χρήση φαρμάκων είναι σπάνιος. Η αποθεραπεία είναι πιθανή μόνο με την ολική αφαίρεση του παχέος εντέρου.
Ο κίνδυνος του καρκίνου του παχέος εντέρου αυξάνει από δεκαετία σε δεκαετία μετά τη διάγνωση της ελκώδους κολίτιδας.


Επιπλοκές

  • Αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα
  • Δημιουργία θρομβώσεων
  • Καρκίνος
  • Στένωση του παχέος εντέρου
  • Επιπλοκές από τη θεραπεία με κορτικοστεροειδή
  • Εξασθενημένη ανάπτυξη και σεξουαλική εξέλιξη των παιδιών
  • Αρθρίτιδα
  • Κακώσεις στα μάτια
  • Ηπατική νόσος
  • Μαζική αιμορραγία στο παχύ έντερο
  • Στοματικά έλκη
  • Γαγγραινώδες πυόδερμα (δερματικό έλκος)
  • Ρωγμές ή τρύπες στο παχύ έντερο




Πότε να απευθυνθείτε στον γιατρό σας


Καλέστε τον γιατρό σας αν παρουσιάζετε επίμονο πόνο στην κοιλιά, αιμορραγία, επίμονο πυρετό ή άλλα συμπτώματα της ελκώδους κολίτιδας.
Καλέστε τον γιατρό σας αν πάσχετε από ελκώδη κολίτιδα και τα συμπτώματά σας δεν υποχωρούν με τη θεραπεία ή αναπτύσσετε νέα συμπτώματα.


Πρόληψη

Επειδή το αίτιο είναι άγνωστο, δεν υπάρχει γνωστή πρόληψη.
Τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα μπορεί να επιδεινώσουν τα συμπτώματα.
Εξαιτίας της σχέσης της ελκώδους κολίτιδας με τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου, συνιστάται η προληπτική κολονοσκόπηση.

Η Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία συνιστά να κάνετε την πρώτη εξέταση:

  • 8 χρόνια μετά τη διάγνωση της οξείας φάσης της ασθένειας ή όταν έχει προσβληθεί μεγάλο μέρος ή ολόκληρο το παχύ έντερο
  • 12-15 χρόνια αφού έχει διαγνωστεί ότι πάσχει μόνο η αριστερή πλευρά του παχέος εντέρου

Κάντε επαναληπτικές εξετάσεις κάθε 1-2 χρόνια.

Πλευριτικό έγχυμα


Πλευριτικό έγχυμα - Πλευριτική συλλογή υγρού



Ορισμός

Η πλευριτική συλλογή υγρού είναι η συσσώρευση υγρού στο μεσοδιάστημα / κοιλότητα μεταξύ των δύο πετάλων του υπεζωκότα.


Εναλλακτικοί ορισμοί

Θωρακικό υγρό, Πνευμονικό υγρό, Πλευριτικό υγρό.


Αίτια, επιπτώσεις και παράγοντες κινδύνου

Ο οργανισμός υπό φυσιολογικές συνθήκες, παράγει μικρή ποσότητα πλευριτικού υγρού, με στόχο την εξασφάλιση της λίπανσης και της ολισθηρότητας των δύο πετάλων του υπεζωκότα, του τοιχωματικού / θωρακικού πετάλου και του πνευμονικού πετάλου. Η πλευριτική συλλογή υγρού αποτελεί μια παθολογική, εκσεσημασμένη συλλογή υγρού στην κοιλότητα αυτή.

Υπάρχουν δύο διαφορετικοί τύποι υγρού του υπεζωκότα:

  • Το διϊδρωματικό πλευριτικό υγρό επισυμβαίνει κατά την έκχυση υγρού στην υπεζωκοτική κοιλότητα, γεγονός που οφείλεται σε αυξημένη φλεβική πίεση ή υπολευκωματιναιμία των αιμοφόρων αγγείων. Η πιο συχνή αιτία διιδρώματος είναι η καρδιακή ανεπάρκεια.
  • Το εξιδρωματικό πλευριτικό υγρό οφείλεται συνήθως σε αυξημένη διαβατότητα των υποεπιθηλακών τριχοειδών του υπεζωκότα, λόγω φλεγμονής (ερεθισμού και οιδήματος). Τα κυριότερα αίτια εξιδρώματος του υπεζωκότα οφείλονται σε πνευμονική νόσο, όπως: νεοπλάσματα, πνευμονικές λοιμώξεις (φυματίωση, πνευμονίες), φαρμακογενής παρενέργειες κι ασβέστωση (αμιάντωση).



Συμπτώματα

  • Οξύ θωρακικό άλγος, που συνήθως επιδεινώνεται με το βήχα ή βαθιές αναπνοές
  • Βήχας
  • Πυρετό
  • Λόξυγγας
  • Ταχύπνοια
  • Δυσκολίες αναπνοής

Σε κάποιες περιπτώσεις δεν εμφανίζεται κανένα συμπτώματα.


Σημεία κι εξετάσεις

Κατά τη διεξαγωγή μιας φυσικής εξέτασης, ο ιατρός θα προβεί σε ακρόαση, με τη βοήθεια στηθοσκοπίου, των αναπνευστικών ψιθυρισμάτων και σε επίκρουση των θωρακικού κλωβού για εντόπιση πιθανής αμβλύτητας.

Οι παρακάτω εξετάσεις ίσως αποβούν διαγνωστικές:
  • Ακτινογραφία θώρακος
  • Ανάλυση πλευριτικού υγρού (εξέταση του υγρού υπό μικροσκόπιο για ανεύρεση βακτηριδίων, ποσοτικό προσδιορισμό πρωτεϊνών και παρουσία καρκινικών κυττάρων)
  • Θωρακοπαρακέντηση (δείγμα υγρού αφαιρείται δια βελόνης που εισάγεται σε μεσοπλευριτικό διάστημα)
  • Αξονική τομογραφία θώρακος
  • Υπέρηχος θώρακος



Θεραπεία

Η θεραπευτική αγωγή αποσκοπεί σε αφαίρεση του υγρού, προλαμβάνοντας παράλληλα την επανασυσσώρευσή του ή σε αντιμετώπιση της υποκείμενης αιτίας πρόκλησής του.

Η θωρακοπαρακέντηση, με θεραπευτικό σκοπό, εκτελείται στην περίπτωση μεγάλων ποσοτήτων συλλογής υγρού που προκαλούν πίεση, δυσκολία στην αναπνοή ή άλλες αναπνευστικές διαταραχές, όπως υποξυγοναιμίας. Η αφαίρεση υγρού επιτρέπει την πνευμονική έκπτωση και την ευχέρεια συνεπώς, στην αναπνοή. Η αντιμετώπιση της υποκείμενης αιτίας πρόκλησης του υγρού, στη φάση αυτή γίνεται ο στόχος της θεραπείας.

Για παράδειγμα, πλευριτικές συλλογές υγρού που οφείλονται σε συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, έχουν ως θεραπεία τα διουρητικά κι άλλα φαρμακευτικά σκευάσματα αγωγής της καρδιακής ανεπάρκειας. Πλευριτικές συλλογές υγρού που οφείλονται σε λοιμώξεις, έχουν ως θεραπεία αντιβιοτική αγωγή. Σε ασθενείς με νεοπλάσματα ή λοιμώξεις, το πλευριτικό υγρού, συχνά αντιμετωπίζεται με τη χρήση θωρακικής παροχέτευσης, που τίθεται για μερικές ημέρες, προς αφαίρεση υγρού. Η χημειοθεραπεία, η ακτινοθεραπεία, η χειρουργική επέμβαση ή η φαρμακευτική έγχυση ουσιών στη θωρακική κοιλότητα, με στόχο την αποφυγή συσσώρευση υγρού εκ νέου μετά την παροχέτευση, αποτελούν εναλλακτικές θεραπευτικές μεθόδους σε μεμονωμένες περιπτώσεις.


Πρόγνωση

Η τελική έκβαση της κατάστασης εξαρτάται από την υποκείμενη αιτία πρόκλησης.


Επιπλοκές

  • Πνευμονική σύμπτυξη / ατελεκτασία ως επακόλουθο μακροχρόνιας εκσεσημασμένης πλευριτικής συλλογής υγρού
  • Διαπύηση του πλευριτικού υγρού και μετατροπή του σε απόστημα, ονομάζεται και εμπύημα. Απαιτεί παρατεταμένη παροχέτευση με αγωγό τοποθετημένο εντός της συλλογής υγρού
  • Πνευμονοθώρακας (παρουσία αέρος στη θωρακική κοιλότητα) αποτελεί επιπλοκή κατά τη διαδικασία μιας θωρακοπαρακέντησης



Επικοινωνία με τον ιατρό σας


Καλέστε τον ιατρό σας αν εμφανίσετε συμπτώματα πλευριτικής συλλογής υγρού.

Επικοινωνήστε με το θεράποντα ιατρό σας ή σπεύσατε σε κάποιο εφημερεύων νοσοκομείο, στην περίπτωση που παρουσιάσετε δυσκολίες αναπνοής μετά από θωρακοπαρακέντηση.

Ιλαρά

Ορισμός

Η ιλαρά είναι μια πολύ μεταδοτική νόσος που προκαλείται από ιό.



Αίτια, συχνότητα εμφάνισης και παράγοντες κινδύνου

Η ασθένεια μεταδίδεται από το αναπνευστικό με σταγονίδια που εκπέμπουν οι ασθενείς από τη μύτη, το στόμα ή τον λάρυγγα. Το φτέρνισμα και ο βήχας μεταφέρουν μολυσμένα σταγονίδια στον αέρα.

Τα άτομα που έχουν ήδη νοσήσει ή έχουν κάνει το εμβόλιο της ιλαράς, αποκτούν ανοσία. Πριν από την παραγωγή του εμβολίου, η ιλαρά ήταν τόσο κοινή παιδική ασθένεια που οι περισσότεροι άνθρωποι νοσούσαν μέχρι να φτάσουν την ηλικία των 20 χρόνων. Τα περιστατικά ιλαράς έχουν μειωθεί πολύ, αν όχι εξαφανιστεί, τις τελευταίες δεκαετίες στις ΗΠΑ και τον Καναδά. Ωστόσο, πρόσφατα άρχισαν πάλι να αυξάνουν.

Ορισμένοι γονείς δεν επιτρέπουν τον εμβολιασμό των παιδιών τους εξαιτίας του αβάσιμου φόβου ότι το τριπλό εμβόλιο (MMR), που προστατεύει από την ιλαρά, την παρωτίτιδα (μαγουλάδες) και την ερυθρά, μπορεί να προκαλέσει αυτισμό. Εκτεταμένες μελέτες όμως σε χιλιάδες παιδιά δεν έχουν στοιχειοθετήσει καμιά σχέση μεταξύ εμβολίου και αυτισμού. Τα παιδιά που δεν έχουν εμβολιαστεί μπορεί να γίνουν αιτία επιδημιών ιλαράς, παρωτίτιδας και ερυθράς – όλων δυνητικά σοβαρών παιδικών ασθενειών.


Συμπτώματα

Τα συμπτώματα συνήθως ξεκινούν 8 - 12 ημέρες μετά την έκθεση στον ιό. Το διάστημα αυτό είναι η λεγόμενη περίοδος επώασης.
Στα συμπτώματα περιλαμβάνονται:
  • Κόκκινα, ερεθισμένα μάτια
  • Βήχας
  • Πυρετός
  • Φωτοφοβία
  • Μυϊκοί πόνοι
  • Εξάνθημα
- Συνήθως εμφανίζεται 3 - 5 ημέρες μετά την εμφάνιση των πρώτων συμπτώματων της ασθένειας
- Μπορεί να διαρκέσει 4 - 7 ημέρες
- Συνήθως ξεκινά από το κεφάλι και εξαπλώνεται στο υπόλοιπο σώμα από πάνω προς τα κάτω
- Το εξάνθημα μπορεί να έχει τη μορφή επίπεδων αποχρωματισμένων κηλίδων και συμπαγών κόκκινων δερματικών εξογκωμάτων (βλατίδων) που σταδιακά ενώνονται
- Δημιουργεί κνησμό (φαγούρα)
  • Κοκκίνισμα και ερεθισμός των ματιών (επιπεφυκίτιδα)
  • Καταρροή
  • Πονόλαιμος
  • Μικρές λευκές κηλίδες στο εσωτερικό του στόματος (κηλίδες του Koplik)


Ενδείξεις και εξετάσεις
  • Αντισώματα ιλαράς
  • Καλλιέργεια ιού (γίνεται σπάνια)


Θεραπεία

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη θεραπεία για την ιλαρά.

Για την ανακούφιση των συμπτωμάτων χορηγούνται τα εξής:
  • Ακεταμινοφαίνη (παρακεταμόλη) για τον πυρετό
  • Παραμονή στο κρεβάτι
  • Υγρανση του αέρα του περιβάλλοντος

Ορισμένα παιδιά μπορεί να χρειάζονται συμπληρώματα βιταμίνης Α. Η βιταμίνη Α μειώνει τον κίνδυνο θανάτου σε υπανάπτυκτες χώρες, όπου τα παιδιά μπορεί να μην λαμβάνουν αρκετή βιταμίνη Α. Τα άτομα που πάσχουν από έλλειψη βιταμίνης Α κινδυνεύουν περισσότερο από λοιμώξεις, όπως η ιλαρά. Δεν είναι σαφές αν τα παιδιά στις αναπτυγμένες χώρες θα ωφελούνταν από τα συμπληρώματα βιταμίνης Α.


Πρόγνωση

Τα άτομα που δεν θα αντιμετωπίσουν επιπλοκές όπως η πνευμονία, δεν έχουν κανένα πρόβλημα.


Επιπλοκές

Η ιλαρά μπορεί να παρουσιάσει τις εξής επιπλοκές:
  • Βρογχίτιδα
  • Εγκεφαλίτιδα (1 στις 1000 περιπτώσεις)
  • Ωτίτιδα
  • Πνευμονία



Πότε να απευθυνθείτε στον γιατρό σας

Καλέστε τον γιατρό σας αν εσείς ή το παιδί σας παρουσιάζετε συμπτώματα ιλαράς.


Πρόληψη

Ο καθιερωμένος εμβολιασμός είναι εξαιρετικά αποτελεσματικός στην πρόληψη της ιλαράς. Τα άτομα που δεν έχουν αποκτήσει ανοσία διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο να προσβληθούν από την ασθένεια.

Η χορήγηση γ-σφαιρίνης σε άτομα που έχουν εκτεθεί στον ιό της ιλαράς, μπορεί να μειώσει τις πιθανότητες να νοσήσουν, ή να μειώσει την ένταση των συμπτωμάτων αν τελικά νοσήσουν.


Λαρυγγίτιδα

Ορισμός

Η λαρυγγίτιδα είναι το οίδημα και η φλεγμονή του λάρυγγα που συχνά συνδέεται με βραχνάδα ή και προσωρινή απώλεια της φωνής.

Αίτια, συχνότητα εμφάνισης και παράγοντες κινδύνου

Ο λάρυγγας βρίσκεται στην κορυφή του αναπνευστικού σωλήνα που ξεκινάει από τους πνεύμονες (τραχεία). Ο λάρυγγας περιέχει τις φωνητικές χορδές. Όταν προσβληθούν από φλεγμονή ή λοίμωξη, οι φωνητικές χορδές πρήζονται. Αυτό προξενεί βραχνάδα και μπορεί μερικές φορές να φράξει την αναπνευστική οδό.

Η συνηθέστερη μορφή λαρυγγίτιδας είναι λοίμωξη που προέρχεται από ιό. Μπορεί επίσης να προκληθεί από:
  • Αλλεργίες
  • Μικρόβια
  • Βρογχίτιδα
  • Κοινό κρυολόγημα
  • Γρίπη
  • Τραυματισμό
  • Ερεθιστικές ουσίες ή χημικά
  • Πνευμονία


Η λαρυγγίτιδα συχνά εμφανίζεται σε περίπτωση λοίμωξης του άνω αναπνευστικού.
Αρκετές μορφές λαρυγγίτιδας εμφανίζονται σε παιδιά και μπορεί να οδηγήσουν σε επικίνδυνη ή μοιραία απόφραξη της αναπνευστικής οδού. Σε αυτές περιλαμβάνονται:
  • Υμενογόνος ή ψευδομεμβρανώδης λαρυγγίτιδα
  • Επιγλωττίτιδα


Συμπτώματα

  • Πυρετός
  • Βραχνάδα
  • Πρησμένοι λεμφαδένες στον λαιμό



Ενδείξεις και εξετάσεις

Η κλινική εξέταση θα προσδιορίσει αν η βραχνάδα οφείλεται σε λοίμωξη της αναπνευστικής οδού.
Ασθενείς με χρόνια βραχνάδα (ιδιαίτερα οι καπνιστές) θα πρέπει να επισκεφθούν και ωτορινολαρυγγολόγο για εξέταση του λάρυγγα και του άνω αναπνευστικού.


Θεραπεία

Επειδή η κοινή λαρυγγίτιδα οφείλεται σε ιό, τα αντιβιοτικά δεν βοηθούν. Την απόφαση σε κάθε περίπτωση θα τη λάβει ο γιατρός σας.
Η ανάπαυση της φωνής βοηθά στην υποχώρηση της φλεγμονής των φωνητικών χορδών. Ο υγραντήρας αέρα μπορεί να μαλακώσει το αίσθημα του ‘γδαρσίματος’ στον λαιμό που συνοδεύει τη λαρυγγίτιδα. Αποσυμφορητικά και παυσίπονα μπορεί να ανακουφίσουν τα συμπτώματα της λοίμωξης του άνω αναπνευστικού, αν υπάρχει.


Πρόγνωση

Η λαρυγγίτιδα που δεν οφείλεται σε σοβαρότερη πάθηση, θεραπεύεται τελείως.


Επιπλοκές

Σπάνια, μπορεί να συμβεί αναπνευστική καταπόνηση. Η κατάσταση αυτή απαιτεί ιατρική βοήθεια.


Πότε να απευθυνθείτε στον γιατρό σας

Καλέστε τον γιατρό σας αν:

  • Ένα μικρό παιδάκι, που δεν είναι σε φάση που βγάζει δόντια, παρουσιάζει δυσκολία στην αναπνοή ή την κατάποση ή βγάζει υπερβολικά σάλια
  • Ένα παιδάκι μικρότερο των 3 μηνών έχει βραχνάδα
  • Η βραχνάδα διαρκεί περισσότερο από 1 εβδομάδα στο παιδί ή τις 2 εβδομάδες στον ενήλικα


Πρόληψη

  • Προσπαθήστε να αποφύγετε την επαφή με ανθρώπους που πάσχουν από λοίμωξη του άνω αναπνευστικού κατά την περίοδο έξαρσης της γρίπης και των κρυολογημάτων
  • Πλένετε τακτικά τα χέρια σας
  • Αποφεύγετε τα πολυσύχναστα μέρη

Η διακοπή του καπνίσματος μπορεί να συμβάλει στην αποτροπή δημιουργίας όγκου στο κεφάλι, τον λαιμό και τους πνεύμονες, που εκδηλώνεται και με βραχνάδα.








Στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα


Ορισμός

Η στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα προκαλείται από βακτήρια της ομάδας Α του στρεπτόκοκκου. Είναι η συχνότερη μορφή μόλυνσης του φάρυγγα.


Εναλλακτικοί όροι

Φαρυγγίτιδα – στρεπτοκοκκική, Φαρυγγίτιδα από στρεπτόκοκκο


Αίτια, συχνότητα εμφάνισης και παράγοντες κινδύνου

Η στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα είναι συνηθέστερη σε παιδιά μεταξύ 5 και 15 ετών, αν και μπορεί να εμφανιστεί και σε μικρότερα παιδιά αλλά και σε ενήλικες. Παιδιά μικρότερα των 3 χρόνων παθαίνουν μολύνσεις από στρεπτόκοκκο αλλά αυτές δεν επηρεάζουν τον φάρυγγα.
Η στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα εκδηλώνεται συνήθως στο τέλος του φθινοπώρου, τον χειμώνα και στις αρχές της άνοιξης. Η μόλυνση μεταδίδεται από άτομο σε άτομο όταν αυτό έρθει σε επαφή με τις εκκρίσεις της μύτης ή τα σάλια κάποιου που είναι μολυσμένος, συχνά μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, στο ίδιο σπίτι.

Τα άτομα που προσβάλλονται από στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα συνήθως εκδηλώνουν την ασθένεια 2 -5 ημέρες μετά την έκθεση στο βακτήριο. Συνήθως η ασθένεια εκδηλώνεται ξαφνικά. Ο πυρετός είναι συχνά υψηλότερος τη δεύτερη ημέρα. Πολλοί ασθενείς παρουσιάζουν επίσης πονόλαιμο, πονοκέφαλο, πόνο στο στομάχι, ναυτία ή ρίγη.

Η στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα μπορεί να είναι ήπια, με λίγα μόνο από τα παραπάνω συμπτώματα, ή οξεία. Το βακτήριο έχει πολλά στελέχη. Ορισμένα από τα στελέχη μπορεί να προκαλέσουν οστρακιά, ασθένεια που στην προκειμένη περίπτωση θεωρείται αλλεργική αντίδραση στις τοξίνες που δημιουργούνται από το βακτήριο του στρεπτόκοκκου. Σε σπάνιες περιπτώσεις, αν δεν αντιμετωπιστεί με θεραπεία, η στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα μπορεί να οδηγήσει σε ρευματοειδή πυρετό. Η στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα μπορεί επίσης να είναι αίτιο μιας σπάνιας επιπλοκής στα νεφρά.



Συμπτώματα

  • Δυσκολία στην κατάποση
  • Πυρετός που εκδηλώνεται ξαφνικά
  • Γενική κακουχία και κακή διάθεση
  • Απώλεια όρεξης
  • Ναυτία
  • Εξάνθημα
  • Ο φάρυγγας είναι κόκκινος, μερικές φορές με άσπρες ‘πλάκες’
  • Πόνος στον φάρυγγα
  • Ευαίσθητοι, πρησμένοι λεμφαδένες στην περιοχή του λαιμού

Πρόσθετα συμπτώματα που μπορεί να συνδέονται με την ασθένεια:

  • Αφύσικη γεύση
  • Πονοκέφαλος
  • Δυσκαμψία των αρθρώσεων
  • Μυϊκοί πόνοι
  • Ρινική συμφόρηση
  • Ρινικές εκκρίσεις
  • Πόνος στον αυχένα


Ενδείξεις και εξετάσεις

Για να επιβεβαιωθεί η ύπαρξη του στρεπτόκοκκου θα χρειαστεί επίχρισμα από τον φάρυγγα. Υπάρχει άμεσο γρήγορο τεστ που δείχνει αν υπάρχει στρεπτόκοκκος αλλά δεν καλύπτει όλες τις περιπτώσεις. Γι’ αυτό, αν βγει αρνητικό, καλό είναι να ακολουθήσει καλλιέργεια, ώστε να εξακριβωθούν όλες οι περιπτώσεις που πιθανόν να διέφυγαν στο γρήγορο τεστ.


Θεραπεία

Να έχετε υπόψη ότι ο πόνος στον φάρυγγα συνήθως οφείλεται σε ιούς και όχι σε στρεπτόκοκκο. Αν τα τεστ είναι θετικά για στρεπτόκοκκο, η μόνη θεραπεία είναι η αντιβίωση. Ο στρεπτόκοκκος δεν μπορεί να διαγνωστεί επακριβώς μόνο από τα συμπτώματα και την κλινική εξέταση.
Αν και η στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα συνήθως θεραπεύεται από μόνη της, συνιστάται η λήψη αντιβιοτικών ώστε να αποφευχθούν σοβαρότερες επιπλοκές όπως ο ρευματοειδής πυρετός. Παραδοσιακά χορηγούνται πενικιλλίνη ή αμοξικιλλίνη, τα οποία είναι ακόμα πολύ αποτελεσματικά. Εχει παρατηρηθεί αντίσταση του βακτηρίου στην αζιθρομυκίνη και τα συναφή αντιβιοτικά.

Οι περισσότερες φαρυγγίτιδες περνούν γρήγορα. Στο μεταξύ, οι ακόλουθες θεραπείες μπορεί να βοηθήσουν:

  • Πίνετε ζεστά ροφήματα. Το τσάι με μέλι ή λεμόνι είναι μια θεραπεία δοκιμασμένη.
  • Κάντε πλύσεις (γαργάρες) με αλατόνερο αρκετές φορές την ημέρα (1/2 κουταλάκι αλάτι σε ένα φλιτζάνι νερό)
  • Πίνετε κρύα ροφήματα ή τρώτε γρανίτες που ανακουφίζουν τον πόνο.
  • Πιπιλάτε καραμέλες ή παστίλιες για τον λαιμό. Αυτό αποδεικνύεται συχνά πολύ πιο αποτελεσματικό από άλλες ακριβές θεραπείες αλλά δεν συνιστάται για μικρά παιδιά λόγω του κινδύνου πνιγμού.
  • Χρησιμοποιήστε βαποριζατέρ κρύου ατμού ή υγραντήρα για να υγράνετε και να ανακουφίσετε την ξηρότητα και τον πόνο του λαιμού.
  • Δοκιμάστε παυσίπονα που δεν χρειάζονται συνταγή γιατρού, όπως η ακεταμινοφένη (παρακεταμόλη). ΜΗΝ δίνετε ασπιρίνη στα παιδιά.


Πρόγνωση

Η πιθανή εξέλιξη είναι καλή. Σχεδόν όλα τα συμπτώματα υποχωρούν σε μια εβδομάδα. Η θεραπευτική αντιμετώπιση προλαμβάνει όμως σοβαρές επιπλοκές που συνδέονται με τις μολύνσεις από στρεπτόκοκκο.


Επιπλοκές

  • Μόλυνση στα αυτιά
  • Ιγμορίτιδα
  • Μαστοειδίτιδα
  • Περιτοναϊκό απόστημα
  • Ρευματοειδής πυρετός
  • Σπειραματονεφρίδιτα
  • Οστρακιά



Πότε να απευθυνθείτε στον γιατρό σας

Επισκεφθείτε τον γιατρό σας αν εκδηλώσετε συμπτώματα στρεπτοκοκκικής φαρυγγίτιδας, ασχέτως αν ήρθατε σε επαφή με άτομο που είχε το βακτήριο. Επίσης, δείτε τον γιατρό σας αν - ενώ ήδη κάνετε θεραπεία για στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα - δεν νιώθετε καλύτερα εντός 24 - 48 ωρών.


Πρόληψη

Τα περισσότερα άτομα με στρεπτόκοκκο είναι μολυσματικά έως ότου πάρουν αντιβίωση για τουλάχιστον 24 – 48 ώρες. Γι’ αυτό θα πρέπει να παραμείνουν στο σπίτι και να μην πάνε το σχολείο ή τη δουλειά μέχρις ότου πάρουν αντιβίωση για τουλάχιστον μία ημέρα.

Πάρτε καινούργια οδοντόβουρτσα αφού πάψετε να είστε μολυσματικοί, αλλά πριν τελειώσετε την αντιβίωση. Αλλιώς, τα βακτήρια μπορεί να παραμείνουν ζωντανά στην οδοντόβουρτσα και να σας ξαναμολύνουν όταν σταματήσετε την αντιβίωση. Επίσης, κρατήστε χωριστά τις οδοντόβουρτσες και τα λοιπά σκεύη της οικογένειας εκτός αν έχουν καθαριστεί σχολαστικά.

Αν σε μια οικογένεια εμφανίζονται συχνά περιστατικά στρεπτόκοκκου, μπορεί να πρέπει να ελέγξετε αν κάποιος είναι φορέας του μικροβίου. Οι φορείς έχουν το μικρόβιο στον φάρυγγά τους αλλά οι ίδιοι δεν νοσούν. Μερικές φορές, αν χορηγηθεί θεραπεία στους φορείς, προλαμβάνεται η μετάδοση της στρεπτοκοκκικής φαρυγγίτιδας σε άλλους.





Παραρρινοκολπίτιδα


Ορισμός

Η παραρρινοκολπίτια πρόκειται για φλεγμονή των παραρρινίων κόλπων που οφείλεται σε ιογενής, βακτηριακή ή μυκητιασική λοίμωξη.


Εναλλακτικοί ορισμοί

Οξεία παραρρινοκολπίτιδα, Φλεγμονή παραρρινίων κόλπων, Παραρρινοκολπίτιδα – οξεία, Παραρρινοκοπίτιδα – χρόνια, Ρινικολπίτιδα.



Αίτια, συχνότητα και παράγοντες κινδύνου


Οι παραρίνοι κόλποι αποτελούν αεροφόρες κοιλότητες του κρανίου (στο οπίσθιο τμήμα της μετωπιαίας χώρας, των ρινικών οστών, των ζυγωματικών και των οφθαλμών), οι οποίες φέρουν στο τοίχωμά τους βλεννώδη μεμβράνη. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, οι παραρρίνιοι κόλποι είναι ελεύθεροι από οποιοδήποτε βακτήριο ή άλλους μικροοργανισμούς. Συνήθως, η βλέννη παροχετεύεται, έτσι ώστε να επιτρέπεται η ελεύθερη κυκλοφορία του αέρα.

Όταν όμως επισυμβεί απόφραξη των διοδών των κόλπων ή υπερπαραγωγή / υπερσυσσώρευση βλέννης, τα βακτηρίδια, καθώς κι άλλοι μικροοργανισμοί, αναπτύσσονται με μεγάλη ευκολία.

Η παραρρινοκολπίτιδα προκαλείται λόγω των τριών παρακάτω καταστάσεων:

  • Μικρές τρίχες (κροσσοί) των παραρρίνιων κόλπων, οι οποίες βοηθούν στην απομάκρυνση της βλέννης, παύουν να λειτουργούν κατά φύση λόγω φαρμακευτικών συνθηκών
  • Κρυολογήματα κι αλλεργίες που προκαλούν υπερπαραγωγή βλέννης και συνεπώς απόφραξη των διοδών των παραρρινίων κόλπων
  • Η παρεκτόπιση του ρινικού διαγράμματος, προεξέχον τμήμα ρινικού οστού ή ρινικοί πολύποδες, συχνά συντελεί στην απόφραξη των διόδων των παραρρίνιων κόλπων


Η παραρρινοκολπίτιδα μπορεί να είναι:

  • Οξεία – η διάρκεια των συμπτωμάτων είναι 2 – 8 εβδομάδες
  • Χρόνια – τα συμπτώματα διαρκούν πολύ περισσότερο

Η οξεία παραρρινοκολπίτιδα προκαλείται από βλάβη των τοιχωμάτων των παραρρίνιων κόλπων, χειρουργικής ή λοιμώδους αιτιολογίας. Η χρόνια παραρρινοκολπίτιδα οφείλεται σε βακτηρίδια ή μύκητες.

Τα παρακάτω αυξάνουν την πιθανότητα εμφάνισης παραρρινοκολπίτιδας σε παιδιά:

  • Αλλεργική ρινίτιδα ή υψηλός πυρετός
  • Κυστική ίνωση
  • Κέντρα ημερήσια φροντίδας για παιδιά
  • Παθήσεις που προκαλούν δυσλειτουργία των κροσσών, όπως το σύνδρομο Kartagener και το σύνδρομο ακίνητων κροσσών
  • Αλλαγές υψομέτρου (πτήση ή κατάδυση με αναπνευστική συσκευή)
  • Ευμεγέθεις αδενοειδείς
  • Οδοντικές λοιμώξεις (σπάνια)
  • Ανεπάρκεια του ανοσοποιητικού συστήματος λόγω HIV ή χημειοθεραπείας


Συμπτώματα

Η κλασική συμπτωματολογία της οξείας παραρρινοκολπίτιδας στους ενήλικες, αποτελεί συνήθως ακολουθία ενός κρυολογήματος που δεν παρουσιάζει βελτίωση ή αντίθετα επιδεινώνεται 5 – 7 ημέρες μετά την έναρξη των πρώτων συμπτωμάτων. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν:
  • Κακοσμία αναπνοής ή απώλεια όσφρησης
  • Βήχας, συνήθως πιο έντονος τη νύχτα
  • Κόπωση και γενική κακουχία
  • Πυρετός
  • Κεφαλαλγία – άλγος τάσης, οπισθοφθαλμικό άλγος, πονόδοντος ή ευαισθησία προσώπου
  • Ρινική συμφόρηση κι αποφόρτιση
  • Πονόλαιμος και οπισθορινική στάλαξη

Τα συμπτώματα της χρόνιας παραρρινοκολπίτιδας είναι όμοια με αυτά της οξείας, μόνο με ηπιότερο χαρακτήρα και μεγαλύτερη διάρκεια από 8 εβδομάδες.

Τα συμπτώματα της παραρρινοκολπίτιδας σε παιδιά, περιλαμβάνουν:

  • Συνάχι ή αναπνευστική λοίμωξη, η οποία ενώ παρουσιάζει βελτίωση, υποτροπιάζει και με πιο βαριά κλινική μορφή
  • Υψηλός πυρετός με ταυτόχρονες σκουρόχρωμες ρινικές εκκρίσεις, για τουλάχιστον 3 ημέρες
  • Ρινικέ εκκρίσεις, με ή χωρίς βήχα, που εγκαθίσταται για περισσότερο από 10 ημέρες και δεν παρουσιάζει βελτίωση


Σημεία κι εξετάσεις

Ο ιατρός προχωρεί σε εξέταση (δική σας ή του παιδιού σας) με:

  • Επισκόπηση της ρινός για σημεία ύπαρξης πολύποδων
  • Ανίχνευση με χρήση διαφανοσκοπίου των παραρρίνιων κόλπων, για σημεία φλεγμονής
  • Παρακέντηση της παραρρινοκολπικήςε χώρας για ανίχνευση πιθανής λοίμωξης

Οι απλές ακτινογραφίες των παραρρινίων κόλπων, δεν αποτελούν αξιόλογη βάση διάγνωσης.

Η εξέταση των παραρρίνιων κόλπων με τη χρήση ρινικού ενδοσκοπίου ή ρινοσκοπίου, αναδεικνύει την ύπαρξη παραρρινοκολπίτιδας. Κάτι τέτοιο ωστόσο, διεξάγεται συνήθως από εξειδικευμένο για οφθαλμούς, λαρυγγική και ρινική χώρα, ιατρό (Ω.Ρ.Λ.).

Παρόλα αυτά, όλες οι παραπάνω εξετάσεις, λόγω της μειωμένης διαγνωστικής τους σημασίας, αρκετά συχνά θεωρούνται μη απαραίτητες.

Η αξονική τομογραφία των παραρρίνιων κόλπων, σε μερικές περιπτώσεις ίσως αποβεί διαγνωστική. Αν ωστόσο υπάρχει υπόνοια ότι η παραρρινοκολπίτιδα σχετίζεται με κάποιο μόρφωμα ή μυκητιασική λοίμωξη, κρίνεται απαραίτητη η διεξαγωγή μαγνητικής τομογραφίας των παραρρίνιων κόλπων.

Εάν το παιδί σας παρουσιάζει χρόνια υποτροπιάζουσα παραρρινοκολπίτιδα, συμπληρωματικές εξετάσεις που διεξάγονται είναι:

  • Τεστ αλλεργίας
  • Αιματολογικός έλεγχος για HIV ή διεύρυνσης της ανεπαρκής ανοσολογικής λειτουργίας (ανοσοκαταστολής)
  • Εξέταση λειτουργίας των κροσσών
  • Κυτταρολογική εξέταση της ρινός
  • Προσδιορισμός χλωριούχου άλατος στον ιδρώτα, για εντόπιση πιθανής κυστικής ίνωσης


Θεραπεία

Ακολουθήστε τα παρακάτω μέτρα προς αποφυγή παραρρινοκολπικής συμφόρησης:

  • Τοποθετείστε μια θερμή, υγρή πετσέτα στο πρόσωπό σας αρκετές φορές την ημέρα
  • Καταναλώστε αρκετές ποσότητες υγρών προς ρευστοποίησης της βλέννης
  • Εισπνέετε ατμό 2 – 4 φορές την ημέρα (για παράδειγμα καθίστε στο μπάνιο κι αφήστε τη ντουζιέρα ανοικτή να τρέχει νερό)
  • Εφαρμόστε ρινικούς ψεκασμούς με φυσιολογικό ορό κατά τη διάρκεια της ημέρας
  • Χρησιμοποιείστε υγραντήρα / νεφελοποιητή

Μείνετε επιφυλακτικοί ως προς τα σκευάσματα ρινικής αποσυμφόρησης που κυκλοφορούν ευρέως. Πολύ πιθανόν να συντελέσουν σε μια παροδική βελτίωση, η οποία έπειτα από 3 – 5 ημέρες, ακολουθείται από επιδείνωση της ρινικής συμφόρησης.

Επίσης, ως πρόληψη του άγχους ή της τάσης που προκαλείται κατά την παραρρινοκολπίτιδα:
  • Αποφύγετε την πραγματοποίηση πτήσεων σε περιόδους που αντιμετωπίζετε συμφόρηση
  • Αποφύγετε ακραίες διακυμάνσεις και ξαφνικές αλλαγές της θερμοκρασίας, καθώς κι αποφύγετε να σκύβετε προς τα εμπρός, με χαμηλή θέση της κεφαλής
  • Δοκιμάστε τη λήψη ακεταμινοφαίνης ή ιμπουπροφαίνης

Η αντιβιοτική αγωγή δεν είναι αναγκαία στην οξεία παραρρινοκολπίτιδα. Οι περισσότερες περιπτώσεις υποχωρούν αυτόματα. Ακόμη κι αν γίνει λήψη αντιβιοτικής αγωγής, το όφελος είναι μόνον μια μικρή μείωση της διάρκειας των συμπτωμάτων / της κλινικής συμπτωματολογίας. Περιστασιακά, συστήνεται αντιβιοτική αγωγή όταν:
  • Υπάρχει ρινική συμφόρηση σε παιδί, με πιθανότατα ταυτόχρονο βήχα, που δεν υποχωρεί, ούτε παρουσιάζει βελτίωση ακόμη και μετά από 2 – 3 εβδομάδες
  • Πυρετό άνω των 39˚C
  • Έντονο περιοφθαλμικό οίδημα (περικογχικό)
  • Κεφαλαλγία ή άλγος του προσώπου

Αναλόγως με τη σοβαρότητα της κατάστασής σας, ο ιατρός θα λάβει υπ’ όψιν ην πιθανότητα λήψης φαρμακευτικής αγωγής, αντιβιοτικών, διεξαγωγής συμπληρωματικών εξετάσεων ή παραπομπής σας σε Ω.Ρ.Λ.

Άλλα θεραπευτικά σχήματα της παραρρινοκολπίτιδας περιλαμβάνουν:
  • Ανοσοθεραπεία σε ενέσιμη μορφή (με «ενέσεις αλλεργίας»), προς αποφυγή υποτροπής της νόσου
  • Αποφυγή αλλεργιογόνων παραγόντων
  • Χρήση κορτικοστεροειδών ρινικών ψεκασμών κι αντισταμινικών για μείωση του οιδήματος, κυρίως στην περίπτωση παρουσίας διογκωμένων δομών (όπως οι ρινικοί πολύποδες) ή στην περίπτωση αλλεργίας

Η αγωγή της οξείας παραρρινοκολπίτιδας οφείλει να έχει διάρκεια 10 με 14 ημέρες. Η χρόνια παραρινοκολπίτιδα απαιτεί αγωγή 3 – 4 εβδομάδων. Ορισμένοι ασθενείς με χρόνια παραρρινοκολπίτιδα λόγω μυκητιασικών λοιμώξεων, χρήζουν αγωγής με ειδικά φαρμακευτικά σκευάσματα.

Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να χρειαστεί χειρουργικός καθαρισμός και παροχέτευση της βλέννης, κυρίως σε ασθενείς των οποίων η φλεγμονή υποτροπιάζει παρά τη φαρμακευτική αγωγή. Η χειρουργική αυτή πράξη εκτελείται από Ω.Ρ.Λ.

Η πλειοψηφία των μυκητιασικών πααραρρινοκολπικών λοιμώξεων απαιτούν χειρουργική επέμβαση. Η χειρουργική αποκατάσταση παρεκτοπισμένου διαφράγματος ή ρινικών πολυπόδων προλαμβάνει την υποτροπή της πάθησης.


Πρόγνωση

Οι παραρρινοκολπικές λοιμώξεις στην πλειονότητά τους, παρουσιάζουν πλήρη ίαση, αυτόματα ή μετά από συντηρητική αγωγή. Αν ωστόσο, αντιμετωπίζετε επαναλαμβανόμενες υποτροπές της νόσου, οφείλεται να εξεταστείτε για υποκρύπτουσες καταστάσεις που να πυροδοτούν τη νόσο, όπως ρινικοί πολύποδες ή αλλεργίες.


Επιπλοκές

Αν και σπάνια, στις επιπλοκές περιλαμβάνονται:

  • Αποστήματα
  • Οστική λοίμωξη (οστεομυελίτιδα)
  • Μηνιγγίτιδα
  • Δερματική λοίμωξη περικογχικά (κογχική κυτταρίτις)


Επικοινωνία με τον ιατρό σας

Καλέστε τον ιατρό σας αν:
  • Τα συμπτώματά σας διαρκέσουν για περισσότερο από 10 – 14 ημέρες ή αντιμετωπίζετε ένα συνάχι που επιδεινώνεται μετά από 7 ημέρες
  • Έχετε ισχυρή κεφαλαλγία που δεν ανακουφίζεται με τη λήψη κοινών αναλγητικών
  • Αναπτύξετε πυρετό
  • Τα συμπτώματά σας επιμένουν ακόμη και μετά το πέρας της φαρμακευτικής αγωγής με αντιβιοτικά

Μια πρασινοκίτρινη έκκριση δεν αποτελεί απαραίτητα ένδειξη παραρρινοκολπικής λοίμωξης ή ανάγκης λήψης αντιβιοτικών


Πρόληψη

Ο καλύτερος τρόπος πρόληψης της παραρρινοκολπίτιδας είναι η αποφυγή ή η έγκαιρη αντιμετώπιση κρυολογημάτων και γρίπης.
  • Καταναλώστε άφθονα φρούτα και λαχανικά που έχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε αντιοξειδωτικά, καθώς κι άλλα χημικά παράγωγα ενίσχυσης του ανοσοποιητικού συστήματος, που θα ενισχύσουν την άμυνα του οργανισμού έναντι των λοιμώξεων
  • Υποβληθείτε ετησίως σε αντιγριππικό εμβόλιο
  • Μειώστε το άγχος
  • Πλένετε συχνά τα χέρια σας, κυρίως μετά από χειραψίες


Άλλες συμβουλές αποφυγής της παραρρινοκολπίτιδας:

  • Αποφύγετε τον καπνό και τους ρύπους
  • Καταναλώνετε μεγάλες ποσότητες υγρών προς ενίσχυση της σωματικής υγρότητας
  • Λάβετε αποσυμφορητικά κατά τη διάρκεια μιας λοίμωξης του ανωτέρου αναπνευστικού
  • Αντιμετωπίστε έγκαιρα κι ορθά τις αλλεργίες σας
  • Χρησιμοποιείστε έναν υγραντήρα / νεφελοποιητή για αύξηση της υγρασίας της ρινός και των παραρρίνιων κόλπων


Πέτρες ουροδόχου κύστης


Oρισμός

Οι πέτρες της ουροδόχου κύστης είναι σκληρές εναποθέσεις ανόργανων ουσιών στην ουροδόχο κύστη.


Εναλλακτικοί όροι

Πέτρες – ουροδόχος κύστη, Πέτρες ουρικής οδού, Χολόλιθοι ουροδόχου κύστης



Αίτια, συχνότητα εμφάνισης και παράγοντες κινδύνου


Οι πέτρες στην ουροδόχο κύστη είναι συνήθως συνέπεια ενός άλλου ουρολογικού προβλήματος, όπως:

  • Κυστικό εκκόλπωμα
  • Διογκωμένος προστάτης
  • Nευρογενής κύστη
  • Ουρολοίμωξη

Περίπου 95% των πετρών της ουροδόχου κύστης εμφανίζονται σε άντρες. Οι πέτρες της ουροδόχου κύστης είναι πολύ σπανιότερες από τις πέτρες των νεφρών.

Οι πέτρες της ουροδόχου κύστης μπορεί να εμφανιστούν όταν τα ούρα στην κύστη συμπυκνώνονται με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κρύσταλλοι. Συμπτώματα εκδηλώνονται αν η πέτρα ερεθίζει το τοίχωμα της κύστης ή εμποδίζει την εκροή των ούρων από την κύστη.


Συμπτώματα

  • Κοιλιακός πόνος, πίεση
  • Αφύσικου χρώματος ή σκουρόχρωμα ούρα
  • Αιματουρία
  • Δυσχέρεια στην ούρηση
  • Συχνουρία
  • Αδυναμία για ούρηση παρά μόνο σε ορισμένη στάση
  • Διακεκομμένη ούρηση
  • Πόνος, δυσφορία στο πέος
  • Ουρολοίμωξη
- Δυσουρία (πόνος κατά την ούρηση)
- Πυρετός
- Εντονη ανάγκη για ούρηση

Η ακράτεια μπορεί επίσης να συνδέεται με πέτρες στην ουροδόχο κύστη.


Ενδείξεις και εξετάσεις

  • Η ακτινογραφία της ουροδόχου κύστης ή της πυέλου μπορεί να διαπιστώσει την παρουσία πετρών.
  • Η κυστοσκόπηση μπορεί να αποκαλύψει την ύπαρξη πέτρας στην ουροδόχο κύστη.
  • Η φυσική εξέταση, συμπεριλαμβανομένης της πρωκτικής εξέτασης, μπορεί να αποκαλύψει διόγκωση του προστάτη ή άλλες ουρολογικές διαταραχές.
  • Η ανάλυση ούρων μπορεί να εμφανίσει αίμα στα ούρα ή ουρολοίμωξη.
  • Η καλλιέργεια ούρων (με ελεύθερο ρεύμα ούρησης) μπορεί να διαπιστώσει τη λοίμωξη.



Θεραπεία

Η κατανάλωση 6 - 8 ποτηριών νερού ή περισσότερων την ημέρα αυξάνει την παραγωγή ούρων και μπορεί να βοηθήσει στην αποβολή των πετρών.

Ο γιατρός σας μπορεί να αφαιρέσει τις πέτρες που δεν αποβάλλονται, με τη χρήση κυστοσκόπιου (μικρός σωλήνας που περνά μέσω της ουρήθρας στην κύστη). Η εξωσωματική λιθοτριψία με τη χρήση υπερηχητικών κυμάτων διαλύει τις πέτρες.

Ορισμένες πέτρες μπορεί να πρέπει να αφαιρεθούν με ανοιχτή χειρουργική επέμβαση.

Φάρμακα σπάνια χρησιμοποιούνται προκειμένου να διαλυθούν οι πέτρες.

Πρέπει απαραίτητα να θεραπευτούν τα αίτια δημιουργίας των πετρών της ουροδόχου κύστης. Συνηθέστερα οι πέτρες στην ουροδόχο κύστη συνοδεύουν την καλοήθη υπερπλασία του προστάτη ή την απόφραξη της ουροδόχου κύστης.

Για ασθενείς με καλοήθη υπερπλασία του προστάτη και πέτρες στην ουροδόχο κύστη, η οπισθοτομία του προστάτη μέσω ουρήθρας, μπορεί να εκτελεσθεί με λιθοτριψία.


Πρόγνωση

Οι περισσότερες πέτρες της ουροδόχου κύστης αποβάλλονται ή μπορούν αφαιρεθούν χωρίς να αφήσουν μόνιμη βλάβη στην κύστη. Εάν όμως το γενεσιουργό αίτιο δεν θεραπευτεί, μπορεί να δημιουργηθούν ξανά.

Εάν οι πέτρες δεν αντιμετωπιστούν θεραπευτικά, μπορεί να προκαλούν συχνά ουρολοιμώξεις ή να δημιουργήσουν μόνιμη βλάβη στην ουροδόχο κύστη ή τα νεφρά.


Επιπλοκές

  • Οξεία αμφοτερόπλευρη αποφρακτική ουροπάθεια
  • Χρόνια δυσλειτουργία της κύστης (ακράτεια ή επίσχεση ούρων)
  • Απόφραξη της ουρήθρας
  • Επανεμφάνιση των πετρών
  • Νεφροπάθεια παλινδρόμησης
  • Ουρολοίμωξη


Πότε να επικοινωνήσετε με τον γιατρό σας

Επικοινωνήστε με τον γιατρό σας εάν έχετε συμπτώματα που παραπέμπουν σε πέτρες της ουροδόχου κύστης.


Πρόληψη

Η άμεση θεραπεία των ουρολοιμώξεων ή άλλων ουρολογικών παθήσεων μπορεί να αποτρέψει τη δημιουργία πετρών στην ουροδόχο κύστη.


Ουρολοίμωξη στους ενήλικες


Ουρολοίμωξη (λοίμωξη των ουροφόρων οδών) στους ενήλικες


Ορισμός

Η ουρολοίμωξη αποτελεί λοίμωξη που μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε τμήμα των ουροφόρων οδών. Οι φλεγμονές, λοιμώδους αιτιολογίας, των ουροφόρων οδών έχουν διαφορετικές ονομασίες ανάλογα με την εντόπισή τους.

  • Ουροδόχος κύστη -- η φλεγμονή λόγω λοίμωξης που εντοπίζεται στην ουροδόχο κύστη ονομάζεται κυστίτιδα.
  • Νεφροί -- η φλεγμονή λόγω λοίμωξης ενός ή αμφότερων των νεφρών ονομάζεται πυελονεφρίτιδα.
  • Ουρητήρες – οι σωλήνες που μεταφέρουν τα ούρα από τους νεφρούς στην ουροδόχο κύστη σπάνια αποτελούν σημείο εντόπισης λοιμώξεων.
  • Ουρήθρα – η φλεγμονή λόγω λοίμωξης που εντοπίζεται στην ουρήθρα, τον σωλήνα μέσω του οποίου εξέρχονται τα ούρα από την ουροδόχο κύστη στο εξωτερικό περιβάλλον, ονομάζεται ουρηθρίτιδα.


Βλέπε επίσης : Ουρολοίμωξη στα παιδιά

Εναλλακτικές ονομασίες

Λοίμωξη της ουροδόχου κύστης στους ενήλικες, μικροβιακή κυστίτιδα, πυελονεφρίτιδα, λοιμώξεις του ουροποιητικού στους ενήλικες.


Αίτια, επίπτωση, και παράγοντες κινδύνου

Οι ουρολοιμώξεις προκαλούνται από μικρόβια, συνήθως βακτήρια, που εισέρχονται στην ουρήθρα και κατόπιν μεταφέρονται στην ουροδόχο κύστη. Με αυτόν τον τρόπο αναπτύσσεται λοίμωξη στην ίδια την κύστη, η οποία μπορεί να επεκταθεί στους νεφρούς.

Στις περισσότερες περιπτώσεις το σώμα μπορεί να αντιμετωπίσει αυτά τα βακτήρια. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες συνθήκες που αυξάνουν τον κίνδυνο ανάπτυξης ουρολοιμώξεων.

Οι γυναίκες τείνουν να προσβάλλονται συχνότερα από ουρολοιμώξεις καθότι η ουρήθρα τους είναι βραχύτερη και εγγύτερα στον πρωκτό, σε σχέση με τους άνδρες. Για τον λόγο αυτό οι γυναίκες είναι πιθανότερο να προσβληθούν από ουρολοίμωξη συνεπεία της σεξουαλικής τους δραστηριότητας ή όταν χρησιμοποιούν διάφραγμα ως μέθοδο αντισύλληψης. Η εμμηνόπαυση, επίσης, αυξάνει τον κίνδυνο ανάπτυξης ουρολοιμώξεων.

Οι ακόλουθες καταστάσεις, επίσης, αυξάνουν τον κίνδυνο ανάπτυξης ουρολοιμώξεων:

  • σακχαρώδης διαβήτης
  • προχωρημένη ηλικία ( ιδιαίτερα σε άτομα υπο νοσηλεία)
  • προβληματική κένωση της ουροδόχου κύστης (επίσχεση ούρων) λόγω νευρολογικών διαταραχών
  • τοποθέτηση ουροκαθετήρα
  • ακράτεια κοπράνων
  • υπερπλασία του προστάτη, στένωση της ουρήθρας, ή οποιαδήποτε αιτία που εμποδίζει τη ροή των ούρων
  • νεφρολιθίαση (λίθοι στους νεφρούς)
  • ακινητοποίηση για μακρά χρονική περίοδο ( για παράδειγμα, κατά την ανάρρωση από κάταγμα του ισχίου)
  • εγκυμοσύνη



Συμπτώματα

Τα συμπτώματα σε λοίμωξη της ουροδόχου κύστης περιλαμβάνουν:

  • θολά ή αιματηρά ούρα, τα οποία μπορεί να είναι δύσοσμα
  • χαμηλό πυρετό (δεν είναι σταθερό εύρημα)
  • πόνο ή αίσθημα καύσου κατά την ούρηση
  • πίεση ή αίσθημα βάρους στην κάτω κοιλία (συνήθως υπερηβικά) ή στην οσφυϊκή χώρα
  • συχνή έπειξη για ούρηση, ακόμη και μετά την κένωση της ουροδόχου κύστης

Στην περίπτωση που η λοίμωξη επεκταθεί στους νεφρούς, η συμπτωματολογία περιλαμβάνει:

  • ρίγη και νυχτερινούς ιδρώτες
  • αίσθημα κόπωσης και κακουχίας
  • πυρετό μεγαλύτερο από 38.3 βαθμούς κελσίου
  • πόνο στην πλάγια κοιλιακή χώρα, την οσφύ, ή τη βουβωνική χώρα
  • θερμό, ή εξέρυθρο δέρμα
  • ψυχικές μεταβολές ή συγχυτικά φαινόμενα (στις μεγάλες ηλικίες αυτά μπορεί να είναι τα μοναδικά συμπτώματα επί ουρολοίμωξης)
  • ναυτία και εμέτους
  • σοβαρό κοιλιακό πόνο (σε ορισμένες περιπτώσεις)



Σημεία και διαγνωστικός έλεγχος

Συνήθως συλλέγεται δείγμα ούρων για την παραγματοποίηση των ακόλουθων δοκιμασιών:

  • Γενική εξέταση ούρων, διενεργείται για την αναζήτηση λευκοκυττάρων, ερυθροκυττάρων, βακτηρίων, καθώς και για τον έλεγχο συγκεκριμένων χημικών ουσιών στα ούρα. Στις πλείστες των περιπτώσεων, ο ιατρός μπορεί να διαγνώσει την ύπαρξη ουρολοίμωξης με βάση την κλινική εικόνα και τα αποτελέσματα της γενική εξέτασης ούρων.
  • Καλλιέργεια ούρων μέσου ρεύματος πραγματοποιείται για την ταυτοποίηση του παθογόνου βακτηρίου. Με αυτόν τον τρόπο θα επιλεγεί η κατάλληλη αντιβιοτική αγωγή.

Γενική εξέταση αίματος και καλλιέργεια αίματος ενδέχεται να πραγματοποιηθούν.

Οι ακόλουθες διαγνωστικές δοκιμασίες συνεισφέρουν στη διερεύνηση παθήσεων του ουροποιητικού συστήματος. Οι παθήσεις αυτές μπορούν να επιφέρουν την ανάπτυξη ουρολοιμώξεων ή να δυσχεραίνουν τη θεραπευτική τους αντιμετώπιση.
  • υπολογιστική τομογραφία κοιλίας
  • ενδοφλέβια πυελογραφία
  • σπινθηρογράφημα νεφρών
  • υπερηχογράφημα νεφρών
  • διουρητική κυστεοουρηθρογραφία



Θεραπευτική αντιμετώπιση


Ο ιατρός καλείται πρωταρχικά να προσδιορίσει τη βαρύτητα της λοίμωξης στην ουροδόχο κύστη ή τους νεφρούς.


Ήπιες λοιμώξεις της ουροδόχου κύστης και των νεφρών

Συνήθως συστήνεται η χορήγηση αντιβιοτικής αγωγής από το στόμα προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος επέκτασης της λοίμωξης στους νεφρούς.
  • η απλή λοίμωξη της ουροδόχου κύστης αντιμετωπίζεται με χορήγηση αντιβίωσης επί 3 ημέρες για τις γυναίκες ή 7-14 ημέρες για τους άνδρες. Σε περίπτωση επιπλεγμένης λοίμωξης της κύστης, όπως επί κύησης ή σε σακχαρώδη διαβήτη, καθώς και επί ήπιας λοίμωξης των νεφρών, χορηγούνται αντιβιοτικά,συνήθως, για 7-14 ημέρες.
  • είναι μείζονος σημασίας να ολοκληρώσετε την αντιβιοτική αγωγή, ακόμη και αν διαπιστώσετε ταχεία αποδρομή των συμπτωμάτων. Ασθενείς που διακόπτουν την αγωγή πριν την ολοκλήρωσή της ενδέχεται να αναπτύξουν λοιμώξεις δυσχερέστερες στην αντιμετώπιση.


Στα χορηγούμενα αντιβιοτικά περιλαμβάνονται η τριμεθοπρίμη-σουλφομεθοξαζόλη, η αμοξυκιλλίνη, η δοξυκυκλίνη, συνδυασμός αμοξυκιλλίνης και κλαβουλανικού οξέος, και οι φθοριοκινολόνες.

Ο ιατρός θα διερευνήσει το ενδεχόμενο κύησης.

Επιπρόσθετα, μπορεί να συστήσει τη χορήγηση φαρμάκων για την ανακούφιση του ασθενούς από τον πόνο και τη βασανιστική έπειξη για ούρηση. Η φαιναζοπυριδίνη είναι το πλέον σύνηθες φάρμακο που χρησιμοποιείται για αυτόν τον σκοπό.

Όλοι οι πάσχοντες από ουρολοίμωξη πρέπει να πίνουν άφθονη ποσότητα νερού.

Ορισμένες γυναίκες αναπτύσσουν επαναλαμβανόμενες ή υποτροπιάζουσες λοιμώξεις της ουροδόχου κύστης. Η θεραπευτική αντιμετώπισή τους ενδέχεται να περιλαμβάνει τα ακόλουθα:

  • Η λήψη μιας δόσης αντιβιοτικού μετά τη σεξουαλική επαφή ενδέχεται να αποτρέψει την ανάπτυξη λοίμωξης που σχετίζεται με τη σεξουαλική δραστηριότητα.
  • Η λήψη τριήμερης αντιβιοτικής αγωγής στο σπίτι, για ουρολοιμώξεις των οποίων η διάγνωση βασίζεται στα κλινικά συμπτώματα, ενδέχεται να καταστεί βοηθητική σε ορισμένες περιπτώσεις.
  • Ορισμένες γυναίκες ενδέχεται να λάβουν μόνο μια ημερήσια δόση αντιβιοτικού προκειμένου να αποτρέψουν τη λοίμωξη.


Σοβαρές λοιμώξεις των νεφρών

Αν η λοίμωξη είναι σοβαρή και ο ασθενής αδυνατεί να λάβει φαρμακευτική αγωγή από το στόμα ή να καταναλώσει επαρκείς ποσότητες υγρών, τότε απαιτείται εισαγωγή σε νοσοκομειακό περιβάλλον. Εισαγωγή στο νοσοκομείο μπορεί, επίσης, να παραγματοποιηθεί στην περίπτωση που ο ασθενής:

  • είναι προχωρημένης ηλικίας
  • έχει νεφρικούς λίθους ή ανατομικές ανωμαλίες στις ουροφόρες οδούς
  • έχει υποβληθεί πρόσφατα σε χειρουργική επέμβαση επί του ουροποιητικού συστήματος
  • νοσεί από καρκίνο, σακχαρώδη διαβήτη, πολλαπλή σκλήρυνση, τραυματισμό της σπονδυλικής στήλης, ή άλλο ιατρικό νόσημα
  • κυοφορεί και εκδηλώνει πυρετό

Κατά τη νοσηλεία θα χορηγηθούν υγρά και αντιβιοτική αγωγή ενδοφλεβίως.

Σε ορισμένους ασθενείς η ουρολοίμωξη υποτροπιάζει ή δεν ανταποκρίνεται στη θεραπευτική αγωγή, οπότε αποκτά χρονιότητα. Αν πάσχετε από χρόνια λοίμωξη του ουροποιητικού ενδέχεται να απαιτηθεί η χορήγηση αντιβιοτικής αγωγής για μακρό χρονικό διάστημα (από 6 μήνες ως 2 έτη).

Στην περίπτωση που η ανάπτυξη της λοίμωξης ευνοείται από την ύπαρξη κάποιου ανατομικού προβλήματος στις ουροφόρες οδούς, η θεραπεία μπορεί να περιλαμβάνει χειρουργική παρέμβαση.


Πρόγνωση

Οι ουρολοιμώξεις συνήθως ανταποκρίνονται στη θεραπευτική αντιμετώπιση. Τα συμπτώματα από την ουροδόχο κύστη αποδράμουν εντός 24-48 ωρών μετά την έναρξη της θεραπείας. Στην περίπτωση που η λοίμωξη εντοπίζεται σε κάποιον από τους νεφρούς, μπορεί να χρειασθεί 1 εβδομάδα ή περισσότερο για την αποδρομή τους.


Επιπλοκές

  • σηψαιμία- ο κίνδυνος είναι υψηλότερος στους νεαρούς ενήλικες, στα άτομα προχωρημένης ηλικίας, και στους ανοσοκατεσταλμένους (για παράδειγμα σε πάσχοντες από HIV λοίμωξη, ή σε καρκινοπαθείς υπό χημειοθεραπεία)
  • καταστροφή και ουλοποίηση του νεφρικού παρεγχύματος
  • λοίμωξη του νεφρού



Πότε να επικοινωνήσετε με τον ιατρό σας

Αποταθείτε στον ιατρό σας αν εμφανίσετε οποιοδήποτε σύμπτωμα που υποδηλώνει την ύπαρξη ουρολοίμωξης. Αναζητήστε άμεσα ιατρική γνωμάτευση αν εκδηλώσετε κάποιο από τα ακόλουθα:

  • πόνο στην περιοχή της οσφύος ή την πλάγια κοιλιακή χώρα
  • ρίγη
  • πυρετό
  • εμέτους

Αυτά τα συμπτώματα μπορεί να αποτελούν ένδειξη ότι η λοίμωξη εντοπίζεται στους νεφρούς.

Επικοινωνήστε με τον ιατρό σας αν έχετε ήδη διαγνωσθεί με ουρολοίμωξη και εμφανίσετε υποτροπή της νόσου, μετά τη θεραπεία με αντιβιοτικά.



Πρόληψη

Αλλαγές στον τρόπο ζωής ενδέχεται να συνδράμουν στην πρόληψη ανάπτυξης ουρολοιμώξεων.

Μετά την εμμηνόπαυση, μπορούν να χρησιμοποιηθούν κολπικές κρέμες οιστρογόνων. Αυτές μειώνουν την πιθανότητα ανάπτυξης λοίμωξης.


Ατομική υγιεινή
  • διατηρείτε καθαρή την περιοχή των γεννητικών οργάνων
  • να ουρείτε πριν και μετά τη σεξουαλική επαφή


Ένδυση
  • να αποφεύγετε τη χρήση στενών εσωρούχων
  • να αλλάζετε τα εσώρουχά σας τουλάχιστον μια φορά την ημέρα

Διαιτολογικές συνήθειες
  • να καταναλώνετε άφθονη πασότητα υγρών
  • να πίνετε χυμό φίγγι ή να λαμβάνετε δισκία φίγγι, ΟΧΙ όμως στην περίπτωση που έχετε θετικό ατομικό ή οικογενειακό ιστορικό νεφρολιθίασης
  • αποφεύγετε να καταναλώνετε μεγάλες ποσότητες υγρών που δρουν ερεθιστικά στο επιθήλιο της ουροδόχου κύστης, όπως το αλκοόλ και η καφεΐνη.

Ουρολοίμωξη στα παιδιά


Ορισμός

Η λοίμωξη της ουροδόχου οδού (Λ.Ο.Ο.) πρόκειται για βακτηριακή λοίμωξη του ουροδόχου συστήματος. Το άρθρο αυτό αναφέρεται στη λοίμωξη της ουροδόχου οδού στα παιδιά.

Το ουροδόχο σύστημα περιλαμβάνει:
  • Την ουροδόχο κύστη
  • Τους νεφρούς
  • Τους ουρητήρες – τους σωλήνες που μεταφέρουν ούρα από τον κάθε νεφρό στην ουροδόχο κύστη
  • Την ουρήθρα – το σωλήνα που παροχετεύει εκτός της ουροδόχου κύστεως, τα ούρα


Βλ επίσης: Ουρολοίμωξη στους ενήλικες


Εναλλακτικοί ορισμοί

Λ.Ο.Ο. – παιδιά, Κυστίτιδα – παιδιά, Λοίμωξη ουροδόχου κύστεως – παιδιά, Νεφρική λοίμωξη - παιδιά, Πυελονεφρίτις - παιδιά


Αίτια, επιπτώσεις και παράγοντες κινδύνου

Λοίμωξη της ουροδόχου οδού έχουμε όταν τα βακτηρίδια βρίσκουν τρόπο εισαγωγής εντός της ουροδόχου κύστεως ή των νεφρών. Τέτοιου είδους βακτηρίδια εντοπίζονται συνήθως στη δερματική περιοχή γύρω από τον πρωκτό ή σε κάποιες περιπτώσεις, γύρω από τον κόλπο.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η ουροδόχο κύστη είναι στείρα μικρόβιων. Ωστόσο, διάφορα γεγονότα καθιστούν ευκολότερη την εισαγωγή των βακτηριδίων ή την εγκατάστασή τους εντός της ουροδόχου οδού. Αυτά περιλαμβάνουν:

  • Μια διαταραχή στην ουροδόχο οδό, που ονομάζεται ουρητηροκυστική παλινδρόμηση, η οποία εμφανίζεται συνήθως κατά τον τοκετό. Η κατάσταση αυτή επιτρέπει στα ούρα να παλινδρομήσουν πίσω κι εντός των ουρητήρων και των νεφρών.
  • Διαταραχές στον εγκέφαλο ή το νευρικό σύστημα (όπως η μυελομηνιγκοκήλη, τραυματισμός νωτιαίου μυελού, υδροκεφαλία) που δυσχεραίνουν την πλήρη εκκένωση της ουροδόχου κύστεως
  • Αφρόλουτρα ή ένδυση με πολύ στενά ρούχα (κορίτσια)
  • Αλλαγές ή γενετικές ανωμαλίες στη δομή της ουροδόχου οδού
  • Μη συχνή ούρηση κατά τη διάρκεια της ημέρας
  • Σκούπισμα από πίσω (κοντά στον πρωκτό) προς τα εμπρός, μετά τη χρήση τουαλέτας. Όσον αφορά το γυναικείο φύλο, το τελευταίο μπορεί να επιφέρει βακτήρια στη δίοδο εξόδου των ούρων.

Η Λ.Ο.Ο. συνιστά μια αρκετά συχνή πάθηση του γυναικείου φύλου, κυρίως στην ηλικία των 3 ετών περίπου, όταν πρωτομαθαίνουν να χρησιμοποιούν μόνες την τουαλέτα. Τα αγόρια που δεν έχουν υποστεί περιτομή, διαθέτουν ελαφρώς υψηλότερες πιθανότητες ανάπτυξης Λ.Ο.Ο. έως την ηλικία του ενός έτους.


Συμπτώματα

Τα κλινικά συμπτώματα των νεαρών παιδιών που πάσχουν από Λ.Ο.Ο. μπορεί να περιορίζονται σε πυρετό, μειωμένη / πτωχή όρεξη, έμετο ή και πλήρη ασυμπτωματολογία.

Οι περισσότερες περιπτώσεις λοίμωξης της ουροδόχου οδού στα παιδιά, αφορά μονάχα την ουροδόχο κύστη. Αν η λοίμωξη επεκταθεί και στους νεφρούς, τότε αναφερόμαστε στην πυελονεφρίτιδα και ενδέχεται η κατάσταση να είναι σοβαρότερη.

Τα συμπτώματα της λοίμωξης της ουροδόχου κύστεως περιλαμβάνουν:

  • Πρόσμιξη αίματος στα ούρα
  • Νεφελώδης ούρα
  • Έντονη οσμή ούρων
  • Συχνή ή επείγουσα επιθυμία ούρησης
  • Γενική κακουχία
  • Άλγος ή αίσθημα καύσου κατά την ούρηση
  • Πίεση ή άλγος στη χαμηλή πυελική ζώνη ή στην κατώτερη οσφυϊκή μοίρα
  • Προβλήματα (ακράτειας) ούρων στα παιδιά, κατόπιν εκμάθησής τους αυτόνομης χρήσης τουαλέτας


Αν η λοίμωξη επεκταθεί στους νεφρούς, τα κλινικά συμπτώματα περιλαμβάνουν:
  • Ρίγη με σπασμούς
  • Πυρετό
  • Ερυθρηματώδες, θερμό δέρμα
  • Ναυτία
  • Λαγώνιο άλγος ή άλγος στη ράχη
  • Έντονο άλγος στην ομφαλική χώρα
  • Έμετο


Σημεία κι εξετάσεις

Προκειμένου να διαγνωστεί η Λ.Ο.Ο. στα παιδιά, απαιτείται δείγμα ούρων. Το δείγμα εξετάζεται στο μικροσκόπιο κι αποστέλλεται για καλλιέργεια.

Στα παιδιά που δε χρησιμοποιούν μόνα τους την τουαλέτα, η λήψη ούρων μπορεί να είναι δυσχερής. Η εξέταση δεν μπορεί να διεξαχθεί χρησιμοποιώντας υγρή πάνα. Πιθανοί τρόποι συλλογής δείγματος ούρων στα παιδιά, περιλαμβάνουν:

  • σακούλα συλλογής ούρων – μια ειδική πλαστική σακούλα τοποθετείται επί του πέους (αγόρια) ή της κολπικής περιοχής (κορίτσια), ώστε να συλλεχθούν ούρα. Ωστόσο, αυτός ο τρόπος, δεν είναι ο καταλληλότερος καθ’ ότι το δείγμα μπορεί να επιμολυνθεί
  • υπό καθετηριασμό λήψη δείγματος καλλιέργειας ούρων – ένας πλαστικός σωλήνας (καθετήρας) τοποθετείται μέσω της άκρης του πέους, στα αγόρια ή κατευθείαν εντός της ουρήθρας στα κορίτσια, συλλέγοντας ούρα απευθείας από την ουροδόχο κύστη
  • υπερηβική συλλογή ούρων – μια βελόνα τοποθετείται μέσω του δέρματος της κάτω κοιλιακής χώρας και των μυών, εντός της ουρήθρας και χρησιμοποιείται για την αναρρόφηση ούρων

Αν το παιδί σας παρουσιάζει για πρώτη φορά Λ.Ο.Ο., μπορεί να διεξαχθεί μια ειδική απεικονιστική εξέταση για τον καθορισμό της αιτίας πρόκλησης της λοίμωξης ή να διερευνηθεί αν έχουν υποστεί βλάβη τα νεφρά. Οι εξετάσεις μπορεί να περιλαμβάνουν:
  • υπέρηχο νεφρών
  • λήψη ακτινογραφίας κατά τη διάρκεια ούρησης του παιδιού (κυστεουρηγραφία εκκένωσης)


Οι εξετάσεις αυτές διεξάγονται ενώ το παιδί έχει προσβληθεί από τη λοίμωξη, αν και στην πλειοψηφία, διεξάγονται αρκετούς μήνες αργότερα.

Ο θεράπων ιατρός θα λάβει υπ’ όψιν διάφορους παράγοντες προτού αποφασίσει αν και πότε το παιδί-ασθενής χρήζει ειδικής εξέτασης. Οι παράγοντες αυτοί περιλαμβάνουν:

  • αν το παιδί είναι μικρότερο της ηλικίας των 6 μηνών
  • αν το παιδί είχε ιστορικό λοιμώξεων
  • τη σοβαρότητα της λοίμωξης
  • αν το παιδί πάσχει από άλλη παθολογική κατάσταση
  • αν το παιδί παρουσιάζει διαταραχές στο νωτιαίο μυελό ή ανωμαλίες στην ουροδόχο κύστη
  • αν το παιδί έχει ανταποκριθεί ταχεία στην αντιβιοτική αγωγή


Θεραπεία

Η Λ.Ο.Ο. στα παιδιά χρήζει άμεσης αντιβιοτικής αγωγής, προκειμένου να προστατευθούν οι νεφροί που αναπτύσσονται. Τα παιδιά κάτω των 6 μηνών ή αυτά που παρουσιάζουν επιπλοκές, οφείλουν να επισκεφθούν άμεσα κάποιον ειδικό.

Νεαρότερα βρέφη χρήζουν ενδονοσοκομειακής νοσηλείας και λήψη αντιβιοτικής αγωγής ενδοφλεβίως. Βρέφη μεγαλύτερης ηλικίας και παιδιά, οφείλουν να λάβουν αντιβιοτικά δια του στόματος. Αν το τελευταίο δε καθίσταται εφικτό, απαιτείται η εισαγωγή τους στο νοσοκομείο, όπου και θα τους χορηγηθούν αντιβιοτικά ενδοφλεβίως.

Είναι ιδιαίτερης σημασίας, το παιδί σας κατά τη διάρκεια της λοίμωξης να καταναλώνει πολλά υγρά.

Υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών που χρήζουν αντιβιοτική αγωγή για μακρύτερη χρονική περίοδο (έως και 6 – 24 μήνες) ή να τους συνταγογραφηθούν ισχυρότερα αντιβιοτικά.

Ο ιατρός ενδέχεται να σας συστήσει μειωμένη δόση αντιβιοτικών σκευασμάτων, αν τα πρώτα συμπτώματα υποχωρήσουν γρήγορα. Ωστόσο, αυτός ο τύπος θεραπευτικής αγωγής, είναι λιγότερο συνήθης απ’ ότι ήταν στο παρελθόν.

Τα συνηθέστερα αντιβιοτικά που χορηγούνται στα παιδιά περιλαμβάνουν:

  • αμοξυικυλίνη ή αμοξικυλίνη / κλαβουλανικό οξύ
  • ντοξικυλίνη (δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σε παιδιά κάτω των 8 ετών)
  • νιτροφουραντοϊνη
  • τριμεθοπρίνη – σουλφαμεθοξαζόλη

Ίσως χρειαστούν κι επαναληπτικές καλλιέργειες ούρων, ώστε να τεκμηριωθεί η απομάκρυνση των βακτηριδίων από την ουροδόχο κύστη.


Πρόγνωση

Η ίαση είναι το αποτέλεσμα των περισσοτέρων παιδιών – ασθενών, αν κι εφόσον ληφθεί η κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. Ενδέχεται ωστόσο, η αγωγή να συνεχιστεί για μακρά χρονική περίοδο.

Οι μακροχρόνιες επιπτώσεις επανειλημμένης Λ.Ο.Ο. στα παιδιά, ενδέχεται να είναι σοβαρή. Αν κι αυτές οι λοιμώξεις συνήθως προλαμβάνονται.


Επιπλοκές

  • υψηλή αρτηριακή πίεση
  • νεφρικό απόστημα
  • νεφρική λοίμωξη (πυελονεφρίτιδα)
  • νεφρική ανεπάρκεια ή νεφρική έκπτωση
  • νεφρικό οίδημα (υδρονέφρωση)



Επικοινωνία με τον ιατρό σας

Κλείστε ραντεβού με τον ιατρό σας αν τα συμπτώματα του παιδιού σας δεν υποχωρήσουν παρά τη θεραπευτική αγωγή ή επανεμφανιστούν περισσότερο από δύο φορές εντός 6 μηνών.

Επικοινωνήστε με τον ιατρό σας αν τα συμπτώματα του παιδιού επιδεινωθούν ή εμφανιστούν νέα, ιδίως:

  • πόνος στη ράχη ή λαγώνιο άλγος
  • κάκοσμα, αιματηρά ή αποχρωματισμένα ούρα
  • πυρετός άνω των 38˚C, ορθικά λαμβανόμενο στα βρέφη ή άνω των 38,3˚C στα παιδιά
  • άλγος χαμηλά στην πλάτη ή κοιλιακό άλγος (κυρίως κάτω του ομφαλού)
  • επίμονος πυρετός
  • ασυνήθης συχνοουρία ή συχνοουρία κατά τη διάρκεια της νύχτας
  • έμετος


Πρόληψη

  • αποφύγετε τα αφρόλουτρα στα παιδιά
  • φορέστε στα παιδιά χαλαρά εσώρουχα και ρούχα
  • αυξήστε τη λήψη υγρών που λαμβάνει το παιδί σας
  • διατηρήστε καθαρή την περιοχή των γεννητικών οργάνων του παιδιού σας, προλαμβάνοντας την εισχώρηση βακτηριδίων μέσω της ουρήθρας
  • μάθετε στο παιδί σας να κάνει χρήση της τουαλέτας αρκετές φορές την ημέρα
  • μάθετε στο παιδί σας να σκουπίζεται στην περιοχή των γεννητικών οργάνων από εμπρός προς τα πίσω, ώστε να μειωθεί η πιθανότητα εξάπλωσης των βακτηριδίων από τον ορθό στην ουρήθρα.

Η μακροχρόνια λήψη προληπτικών (προφυλακτικών) αντιβιοτικών, ενδέχεται να συστηθούν σε κάποια παιδιά – ασθενείς που είναι επιρρεπείς στη χρόνια Λ.Ο.Ο.

Ορθοπρωκτικό απόστημα

Ορισμός

Το ορθοπρωκτικό απόστημα πρόκειται για συλλογή πύου στην περιοχή του πρωκτού και του ορθού.


Εναλλακτικοί ορισμοί

Πρωκτικό απόστημα, Ορθικό απόστημα, Απόστημα – ορθοπρωκτικό.



Αίτια, επιπτώσεις και παράγοντες κινδύνου


Οι συνήθεις αιτίες περιλαμβάνουν:

  • Απόφραξη αδένα στην περιοχή
  • Φλεγμονή από σχάση στην περιοχή του πρωκτού
  • Σεξουαλικά μεταδιδόμενη λοίμωξη

Βαθύ ορθικό απόστημα ενδέχεται να προκληθεί από εντερικές παθήσεις, όπως τη νόσο του Crohn ή την εκκολπωματίτιδα.

Οι ακόλουθοι παράγοντες αυξάνουν την πιθανότητα εμφάνισης ορθοπρωκτικού αποστήματος:

  • Πρωκτική σεξουαλική επαφή
  • Σακχαρώδης διαβήτης
  • Φλεγμονώδης νόσο του εντέρου (νόσο του Crohn κι ελκώδης κολίτιδα)
  • Αποδυναμωμένο ανοσοποιητικό σύστημα

Η κατάσταση μπορεί να εμφανιστεί σε βρέφη και νήπια που φορούν ακόμη πάνες κι έχουν ιστορικό σχάσεων στην περιοχή του πρωκτού.



Συμπτώματα

  • Δυσκοιλιότητα
  • Εκκρίσεις πύου από τον ορθό
  • Πυρετός
  • Ογκίδιο ή οζίδιο, οιδηματώδες, ερυθρό κι ευαίσθητο στην άκρη του πρωκτού
  • Άλγη που σχετίζονται με τις εντερικές κινήσεις
  • Επίπονοι, σκληροί ιστοί


Στα βρέφη, το απόστημα εμφανίζεται συχνά ως μια μικρή, οιδηματώδης, ερυθρή κι ευαίσθητη μάζα στην άκρη του πρωκτού. Λόγο αυτού, τα βρέφη ενδέχεται να παρουσιάζουν ευερεθιστικότητα, αν και σε γενικές γραμμές δεν σημειώνονται λοιπά συμπτώματα.



Σημεία κι εξετάσεις


Η εξέταση του πρωκτού, μπορεί να επιβεβαιώσει ότι πάσχετε από ορθοπρωκτικό απόστημα. Επίσης, διεξάγεται προκτωσιγμοειδοσκόπηση για διαφοροδιάγνωση.


Θεραπεία

Η θεραπευτική αγωγή περιλαμβάνει τη χειρουργική παροχέτευση του αποστήματος.

Ζεστά καθιστά λουτρά (η καθιστή θέση στο λουτρό), μπορούν να βοηθήσουν στην ανακούφιση του πόνου και του οιδήματος, καθώς και να βοηθήσουν να παροχετευτεί ευκολότερα το απόστημα.

Ο ιατρός σας, μπορεί να σας συνταγογραφήσει αναλγητικά φαρμακευτικά σκευάσματα κι αντιβιοτικά.


Πρόγνωση

Η πρόγνωση συνήθως είναι καλή, αν κι εφόσον ληφθεί έγκαιρη θεραπευτική αγωγή. Τα βρέφη και τα νήπια, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, αναρρώνουν ταχύτατα.


Επιπλοκές

  • Πρωκτικά συρίγγια
  • Λοίμωξη που επηρεάζει ολόκληρο το σώμα /Συστηματική
  • Υποτροπή των συμπτωμάτων
  • Ουλές


Επικοινωνία με τον οικογενειακό σας ιατρό

Καλέστε τον ιατρό σας, σε περίπτωση που παρατηρήσετε ορθικές εκκρίσεις ή αν εμφανίσετε συμπτώματα ορθοπρωκτικού αποστήματος. Επί πρόσθετα, επικοινωνήστε με τον ιατρό σας αν έχετε πυρετό, ρίγη ή εμφανιστούν νέα συμπτώματα κατόπιν θεραπευτικής αγωγής για την εν λόγο πάθηση.


Πρόληψη

Η πρόληψη ή η έγκαιρη θεραπευτική αγωγή σεξουαλικά μεταδιδόμενων λοιμώξεων, μπορούν να αποτρέψουν αυτή την αιτία ορθοπρωκτικού αποστήματος. Χρησιμοποιήστε προφυλακτικά κατά τη διάρκεια σεξουαλικής επαφής και στην πρωκτική σεξουαλική επαφή, ώστε να αποτρέψετε τη προσβολή σας από λοιμώξεις.

Οι συχνές αλλαγές πάνων κι ο σωστός καθαρισμός κατά τη διάρκεια αλλαγής αυτών, θα βοηθήσουν στην αποτροπή πρωκτικών σχάσεων και περι-πρωκτικών αποστημάτων στα βρέφη και στα νήπια.

Χολoκυστίτιδα


Ορισμός

Η χολοκυστίτιδα είναι μια επώδυνη φλεγμονή του τοιχώματος της χοληδόχου κύστης. Η διαταραχή μπορεί να εμφανιστεί μία φορά (οξεία) ή μπορεί να επαναλαμβάνεται κατά διαστήματα (χρόνια).



Περιγραφή


Η χοληδόχος κύστη είναι ένα μικρό όργανο σε σχήμα αχλαδιού στην πάνω δεξιά γωνία της κοιλιάς. Συνδέεται με μια σειρά σωλήνων με το συκώτι, το πάγκρεας και το δωδεκαδάκτυλο (βρίσκεται στην αρχή του λεπτού εντέρου). Για να βοηθήσει στην πέψη, το συκώτι παράγει μια ουσία που ονομάζεται χολή, η οποία περνά στη χοληδόχο κύστη. Η χοληδόχος κύστη συμπυκνώνει τη χολή, απορροφά δηλαδή μέρος των υγρών από τη χολή, για να την ισχυροποιήσει. Μετά από ένα γεύμα, η χολή συμπιέζεται εκτός χοληδόχου κύστης μέσω ισχυρών μυϊκών συστολών και περνά μέσω ενός αγωγού στο δωδεκαδάκτυλο. Λόγω της χημικής σύστασης της χολής, το περιεχόμενο του δωδεκαδακτύλου διατηρεί το ιδανικό για την πέψη επίπεδο pH. Η χολή παίζει επίσης σημαντικό μέρος στην απορρόφηση του λίπους από το λεπτό έντερο.


Αίτια και συμπτώματα

Στο 95% όλων των περιπτώσεων χολοκυστίτιδας, η χοληδόχος κύστη περιέχει χολόλιθους. Οι χολόλιθοι είναι στερεές συσσωρεύσεις συστατικών της χολής, ιδίως χοληστερίνη, χρωστικές ουσίες και ασβέστιο. Στερεές συσσωρεύσεις έχουμε όταν τα συστατικά της χολής δεν είναι στη σωστή αναλογία το ένα προς το άλλο. Εάν η χολή είναι υπερβολικά συμπυκνωμένη ή εάν ένα συστατικό της είναι σε μεγαλύτερη ποσότητα από τη φυσιολογική, σχηματίζονται πέτρες. Όταν αυτές οι πέτρες φράζουν την έξοδο της χοληδόχου κύστης, η χολή συσσωρεύεται εντός της χοληδόχου κύστης. Η χοληδόχος κύστη συνεχίζει να συστέλλεται αλλά η χολή δεν διοχετεύεται κανονικά. Αντίθετη πίεση στη χοληδόχο κύστη, χημικές αλλαγές από τη στασιμότητα της παγιδευμένης μέσα στη χοληδόχο κύστη χολής και τυχαία βακτηριακή μόλυνση, έχουν ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό του τοιχώματος της χοληδόχου κύστης. Δεδομένου ότι η χοληδόχος κύστη διογκώνεται, ορισμένα σημεία του τοιχώματός της δεν αιματώνονται επαρκώς, γεγονός που οδηγεί σε νέκρωση των κυττάρων λόγω έλλειψης οξυγόνου.

Όταν κάποια πέτρα εμποδίζει τη ροή της χολής από το συκώτι, υπάρχει συσσώρευση ενός προϊόντος που προέρχεται από την επεξεργασία που υφίστανται τα ερυθρά αιμοσφαίρια στο συκώτι (ονομάζεται χολερυθρίνη). Η χολερυθρίνη εισάγεται εκ νέου στην κυκλοφορία του αίματος και με την πάροδο του χρόνου εναποτίθεται στο δέρμα και στο λευκό των ματιών. Επειδή η χολερυθρίνη είναι κιτρινωπής απόχρωσης, το δέρμα και τα μάτια κιτρινίζουν, φαινόμενο που ονομάζεται ίκτερος.

Οι περιπτώσεις χολόλιθων είναι διπλάσιες στις γυναίκες από ότι στους άντρες, ιδιαίτερα στις ηλικίες μεταξύ 20 και 60. Οι έγκυες γυναίκες ή εκείνες που παίρνουν αντισυλληπτικά ή υποβάλλονται σε θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης οιστρογόνων διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο χολόλιθων, όπως συμβαίνει με τις γηγενείς Αμερικανίδες και τις Αμερικανίδες μεξικανικής καταγωγής. Τα άτομα που είναι υπέρβαρα, ή που χάνουν απότομα πολύ μεγάλο βάρος διατρέχουν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο για δημιουργία χολόλιθων. Ολα τα άτομα με χολόλιθους δεν θα παρουσιάσουν απαραίτητα χολοκυστίτιδα, αφού πολλοί άνθρωποι δεν έχουν κανένα σύμπτωμα από τους χολόλιθούς τους και δεν ξέρουν καν ότι υπάρχουν. Εντούτοις, η πλειονότητα των ανθρώπων με χολοκυστίτιδα θα διαπιστώσουν ότι έχουν χολόλιθους. Στα σπάνια αίτια χολοκυστίτιδας περιλαμβάνονται τα βαριάς μορφής εγκαύματα, οι τραυματισμοί, οι μαζικές συστημικές λοιμώξεις, σοβαρή ασθένεια, ο διαβήτης, η απόφραξη της χοληδόχου κύστης από όγκο, καθώς και ορισμένες ασυνήθιστες μολύνσεις της χοληδόχου κύστης (συμπεριλαμβανομένων των βακτηριδίων και των παρασίτων).

Αν και σπάνια αναφέρονται περιπτώσεις ασθενών με χρόνια χολοκυστίτιδα που δεν εμφανίζουν κανέναν πόνο, σχεδόν το 100% της χρόνιας χολοκυστίτιδας θα εντοπιστεί αφότου ο ασθενής πάθει κάποια οξεία κρίση πόνου στην περιοχή της χοληδόχου κύστης και του συκωτιού. Ο πόνος μπορεί να έχει τη μορφή κράμπας και να είναι διακεκομμένος ή μπορεί να είναι συνεχής. Ο πόνος περιγράφεται συχνά σαν πίεση στη δεξιά ωμοπλάτη και τον ώμο. Επειδή η βαθιά αναπνοή επιτείνει τον πόνο, η αναπνοή γίνεται ρηχή. Συχνά εκδηλώνεται πυρετός, ενώ η ναυτία και ο εμετός είναι σχεδόν αναπόφευκτα. Ο ίκτερος εμφανίζεται όταν φράζει και ο ηπατικός πόρος, αν και μπορεί να πάρει αρκετές ημέρες έως ότου γίνει αντιληπτός. Όταν εγκατασταθεί η βακτηριακή μόλυνση, ο ασθενής μπορεί να εμφανίσει υψηλότερο πυρετό και ρίγη.


Διάγνωση

Η διάγνωση της χολοκυστίτιδας προϋποθέτει προσεκτική εξέταση της κοιλιάς. Η διογκωμένη, ευαίσθητη χοληδόχος κύστη μπορεί να ψηλαφηθεί κάτω από το κοιλιακό τοίχωμα. Η πίεση στην πάνω δεξιά γωνία της κοιλιάς μπορεί κυριολεκτικά να κόψει την ανάσα του ασθενή από τον πόνο. Αυτό oνομάζεται θετικό σημάδι του Murphy. Η φυσική εξέταση μπορεί επίσης να δείξει αυξημένο καρδιακό ρυθμό και αυξημένο ρυθμό αναπνοής.

Οι εξετάσεις αίματος θα παρουσιάσουν αυξημένα τα λευκά αιμοσφαίρια, καθώς επίσης και αυξημένη χολερυθρίνη. Ο υπέρηχος χρησιμοποιείται για τον εντοπισμό χολόλιθων και για τη μέτρηση του πάχους του τοιχώματος της χοληδόχου κύστης (ένδειξη φλεγμονής και ουλωτικής αλλοίωσης). Η απεικόνιση του συκωτιού και της χοληδόχου κύστης, με ιδιαίτερη έμφαση στο σύστημα των σωλήνων σε όλο το αποκαλούμενο ‘χολικό δέντρο’, χρησιμοποιείται επίσης για να διαπιστώσει την απόφραξη των σωλήνων.

Σπάνιες επιπλοκές της χολοκυστίτιδας είναι:
  • ολική μόλυνση της χοληδόχου κύστης, κατά την οποία η χοληδόχος κύστη γεμίζει με πύον (αποκαλούμενη εμπύημα)
  • διάτρηση της χοληδόχου κύστης, κατά την οποία η συγκέντρωση του υλικού μέσα στη χοληδόχο κύστη είναι τόσο μεγάλη που το τοίχωμα του οργάνου διαρρήγνυται , με αποτέλεσμα την κοιλιακή μόλυνση που ονομάζεται περιτονίτιδα
  • σχηματισμός ανώμαλων διασυνδέσεων μεταξύ της χοληδόχου κύστης και άλλων οργάνων (δωδεκαδακτύλου, παχέος εντέρου, στομαχιού), που αποκαλούνται συρίγγια
  • απόφραξη του εντέρου από έναν πολύ μεγάλο χολόλιθο (αποκαλούμενο ειλεό από χολόλιθο)
  • εμφύσημα της χοληδόχου κύστης, κατά το οποίο ορισμένα βακτηρίδια που παράγουν αέρια μολύνουν τη χοληδόχο κύστη, με συνέπεια τη διάτασή της και τη διάρρηξη του τοιχώματός της από τα αέρια



Θεραπεία

Η αρχική θεραπεία της χολοκυστίτιδας απαιτεί συνήθως νοσηλεία σε νοσοκομείο. Στον ασθενή χορηγούνται ενδοφλεβίως υγρά, άλατα και σάκχαρα. Κανένα τρόφιμο ή ποτό δεν χορηγείται από το στόμα, ενώ συχνά εφαρμόζεται ένας ρινογαστρικός σωλήνας, ο οποίος εισάγεται στη μύτη και φτάνει μέχρι το στομάχι προκειμένου να παροχετευθούν τα πλεονάζοντα υγρά. Εάν υπάρχει υποψία μόλυνσης, χορηγείται αντιβίωση.

Τελικά, η θεραπεία σχεδόν πάντα περιλαμβάνει την αφαίρεση της χοληδόχου κύστης, μια χειρουργική επέμβαση αποκαλούμενη χολοκυστεκτομή. Ενώ αυτό δεν συνιστάται συνήθως όταν ο ασθενής βρίσκεται σε οξεία φάση, οι ασθενείς με επιπλοκές, επειδή το ποσοστό θανάτου αυξάνει σε αυτές τις περιπτώσεις, συνήθως χρειάζονται επείγουσα χειρουργική επέμβαση (αμέσως μετά από τη διάγνωση). Κατά τον ίδιο τρόπο, οι ασθενείς που πάσχουν από χολοκυστίτιδα χωρίς χολόλιθους έχουν 50% πιθανότητα να πεθάνουν εάν δεν αφαιρεθεί έγκαιρα η χοληδόχος κύστη. Για τους περισσότερους ασθενείς, εντούτοις, η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η χειρουργική επέμβαση αφού έχουν σταθεροποιηθεί με τη χορήγηση υγρών, με τη χρήση ρινογαστρικού σωλήνα και με την αντιβίωση, ανάλογα με τις ανάγκες. Όταν αυτό είναι δυνατό, η χολοκυστεκτομή πραγματοποιείται εντός πέντε έως έξι ημερών από τη διάγνωση. Σε περιπτώσεις ασθενών με συνυπάρχοντα άλλα σοβαρά προβλήματα υγείας που μπορεί να αυξήσουν τους κινδύνους μιας χειρουργικής επέμβασης για χολοκυστεκτομή, ο χειρουργός μπορεί να αποφασίσει να μην αφαιρέσει τη χοληδόχο κύστη. Στην περίπτωση αυτή, μπορεί να γίνει επέμβαση για την αφαίρεση των χολόλιθων που δημιουργούν απόφραξη και για την αποστράγγιση της μολυσμένης χολής (που ονομάζεται χολοκυστοστομία).

Και η χολοκυστεκτομή και η χολοκυστοστομία μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσω της κλασικής ανοικτής κοιλιακής επέμβασης (λαπαροτομία). Μικροσκοπικές, σε μέγεθος κλειδαρότρυπας τομές, ένα εύκαμπτο ενδοσκόπιο, και μια συσκευή λέιζερ που θρυμματίζει τις πέτρες (λαπαροσκοπικό λέιζερ) εφαρμόζονται για τον θρυμματισμό των χολόλιθων. Η λαπαροσκοπική διαδικασία μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την αφαίρεση της χοληδόχου κύστης μέσω μιας μικρής τομής. Γι’ αυτό, λόγω του μεγέθους της τομής, η λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή είναι μια επέμβαση λιγότερο επώδυνη που εξασφαλίζει ταχύτερη ανάρρωση.


Πρόγνωση

Η αντιμετώπιση της χολοκυστίτιδας στο νοσοκομείο είναι απόλυτα επιτυχής όσον αφορά την αντιμετώπιση των συμπτώματων για το 75% των ασθενών. Ωστόσο, από αυτούς τους ασθενείς, το 25% θα ξαναπάθει κρίση χολοκυστίτιδας μέσα σε έναν χρόνο και το 60% μέσα σε έξι χρόνια. Κάθε κρίση χολοκυστίτιδας αυξάνει τον κίνδυνο απειλητικών για τη ζωή του ασθενούς επιπλοκών, που απαιτούν επείγουσα χειρουργική επέμβαση. Επομένως, είναι συνήθως προτιμητέα η πρόωρη αφαίρεση της χοληδόχου κύστης, παρά μια προσέγγιση «βλέποντας και κάνοντας». Η θεραπεία των ασθενών που υποβάλλονται σε χολοκυστεκτομή είναι πλήρης.


Πρόληψη

Η πρόληψη της χολοκυστίτιδας πιθανώς επιτυγχάνεται με τη διατήρηση ενός εύλογα ιδανικού βάρους. Ορισμένες μελέτες υποστηρίζουν ότι μια διατροφή υψηλή σε φυτικές ίνες, λαχανικά και φρούτα ευνοεί επίσης την πρόληψη.



Ρινίτιδα


Ορισμός

Η ρινίτιδα πρόκειται για φλεγμονή του βλεννώδους χιτώνα της ρινός.


Περιγραφή

Η ρινίτιδα είναι ένας όρος που δεν περιγράφει συγκεκριμένα μια πάθηση, άντ’ αυτού περιλαμβάνει λοιμώξεις, αλλεργίες κι άλλες διαταραχές, με κοινό χαρακτηριστικό την εστία των συμπτωμάτων τους. Στη ρινίτιδα, ο βλεννογόνος υμένας φλεγμαίνει ή ερεθίζεται, παράγοντας εκκρίσεις, συμφόρηση και οίδημα των ιστών. Η συνήθης μορφή της λοιμώδης ρινίτιδας, είναι το κοινό κρυολόγημα / συνάχι.

Στο γενικό πληθυσμό, το κοινό κρυολόγημα, συνιστά τη συνηθέστερη ιογενής λοίμωξη, με αποτέλεσμα τη συστηματική αδικαιολόγητη απουσία από το σχολείο ή την εργασία σε σχέση με άλλες παθολογικές καταστάσεις. Τα κρυολογήματα αυτοπεριορίζονται και διαρκούν από 3 ως 10 ημέρες, αν και υπάρχει περίπτωση να ακολουθούνται από βακτηριακή λοίμωξη. Τα παιδιά είναι περισσότερο ευάλωτα απ’ ότι οι ενήλικες, όπως και τα αγόρια έφηβοι σε σχέση με τα κορίτσια, αλλά και οι ενήλικες γυναίκες σε σχέση με τους ενήλικους άνδρες. Στις Η.Π.Α., έξαρση του κρυολογήματος σημειώνεται κατά τα τέλη του φθινοπώρου και του χειμώνα.


Αίτια και συμπτώματα

Πάνω από 200 διαφορετικοί τύποι ιών είναι υπεύθυνοι για την εμφάνιση του κρυολογήματος. Οι ιοί μεταφέρονται μέσω του φτερνίσματος και του βήχα, της επαφής με χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα ή στενής επαφής με προσβληθέν άτομο. Εστίες μετάδοσης του κρυολογήματος, αποτελούν τα σχολεία, τα γραφεία ή άλλα μέρη όπου συνευρίσκονται πολλά άτομα. Η περίοδος επώασης κυμαίνεται μεταξύ 24 – 72 ωρών.

Η έναρξη του κρυολογήματος είναι συνήθως αιφνίδια. Ο ιός προκαλεί τη φλεγμονή του ρινικού υμένα, με αποτέλεσμα τη παραγωγή μεγάλων ποσοτήτων λεπτής, και υδαρής βλέννης. Κάποια παιδιά-ασθενείς, ενδέχεται να παρουσιάζουν και πυρετό. Η φλεγμονή εξαπλώνεται από τις ρινικές διόδους, στο φάρυγγα και τους ανώτερους αεραγωγούς, προκαλώντας ξηρό βήχα, κεφαλαλγία και υγρά μάτια. Κάποιοι ασθενείς εμφανίζουν μυαλγίες ή αρθραλγίες και γενική αίσθηση αδυναμίας ή κόπωσης. Μετά τη πάροδο λίγων ημερών, η φλεγμονή της ρινός υποχωρεί και οι υδαρείς εκκρίσεις, αντικαθίστανται από παχύρρευστη και κολλώδης βλέννη. Η αλλαγή αυτή των ρινικών εκκρίσεων, βοηθά στη διαφοροδιάγνωση της ρινίτιδος που οφείλεται σε ιογενής λοίμωξη, από τη ρινίτιδα που οφείλεται σε κάποια αλλεργία.



Διάγνωση


Δεν υπάρχει διαγνωστική εξέταση της ιογενής ρινίτιδος. Η διάγνωση βασίζεται στα συμπτώματα. Όσον αφορά τα παιδιά, ο ιατρός θα προβεί σε φυσική εξέταση του φάρυγγα και των αδένων για να γίνει διαφοροδιάγνωση από ιλαρά κι άλλες παιδικές ασθένειες που παρουσιάζουν παρόμοια συμπτώματα. Οι ενήλικες, των οποίων τα συμπτώματά τους διαρκούν άνω της μίας εβδομάδας, ενδέχεται να χρήζουν περαιτέρω εξετάσεις για να γίνει διαφοροδιάγνωση με δευτεροπαθείς βακτηριακές λοιμώξεις ή αλλεργίες. Η ταυτοποίηση των βακτηριακών λοιμώξεων γίνεται με καλλιέργεια των ρινικών εκκρίσεων του ασθενούς. Η εκτίμηση των αλλεργιών διεξάγεται με αιματολογικές εξετάσεις, δερματικές εξετάσεις ανίχνευσης συγκεκριμένων ουσιών και ρινικά επιχρίσματα.


Θεραπεία

Δεν υπάρχει θεραπευτική αγωγή με αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα. Η αγωγή που συστήνεται να ακολουθήσετε, έχει στόχο την ανακούφιση των συμπτωμάτων. Η θεραπευτική αγωγή περιλαμβάνει φαρμακευτικά σκευάσματα, όπως την ασπιρίνη ή μη στεροειδή αντι-φλεγμονώδη (ΜΣΑΦ) σκευάσματα, για την αντιμετώπιση της κεφαλαλγίας και της μυαλγίας, ενώ τα αποσυμφορητικά ανακουφίζουν από ρινική συμφόρηση ή καταρροή. Οι ασθενείς οφείλουν να ενημερωθούν για την επίδραση υπερβολικής δόσης των αποσυμφορητικών, διότι μπορεί να προκαλέσουν αντίστροφη δράση, με επιδείνωση των συμπτωμάτων. Δε χορηγούνται αντιβιοτικά για την αντιμετώπιση των κρυολογημάτων, καθ΄ ότι δεν εξουδετερώνουν τους ιούς.

Η υποστηρικτική φροντίδα περιλαμβάνει την κλινήρης ξεκούραση και την πόση πολλών υγρών.

Μεταξύ των θεραπευτικών αγωγών που βρίσκονται υπό μελέτη, περιλαμβάνονται οι υπεριώδεις λάμπες και η ενέσιμη αγωγή ιντερφερόνης.


Εναλλακτικές θεραπευτικές αγωγές

Η ομοιοπαθητική ιατρική συστήνει 10 διαφορετικές θεραπείες, αναλόγως των ρινικών εκκρίσεων, τη ψυχική / συναισθηματική κατάσταση του ασθενούς και το στάδιο της λοίμωξης. Οι φυσικοπαθητικοί (naturopaths) συστήνουν τη λήψη βιταμίνης Α και συμπληρωμάτων ψευδαργύρου μαζί με βοτανικά παρασκευάσματα από εχινάτσια , βοτάνου goldenseal (Hydrastis canadensis), φαρμακευτική γλυκύρριζα ή ριζών astragalus.


Πρόγνωση

Τα περισσότερα κρυολογήματα υποχωρούν πλήρως μέχρι το πέρας μιας εβδομάδος. Οι επιπλοκές είναι ασυνήθεις, αν και μπορούν να εμφανιστούν περιλαμβάνοντας τη παρραρινοκολπίτιδα (φλεγμονή των παρραρινίων κόλπων),τις βακτηριακές λοιμώξεις, ή λοιμώξεις του μέσου ωτός.


Πρόληψη

Δε διατίθεται αποτελεσματικό εμβόλιο κατά των κρυολογημάτων και οι λοιμώξεις δεν παρέχουν ανοσία.

Η πρόληψη εξαρτάται από:

  • Συχνή πλύση χεριών, κυρίως προτού αγγίξουμε το πρόσωπο
  • Την ελαχιστοποίηση επαφών με προσβληθέντα άτομα
  • Να μη μοιραζόμαστε πετσέτες χεριών, μαχαιροπήρουνα ή ποτήρια



Κοινό κρυολόγημα ή συνάχι

Ορισμός

Το κοινό κρυολόγημα / συνάχι γενικώς περιλαμβάνει τη ρινική καταρροή, τη ρινική συμφόρηση και το φτέρνισμα. Ο ασθενής ενδέχεται να υποφέρει από πονόλαιμο και να παρουσιάζει βήχα, κεφαλαλγία κι άλλα συμπτώματα. Πάνω από 200 ιοί μπορούν να προκαλέσουν ένα απλό κρυολόγημα.


Εναλλακτικοί ορισμοί

Ιογενής λοίμωξη του ανωτέρου αναπνευστικού συστήματος, Κρυολόγημα / συνάχι.

Εσείς και τα παιδιά σας πιθανότατα να αναπτύξετε περισσότερα κρυολογήματα σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ασθένεια / νόσο. Τα παιδιά θα εμφανίσουν κατά μέσο όρο 3 – 8 κρυολογήματα το χρόνο και θα συνεχίζουν να εμφανίζουν κρυολογήματα καθ’ όλη τη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας. Οι γονείς συνήθως προσβάλλονται από τα παιδιά. Το απλό συνάχι συνιστά το κυριότερο λόγω απουσίας των παιδιών από το σχολείο και των ενηλίκων από την εργασία τους.

Συνήθως τα παιδιά προσβάλλονται από την επαφή τους με άλλα παιδιά. Όταν ένα νέο στέλεχος μικροβίου εισαχθεί εντός του σχολείου ή κέντρα φροντίδας, μεταφέρεται ταχύτατα σε όλα τα παιδιά.

Το συνάχι μπορεί να εμφανιστεί καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, σημειώνει ωστόσο έξαρση κατά τους χειμερινούς μήνες (ακόμη και σε περιοχές με ήπιο χειμώνα). Σε περιοχές / χώρες που δεν υπάρχει χειμώνας, τα κρυολογήματα παρουσιάζουν έξαρση κατά την περίοδο των βροχοπτώσεων.

Η ρινική καταρροή ενός ασθενούς (από κρυολόγημα) περιέχει άφθονους ιούς κρυολογήματος. Το φτέρνισμα, το φύσημα της ρινός και το σκούπισμα αυτής, εξαπλώνει τους ιούς. Το συνάχι μπορεί να μεταδοθεί με την εισπνοή ιών σε περίπτωση έχετε στενή επαφή με άτομο που φτερνίστηκε ή με το άγγιγμα της ρινός, των οφθαλμών ή του στόματος κατόπιν επαφής σας με κάτι επιμολυσμένο από ιούς.

Τα άτομα είναι περισσότερο μεταδοτικά κατά τις πρώτες δύο ή τρεις ημέρες του κρυολογήματος και συνήθως καθόλου μεταδοτικά, κατά την έβδομη έως και δέκατη μέρα.


Συμπτώματα

Τα τρία συνηθέστερα συμπτώματα είναι:

  • Ρινική συμφόρηση
  • Ρινική καταρροή
  • Φτέρνισμα

Οι ενήλικες και τα μεγαλύτερα παιδιά με κρυολόγημα, συνήθως παρουσιάζουν δεκατική μόνο πυρετική κίνηση ή και απουσία πυρετού. Τα νεαρά παιδιά ωστόσο, παρουσιάζουν πυρετό της τάξης του 37,7˚C - 38,8˚C.

Μόλις «κολλήσουμε» ένα κρυολόγημα, τα συμπτώματα κάνουν την εμφάνισή τους μέσα σε 2 ή 3 ημέρες ή μπορεί και μετά από 1 εβδομάδα. Τυπικά, η ενόχληση της ρινός και του φάρυγγα, συνιστούν το πρώτο σύμπτωμα, που ακολουθείται από φτέρνισμα και υδαρείς ρινικές εκκρίσεις.

Μέσα σε 1 έως 3 ημέρες, οι ρινικές εκκρίσεις καθίστανται παχύρρευστες κι ενδεχομένως να φέρουν κιτρινωπή ή πρασινωπή χροιά. Το τελευταίο αποτελεί σύνηθες σύμπτωμα του απλού συναχιού, δίχως ο ασθενής να χρήζει τη λήψη αντιβιοτικών.


Αναλόγως του ιού που είναι υπεύθυνο για τα συμπτώματα, μπορούν επίσης να προκληθούν:

  • Βήχας
  • Μειωμένη όρεξη
  • Κεφαλαλγία
  • Μυαλγίες
  • Οπισθο-ρινική καταρροή
  • Πονόλαιμος


Ωστόσο, αν πρόκειται πράγματι για ένα απλό κρυολόγημα, τα κύρια συμπτώματα θα εμφανίζονται στη ρίνη.

Για τα παιδιά που πάσχουν από άσθμα, το συνάχι συνιστά τον κύριο παράγοντα πρόκλησης των συμπτωμάτων άσθματος.

Συνήθως, τα κρυολογήματα κάνουν την εμφάνισή τους πριν την ανάπτυξη ωτικών λοιμώξεων. Ωστόσο, σε ένα παιδί, παρατηρείται συμφόρηση στη κοιλότητα του τυμπάνου του ωτός, κατά τη διάρκεια ενός κρυολογήματος κι ενδέχεται να συγκεντρώνεται υγρό δίχως την ύπαρξη βακτηριακής λοίμωξης (ονομάζεται ορώδης ωτίτιδα του μέσου χιτώνα των αιμοφόρων αγγείων).

Το κρυολόγημα συχνά υποχωρεί πλήρως κι αυτόματα εντός 7 ημερών, αν και μπορούν να συνεχίζουν παρατεταμένα κάποια συμπτώματα (όπως βήχας) για μία ακόμη εβδομάδα. Σε περίπτωση που τα συμπτώματα διαρκέσουν περισσότερο, επισκεφθείτε τον ιατρό σας, ώστε να αποκλεισθεί η πιθανότητα ότι πάσχετε από άλλες παθολογικές καταστάσεις, όπως φλεγμονή των παραρρίνιων κόλπων ή αλλεργίες.


Θεραπεία

Αναπαυθείτε αρκετά και καταναλώνετε πολλά υγρά. Φάρμακα που διατίθενται δίχως ιατρική συνταγή, ενδέχεται να ανακουφίσουν τα συμπτώματά σας. Ουσιαστικά, δεν μειώνουν τη διάρκεια του κρυολογήματος, απλά σας βοηθούν να αισθανθείτε καλύτερα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: οι ειδικοί συστήνουν να μη χρησιμοποιούνται φαρμακευτικά σκευάσματα για την αντιμετώπιση του βήχα και του κρυολογήματος, σε παιδιά κάτω των 6 ετών. Συμβουλευτείτε τον ιατρό σας, προτού λάβει το παιδί σας οποιοδήποτε φάρμακο που διατίθεται χωρίς ιατρική συνταγή, αν και οι οδηγίες χρήσεως αναγράφουν ότι επιτρέπεται να χορηγηθεί σε παιδιά. Είναι πολύ πιθανό τα φάρμακα αυτά να μην έχουν επίδραση στα παιδιά και να προκαλέσουν παρενέργειες.

Τα αντιβιοτικά δεν πρέπει να λαμβάνονται για την αντιμετώπιση ενός απλού κρυολογήματος. Δεν θα επιφέρουν καμία βελτίωση και μπορούν ακόμη και να επιδεινώσουν την κατάσταση. Οι εκκρίσεις με πρασινωπή ή κιτρινωπή χροιά, δεν συνιστούν λόγο λήψης αντιβιοτικών φαρμάκων, παρά μόνον στην περίπτωση που ο ασθενής δεν παρουσιάσει βελτίωση εντός 10 – 14 ημέρες. (στην περίπτωση αυτή ενδέχεται να πάσχει από λοίμωξη των παραρρίνιων κόλπων που ονομάζεται παραρρινοκολπίτιδα).

Διατίθενται νέα αντιϊκά φαρμακευτικά σκευάσματα, τα οποία μπορούν να αποκαταστήσουν πλήρως τη ρινική καταρροή μία ημέρα νωρίτερα από τα συνηθισμένα φάρμακα (και να ανακουφίσουν τα συμπτώματα εντός μίας ημέρας). Ωστόσο, δεν έχει αποσαφηνιστεί αν οι βελτιώσεις που επιφέρουν, υπερισχύουν των κινδύνων.

Ήδη από το 12 αι., η κοτόσουπα χρησιμοποιείται ως θεραπευτικό μέσο του κρυολογήματος. Η θερμότητα, τα υγρά και το αλάτι, ενδέχεται να σας βοηθήσουν να αντιμετωπίσετε το συνάχι.

Εναλλακτικές θεραπευτικές αγωγές που χρησιμοποιούνται, περιλαμβάνουν:

  • Εχινάτσια
  • Βιταμίνη C
  • Ψευδάργυρος



Πρόγνωση

Τα συμπτώματα συνήθως υποχωρούν εντός 7 με 10 ημέρες.


Επιπλοκές

  • Βρογχίτιδα
  • Ωτική λοίμωξη
  • Πνευμονία
  • Παραρρινοκολπίτιδα
  • Επιδείνωση του άσθματος


Επικοινωνία με τον ιατρό σας

Αρχικά δοκιμάστε φροντίδα εντός σπιτιού. Επικοινωνήστε μα τον ιατρό σας αν:

  • Εμφανίσετε δυσκολίες αναπνοής
  • Τα συμπτώματα επιδεινωθούν ή δεν βελτιωθούν μετά το πέρας 7 έως 10 ημερών


Πρόληψη

Ίσως θεωρείτε ως αδύνατο να προσπαθήσετε να αποτρέψετε τα κρυολογήματα, αλλά είναι εφικτό. Τα παιδιά αναπτύσσουν 3 – 8 κρυολογήματα το χρόνο.

Παρακάτω δίδονται 5 αποδεδειγμένοι τρόποι ώστε να μειώσουμε την έκθεσή μας στα μικρόβια:

  • Πλένετε πάντα τα χέρια σας: τα παιδιά κι οι ενήλικες οφείλουν να πλένουν πάντοτε τα χέρια τους – μετά το σκούπισμα της ρινός, μετά την αλλαγή πάνων ή τη χρήση τουαλέτας, πριν το φαγητό και πριν την προετοιμασία του φαγητού
  • Απολύμανση: καθαρίστε τις συνήθης επιφάνειες που αγγίζονται (χειρολαβές του νεροχύτη, υφασμάτινα καλύμματα κρεβατιού) με EPA – ένα εγκεκριμένο απολυμαντικό
  • Αλλάξτε κέντρο φροντίδας για τα παιδιά: η επίσκεψη σε κέντρα φροντίδας με παρουσία 6 ή και λιγότερο παιδιών, μειώνει δραματικά την επαφή με τα μικρόβια
  • Χρήση άμεσου απολυμαντικού χεριών: μια μικρή ποσότητα θα εξουδετερώσει 99,9% των μικροβίων, δίχως τη χρήση νερού ή πετσέτας. Αυτά τα προϊόντα χρησιμοποιούν αλκοόλη-οινόπνευμα για την εξουδετέρωση των μικροβίων. Είναι αντισηπτικά, όχι αντιβιοτικά, οπότε και δεν μπορεί να αναπτυχθεί η αντίσταση των μικροβίων.
  • Χρησιμοποιείστε χάρτινες πετσέτες αντί τις πετσέτες κοινής χρήσης.

Υπάρχουν 6 τρόποι ενίσχυσης του ανοσοποιητικού σύστημα:

  • Αποφύγετε το παθητικό κάπνισμα: αποφύγετε το παθητικό κάπνισμα όσο περισσότερο μπορείτε, μιας και είναι υπεύθυνο για πολλές παθολογικές καταστάσεις, συμπεριλαμβανομένου εκατομμυρίων κρυολογημάτων
  • Αποφύγετε τη λήψη μη αναγκαίων αντιβιοτικών: όσο περισσότερο κάποιος λαμβάνει αντιβιοτικά σκευάσματα, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχει να υποστεί κάποιο κρυολόγημα, συνοδευόμενο από παρατεταμένη κι επίμονη λοίμωξη, προκληθείσα από οργανισμούς με μεγαλύτερη αντίσταση
  • Θηλασμός: το γάλα του θηλασμού είναι γνωστό ότι παρέχει προστασία ενάντια στις λοιμώξεις της αναπνευστικής οδού, ακόμη και μετά από πολλά έτη. Τα παιδιά που η μητέρα τους δεν τους θήλαζε, σημειώνουν 5 φορές περισσότερες ωτικές λοιμώξεις
  • Κατανάλωση νερού: το σώμα σας χρειάζεται υγρά ώστε να λειτουργήσει σωστά το ανοσοποιητικό σύστημα
  • Καταναλώστε γιαούρτι: τα ευεργητικά βακτηρίδια που βρίσκονται σε κάποια γιαούρτια βοηθούν στην πρόληψη των κρυολογημάτων
  • Κοιμηθείτε αρκετά: η έλλειψη ύπνου και η αργοπορημένη ώρα ύπνου καθιστούν τον οργανισμό ευάλωτο

Ερπητική στοματίτιδα


Ορισμός

Η ερπητική στοματίτιδα είναι μια ιογενής λοίμωξη του στόματος που προκαλεί έλκη και φλεγμονή. Αυτά τα στοματικά έλκη δεν είναι τα ίδια με τα συνήθη στοματικά έλκη, που προκαλούνται από έναν διαφορετικό ιό.


Εναλλακτικοί ορισμοί

Στοματίτιδα - ερπητική


Αίτια, συχνότητα και παράγοντες κινδύνου

Η ερπητική στοματίτιδα είναι μια μεταδοτική ιογενής ασθένεια που οφείλεται στον ιό του απλού έρπητα (HSV). Συναντάται κυρίως στα μικρά παιδιά και αποτελεί πιθανόν την πρώτη έκθεση του παιδιού στον ιό του έρπητα.
Ένα ενήλικο μέλος της οικογένειας μπορεί να παρουσιάσει επιχείλιο έρπητα όταν το παιδί αναπτύξει ερπητική στοματίτιδα. Πιθανότατα, η πηγή της μόλυνσης δεν θα ανακαλυφθεί.


Συμπτώματα

  • Φουσκάλες στο στόμα, συχνά στη γλώσσα ή στα μάγουλα
  • Μείωση της ποσότητας φαγητού, ακόμα κι αν ο ασθενής πεινάει
  • Δυσκολία στην κατάποση (δυσφαγία)
  • Σιελόρροια
  • Πυρετός (συχνά μέχρι και 40 C) που μπορεί να εκδηλωθεί 1 -2 ημέρες πριν εμφανιστούν οι φουσκάλες και τα έλκη
  • Οξυθυμία
  • Πόνος στο στόμα
  • Πρησμένα ούλα
  • Έλκη στο στόμα, συχνά στη γλώσσα ή τα μάγουλα, που σχηματίζονται αφού ανοίξουν οι φουσκάλες



Ενδείξεις και εξετάσεις

Η ερπητική στοματίτιδα φυσιολογικά εντοπίζεται εξαιτίας της πολύ χαρακτηριστικής εικόνας της. Εργαστηριακές μελέτες γίνονται σπάνια. Μερικές φορές στη διάγνωση βοηθά η λήψη επιχρισμάτων και η καλλιέργεια για τον ιό.


Θεραπεία

H ερπητική στοματίτιδα μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα αντιϊκά φάρμακα που περιέχουν ακυκλοβίρη.
Όσο το στόμα πονάει πολύ, η διατροφή του παιδιού πρέπει να βασίζεται κυρίως σε υγρά και δροσερά ή κρύα και ποτά που δεν είναι όξινα.
Για τον έντονο πόνο διατίθεται ένα τοπικό στοματικό αναισθητικό (λιδοκαΐνη) αλλά πρέπει να χρησιμοποιείται με προσοχή επειδή το αναισθητικό δημιουργεί ολική νέκρωση στην περιοχή κι αυτό μπορεί ενδεχομένως να οδηγήσει το παιδί στο να κάψει το στόμα ή το λαιμό του αν φάει κάτι καυτό ή ακόμα και να πνιγεί. Επιπλέον, υπάρχουν σπάνιες αναφορές θανάτων από υπερβολική δόση ή κακή χρήση της λιδοκαΐνης.


Πρόγνωση

Το παιδί κανονικά αναρρώνει εντελώς εντός 10 ημερών χωρίς ιατρική περίθαλψη. Η ακυκλοβίρη από το στόμα μπορεί να επιταχύνει την αποκατάσταση.


Επιπλοκές

Μπορεί να αναπτυχθεί ερπητική επιπεφυκίτιδα, μια δευτερογενής μόλυνση των ματιών. Η ασθένεια αποτελεί επείγον ιατρικό περιστατικό και μπορεί να οδηγήσει στην τύφλωση. Άλλη επιπλοκή μπορεί να είναι η αφυδάτωση εάν το παιδί αρνείται να φάει και να πιει αρκετά, επειδή πονάει το στόμα του.


Πότε να επικοινωνήσετε με τον γιατρό σας

Επικοινωνήστε με τον γιατρό σας εάν το παιδί σας αναπτύξει πυρετό που συνοδεύεται από πόνο στο στόμα, ειδικά εάν αρχίσει να μην τρέφεται κανονικά (η αφυδάτωση μπορεί να αναπτυχθεί πολύ γρήγορα στα παιδιά).


Πρόληψη

Περίπου 90% του πληθυσμού φέρει τον απλό ιό του έρπητα. Είναι πολύ δύσκολο τα παιδιά να μην προσβληθούν από τον ιό κάποια στιγμή στην παιδική ηλικία. Πρέπει τα παιδιά αυστηρά να αποφεύγουν τη στενή επαφή με ανθρώπους που έχουν επιχείλιο έρπητα (π.χ. να μην φιλούν τους γονείς που μπορεί να έχουν έρπητα). Τα παιδιά πρέπει επίσης να αποφεύγουν άλλα παιδιά που έχουν προσβληθεί από ερπητική στοματίτιδα. Δεν πρέπει να μοιράζονται εργαλεία, ποτήρια ή τρόφιμα με άτομα που ασθενούν.

Κακοήθης εξωτερική ωτίτιδα


Ορισμός

Η κακοήθης εξωτερική ωτίτιδα είναι μια διαταραχή που χαρακτηρίζεται από φλεγμονή και βλάβη των οστών και του χόνδρου στη βάση του κρανίου.


Εναλλακτικοί όροι

Oστεομυελίτιδα του κρανίου Eξωτερική ωτίτιδα - κακοήθης


Αίτια, συχνότητα εμφάνισης και παράγοντες κινδύνου

Η κακοήθης εξωτερική ωτίτιδα προκαλείται από την εξάπλωση μόλυνσης του έξω ακουστικού πόρου (έξω αυτιού) (γνωστή και ως ‘αυτί του κολυμβητή). Είναι μια σπάνια επιπλοκή οξείας ή χρόνιας μορφής του ‘αυτιού του κολυμβητή’.

Παράγοντες κινδύνου για την εκδήλωση της ασθένειας:
  • Χημειοθεραπεία
  • Διαβήτης
  • Αποδυναμωμένο ανοσοποιητικό σύστημα

Η εξωτερική ωτίτιδα προκαλείται συχνά από μικρόβια που δεν υποχωρούν εύκολα όπως η ψευδομονάδα. Η μόλυνση εξαπλώνεται από τη βάση του έξω ακουστικού πόρου στους γειτονικούς ιστούς και στα οστά στη βάση του κρανίου. Η λοίμωξη και η φλεγμονή μπορούν να βλάψουν ή να καταστρέψουν τα οστά. Η λοίμωξη μπορεί να επεκταθεί περισσότερο και να έχει επιπτώσεις στα κρανιακά νεύρα, τον εγκέφαλο ή άλλα μέρη του σώματος.


Συμπτώματα

  • Εκκρίσεις από το αυτί - κίτρινες, κιτρινοπράσινες, με αποκρουστική μυρωδιά, επίμονες
  • Πόνος - που γίνεται αισθητός βαθιά μέσα στο αυτί και ίσως επιδεινώνεται με την κίνηση του κεφαλιού
  • Απώλεια ακοής
  • Φαγούρα στο αυτί ή τον έξω ακουστικό πόρο
  • Πυρετός


Ενδείξεις και εξετάσεις

Ο γιατρός θα εξετάσει το αυτί σας για ενδείξεις μόλυνσης του έξω ακουστικού πόρου (εξωτερική ωτίτιδα). Το κεφάλι γύρω και πίσω από το αυτί μπορεί να πονάει στο άγγιγμα. Η νευρολογική εξέταση μπορεί να δείξει ότι έχουν προσβληθεί τα κρανιακά νεύρα.

Εάν υπάρχει οποιαδήποτε έκκριση, ο γιατρός μπορεί να ζητήσει καλλιέργεια για την ύπαρξη μικροβίων ή μυκήτων, συνήθως του βακτηριδίου της ψευδομονάδας.

Για την ύπαρξη ενδείξεων λοίμωξης των οστών κοντά στον έξω ακουστικό πόρο, μπορούν να ενδείκνυνται οι ακόλουθες εξετάσεις:


Θεραπεία

Στόχος της θεραπείας είναι να αντιμετωπιστεί η λοίμωξη. Η θεραπεία διαρκεί συχνά για αρκετούς μήνες, επειδή είναι δύσκολο να υποχωρήσουν τα βακτηρίδια και να φθάσει η θεραπεία στους ιστούς των οστών.

Αντιβιοτικά που είναι αποτελεσματικά στην καταπολέμηση των μικροοργανισμών χορηγούνται για μεγάλη χρονική περίοδο. Μπορεί να χορηγηθούν ενδοφλέβια ή από το στόμα. Τα αντιβιοτικά πρέπει να συνεχιστούν μέχρις ότου οι εξετάσεις δείξουν ότι η φλεγμονή έχει υποχωρήσει πλήρως.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, απαιτείται χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση των νεκρωμένων ή καταστρεμμένων ιστών του κρανίου.


Πρόγνωση

Η κακοήθης εξωτερική ωτίτιδα συνήθως ανταποκρίνεται στη μακροχρόνια θεραπεία, αλλά μπορεί να επανέλθει στο μέλλον.


Επιπλοκές

  • Βλάβη στα κρανιακά νεύρα, το κρανίο ή τον εγκέφαλο
  • Επιστροφή της λοίμωξης, ακόμα και μετά από τη θεραπεία
  • Επέκταση της λοίμωξης στον εγκέφαλο ή άλλα μέρη του σώματος


Πότε να επικοινωνήσετε με τον γιατρό σας

Επικοινωνήστε με τον γιατρό σας εάν:

  • Αναπτύξετε συμπτώματα κακοήθους εξωτερικής ωτίτιδας
  • Τα συμπτώματα συνεχίζονται παρά τη θεραπεία
  • Αναπτύξετε νέα συμπτώματα


Πηγαίνετε στα Επείγοντα Περιστατικά νοσοκομείου ή καλέστε το 166 εάν εμφανίσετε:

  • Σπασμούς
  • Μειωμένη συνείδηση
  • Έντονη σύγχυση


Πρόληψη

Για να προλάβετε μόλυνση του έξω ακουστικού πόρου:

  • Σκουπίστε τα αυτιά προσεκτικά αφού έχουν βραχεί.
  • Αποφύγετε το κολύμπι σε μολυσμένα νερά.
  • Προστατεύστε τον έξω ακουστικό πόρο με βαμβάκι πριν χρησιμοποιήσετε λακ ή βαφή μαλλιών (ιδιαίτερα εάν είστε επιρρεπείς σε μολύνσεις των αυτιών).
  • Μετά από το κολύμπι, στάξτε 1 ή 2 σταγόνες ενός μίγματος 50% καθαρού οινοπνεύματος και 50% ξιδιού σε κάθε αυτί, για να αποφύγετε οποιαδήποτε μόλυνση.

Ακολουθήστε ολοκληρωμένη θεραπεία της οξείας εξωτερικής ωτίτιδας. Μην σταματήσετε τη θεραπεία νωρίτερα από ότι συνιστά ο γιατρός σας. Ακολουθώντας σχολαστικά τις οδηγίες του γιατρού σας, μειώνετε τον κίνδυνο κακοήθους εξωτερικής ωτίτιδας.




Σηψαιμία


Ορισμός

Η σηψαιμία αποτελεί την παρουσία βακτηριδίων στην κυκλοφορία του αίματος (βακτηριαιμία) κι αρκετά συχνά συνοδεύει σοβαρές λοιμώξεις.


Εναλλακτικοί ορισμοί

«Δηλητηρίαση» του αίματος, Βακτηριαιμία συνοδευόμενη από σήψη, Σύνδρομο συστηματικής αντίδρασης στη φλεγμονή (SIRS).


Αίτια, επιπτώσεις και παράγοντες κινδύνου

Η σηψαιμία αποτελεί μια κρίσιμη, νοσηρή λοίμωξη / μόλυνση, με τάση ταχύτατης επιδείνωσης. Δύναται να προκληθεί από λοιμώξεις απ’ οποιουδήποτε σημείου του σώματος, συμπεριλαμβανομένου λοιμώξεις των πνευμόνων, της κοιλιακής χώρας και του ουροποιητικού συστήματος. Μπορεί να εμφανιστεί πριν ή παράλληλα με λοιμώξεις / μολύνσεις των οστών (οστεομυλίτις), του κεντρικού νευρικού συστήματος (μηνιγγίτις), της καρδιάς (ενδοκαρδίτις) ή άλλων ιστών.


Συμπτώματα

Η σηψαιμία μπορεί να κάνει την εμφάνισή της με οξύμωρα κύματα πυρετού, ρίγος, ταχύπνοια και ταχυκαρδία. Ο ασθενής παρουσιάζει όψη βαρέως πάσχοντος.

Τα συμπτώματα εξελίσσονται ταχύτατα σε σοκ (καταπληξία) με πυρετό ή μειωμένη θερμοκρασία σώματος (υποθερμία), πτώση της αρτηριακής πιέσεως, σύγχυση ή άλλες διαταραχές του νοητικού επιπέδου και διαταραχές πήξεως του αίματος που είναι υπεύθυνες για ένα συγκεκριμένο τύπο ερυθρών σημαδιών στο δέρμα (πετέχιες, εκχυμώσεις).

Πιθανότατα να παρατηρηθεί μείωση ή και απόλυτη διακοπή αποβολής ούρων.


Σημεία κι εξετάσεις

Κατά τη φυσική εξέταση πιθανόν να προκύψουν:

  • Χαμηλή αρτηριακή πίεση
  • Χαμηλή θερμοκρασία σώματος ή πυρετός
  • Σημεία συσχέτισης και με άλλη πάθηση (όπως τη μηνιγγίτιδα, την επιγλωτίτιδα, την πνευμονία ή τη κυτταρίτιδα).

Εξετάσεις που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη λοίμωξης είναι:

  • Αιμοκαλλιέργεια
  • Αέρια αίματος
  • Συνολικός όγκος αίματος (ποσοτικός προσδιορισμός αίματος)
  • Πηξιολογικός έλεγχος
-PT (χρόνος προθρομβίνης)
-PTT (χρόνος παραθρομβίνης)
-Επίπεδα ινωδογόνου
  • Καλλιέργεια εγκεφαλονωτιαίου υγρού
  • Καλλιέργεια οποιασδήποτε ύποπτης δερματικής περιοχής
  • Προσδιορισμός αιμοπεταλίων
  • Καλλιέργεια ούρων


Θεραπεία

Η σηψαιμία αποτελεί κρίσιμη κατάσταση και χρήζει ενδονοσοκομειακή νοσηλεία ή και ακόμη εισαγωγή σε μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ).

Χορηγούνται ενδοφλέβια υγρά και φαρμακευτική αγωγή για την ικανοποιητική διατήρηση της αρτηριακής πίεσης.

Χορηγείται επίσης οξυγονοθεραπεία, καθώς και αντιβιοτική αγωγή για την αντιμετώπιση της λοίμωξης.

Επί πηξιολογικών διαταραχών, απαιτούνται πλάσμα κι άλλα παράγωγα αίματος.



Πρόγνωση


Η πρόγνωση εξαρτάται από τον προσβεβλημένο οργανισμό, καθώς κι από την έγκαιρη νοσηλεία και φαρμακευτική αντιμετώπιση του ασθενούς. Τα ποσοστά θανάτου είναι αρκετά υψηλά (άνω του 50% για κάποιους οργανισμούς).


Επιπλοκές

Η σηψαιμία δύναται να εξελιχθεί ταχύτατα σε σύνδρομο αναπνευστικής δυσχέρειας των ενηλίκων (ARDS), σηπτικό σοκ και θάνατο.

Η σηψαιμία που οφείλεται (συνδυάζεται) σε μηνιγγόκοκκους, μπορεί να οδηγήσει σε σοκ ή σε αδρενεργική καταπληξία (Σύνδρομο Waterhouse – Friderichsen).


Επικοινωνία με τον ιατρό σας

Η συγκεκριμένη πάθηση, αν δε συναντάται συχνά, συνιστά μια συνθλιπτική – νοσηρή παθολογική κατάσταση. Η πρόωρη επισήμανσή της, μπορεί να αποτρέψει την εμφάνιση του σοκ.

Αναζητήστε άμεση ιατρική βοήθεια αν:

  • Ένα άτομο παρουσιάσει πυρετό, τρόμο με ρίγος και παρουσιάζει όψη πάσχοντος
  • Οποιοδήποτε άτομο με ιστορικό πρόσφατης ασθένειας, παρουσιάσει αλλαγές της νοητικής του κατάστασης
  • Υπάρχουν σημεία ενδοδερμικής αιμορραγίας

Καλέστε τον ιατρό σας εάν διαπιστώσετε παραλήψεις ή καθυστερήσεις στον προγραμματισμένο εμβολιασμό του παιδιού σας.



Πρόληψη

Η κατάλληλη αγωγή μιας εντοπισμένης λοίμωξης προλαμβάνει την ανάπτυξη σηψαιμίας. Το εμβόλιο κατά του αιμόφιλου της influenza B (HIB), καθώς και το αντιπνευμονιοκοκκικό εμβόλιο, έχουν ήδη μειώσει σημαντικά τον αριθμό των κρουσμάτων παιδιών με σηψαιμία. Και τα δύο παραπάνω εμβόλια, αποτελούν μέρος της προγραμματισμένης παιδικής ανοσοποίησης.

Σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί να συστηθεί η προληπτική λήψη αντιβιοτικής αγωγής, σε άτομα τα οποία έχουν άμεση επαφή με σηψαιμικό ασθενή.

Επιγλωττίτιδα


Ορισμός

Η επιγλωττίτιδα είναι η φλεγμονή του χόνδρου που περιβάλλει τη τραχεία.


Εναλλακτικοί ορισμοί

Επιγλωττίτις


Αίτια, επιπτώσεις και παράγοντες κινδύνου

Η επιγλωττίτιδα συνιστά μια πάθηση απειλητική για τη ζωή του ασθενούς. Η επιγλωττίδα αποτελεί τμήμα του χόνδρου στο οπίσθιο τμήμα της γλώσσας, το οποίο κλείνει τον αεραγωγό κατά την κατάποση. Βοηθά στην αποτροπή εισόδου της τροφής στους αεραγωγούς, ούτως ώστε να αποφεύγεται ο βήχας ή ο πνιγμός μετά την κατάποση.

Η επιγλωττίτιδα πρόκειται για διόγκωση της επιγλωττίδας, η οποία μπορεί να προκαλέσει αναπνευστικές διαταραχές. Οίδημα της επιγλωττίδας, συνήθως προκαλείται από το βακτήριο Haemophilus influenzae (H. Influenzae), αν και μπορεί να προκληθεί κι από άλλα βακτήρια ή ιούς. Λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος, ενδέχεται να οδηγήσουν σε επιγλωττίτιδα. Φαρμακευτικά σκευάσματα και παθήσεις που αποδυναμώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα, καθιστούν τους ενήλικες πιο επιρρεπής στην εν λόγο νόσο.

Η συγκεκριμένη πάθηση εμφανίζεται αρκετά συχνά σε παιδιά ηλικίας 2 – 6 ετών. Σπάνια παρουσιάζεται σε ενήλικες, γι’ αυτό και υπάρχει η πιθανότητα μη υποψία της.

Τα κρούσματα της επιγλωττίτιδας έχουν μειωθεί σημαντικά στις Η.Π.Α. κατόπιν καθιέρωσης στα τέλη της δεκαετίας του ’80, του εμβολίου κατά του τύπου B (Hib) ως τακτικός παιδικός εμβολιασμός ανοσοποίησης.



Συμπτώματα

Η νόσος κάνει την εμφάνισή της με υψηλό πυρετό και πονόλαιμο. Άλλα συμπτώματα περιλαμβάνουν:

  • Μη φυσιολογικούς αναπνευστικούς ήχους (συριγμός)
  • Ρίγη, τρόμος
  • Κυάνωση (κυανή χροιά δέρματος)
  • Σιαλόρροια
  • Δυσκολίες αναπνοής (ο ασθενής ενδέχεται να λαμβάνει όρθια στάση και κλίνει ελαφρώς προς τα εμπρός, ούτως ώστε να αναπνέει χωρίς δυσκολία)
  • Δυσκολίες κατάποσης
  • Βράγχος φωνής (αλλαγές στη φωνητική χροιά)


Σημεία κι εξετάσεις

Η επιγλωττίτιδα αποτελεί επείγουσα ιατρική κατάσταση. Αναζητείστε άμεση ιατρική βοήθεια. Μη χρησιμοποιήσετε γλωσσοπίεστρο για να προσπαθήσετε να εξετάσετε κατ’ οίκον το φάρυγγα, διότι η κατάσταση κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να επιδεινωθεί.

Ο θεράπων ιατρός θα προβεί σε φυσική εξέταση του λάρυγγα, με τη βοήθεια ενός μικρού αντικατόπτρου, κρατώντας τον έναντι στο οπίσθιο τμήμα του φάρυγγα ή ενός αγωγού με οπτική εικόνα που ονομάζεται λαρυγγοσκόπιο . Η εξέταση μπορεί να αναδείξει μια οιδηματώδης κι ερυθρή επιγλωττίδα.

Οι διαγνωστικές εξετάσεις περιλαμβάνουν:

  • Καλλιέργεια αίματος ή καλλιέργεια φαρυγγικού επιχρίσματος – μπορεί να αναδείξει την παρουσία του H. influenzae βακτηριδίου ή άλλων βακτηριδίων
  • Πλήρης ποσοτικός προσδιορισμός αίματος (CBC) – μπορεί να αναδείξει αυξημένο αριθμό λευκοκυττάρων
  • Ακτινογραφία αυχενικής μοίρας και τραχήλου – μπορεί να αναδείξει οιδηματώδη επιγλωττίδα


Θεραπεία

Ο ασθενής κατά κανόνα χρήζει νοσηλείας, συνήθως σε μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ).

Η θεραπευτική αγωγή περιλαμβάνει μεθόδους ενίσχυσης της αναπνευστικής λειτουργίας, οι οποίες περιλαμβάνουν:

  • Αναπνευστήρα
  • Υγροποιημένο οξυγόνο

Άλλες θεραπείες περιλαμβάνουν:

  • Αντιβιοτική θεραπεία προς αντιμετώπιση των λοιμώξεων
  • Αντιφλεγμονώδη φαρμακευτικά σκευάσματα, τα ονομαζόμενα κορτικοστεροειδή, ώστε να μειωθεί το οίδημα του φάρυγγα
  • Ενδοφλέβια χορήγηση υγρών


Πρόγνωση

Η επιγλωττίτιδα μπορεί να αποτελέσει επείγουσα ιατρική κατάσταση, απειλητική για τον άνθρωπο. Ωστόσο με την κατάλληλη αγωγή, η έκβαση είναι συνήθως καλή.


Επιπλοκές

Οι σπασμοί ενδέχεται να κλείσουν απότομα τους αεραγωγούς. Στην περίπτωση αυτή ο θάνατος επέρχεται εντός ολίγων λεπτών.

Οι αεραγωγοί μπορούν να υποστούν πλήρη απόφραξη κι ενδεχομένως να επέλθει ο θάνατος.


Επικοινωνία με τον ιατρό σας

Καλέστε το 166 αν το παιδί σας παρουσιάσει συμπτώματα επιγλωττίτιδας, συμπεριλαμβανομένου αιφνίδιες δυσκολίες αναπνοής, εκσεσημασμένη σιαλόρροια κι ευερεθιστικότητα.


Πρόληψη

Ο Hib εμβολιασμός ανοσοποίησης αποτρέπει την εμφάνιση της επιγλωττίτιδας.

Η βακτηριακή λοίμωξη που προκαλεί την επιγλωττίτιδα είναι μεταδοτική, οπότε τα οικογενειακά μέλη χρήζουν εξέτασης και θεραπευτικής αγωγής, αν αυτό κρίνεται αναγκαίο.

Ορχίτιδα


Ορισμός

Ορχίτιδα είναι η φλεγμονή του ενός ή και των δύο όρχεων.


Εναλλακτικοί όροι


Επιδιδυμοορχίτιδα, Μόλυνση των όρχεων


Αίτια, συχνότητα εμφάνισης και παράγοντες κινδύνου

Ορχίτιδα μπορεί να προκληθεί από μόλυνση που οφείλεται σε πολλούς διαφορετικούς τύπους βακτηριδίων και ιών. Είναι συνήθως αποτέλεσμα επιδιδυμίτιδας, φλεγμονής δηλαδή του σωλήνα που συνδέει τον σπερματικό πόρο με τον όρχι.

Ο πιο κοινός ιός που είναι υπαίτιος για την ορχίτιδα είναι ο ιός της παρωτίτιδας (μαγουλάδες). Εμφανίζεται συχνότερα στα αγόρια μετά από την εφηβεία, ενώ είναι σπάνιο πριν από την ηλικία 10. Η ορχίτιδα αναπτύσσεται συνήθως 4 - 6 ημέρες μετά από την παρωτίτιδα. Μερικά αγόρια που παθαίνουν ορχίτιδα μετά από παρωτίτιδα, θα εμφανίσουν συρρίκνωση των όρχεων (ορχική ατροφία).

Ορχίτιδα μπορεί να αναπτυχθεί σε άτομα με τη σπάνια ασθένεια βρουκέλωση.

Ορχίτιδα μπορεί επίσης να εμφανιστεί παράλληλα με μόλυνση του προστάτη ή επιδιδυμίτιδα. Μπορεί να προκληθεί από τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως η βλεννόρροια ή τα χλαμύδια. Το ποσοστό της σεξουαλικά μεταδιδόμενης ορχίτιδας ή επιδιδυμίτιδας είναι υψηλότερο στις ηλικίες 19 - 35.

Οι παράγοντες κινδύνου για την ορχίτιδα που δεν οφείλεται σε σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα είναι:
  • Ηλικία πάνω από 45
  • Μακροχρόνια χρήση καθετήρα Foley
  • Ο μη εμβολιασμός κατά της παρωτίτιδας
  • Εγγενή προβλήματα του ουροποιητικού σωλήνα
  • Συνήθεις μολύνσεις του ουροποιητικού σωλήνα
  • Χειρουργικές επεμβάσεις στον ουροποιητικό σωλήνα

Οι παράγοντες κινδύνου για τη σεξουαλικά μεταδιδόμενη ορχίτιδα είναι:

  • Επικίνδυνες σεξουαλικές συνήθειες
  • Πολλαπλοί σεξουαλικοί σύντροφοι
  • Προσωπικό ιστορικό βλεννόρροιας ή άλλου αφροδίσιου νοσήματος
  • Σεξουαλικός σύντροφος με διαγνωσμένο αφροδίσιο νόσημα


Συμπτώματα

  • Αίμα στο σπέρμα
  • Εκκρίσεις από το πέος
  • Πυρετός
  • Πόνος βουβώνων
  • Πόνος κατά την σεξουαλική επαφή ή κατά την εκσπερμάτωση
  • Πόνος κατά την ούρηση (δυσουρία)
  • Οίδημα του οσχέου
  • Ευαισθησία, οίδημα στην περιοχή των βουβώνων στην πάσχουσα πλευρά
  • Ευαισθησία, οίδημα, αίσθημα βάρους στον όρχι
  • Πόνος στον όρχι που επιδεινώνεται κατά το σφίξιμο ή την κένωση του εντέρου


Ενδείξεις και εξετάσεις

Η κλινική εξέταση μπορεί να δείξει:
  • Διόγκωση ή ευαισθησία του προστάτη
  • Ευαισθησία και διόγκωση των λεμφαδένων της βουβωνικής χώρας στην πάσχουσα πλευρά
  • Ευαισθησία και διόγκωση του όρχεως στην πάσχουσα πλευρά

Στις διαγνωστικές εξετάσεις περιλαμβάνονται:

  • Γενική εξέταση αίματος
  • Υπέρηχος όρχεων
  • Εξετάσεις για χλαμύδια και βλεννόρροια (με ουρηθρικό υγρό)
  • Ανάλυση ούρων
  • Καλλιέργεια ούρων (ελεύθερο ρεύμα ούρησης) -- μπορεί να χρειαστούν διαφορετικά δείγματα, συμπεριλαμβανομένης αρχικής ροής, μέσης ροής και μετά από μασάζ του προστάτη


Θεραπεία

Οι θεραπείες περιλαμβάνουν:

  • Αντιβιοτικά - εάν η μόλυνση προκαλείται από βακτηρίδια (στην περίπτωση της βλεννόρροιας ή των χλαμυδίων, σε θεραπεία πρέπει να υποβληθούν και οι σεξουαλικοί σύντροφοι)
  • Αντιφλεγμονώδη φάρμακα
  • Παυσίπονα
  • Ανάπαυση στο κρεβάτι με τοποθέτηση πάγου κάτω από το όσχεο


Πρόγνωση

Με τη σωστή διάγνωση και θεραπεία της ορχίτιδας που οφείλεται σε βακτηρίδια συνήθως διατηρείται η φυσιολογική λειτουργία των όρχεων.

Ο ορχίτιδα που οφείλεται σε παρωτίτιδα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ενώ η έκβαση ποικίλλει. Η ορχίτιδα από παρωτίτιδα στους άντρες μπορεί να προκαλέσει στειρότητα.


Επιπλοκές

Η ορχίτιδα μπορεί να προκαλέσει στειρότητα και ατροφία του ενός ή και των δύο όρχεων.

Άλλες πιθανές επιπλοκές είναι:

  • Χρόνια επιδιδυμίτιδα
  • Δερματικό οσχεϊκό συρίγγιο
  • Οσχεϊκό απόστημα
  • Νέκρωση του ορχικού ιστού (ορχικό έμφραγμα)

Ο οξύς πόνος στο όσχεο ή τους όρχεις μπορεί να απαιτεί άμεση χειρουργική επέμβαση. Εάν νιώσετε ξαφνικό πόνο στο όσχεο ή τους όρχεις, ζητήστε άμεσα ιατρική βοήθεια.


Πότε να επικοινωνήσετε με τον γιατρό σας

Καλέστε το 166 ή πηγαίνετε στην κοντινότερη εντατική μονάδα εάν νιώσετε ξαφνικό πόνο στον όρχι.


Πρόληψη

Ο εμβολιασμός κατά της παρωτίτιδας θα αποτρέψει την ορχίτιδα που οφείλεται στην νόσο αυτή. Οι ασφαλείς σεξουαλικές συνήθειες, όπως η σχέση με έναν μόνο σύντροφο (μονογαμία) και η χρήση προφυλακτικών, μειώνουν την πιθανότητα ορχίτιδας που οφείλεται σε σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα.


Άτυπη πνευμονία


Ορισμός

Η άτυπη πνευμονία αναφέρεται στην πνευμονία που οφείλεται σε συγκεκριμένα βακτηρίδια, συμπεριλαμβάνοντας τη Legionella pneumophila, το Mycoplasma pneumoniae και τη Chlamydophila pneumoniae.

Το άρθρο αυτό περιλαμβάνει μια γενική επισκόπηση της άτυπης πνευμονίας.



Εναλλακτικοί ορισμοί


Περιπατητική πνευμονία, Chlamydophila πνευμονία.


Αίτια, επιπτώσεις και παράγοντες κινδύνου

Η άτυπη πνευμονία που οφείλεται σε μυκόπλασμα και Chlamydophila, συνήθως εμφανίζεται υπό ήπια μορφή πνευμονίας, εν αντιθέσει με άλλους τύπους της νόσου, των οποίων η συμπτωματολογία κάνει την εμφάνισή της σε συντομότερο χρονικό διάστημα και λαμβάνει σοβαρή πρώιμη κλινική εικόνα.

Η πνευμονία από μυκόπλασμα προσβάλλει πιο συχνά νεαρότερα άτομα και τις περισσότερες φορές συνοδεύεται από αναιμία, συγκεκριμένους τύπους ερυθήματος και νευρολογικές διαταραχές, όπως μηνιγγίτιδα, μυελίτιδα κι εγκεφαλίτιδα. Για περισσότερες πληροφορίες όσον αφορά αυτόν τον τύπο πνευμονίας.

Η πνευμονία που οφείλεται σε βακτηρίδια της κατηγορίας των χλαμύδια, εμφανίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους και υπολογίζεται ότι αποτελεί το 5 – 15% όλων των πνευμονιών. Ως επί το πλείστον, λαμβάνει ήπια μορφή και κατέχει χαμηλό ποσοστό θνησιμότητας.

Η άτυπη πνευμονία που οφείλεται στη Legionella αποτελεί το 2 – 6% των πνευμονιών και κατέχει υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας. Οι ηλικιωμένοι, οι καπνιστές, οι ασθενείς χρόνιων νοσημάτων και οι ανοσοκατεσταλμένοι, διατρέχουν υψηλό κίνδυνο προσβολής του συγκεκριμένου τύπου πνευμονίας. Αναπνέοντας μολυσμένο αέρα (όπως μπορεί να συμβεί με τα κλιματιστικά συστήματα), επίσης ενοχοποιείται για την πρόκληση της πνευμονίας από Legionella.


Συμπτώματα


  • Ρίγη
  • Σύγχυση (ιδίως στην πνευμονία από Legionella)
  • Βήχας
  • Διάρροια (ιδίως στην πνευμονία από Legionella)
  • Πυρετός
  • Γενική αίσθηση κακουχίας
  • Κεφαλαλγία
  • Απώλεια όρεξης
  • Μυϊκή δυσκαμψία κι άλγος
  • Ταχύπνοια
  • Ερύθημα (κυρίως στην πνευμονία από μυκόπλασμα)
  • Δυσκολία αναπνοής


Σημεία κι εξετάσεις

Άτομα με υποψία πνευμονίας χρήζουν πλήρης ιατρικής εκτίμησης, περιλαμβάνοντας μια ολοκληρωμένη φυσική εξέταση, μια ακτινογραφία θώρακος - ιδιαίτερα αν η φυσική εξέταση δεν αποκλείσει το ενδεχόμενο της οξείας βρογχίτιδας ή άλλων αναπνευστικών λοιμώξεων.

Μπορούν να διεξαχθούν εναλλακτικές μελέτες / εξετάσεις, αναλόγως της σοβαρότητας της νόσου, οι οποίες περιλαμβάνουν:

  • Ποσοτικό προσδιορισμό αίματος
  • Καλλιέργεια αίματος
  • Ανίχνευση αντισωμάτων ορού για συγκεκριμένα βακτήρια
  • Βρογχοσκόπηση
  • Ανοικτή βιοψία πνεύμονος (διεξάγεται μονάχα σε πολύ συγκεκριμένες καταστάσεις, οι οποίες παραμένουν αδιάγνωστες)
  • Καλλιέργεια πτυέλων

Εξετάσεις ούρων και λήψη φαρυγγικού επιχρίσματος, πρέπει επίσης να διενεργείται.


Θεραπεία

Τα αντιβιοτικά αποτελούν τη θεραπεία εκλογής, στην άτυπη πνευμονία. Σε ήπιες κλινικές μορφές της νόσου, τα αντιβιοτικά χορηγούνται συνήθως δια του στόματος. Σε βαριές μορφές όμως, απαιτείται νοσηλεία κι ενδοφλέβια χορήγηση αντιβιοτικών, καθώς κι οξυγονοθεραπεία.

Τα αντιβιοτικά με μεγαλύτερη εφαρμογή στην άτυπη πνευμονία, περιλαμβάνουν:
  • Αζιθρομυκίνη
  • Κλαριθρομυκίνη
  • Ερυθρομυκίνη
  • Φλουοροκινολόνες και παράγωγά τους (όπως η λεβοφλοξασίνη)
  • Τετρακυλίνες (όπως η δοξυκυκλίνη)



Πρόγνωση

Η πλειοψηφία των ασθενών με πνευμονία από μυκόπλασμα ή Chlamydophila, έχουν καλή έκβαση μετά τη λήψη κατάλληλης αντιβιοτικής αγωγής. Ωστόσο, δεν αποκλείεται η πιθανότητα υποτροπής της λοιμώξεως, σε περίπτωση που η αντιβιοτική αγωγή ληφθεί για μικρότερο χρονικό διάστημα των 2 εβδομάδων.

Η άτυπη πνευμονία συνήθως συνοδεύεται με ήπιες κλινικές μορφές της πνευμονίας, ενώ η πνευμονία από Legionella συγκεκριμένα, δύναται να λάβει βαριά μορφή, ιδιαίτερα στην περίπτωση των ηλικιωμένων, των ασθενών χρόνιων νοσημάτων κι των ανοσοκατεσταλμένων. Επί πρόσθετα, παρουσιάζει υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας.


Επιπλοκές

  • Αιμολυτική αναιμία (κυρίως σε συνδυασμό με πνευμονία από μυκόπλασμα)
  • Αναπνευστική ανεπάρκεια



Επικοινωνία με τον ιατρό σας

Επικοινωνήστε με τον ιατρό σας αν παρουσιάσετε πυρετό, βήχα ή δυσκολία αναπνοής. Πολλές είναι οι αιτίες πρόκλησης αυτών των συμπτωμάτων. Ο ιατρός οφείλει να αποκλείσει την πνευμονία.


Πρόληψη

Άγνωστοι παραμένουν οι μέθοδοι πρόληψης της άτυπης πνευμονίας, ούτε και διατίθεται ακόμη εμβόλιο κατά αυτής.


Μαστίτιδα


Oρισμός

Η μαστίτιδα είναι μια μόλυνση των γαλακτοφόρων πόρων του στήθους. Συνήθως εμφανίζεται μόνο στις γυναίκες που θηλάζουν.


Περιγραφή

Κατά τη διαδικασία του θηλασμού, το αδέξιο τράβηγμα του στήθους από το μωρό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό των θηλών της μητέρας, που χαρακτηρίζεται από πόνο, σκασίματα και ελαφρές γρατζουνιές. Δημιουργούνται έτσι μικροσκοπικές ρωγμές στο στήθος, μέσω των οποίων μπορούν να διεισδύσουν μικρόβια. Η ύπαρξη γάλακτος, με την υψηλή περιεκτικότητά του σε ζάχαρη, προσφέρει στα μικρόβια μια άριστη πηγή διατροφής. Υπό τις συνθήκες αυτές, τα μικρόβια είναι σε θέση να πολλαπλασιαστούν τόσο όσο χρειάζεται για να προκαλέσουν μια μόλυνση στο εσωτερικό του στήθους.

Η μαστίτιδα είναι πιθανότερο να εμφανιστεί την πέμπτη και έκτη εβδομάδα μετά τον τοκετό. Οι μελέτες δείχνουν συχνότητα εμφάνισης μαστίτιδας στο 6% -33% όλων των γυναικών που έχουν θηλάσει τα μωρά τους.



Αίτια και συμπτώματα


Τα πιο κοινά βακτηρίδια που προκαλούν μαστίτιδα είναι ο χρυσίζων σταφυλόκοκκος αλλά μερικές φορές και το κολοβακτηρίδιο Εσερίχια (Ε coli). Σε σπάνιες περιπτώσεις, επεισόδιο μαστίτιδας μπορεί να προκαλέσει και ο στρεπτόκοκκος. Στο 25-30% των ανθρώπων, ο χρυσίζων σταφυλόκοκκος υπάρχει στο δέρμα και στον βλεννογόνο των ρουθουνιών. Πιθανόν λοιπόν αυτά τα βακτηρίδια, που υπάρχουν στα ρουθούνια του μωρού, να δημιουργούν τη μόλυνση όταν δοθεί η ευκαιρία (π.χ. μια ρωγμή στη θηλή). Η αργή ροή του γάλακτος και κάποιο τραύμα στις θηλές είναι οι κύριοι παράγοντες που συμβάλλουν στην ανάπτυξη μαστίτιδας. Η κούραση, το άγχος, και η επιστροφή στην εργασία μπορεί επίσης να δημιουργήσουν προδιάθεση σε μια θηλάζουσα μητέρα να αναπτύξει την ασθένεια.


Διάγνωση

Η κλινική, η μαία ή το γραφείο του γιατρού θα λάβουν πιθανότατα μια κλήση από τη μητέρα ενώ είναι πλέον στο σπίτι. Ο ασθένεια σπάνια εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της παραμονής στο νοσοκομείο. Θα παραπονεθεί πιθανώς για γενική κακουχία, κούραση, πονοκέφαλο, ρίγη, έντονους καρδιακούς παλμούς και συμπτώματα παρόμοια με εκείνα της γρίπης. Συνήθως, μόνο ένας μαστός πάσχει. Σε ένα σημείο ο μαστός που έχει προσβληθεί παρουσιάζει οίδημα και ερυθρότητα, είναι σκληρός και επώδυνος. Μπορεί να είναι εμφανής μια κόκκινη ράβδωση. Συχνά, η μόλυνση εντοπίζεται στο ανώτερο, εξωτερικό τεταρτημόριο, στο οποίο βρίσκεται και το μεγαλύτερο μέρος του αδενώδους ιστού.

Εξογκώματα στους μαστούς μπορεί να είναι απλώς αποφράξεις των γαλακτοφόρων πόρων. Οι φραγμένοι πόροι μπορεί να συμβάλλουν στη μαστίτιδα. Εάν η μητέρα περιγράφει τον πόνο και στους δύο μαστούς, τότε μπορεί να πρόκειται για συμφορητική διόγκωση των μαστών, σε αντιδιαστολή με τη μαστίτιδα που σχεδόν πάντα εμφανίζεται μόνο στον ένα μαστό.

Η οριστική διάγνωση του παθογόνου παράγοντα προϋποθέτει τη λήψη δείγματος γάλακτος από το μολυσμένο στήθος, που υποβάλλεται σε καλλιέργεια. Στην πράξη, ωστόσο, μικροβιολογικές εξετάσεις σπάνια γίνονται αφού αρχίζει η αντιβιοτική θεραπεία πριν βγουν τα αποτελέσματα και οι ασφαλιστικές εταιρείες ίσως να μην μπορούν να καλύψουν το κόστος των εξετάσεων.


Θεραπεία

Μια ανθεκτική στην πενικιλλινάση πενικιλίνη ή μια κεφαλοσπορίνη, για 6-10 ημέρες, εξίσου ενδείκνυνται για τη θεραπεία της μαστίτιδας. Χαμηλή δοσολογία ερυθρομυκίνης ή τριμεθοπρίνη-σουλφαμεθοξαζόλης για μεγάλο χρονικό διάστημα έχει χρησιμοποιηθεί στη θεραπεία της χρόνιας μαστίτιδας. Ο θηλασμός πρέπει να συνεχιστεί, επειδή η πιθανότητα δημιουργίας αποστήματος στο μολυσμένο στήθος αυξάνει αισθητά μεταξύ των γυναικών που διακόπτουν τον θηλασμό όταν προσβληθούν από μαστίτιδα. Μερικά συμπτώματα της μαστίτιδας υποχωρούν απλώς με τον συχνό θηλασμό και την άντληση του γάλακτος με θήλαστρο, χωρίς να απαιτηθεί αντιβίωση.

Οι περισσότεροι γιατροί επιτρέπουν στις γυναίκες που θηλάζουν να παίρνουν ακεταμινοφαίνη (παρακεταμόλη) για την ανακούφιση από τον πόνο και τον πυρετό. Δεδομένου ότι όλα σχεδόν τα φάρμακα που παίρνει η μητέρα περνούν στο γάλα της, οποιοδήποτε φάρμακο που λαμβάνεται κατά την περίοδο του θηλασμού πρέπει να είναι ασφαλές για το μωρό. Ζεστές, υγρές κομπρέσες ανακουφίζουν και κατευνάζουν τον πάσχοντα μαστό. Αυξημένη λήψη υγρών και ανάπαυση στο κρεβάτι συνιστώνται επίσης.



Πρόγνωση


Η πρόγνωση για την απλή μαστίτιδα χωρίς επιπλοκές είναι άριστη. Ένα μικρό ποσοστό των γυναικών με μαστίτιδα θα καταλήξει με ένα απόστημα στο μαστό που έχει προσβληθεί. Αυτή η επιπλοκή θα απαιτήσει χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του υγρού (πύου). Στην περίπτωση ενός μικρού αποστήματος, η αναρρόφηση του υγρού μπορεί να πραγματοποιηθεί με μια βελόνα υπό την καθοδήγηση του υπερήχου . Ένα μεγαλύτερο απόστημα όμως απαιτεί χειρουργική τομή στο πάσχον σημείο, ώστε να αφαιρεθεί το υγρό. Στην πληγή μπορεί να τοποθετηθεί σωληνάκι έως ότου αποστραγγισθεί πλήρως το υγρό. Οι μαλάξεις με τα χέρια επιτρέπουν την πλήρη παροχέτευση του υγρού και του γάλακτος. Η πληγή επουλώνεται φυσιολογικά σε μια έως δύο εβδομάδες.


Πρόληψη

Προκειμένου να αποτρέψουν τη μαστίτιδα, οι μητέρες πρέπει να θηλάζουν συχνά, εξασφαλίζοντας επαρκές άδειασμα κάθε μαστού τουλάχιστον κάθε δύο θηλασμούς. Το πλύσιμο των χεριών είναι σημαντικό ώστε να μην μεταφέρονται μικρόβια στο στήθος. Στις μητέρες πρέπει επίσης να δίνονται οδηγίες να αποφεύγουν τους σφιχτούς στηθόδεσμους, να μην παραλείπουν θηλασμούς και να μην κουράζονται υπερβολικά.

Γρίπη τύπου Α - H1N1 - Γρίπη των χοίρων


Τι είναι ο νέος ιός της γρίπης;

Ο νέος ιός της γρίπης Α(Η1Ν1) που απομονώθηκε για πρώτη φορά φέτος είναι ένας νέος υπότυπος του ιού της γρίπης που επηρεάζει κ αι τους ανθρώπους. Περιέχει γονίδια από ιό της γρίπης των χοίρων, των πτηνών και των ανθρώπων σε ένα συνδυασμό που δεν είχε εμφανιστεί ποτέ έως τώρα. Μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο και η νόσηση έχει περιγραφεί ως πολύ σοβαρή σε κάποιες περιπτώσεις.


Ποια είναι τα συμπτώματα της γρίπης από το νέο ιό;

Τα συμπτώματα της νόσου είναι παρόμοια με αυτά της εποχικής γρίπης και μπορεί να περιλαμβάνουν αιφνίδια έναρξη πυρετού και συμπτώματα από το αναπνευστικό σύστημα (όπως βήχας, καταρροή, πονόλαιμος, πόνος στους μυς, πονοκέφαλος), ενώ μπορεί να παρουσιαστούν και άλλα συμπτώματα, όπως ρίγη, αίσθημα κόπωσης, διάρροια και έμετοι.
Σε μερικές περιπτώσεις, παρατηρείται σοβαρή νόσηση σε κατά τα άλλα υγιείς ανθρώπους που μολύνονται με τον ιό.


Πώς μολύνονται οι άνθρωποι με το νέο ιό της γρίπης Α(Η1Ν1);


Οι άνθρωποι μολύνονται με τον ιό με τον ίδιο τρόπο όπως και στην εποχική γρίπη. Μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο μέσω σταγονιδίων από ασθενή που βήχει ή φτερνίζεται. Ο ιός μπορεί να μεταδοθεί και έμμεσα, όταν τα μολυσμένα σταγονίδια που προέρχονται από ασθενή εγκαθίστανται στα χέρια του ή σε άλλες επιφάνειες που μπορεί στη συνέχεια να μεταδώσουν τον ιό σε ανθρώπους που τις ακουμπούν και, στη συνέχεια, ακουμπούν τη μύτη ή το στόμα τους.


Ποια είναι η περίοδος επώασης; Ποια είναι η περίοδος μεταδοτικότητας;

Οι μελέτες που διεξάγονται δείχνουν ότι η περίοδος επώασης είναι μεταξύ 1 και 7 ημερών. Δηλαδή, από τη στιγμή που ο ιός θα εισέλθει στον ανθρώπινο οργανισμό, η τα συμπτώματα θα ξεκινήσουν κάποια στιγμή μεταξύ της επόμενης ημέρας και 7 ημερών αργότερα.
Ο ιός μεταδίδεται από νοσούντες ανθρώπους, κυρίως όσο έχουν συμπτώματα, αλλά μπορεί και ώς 7 ημέρες από την έναρξη των συμπτωμάτων τους, προκειμένου για ενήλικες, και ενδεχομένως περισσότερο, προκειμένου για παιδιά.


Υπάρχει εμβόλιο για το νέο ιό γρίπης Α(Η1Ν1);

Δύο εμβόλια κατά της γρίπης από το νέο ιό Α(Η1Ν1) κυκλοφορούν στην Ελλάδα: το Focetria© (Novartis) και το Pandemrix© (GlaxoSmithKline).



Το υπάρχον εμβόλιο για την εποχική γρίπη προστατεύει τον άνθρωπο από το
νέο ιό γρίπης Α/Η1Ν1;


Παρότι ο νέος ιός έχει κάποιες ομοιότητες με την κοινή εποχική γρίπη, δεν φαίνεται ότι το εμβόλιο της εποχικής γρίπης προστατεύει από το νέο ιό Α/Η1Ν1.



Μπορεί να θεραπευτεί η γρίπη από το νέο ιό Α/Η1Ν1 στους ανθρώπους;

Οι περισσότεροι άνθρωποι που νοσούν με τη νέα γρίπη αναρρώνουν μόνοι τους μετά από λίγες ημέρες, χωρίς τη λήψη φαρμακευτικής αγωγής. Από τα διαθέσιμα φάρμακα, ο νέος ιός γρίπης A/H1N1 είναι ευαίσθητος στους αναστολείς νευραμινιδάσης (οσελταμιβίρη και ζαναμιβίρη) αλλά ανθεκτικός στην αμανταδίνη και ριμανταδίνη. Πάντως η θεραπεία για τη γρίπη είναι κυρίως συμπτωματική. Η αντι-ιική θεραπεία είναι σημαντική στα σοβαρά περιστατικά.


Μπορεί ο ιός να είναι ανθεκτικός στην αντι-ιική θεραπεία;

Κάποιες περιπτώσεις έχουν αναφερθεί όπου ο ιός ήταν ανθεκτικός στην οσελταμιβίρη. Μέχρι τώρα, αυτές οι περιπτώσεις είναι μεμονωμένες, ο ιός παραμένει ευαίσθητος στη ζαναμιβίρη και δεν υπάρχει ακόμα κάποια ανησυχία για τη δημόσια υγεία. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας παρακολουθεί τις σχετικές εξελίξεις πολύ στενά.


Πώς μπορώ να ενημερώνομαι για την κατάσταση στην Ελλάδα και την
Ευρώπη;


Η κατάσταση στην Ελλάδα επιτηρείται από το ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ, το οποίο δημοσιεύει εβδομαδιαίες εκθέσεις στην ιστοσελίδα http://www.keelpno.gr. . Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Νοσημάτων (ECDC) διατηρεί σχετική ιστοσελίδα:
http://ecdc.europa.eu/en/healthtopics/Pages/Influenza_A(H1N1)_Outbreak.aspx



Πώς ξεσπάει μία πανδημία;

Ένα από τα σημαντικότερα συστατικά για την εκδήλωση μιας πανδημίας είναι η εισαγωγή ενός δυνητικά πανδημικού ιού, δηλαδή ενός νέου ιού στον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ανοσία. Στην περίπτωση της τρέχουσας πανδημίας, δεν γνωρίζουμε ακόμα ποιο ποσοστό του πληθυσμού έχει κάποιου τύπου ανοσία στο νέο ιό.

Σε μια πανδημία γρίπης, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ελαφρά συμπτώματα και λίγοι θα είναι ασυμπτωματικοί. Όμως, θα υπάρχει ένα μικρό ποσοστό που θα έχει σοβαρά συμπτώματα και θα χρειαστεί νοσηλεία. Ένα ακόμα μικρότερο ποσοστό θα νοσήσει πολύ σοβαρότερα και ίσως πεθάνει εξαιτίας επιπλοκών της νόσου. Οι τελευταίες πανδημίες ξέσπασαν το 1918, το 1957, και το 1968. Η κάθε πανδημία είχε τα δικά της χαρακτηριστικά, μιας και ο κάθε ιός διέφερε όσον αφορά στη σοβαρότητά ή τις επιπλοκές του.


Τι πρέπει να κάνει κάποιος που έχει συμπτώματα γρίπης;

Για να προστατεύσει τόσο τον εαυτό του όσο και τους άλλους:
- όσο έχει κάποιος συμπτώματα, να παραμένει μακριά από άλλους
- να μην πηγαίνει δουλειά ή σχολείο για όσο έχει συμπτώματα
- να αποφεύγει τις μαζικές συγκεντρώσεις
- να καλύπτει τη μύτη και το στόμα του όταν βήχει ή φτερνίζεται
- να πετάει το χαρτομάντηλο με το οποίο σκούπισε το πρόσωπό του στα σκουπίδια μετά τη χρήση του
- να πλένει συχνά τα χέρια του με νερό και σαπούνι. Μαντηλάκια με οινόπνευμα μπορεί επίσης να βοηθούν
- να αποφεύγει να ακουμπάει τα μάτια, τη μύτη και το στόμα του


Ποιες είναι οι πληθυσμιακές ομάδες που είναι πιθανότερο να νοσήσουν βαριά,
αν νοσήσουν
;

Ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπων που εκδηλώνουν συμπτώματα της νέας γρίπης αναμένεται να νοσήσει βαριά: περίπου 2-3 στους 1.000 μπορεί να χρειαστούν νοσηλεία. Από αυτούς που αναπτύσσουν συμπτώματα, 1 στα 10.000 ή 20.000 μπορεί να πεθάνει. Οι περισσότεροι από τους ασθενείς με νέα γρίπη που πέθαναν στην Ευρώπη έως τώρα ανήκαν σε μία από τις παρακάτω κατηγορίες:

- άνθρωποι με χρόνια νοσήματα όπως σακχαρώδης διαβήτης, καρδιοαγγειακές παθήσεις, χρόνιες αναπνευστικές παθήσεις ή καταστάσεις που δυσχεραίνουν την αναπνοή, όπως η παχυσαρκία,
- έγκυες γυναίκες,
- νεαρά παιδιά, κυρίως κάτω των 2 ετών.

Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων (ΕΜΕΑ) έχει συστήσει ότι οι έγκυες γυναίκες
μπορούν να λαμβάνουν οσελταμιβίρη.


Πως μπορώ να προστατευτώ από τη νόσο;

• Πλένετε τακτικά και σχολαστικά τα χέρια σας –και όχι απλώς τοποθετώντας τα
κάτω από τρεχούμενο νερό βρύσης. Χρειάζεται πλύσιμο τουλάχιστον 20
δευτερολέπτων,
• Προσπαθήστε να διατηρείτε μια καλή γενική φυσική κατάσταση. Να κοιμάστε
αρκετά, να διαχειρίζεστε το άγχος σας, να γυμνάζεστε, να καταναλώνετε πολλά
υγρά και να τρώτε υγιεινά,
• Αποφεύγετε στενές επαφές με άτομα που έχουν συμπτώματα γρίπης,
• Αποφεύγετε τις μεγάλες συναθροίσεις,
• Αποφεύγετε να ακουμπάτε επιφάνειες που μπορεί να έχουν μολυνθεί με τον ιό της
γρίπης,
• Αποφεύγετε να ακουμπάτε τη μύτη και τα μάτια σας.


Ποιες επιφάνειες είναι πιθανότερο να είναι πηγές μόλυνσης;

Ο ιός μπορεί να μεταδοθεί όταν κάποιος ακουμπήσει μια μολυσμένη επιφάνεια και, στη συνέχεια, ακουμπήσει τα μάτια, τη μύτη ή το στόμα του. Σταγονίδια που φέρουν τον ιό εκτοξεύονται από το στόμα και τη μύτη των νοσούντων ατόμων και ταξιδεύουν μέσω του αέρα. Αυτά μπορεί μετά να βρεθούν σε βιβλία, τραπέζια, χερούλια από πόρτες κ.τ.λ. και να προκαλέσουν νόσηση σε υγιές άτομο όταν έρθουν σε επαφή με
τα μάτια, τη μύτη ή το στόμα. Μελέτες έχουν δείξει ότι ο ιός μπορεί να επιβιώσει σε τέτοιες επιφάνειες για 2-8 ώρες. Γι’αυτό το λόγο, είναι σημαντικό να διατηρούνται καθαρά τα κωμωδίνα και οι επιφάνειες στο μπάνιο και στην κουζίνα με τη χρήση απολυμαντικών ουσιών, σύμφωνα με το υλικό κατασκευής της κάθε επιφάνειας.



Πώς μπορώ να αποφύγω τη διασπορά ιών όταν είμαι άρρωστος;

- Περιορίστε την επαφή με άλλα άτομα όσο το δυνατόν περισσότερο. Μην πηγαίνετε σχολείο ή δουλειά για 7 ημέρες από την έναρξη των συμπτωμάτων ή μέχρι να υποχωρήσουν τα συμπτώματά σας,
- Καλύπτετε τη μύτη και το στόμα σας με ένα χαρτομάντηλο όποτε βήχετε ή φτερνίζεστε. Πετάξτε το χαρτομάντηλο στο καλάθι των αχρήστων μετά τη χρήση του και πλύνετε τα χέρια σας,
- Πλένετε τα χέρια σας συχνά και νερό και σαπούνι, κυρίως μετά από βήχα ή πταρμό. Τα υγρά καθαρισμού με βάση το οινόπνευμα είναι επίσης
αποτελεσματικά.



Ποια είναι η καλύτερη τεχνική πλυσίματος των χεριών για την αποφυγή
νόσησης;


Πλένετε τα χέρια σας με νερό και σαπούνι ή καθαρίζετέ τα με υγρά με βάση το οινόπνευμα. Το πλύσιμο των χεριών με ζεστό νερό και σαπούνι πρέπει να διαρκεί τουλάχιστον 20 δευτερόλεπτα. Όταν το νερό ή/και το σαπούνι δεν είναι διαθέσιμα, μπορούν να χρησιμοποιηθούν καθαριστικά μαντήλια μιας χρήσης με βάση το οινόπνευμα ή τζελ καθαρισμού. Αν χρησιμοποιείτε τζελ, τρίβετε τα χέρια σας μέχρι να
απορροφηθεί το τζελ. Τα τζελ δεν χρειάζονται νερό.


Τι πρέπει να κάνω αν θέλω να ταξιδέψω;

Δεν υπάρχει κάποια απαγόρευση ή περιορισμός στα ταξίδια, αν και όποιος νοσεί καλό θα ήταν να αναβάλει το ταξίδι του μέχρι να γίνει καλά, τόσο για τη δική του υγεία όσο και για την υγεία των άλλων. Όποιος αναπτύξει συμπτώματα μετά από ταξίδι θα πρέπει να αναζητήσει ιατρική συμβουλή.


Τι είναι η γρίπη των χοίρων;

Η γρίπη των χοίρων είναι μία οξεία ιογενής λοίμωξη του αναπνευστικού συστήματος των χοίρων που προκαλείται από ιό γρίπης τύπου Α. Ο ιός μεταδίδεται σε άγρια πτηνά, πουλερικά, άλογα και ανθρώπους, αλλά η μετάδοση από το ένα ζωικό είδος στο άλλο είναι σπάνια. Έως τώρα έχουν απομονωθεί σε χοίρους τρεις υπότυποι του ιού της γρίπης: ο Η1Ν1, ο Η1Ν2 και ο Η3Ν2.


Μπορούν να μολυνθούν και οι άνθρωποι από γρίπη των χοίρων;

Ναι. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 είχαν αναφερθεί μεμονωμένα κρούσματα γρίπης των χοίρων σε ανθρώπους που είχαν άμεση επαφή με τα ζώα (π.χ. εργαζόμενοι σε φάρμες με χοίρους). Στην Ευρώπη, έχουν αναφερθεί 17 κρούσματα γρίπης των χοίρων από το 1958. Στις ΗΠΑ, μία επιδημία γρίπης των χοίρων αναφέρθηκε σε στρατιωτικό προσωπικό στο Fort Dix του New Jersey το 1976, αν και δεν αποδείχθηκε ποτέ επιδημιολογική σχέση με χοίρους. Υπήρχε, όμως, μετάδοση της νόσου από άνθρωπο σε άνθρωπο, γεγονός που οδήγησε σε περισσότερα από 200 κρούσματα, εκ των οποίων 12 νοσηλεύθηκαν και ένα απεβίωσε. Σε αντίθεση με τη γρίπη των χοίρων, η γρίπη από το νέο ιό Α(Η1Ν1) μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο.


Μπορεί ο ιός της νέας γρίπης να μεταδοθεί στους ανθρώπους μέσω της
κατανάλωσης χοιρινού ή παραγώγων του;


Όχι. Ο νέος ιός της γρίπης δεν μεταδίδεται με την κατανάλωση καλομαγειρεμένου χοιρινού κρέατος ή παραγόντων του. Αυτός ο νέος ιός δεν έχει απομονωθεί μέχρι σήμερα σε ζώα και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι ο ιός βρίσκεται στην αλυσίδα παραγωγής χοιρινού κρέατος. Ο Ευρωπαϊκή Αρχή Ασφάλειας Τροφίμων (EFSA) και το Ευρωπαϊκό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ECDC) δεν είναι ενήμερα
για απολύτως κανένα επιστημονικά τεκμηριωμένο δεδομένο που να συνηγορεί υπέρ της άποψης ότι ο νέος ιός της γρίπης Α/Η1Ν1 μπορεί να μεταδοθεί στον άνθρωπο μέσω κατανάλωσης κρέατος, όπως είναι το χοιρινό κρέας και τα παράγωγά του. Ανεξάρτητα από την τρέχουσα επιδημία, συνιστάται η σωστή θερμική επεξεργασία των τροφίμων πριν την κατανάλωσή τους (μαγείρεμα ώστε η θερμοκρασία σε όλο το
τμήμα του μαγειρευόμενου κρέατος να φθάσει τους 70ºC) για την αποφυγή τροφιμογενών νοσημάτων. Πάντα συνιστάται η τήρηση καλών πρακτικών υγιεινής στις κουζίνες, καθώς και το πλύσιμο των χεριών, των επιφανειών και του χρησιμοποιούμενου εξοπλισμού με σαπούνι μετά το χειρισμό ωμού κρέατος.


Μπορεί ο νέος ιός να μεταδοθεί από χοίρους στον άνθρωπο και το
αντίστροφο;


Στις 2 Μαΐου 2009, αναφέρθηκε από τον Καναδά ότι ένας κτηνοτρόφος μόλυνε χοίρους με τον ιό Α(Η1Ν1). Παρόμοια περιστατικά αναφέρθηκαν στην Αργεντινή και την Αυστραλία. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) αναφέρει ότι, πράγματι, είναι πιθανή η μόλυνση ανθρώπων που εργάζονται σε στενή επαφή με νοσούντα ζώα σε φάρμες ή σφαγεία. Τέτοια κρούσματα έχουν αναφερθεί και στο παρελθόν. Παρόλα αυτά, επαναλαμβάνεται ότι είναι ασφαλής η κατανάλωση καλά μαγειρεμένου χοιρινού κρέατος και παραγώγων καλά μαγειρεμένου χοιρινού κρέατος (βλ. και προηγούμενη ερώτηση)

Πηγή ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ.





































Σοβαρή Υπενθύμιση:

Οι πληροφορίες που περιέχονται στο www.eumedline.eu έχουν σαν μοναδικό σκοπό την ενημέρωση και δεν αποτελούν πρόταση για οποιαδήποτε ιατρική-διαγνωστική εξέταση ή θεραπεία. Προτείνεται τα ανωτέρω να γίνονται σε συνεννόηση με τον γιατρό σας η άλλους επαγγελματίες υγείας.


Η ιατρική είναι μια συνεχώς μεταβαλλόμενη επιστήμη και η θεραπεία δεν είναι πάντα σαφώς καθορισμένη. Η νέα έρευνα αλλάζει καθημερινά τις διαγνωστικές και θεραπευτικές ενδείξεις. Το euMEDLINE προσπαθεί να παρέχει ενημερωμένες και ακριβείς πληροφορίες που είναι αποδεκτές γενικά μέσα στα ιατρικά πρότυπα κατά την διάρκεια της δημοσίευσης. Εντούτοις, δεδομένου ότι η ιατρική επιστήμη αλλάζει συνεχώς και το ανθρώπινο λάθος είναι πάντα δυνατό, το euMEDLINE δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι οι πληροφορίες που περιέχονται σε αυτό είναι ακριβείς ή πλήρεις, ούτε είναι υπεύθυνο για τυχόν παραλείψεις, λάθη ή για τα αποτελέσματα της χρησιμοποίησης αυτών των πληροφοριών.


Ο αναγνώστης πρέπει να επιβεβαιώσει τις πληροφορίες που περιέχονται στο euMEDLINE από άλλες πηγές πριν από τη χρήση και ιδιαίτερα από τους επαγγελματίες υγείας. Ειδικότερα, όλες οι δόσεις, οι ενδείξεις, και οι αντενδείξεις των φαρμάκων πρέπει να επιβεβαιωθούν στο πληροφοριακό ένθετο των συσκευασιών των φαρμάκων. Η χρήση των εμπορικών ονομασιών των φαρμάκων γίνεται αποκλειστικά για ενημερωτικούς-πληροφοριακούς λόγους και δεν υποδηλώνει μεροληψία υπέρ αυτών.


Το euMEDLINE δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνο, άμεσα ή έμμεσα, για τη ζημιά ή την επιπλοκή που μπορεί να προκύψει με την εφαρμογή των πληροφοριών που περιέχονται στις σελίδες του. Για κάθε απορία επικοινωνήστε μαζί μας μέσω e-mail.