Ορισμός

Αναιμία είναι μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από παθολογικά χαμηλά επίπεδα υγιών ερυθροκυττάρων ή αιμοσφαιρίνης.


Περιγραφή

Οι ιστοί του ανθρώπινου σώματος χρειάζονται τακτική/ συνεχή παροχή οξυγόνου για να διατηρηθούν υγιείς. Τα ερυθροκύτταρα (ερυθρά αιμοσφαίρια) , τα οποία περιέχουν αιμοσφαιρίνη που τους επιτρέπει να μεταφέρουν οξυγόνο σε ολόκληρο το σώμα, ζουν μόνο για περίπου 120 ημέρες. Όταν πεθαίνουν , ο σίδηρος που περιέχουν επιστρέφεται στο μυελό των οστών και χρησιμοποιείται για τη δημιουργία νέων ερυθροκυττάρων. Αναιμία μπορεί να αναπτυχθεί όταν βαριά/ σοβαρή αιμορραγία προκαλεί σημαντική απώλεια σιδήρου. Επίσης συμβαίνει όταν κάποια αιτία επιβραδύνει την παραγωγή ερυθροκυττάρων ή αυξάνει το ρυθμό καταστροφής τους.

Η αναιμία μπορεί να είναι ήπια, μέτρια, ή αρκετά σοβαρή ώστε να οδηγήσει σε απειλητικές για τη ζωή επιπλοκές. Έχουν ταυτοποιηθεί περισσότεροι από 400 τύποι αναιμίας. Πολλοί από αυτούς είναι σπάνιοι.

Οι πλέον συχνοί τύποι αναιμίας περιλαμβάνουν:

• σιδηροπενική αναιμία (αναιμία από έλλειψη σιδήρου)
• αναιμία από έλλειψη φυλλικού οξέος
• αναιμία από έλλειψη βιταμίνης Β12 (κοβαλαμίνη)
• αναιμία από έλλειψη βιταμίνης C
• αυτοάνοση αιμολυτική αναιμία
• αιμολυτική αναιμία
• δρεπανοκυτταρική αναιμία
• απλαστική αναιμία
• αναιμία χρονίας νόσου

Αιτίες και συμπτώματα

Αναιμία προκαλείται από αιμορραγία, μειωμένη παραγωγή ερυθροκυττάρων, ή αυξημένη καταστροφή τους. Η πτωχή/πλημμελής διατροφή μπορεί να συνεισφέρει σε αναιμία από ανεπάρκεια βιταμινών και σιδήρου, κατά την οποία παράγονται λιγότερα ερυθροκύτταρα. Κληρονομικές διαταραχές και ορισμένα νοσήματα μπορούν να προκαλέσουν αυξημένη καταστροφή ερυθροκυττάρων. Ωστόσο, η υπέρμετρη αιμορραγία αποτελεί την πλέον συχνή αιτία αναιμίας, και η ταχύτητα με την οποία συμβαίνει η απώλεια αίματος έχει σημαντική επίπτωση στη σοβαρότητα των συμπτωμάτων. Χρόνια απώλεια αίματος μπορεί να οφείλεται σε:

• υπερμηνόρροια (μεγάλη απώλεια αίματος στη διάρκεια κανονικής κατά τα άλλα εμμηνορρυσίας)
• αιμορροϊδες
• ρινορραγίες/ υποτροπιάζουσες επιστάξεις
• καρκίνος
• όγκοι του γαστρεντερικού σωλήνα/συστήματος
• εκκολπωμάτωση παχέος εντέρου
• πολύποδες παχέος εντέρου
• γαστρικά έλκη
• μακροχρόνια κατάχρηση αλκοόλ.

Η οξεία απώλεια αίματος είναι συνήθως αποτέλεσμα:

• τοκετού
• τραυματισμού
• ρήξης αιμοφόρων αγγείων
• χειρουργείου

Αναιμία από έλλειψη σιδήρου (σιδηροπενική αναιμία)

Η σιδηροπενική αναιμία αποτελεί την πλέον συχνή αναιμία παγκοσμίως. Στις ΗΠΑ, προσβάλλει περίπου 240.000 νήπια ηλικίας ενός εως δύο ετών και 3,3 εκατομμύρια γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας. Αυτή η κατάσταση είναι λιγότερο συχνή σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας και σε ενήλικες άνω των 50 ετών , ενώ σπάνια εμφανίζεται σε έφηβα αγόρια και νεαρούς άρρενες.
Η έναρξη της σιδηροπενικής αναιμίας είναι σταδιακή. Η έλλειψη αρχίζει όταν το σώμα χάνει περισσότερο σίδηρο από ότι κερδίζει από την τροφή και άλλες πηγές. Λόγω του ότι οι εξαντλημένες αποθήκες σιδήρου αδυνατούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των ερυθροκυττάρων, αναπτύσσονται λιγότερα ερυθροκύτταρα. Σε αυτό το πρώιμο στάδιο της αναιμίας, τα ερυθροκύτταρα φαίνονται φυσιολογικά, αλλά είναι μειωμένα σε αριθμό. Το σώμα προσπαθεί να αντιρροπήσει την έλλειψη σιδήρου με το να παράγει περισσότερα ερυθροκύτταρα, τα οποία έχουν χαρακτηριστικά μικρό μέγεθος.

Αδυναμία, κόπωση, και καταβολή ενδέχεται να αποτελούν εκδηλώσεις ήπιας αναιμίας. Άλλες εκδηλώσεις περιλαμβάνουν δέρμα που είναι ωχρό ή χλωμό, ή ωχρότητα των γραμμών στις παλάμες, των ούλων, των κοιτών στα νύχια, ή των επιπεφυκότων. Κάποιο άτομο που είναι αδύναμο, κουράζεται εύκολα, συχνά εμφανίζει δύσπνοια, και αισθάνεται ατονία ή ζάλη(ίλιγγο) ενδέχεται να είναι σοβαρά αναιμικό.

Άλλα συμπτώματα της αναιμίας είναι:

• στηθάγχη
• κεφαλαλγία
• αδυναμία συγκέντρωσης ή και έκπτωση μνήμης
• φλεγμονή του στόματος (στοματίτιδα) ή της γλώσσας (γλωσσίτιδα)
• αϋπνία
• ακανόνιστος καρδιακός ρυθμός
• απώλεια όρεξης
• νύχια ξηρά, εύθραυστα, με γραμμώσεις
• έλκη στο στόμα, το φάρυγγα, ή το ορθό
• εφιδρώσεις
• οιδήματα των άκρων χειρών και ποδών
• αίσθημα δίψας
• εμβοές των ώτων
• ανεξήγητες αιμορραγίες ή μώλωπες
• pica (έντονη επιθυμία του ατόμου να μασάει πάγο, χρώματα/βαφές, ή χώμα)

Αναιμία από έλλειψη φυλλικού οξέος

Η αναιμία από έλλειψη φυλλικού οξέος αποτελεί το συχνότερο τύπο μεγαλοβλαστικής αναιμίας, στην οποία τα ερυθροκύτταρα είναι μεγαλύτερα σε μέγεθος από το κανονικό. Προκαλείται από ανεπάρκεια του φυλλικού οξέος , μια βιταμίνη την οποία χρειάζεται το σώμα για να παράγει φυσιολογικά κύτταρα.
Η αναιμία από έλλειψη φυλλικού οξέος είναι ιδιαίτερα συχνή σε βρέφη και εφήβους. Μολονότι αυτή η κατάσταση συχνά είναι αποτέλεσμα διαιτητικού ελλείμματος, ορισμένες φορές οφείλεται σε μια ανικανότητα απορρόφησης φυλλικού οξέος από τροφές όπως:

• αυγά
• ψάρια
• πράσινα λαχανικά
• κρέας
• γάλα/ γαλακτοκομικά
• μαγιά

Το κάπνισμα αυξάνει τον κίνδυνο ανάπτυξης αυτής της κατάστασης με το να παρεμβαίνει στην απορρόφηση της βιταμίνης C, την οποία χρειάζεται το σώμα για την απορρόφηση του φυλλικού οξέος. Η αναιμία από έλλειψη φυλλικού οξέος μπορεί να αποτελέσει επιπλοκή της εγκυμοσύνης, όταν το γυναικείο σώμα χρειάζεται οκτώ φορές περισσότερο φυλλικό οξύ από ότι σε κάθε άλλη περίπτωση.

Αναιμία από έλλειψη βιταμίνης Β12

Μια μακροχρόνια αγωγή με ενέσιμες δόσεις βιταμίνης Β12 είναι αναγκαία για τον έλεγχο των συμπτωμάτων της κακοήθους αναιμίας. Ο ασθενής ενδέχεται να συμβουλευθεί να περιορίσει τη φυσική/ σωματική άσκηση μέχρι η θεραπεία να αποκαταστήσει τη δύναμη και την ισορροπία του οργανισμού του.

Αναιμία από έλλειψη βιταμίνης C

Σπάνια διαταραχή που έχει ως αποτέλεσμα να κατασκευάζει/παράγει ο μυελός των οστών μικρά σε μέγεθος, ανώμαλα ερυθροκύτταρα. Η αναιμία από έλλειψη βιταμίνης C προκύπτει από σοβαρό, μακροχρόνιο διαιτητικό έλλειμμα.

Αιμολυτική αναιμία

Η επίκτητη αιμολυτική αναιμία μπορεί γενικά να θεραπευτεί όταν αρθεί/ απομακρυνθεί ο παράγοντας/το αίτιο που την προκαλεί.

Θαλασσαιμίες

Μια κληρονομική μορφή αιμολυτικής αναιμίας , η θαλασσαιμία, απορρέει από την ανικανότητα του σώματος να παράγει όση φυσιολογική αιμοσφαιρίνη χρειάζεται. Υπάρχουν δύο κατηγορίες θαλασσαιμίας, ανάλογα με ποιά αλυσίδα αμινοξέων επηρεάζεται/ προσβάλλεται. (η αιμοσφαιρίνη συντίθεται από τέσσερις αλυσίδες αμινοξέων). Στην α-θαλασσαιμία, υπάρχει μια ανισορροπία στην παραγωγή της α αλυσίδας αμινοξέων. Στη β-θαλασσαιμία, υπάρχει ανισορροπία στη β αλυσίδα. Οι α-θαλασσαιμίες περισσότερο συχνά προσβάλλουν τη μαύρη φυλή (το 25% έχουν τουλάχιστον ένα γονίδιο). Οι β-θαλασσαιμίες προσβάλλουν πιο συχνά πληθυσμούς της μεσογείου και της νοτιοανατολικής ασίας.
Η θαλασσαιμία χαρακτηρίζεται από την παραγωγή ερυθροκυττάρων που είναι ασυνήθιστα μικρά και εύθραυστα. Προσβάλλει μόνο άτομα που κληρονομούν το γονίδιο για αυτήν και από τους δύο γονείς (αυτοσωμική υπολειπόμενη κληρονομικότητα).

Αυτοάνοση αιμολυτική αναιμία

Η αιμολυτική αναιμία θερμών αντισωμάτων αποτελεί τον πλέον συχνό τύπο αυτής της διαταραχής. Αυτή η κατάσταση συμβαίνει όταν το σώμα παράγει αυτοαντισώματα που περιβάλλουν τα ερυθροκύτταρα. Τα επενδυμένα με αυτοαντισώματα ερυθροκύτταρα καταστρέφονται από το σπλήνα, το ήπαρ, ή το μυελό των οστών.

Η αιμολυτική αναιμία θερμών αντισωμάτων εμφανίζεται συχνότερα στις γυναίκες από ότι στους άνδρες. Περίπου το ένα τρίτο των ασθενών με αιμολυτική αναιμία θερμών αντισωμάτων νοσούν επίσης από λέμφωμα, λευχαιμία, ερυθυματώδη λύκο, ή κάποιο νόσημα του συνδετικού ιστού.
Στην αιμολυτική αναιμία ψυχρών αντισωμάτων, το σώμα επιτίθεται στα ερυθροκύτταρα σε θερμοκρασία αντίστοιχη ή χαμηλότερη από εκείνη του σώματος. Η οξεία μορφή αυτής της κατάστασης συχνά αναπτύσσεται σε άτομα που έχουν προσβληθεί από πνευμονία, λοιμώδη μονοπυρήνωση, ή άλλες οξείες λοιμώξεις. Τείνει να είναι ήπια και βραχυχρόνια, και αποδράμει χωρίς θεραπεία.

Η χρόνια αιμολυτική αναιμία ψυχρών αντισωμάτων είναι συχνότερη στις γυναίκες και πιο συχνά προσβάλλει αυτές που είναι άνω των 40 ετών και πάσχουν από αρθρίτιδα. Αυτή η κατάσταση συνήθως διαρκεί εφ’όρου ζωής, προκαλώντας γενικά λίγα συμπτώματα. Ωστόσο, η έκθεση σε χαμηλές θερμοκρασίες μπορεί να επιταχύνει την καταστροφή των ερυθροκυττάρων, με συνέπεια την εκδήλωση κόπωσης, πόνου στις αρθρώσεις, και αποχρωματισμό/ ωχρότητα των άνω άκρων/ άκρων χειρών.

Δρεπανοκυτταρική αναιμία

Μολονότι η δρεπανοκυτταρική αναιμία δε μπορεί να ιαθεί, αποτελεσματικές θεραπείες επιτρέπουν στους ασθενείς με αυτήν τη νόσο να ζήσουν περισσότερο και πιο παραγωγικά.

Απλαστική αναιμία

Η απλαστική αναιμία μπορεί ενίοτε να θεραπευθεί με μεταμόσχευση μυελού των οστών. Εάν η κατάσταση οφείλεται σε ανοσοκατασταλτικά φάρμακα, τα συμπτώματα μπορούν να εξαλειφθούν μετά τη διακοπή της αγωγής.

Αναιμία χρόνιας νόσου

Δεν υπάρχει ειδική θεραπεία για την αναιμία που σχετίζεται με χρόνιο νόσημα. Η θεραπευτική αντιμετώπιση της υποκείμενης νόσου μπορεί να διορθώσει αυτήν την κατάσταση. Αυτός ο τύπος αναιμίας σπανίως καθίσταται σοβαρός. Εάν όμως καταστεί, τότε μεταγγίσεις ή ορμονική θεραπεία για τη διέγερση της παραγωγής ερυθροκυττάρων μπορούν να συστηθούν.



Διάγνωση

Το ατομικό και το οικογενειακό ιστορικό ενδεχομένως να προτείνουν τη παρουσία συγκεκριμένων τύπων αναιμίας. Εργαστηριακές εξετάσεις που μετρούν το ποσοστό των ερυθροκυττάρων ή την ποσότητα της αιμοσφαιρίνης στο αίμα, χρησιμοποιούνται για την επιβεβαίωση της διάγνωσης και για τον προσδιορισμό του τύπου της αναιμίας που ευθύνεται για τα συμπτώματα του ασθενούς. Ακτινολογικός έλεγχος και εξετάσεις του μυελού των οστών μπορούν να συνεισφέρουν στη διάγνωση.



Θεραπεία

Οποιοσδήποτε έχει αναιμία που προκαλείται από πλημμελή διατροφή πρέπει να τροποποιήσει τη δίαιτά του προκειμένου αυτή να περιλαμβάνει περισσότερες βιταμίνες, ανόργανα συστατικά/ μέταλλα, και σίδηρο. Τροφές, όπως το άπαχο κόκκινο κρέας, τα ξηρά φασόλια και φρούτα, το συκώτι, τα πουλερικά, και τα εμπλουτισμένα είδη ψωμιού και δημητριακών, αποτελούν καλές πηγές σιδήρου. Επιπρόσθετα, η βρώση (κατανάλωση) τροφών πλούσιων σε βιταμίνη C, όπως τα εσπεριδοειδή και οι διάφοροι χυμοί τους, μπορεί να προάγει την απορρόφηση του (σιδήρου).

Ασθενείς με διάγνωση σιδηροπενικής αναιμίας πρέπει να υποβληθούν σε πλήρη φυσική/ κλινική εξέταση και λήψη ιατρικού ιστορικού για να προσδιοριστεί το αίτιο της αναιμίας, ιδιαίτερα αν υπάρχει υποψία χρόνιας ή οξείας απώλειας αίματος. Η συγκεκριμενοποίηση της αιτίας της αναιμίας θα καθορίσει το είδος της ενδεικνυόμενης θεραπείας.

Αναιμία οφειλόμενη σε πλημμελή διατροφή μπορεί συνήθως να αντιμετωπισθεί με συμπληρώματα σιδήρου ή αυτοχορηγούμενες ενέσεις βιταμίνης Β12. Άτομα με αναιμία από έλλειψη φυλλικού οξέος πρέπει να λάβουν φυλλικό οξύ από το στόμα. Η αναιμία από έλλειψη βιταμίνης C μπορεί να διορθωθεί με την καθημερινή λήψη συμπληρωμάτων της βιταμίνης.

Πολλές θεραπείες για τη σιδηροπενική αναιμία εστιάζουν στη διαιτητική προσθήκη τροφών πλούσιων σε σίδηρο ή σε τεχνικές που βελτιώνουν την κυκλοφορία και τη λειτουργία του πεπτικού συστήματος (τις διεργασίες της πέψης). Η λήψη συμπληρωμάτων σιδήρου, ιδιαίτερα κιτρικού σιδήρου (λιγότερο πιθανή η πρόκληση δυσκοιλιότητας), μπορεί να συνδυαστεί με βότανα πλούσια σε σίδηρο. Ορισμένα παραδείγματα βοτάνων πλούσιων σε σίδηρο είναι το αγριοραδίκι (Taraxacum officinale), το σέλινο (Petroselinum crispum), και η τσουκνίδα (Urtica dioica). Το ομοιπαθητικό φάρμακο ferrum phosphoricum (θειϊκός σίδηρος) μπορεί επίσης να καταστεί βοηθητικό.

Ένα τονωτικό ρόφημα από βότανα πλούσια σε σίδηρο μπορεί επίσης να παρασκευασθεί με την ακόλουθη συνταγή:

• βάζετε ¼ της ουγκιάς ρίζα αγριολάπαθου και ½ της ουγκιάς ρίζα αγριοραδικιού σε ένα τέταρτο βρασμένο νερό για 4-8 ώρες
• σιγοβράζετε το μίγμα μέχρι η ποσότητα του υγρού να μειωθεί στο 1 φλιτζάνι.
• απομακρύνετε από τη θέρμανση και προσθέστε μισό φλιτζάνι μαύρη strap μέλασσα, ανακατέψτε καλά.
• διατηρήστε το ρόφημα στο ψυγείο, πίνετε ¼ του φλιτζανιού καθημερινά.

Άλλα θεραπευτικά βότανα γνωστά για τις ιδιότητές τους να προάγουν τις διεργασίες της πέψης συστήνονται για την αντιμετώπιση της σιδηροπενικής αναιμίας. Η γεντιανή ( Gentiana lutea) χρησιμοποιείται ευρέως στην Ευρώπη για τη θεραπευτική αντιμετώπιση της αναιμίας καθώς και άλλων διαταραχών που προκαλούνται από πλημμελή διατροφή. Η γεντιοπικρίνη που περιέχει, εμφανίζει την ιδιότητα να διεγείρει το πεπτικό σύστημα, καθιστώντας το σίδηρο και άλλα θρεπτικά συστατικά περισσότερο διαθέσιμα για απορρόφηση. Το πικρό αυτό βότανο μπορεί να βρασθεί σε μορφή τσαγιού ή να αγορασθεί ως αλκοολικό εκχύλισμα (βάμμα).


Επιπλέον βότανα που συστήνονται για την προαγωγή των διεργασιών της πέψης περιλαμβάνουν:

• άνισον το κοινόν (Pimpinella anisum)
• κάρον το κυμινοειδές (Carum carvi)
• κύμινο (Cuminum cyminum)
• τιλία ή φιλύρα (Tilia spp.)
• γλυκόριζα (Glycyrrhiza glabra)

Παραδοσιακές κινέζικες θεραπείες για την αναιμία περιλαμβάνουν:

• βελονισμό για τον ερεθισμό εξασθενημένου σπληνός
• ασιατικό ginseng (Panax ginseng) για την αποκατάσταση της ενεργητικότητας
• dong quai (Angelica sinensis) για τον έλεγχο της υπερμηνόρροιας (υπερβολικής εμμηνορρυσίας).
• Μίγμα dong quai και κινέζικου κορακόχορτου (Rehmannia glutinosa) για την αντιμετώπιση της ωχρής επιδερμίδας.
• Aστράγαλος/astragalus (Astragalus membranaceus) για τη αντιμετώπιση της ωχρότητας και της ζαλάδας.

Αλλοπαθητική θεραπεία

Χειρουργική παρέμβαση μπορεί να είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση αναιμίας οφειλόμενης σε υπερβολική απώλεια αίματος. Μεταγγίσεις ερυθροκυττάρων μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να επιταχύνουν την παραγωγή νέων ερυθροκυττάρων.
Φαρμακευτική αγωγή ή χειρουργική θεραπεία ενδέχεται να είναι επίσης αναγκαία για τον έλεγχο υπερμηνόρροιας , την αποκατάσταση αιμορραγούντος έλκους, ή την αφαίρεση πολυπόδων (νεοπλασιών ή όζων) από τον εντερικό σωλήνα.
Ασθενείς με θαλασσαιμία συνήθως δε χρειάζονται θεραπεία. Ωστόσο, άτομα με σοβαρή μορφή θαλασσαιμίας χρειάζονται περιοδική νοσηλεία για μεταγγίσεις αίματος ή και μεταμόσχευση μυελού.

Αναιμία από έλλειψη φυλλικού οξέος και σιδηροπενική αναιμία

Συνήθως απαιτούνται τρεις ως έξι εβδομάδες για τη διόρθωση της σιδηροπενικής και της αναιμίας από έλλειψη φυλλικού οξέος. Οι ασθενείς πρέπει να συνεχίσουν τη λήψη συμπληρωμάτων για επιπλέον έξι μήνες προκειμένου να αναπληρώσουν τα αποθέματα σιδήρου. Επίσης πρέπει να υποβάλλονται σε περιοδικούς αιματολογικούς ελέγχους για να επιβεβαιώσουν ότι η αιμορραγία έχει σταματήσει και ότι η αναιμία δεν έχει υποτροπιάσει.

Κακοήθης αναιμία

Μολονότι η κακοήθης αναιμία θεωρείται μη θεραπεύσιμη, τακτικές λήψεις ενέσιμης βιταμίνης Β12 θα εξαλείψουν τα συμπτώματα και τις ανεπιθύμητες επιπλοκές. Ορισμένα συμπτώματα θα εξαφανισθούν μόλις αρχίσει η θεραπεία.

Θαλασσαιμία

Άτομα με ήπια θαλασσαιμία (στίγμα α-θαλασσαιμίας ή ελάσσων β-θαλασσαιμία) βιώνουν φυσιολογική ζωή και δε χρήζουν θεραπευτικής αντιμετώπισης. Άτομα με σοβαρή θαλασσαιμία μπορεί να χρειάζονται μεταμόσχευση μυελού των οστών. Γονιδιακή θεραπεία βρίσκεται υπό έρευνα και ενδέχεται σύντομα να καταστεί διαθέσιμη.


Πρόληψη

Η κληρονομική αναιμία δεν προλαμβάνεται. Η γενετική συμβουλευτική μπορεί να συνδράμει τους γονείς να απαντήσουν σε ερωτήματα και ανησυχίες για τη μεταβίβαση παθολογικών γονιδίων στα παιδιά τους.
Η αποφυγή υπερβολικής χρήσης αλκοόλ, η ισορροπημένη διατροφή που περιέχει τροφές πλούσιες σε σίδηρο, και η πρόσληψη καθημερινά ενός πολυβιταμινούχου συμπληρώματος μπορεί να βοηθήσουν στην πρόληψη της αναιμίας.
Μέθοδοι για την πρόληψη ειδικών τύπων αναιμίας περιλαμβάνουν:
-αποφυγή μακροχρόνιας έκθεσης σε βιομηχανικούς χημικούς παράγοντες και φάρμακα που διαπιστευμένα προκαλούν απλαστική αναιμία.
-μη λήψη φαρμακευτικής αγωγής που έχει πυροδοτήσει αιμολυτική αναιμία και μη κατανάλωση τροφών που έχουν επιφέρει αιμόλυση (καταστροφή/κατάτμηση ερυθροκυττάρων).
- τακτική λήψη ενέσιμης βιταμίνης Β12 για την πρόληψη κακοήθους αναιμίας λόγω γαστρίτιδας ή γαστρεκτομής.

Ορισμός

Υπεραερισμός είναι η γρήγορη, βαθειά αναπνοή που συνοδεύει την ταραχή ή τον πανικό και μπορεί να αφήσει κάποιον ξέπνοο.


Εναλλακτικοί ορισμοί

Γρήγορη βαθειά αναπνοή, Αναπνοή – γρήγορη και βαθειά,Γρήγορη αναπνοή, ޡυθμߌς αναπνοής – γρήγορος και βαθύς


Τι πρέπει να έχετε υπόψη

Όταν αναπνέετε, εΩσπνέετε οξυγόνο και εκπνέαιτε Το διοξίδι του άνθρακα. Όταν παίρνετε περισσότερες ανάσες απ’ όσες χρειάζεστε, ρίχνετε τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα σας. Αυτό προξενεί πολλά από τα συμπτώματα που μπορεί να έχετε ότι υπεραερίζεστε.

Το αίσθημα έντονης πίεσης ή η κρίση πανικού είναι τα συνήθη αίτια του υπεραερισμού. Ωστόσο, η γρήγορη αναπνοή μπορεί να είναι σύμπτωμα κάποιας διαταραχής, όπως:

Καρδιακής ή πνευμονικής διαταραχής

Λοίμωξης

Ο γιατρός είναι αυτός που θα προσδιορίσει το αίτιο του υπεραερισμού. Η γρήγορη αναπνοή μπορεί να αποτελεί ένδειξη επείγοντος ιατρικού περιστατικού, εκτός και αν σας έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν και ο γιατρός σας σάς διαβεβαίωσε οτι θα περάσει από μόνο του.
Συχνά, ο πανικός και ο υπεραερισμός μετατρέπονται σε φαύλο κύκλο. Ο πανικός οδηγεί σε γρήγορη αναπνοή και η γρήγορη αναπνοή σας οδηγεί σε πανικό.

Αν κάτι τέτοιο σας συμβαίνει συχνά, μπορεί να πάσχετε από το σύνδρομο του υπεραερισμού, που ενεργοποιείται από συναισθήματα όπως το στρες, η αγωνία, η κατάθλιψη ή ο θυμός. Ο περιστασιακός υπεραερισμός από πανικό συνήθως συνδέεται με συγκεκριμένο φόβο ή φοβία, όπως η υψοφοβία, η κλειστοφοβία ή ο φόβος του θανάτου.

Αν παρουσιάζετε το σύνδρομο του υπεραερισμού, μποει είτε να την Αντιλαμβάνεστε ότι ανπνέετε γρήγορα. Ωστόσο, θα παρατηρήσετε άλλα πολλά συμπτώματα, όπως:

• Ρεψίματα
• Τυμπανισό
• Πόνο στο θώρακα
• Σύγχυση
• Ζάλη
• Ξηροστομία
• Αδιαθεσία
• Μυϊκούς σπασμούς στα χέρια και τα πόδια
• Μούδιασμα ή μυρμήγκιασμα στους βραχίονες ή γύρω από το στόμα
• Ταχυσφυγμία
• Λαχάνιασμα
• Διαταραχές ύπνου
• Αδυναμία

Συνήθη αίτια
Συντηρητική αγωγή,/h4>
Ο γιατρός σας θα ερευνήσει για άλλες ασθένειες προτού καταλήξει στη διάγνωση του συνδρόμου υπεραερισμού.
Αφού σας εχει εξηγήσει ότι αναπνέετε γρήγορα αγωνία, στρες ή πανικό, υπάρχουν βήματα που μπορείτε να κάνετε στο σπίτι. Εσείς, οι φίλοι και η οικογένειά σας, μπορείτε να μάθετε τεχνικές που θα σας βοηθήσουν ώστε, όταν το παθαίνετε, να το καταπολεμάτε αλλά και να το αποφεύγετε στο μέλλον.

Αν αρχίσετε να υπεραερίζεστε, στόχος είναι να αυξήσετε τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα σας, πράγμα που αυτόματα θα θέσει τέρμα σε όλα τα συμπτώματά σας. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το πετύχετε:

1. Λάβετε διαβεβαίωση από έναν φίλο ή συγγενή που θα σας βοηθήσει να χαλαρώσετε την αναπνοή σας. Φράσεις όπως «μια χαρά είσαι», «δεν έπαθες έμφραγμα» και «δεν πρόκειται να πεθάνεις» είναι πολύ χρήσιμες. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να είναι ήρεμο το πρόσωπο που σας βοηθά και που πρέπει να μιλάει χαμηλόφωνα και με σιγουριά.
2. Προκειμένου να αυξήσετε τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα, πρέπει αντίστοιχα να μειώσετε το οξυγόνο. Για να το πετύχετε, μπορείτε να αναπνέετε με τα χείλη σε θέση όπως όταν φυσάτε για να σβήσετε ένα κερί ή μπορείτε να καλύψετε το στόμα σας και το ένα ρουθούνι, και να αναπνέετε από το άλλο.

Μακροπρόθεσμα, υπάρχουν αρκετά σημαντικά βήματα που θα σας βοηθήσουν να πάψετε να αναπνέετε γρήγορα:

1. Αν έχετε διαγνωστεί με άγχος ή πανικό, δείτε έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο που θα σας βοηθήσει να καταλάβετε και να αντιμετωπίσετε το πρόβλημά σας.
2. Μάθετε ασκήσεις αναπνοής που θα σας βοηθήσουν να χαλαρώνετε και να αναπνέετε από το διάφραγμα και την κοιλιά, παρά από το στήθος.
3. Κάντε τακτικά ασκήσεις χαλάρωσης, όπως η προοδευτική μυϊκή χαλάρωση και ο διαλογισμός.
4. Γυμνάζεστε τακτικά.

Αν οι μέθοδοι αυτές από μόνες τους δεν αρκούν για να ελέγξουν το σύνδρομο του υπεραερισμού, μπορεί ο γιατρός σας να σας συστήσει φαρμακευτική αγωγή με β-αναστολείς.


Πότε να απευθυνθείτε στον γιατρό σας

Απευθυνθείτε στον γιατρό σας αν:

• Νιώσετε ότι αναπνέετε πολύ γρήγορα για πρώτη φορά (αυτό αποτελεί επείγον ιατρικό περιστατικό και θα πρέπει να μεταφερθείτε στα επείγοντα νοσοκομείου αμέσως).
• Πονάτε, έχετε πυρετό ή παρατηρήσετε οποιαδήποτε αιμορραγία.
• Ο υπεραερισμός σας συνεχίζεται ή χειροτερεύει, παρά την αγωγή στο σπίτι.
• Έχετε παράλληλα και άλλα συμπτώματα.

Τι να αναμένετε από την επίσκεψη στον γιατρό

Ο γιατρός κατ’ αρχήν θα σας εξετάσει κλινικά.

Για να πάρει το ιατρικό ιστορικό σας, θα σας κάνει για τα συμπτώματα που έχετε, ερωτήσεις όπως:

• Λαχανιάζετε;
• Τι άλλα συμπτώματα έχετε όταν αναπνέετε γρήγορα; Τα συμπτώματα αυτά εμφανίζονται και σε άλλες στιγμές (για παράδειγμα, όταν βαδίζετε ή κάνετε γυμναστική);
• Πάσχετε από άλλη ασθένεια, όπως υπέρταση, διαβήτη ή υψηλή χοληστερίνη;
• Τι φάρμακα παίρνετε;
• Πώς είναι γενικά η ζωή σας; Μήπως περνάτε μια περίοδο με πολύ στρες;
• Νιώθετε πιεσμένος ή αγχωμένος, ειδικά πριν αρχίσετε να αναπνέετε γρήγορα;
• Πονάτε; Πώς είναι αυτός ο πόνος; Πόσο έντονος είναι ο πόνος; Πού εντοπίζεται;
• Τι άλλα συμπτώματα έχετε (για παράδειγμα, είχατε κάποια αιμορραγία; Ζαλίζεστε;)

Ο γιατρός θα λάβει υπόψη τον ρυθμό της αναπνοής σας την ώρα της επίσκεψης. Αν δεν αναπνέετε γρήγορα, μπορεί να το προκαλέσει δίνοντάς σας οδηγίες να αναπνέετε με συγκεκριμένο τρόπο.

Όσο υπεραερίζεστε, ο γιατρός θα σας ρωτήσει πώς αισθάνεστε και θα παρατηρήσει πώς αναπνέετε – προσέχοντας ποιους μυς χρησιμοποιείτε στο θωρακικό τοίχωμα και στις υπόλοιπες περιοχές του σώματος.


Εξετάσεις που μπορεί να υποδειχτούν είναι:

• Εξετάσεις αίματος για τη μέτρηση των τιμών οξυγόνου και διοξειδίου του άνθρακα
• Αξονική τομογραφία θώρακα
• Ηλεκτροκαρδιογράφημα
• Απεικόνιση σχέσης αερισμού/αιμάτωσης των πνευμόνων
• Ακτινογραφίες θώρακα

Ορισμός

Η σκλήρυνση κατά πλάκας (Σκ.Π) πρόκειται για αυτοάνοση πάθηση που προσβάλλει τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό.


Εναλλακτικοί ορισμοί

Απομυελωνιτική ασθένεια.

Αίτια, επιπτώσεις και παράγοντες κινδύνου

Η σκλήρυνση κατά πλάκας προσβάλλει περισσότερο το γυναικείο φύλο απ’ ότι το ανδρικό. Η διαταραχή πρωτοεμφανίζεται συνήθως μεταξύ των 20 – 40 ετών, αν και μπορεί να εκδηλωθεί σε οποιαδήποτε ηλικία.

Η Σκ.Π προκαλείται από βλάβη του ελύτρου / θήκη της μυελίνης, του προστατευτικού περιβλήματος των νευρικών κυττάρων. Όταν η θήκη αυτή υποστεί βλάβη, οι νευρικές ώσεις επιβραδύνονται ή σταματούν.

Η Σκ. Π πρόκειται για μια εξελισσόμενη πάθηση, εννοώντας ότι η νευρική βλάβη (νευροεκφυλισμός) επιδεινώνεται με τη πάροδο του χρόνου. Ο βαθμός επιδείνωσης διαφέρει από ασθενή σε ασθενή.

Η νευρική βλάβη οφείλεται σε φλεγμονή. Η φλεγμονή αναπτύσσεται όταν τα ίδια τα ανοσοκύτταρα επιτίθενται στο νευρικό σύστημα. Επανειλημμένα επεισόδια φλεγμονής, μπορούν να αναπτυχθούν σε οποιοδήποτε τμήμα του εγκεφάλου και νωτιαίου μυελού.

Οι επιστήμονες αδυνατούν να δώσουν ακριβή απάντηση στο ερώτημα των παραγόντων που προκαλούν τη φλεγμονή. Οι περισσότερες απόψεις επισημαίνουν ότι μπορεί να ενοχοποιείται κάποιος ιός ή γενετική ανωμαλία ή και συνδυασμός των δύο.

Η Σκ.Π. εμφανίζεται συχνά στη βόρεια Ευρώπη, τις βόρειες πολιτείες των Η.Π.Α, τη νότια Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία. Γεωγραφικές μελέτες υποδεικνύουν ότι μπορεί να εμπλέκονται και περιβαλλοντικοί παράγοντες.

Άτομα με ιστορικό Σκ.Π. κι άτομα που κατοικούν σε περιοχές με υψηλότερο δείκτη εμφάνισης Σκ.Π, έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα προσβολής της ασθένειας.


Συμπτώματα

Τα συμπτώματα ποικίλλουν ανάλογα την εστία εντόπισης της επίθεσης και τον βαθμό σοβαρότητάς της. Τα επεισόδια δύναται να διαρκέσουν από μέρες, εβδομάδες έως και μήνες. Τα επεισόδια αυτά σημειώνουν εναλλαγές με περιόδους ύφεσης .

Διάφοροι παράγοντες όπως πυρετός, ζεστά λουτρά, έκθεση στον ήλιο κι άγχος, ενδέχεται να προξενήσουν ή να επιδεινώσουν τις επιθέσεις.

Η υποτροπή είναι σύνηθες. Ωστόσο, η πάθηση μπορεί να επιδεινωθεί και δίχως περιόδους απουσίας συμπτωμάτων.

Καθ΄ ότι τα νεύρα μπορούν να υποστούν βλάβη σε οποιοδήποτε σημείο του εγκεφάλου ή νωτιαίου μυελού, οι πάσχοντες από Σκ.Π. μπορεί να εμφανίζουν συμπτώματα σε οποιοδήποτε σημείου του σώματος.

Μυϊκά συμπτώματα:

• Απώλεια ισορροπίας
• Μυϊκοί σπασμοί
• Αιμωδία ή περιοχικές διαταραχές της αισθητικότητας
• Κινητικά προβλήματα στα άνω και κάτω άκρα
• Προβλήματα βάδισης
• Προβλήματα συντονισμού και μικρών βημάτων
• Τρέμουλο / Τρόμο στο ένα ή και τα δύο χέρια ή πόδια
• Αδυναμία ενός ή και των δύο άνω ή κάτω άκρων .

Εντερικά και κυστικά συμπτώματα:

• Δυσκοιλιότητα κι ακράτεια κοπράνων
• Δυσκολίες έναρξης ούρησης
• Συχνή επιθυμία ούρησης
• Έντονη επιθυμία ούρησης
• Ακράτεια ούρων

Οφθαλμικά συμπτώματα:

• Διπλωπία
• Οφθαλμική ενόχληση
• Μη ελεγχόμενο/ ακούσιο βλεφαρόσπασμα
• Απώλεια όρασης (συνήθως επισυμβαίνει ομόπλευρα)

Αιμωδία, μυρμηκίαση ή άλγος

• Άλγος προσώπου
• Επίπονοι μυϊκοί σπασμοί
• Μυρμηκίαση ή αίσθημα καύσου στα χέρια και στα πόδια

Άλλα εγκεφαλικά και νευρικά συμπτώματα:

• Μειωμένη συγκέντρωση, πτωχή κρίση κι απώλεια μνήμης
• Δυσκολία εκλογίκευσης και ικανότητας επίλυσης προβλημάτων
• Κατάθλιψη ή αίσθημα στενοχώριας
• Ζάλη και προβλήματα ισορροπίας
• Απώλεια ακοής

Σεξουαλικά συμπτώματα:

• Προβλήματα στύσης
• Προβλήματα κολπικής εφύγρανσης

Συμπτώματα ομιλίας και κατάποσης:

• Σύγχυση / σύντμηση συλλαβών ή δυσκολία κατανόησης του λόγου
• Προβλήματα μάσησης και κατάποσης

Η κόπωση συνιστά ένα αρκετά ενοχλητικό σύμπτωμα, καθώς εξελίσσεται η νόσος. Παρουσιάζει επιδείνωση κατά τις απογευματινές ώρες.


Σημεία κι εξετάσεις

Τα συμπτώματα της πολλαπλής σκλήρυνσης, μπορεί να μιμούνται συμπτώματα άλλων διαταραχών του νευρικού συστήματος. Η διάγνωση της πάθησης βασίζεται στη διαφοροδιάγνωση.

Άτομα που πάσχουν από μια μορφή της Σκ.Π. που έχει ονομαστεί δευτεροπαθής εξελισσόμενη σκλήρυνση κατά πλάκας (υποτροπιάζουσα – υφέσιμη), ενδέχεται να έχουν ιστορικό τουλάχιστον δύο επιθέσεων, οι οποίες διαχωρίζονται μεταξύ τους από περιόδους ύφεσης ή απουσίας συμπτωμάτων.

Ο θεράπων ιατρός μπορεί να υποπτευθεί Σκ.Π. αν υπάρχει μειωμένη λειτουργία σε δύο διαφορετικά τμήματα του κεντρικού νευρικού συστήματος (όπως μη φυσιολογικά αντανακλαστικά) σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Μια νευρολογική εξέταση μπορεί να αναδείξει μειωμένη νευρική λειτουργία σε μια περιοχή του σώματος ή σε πολλές (εξάπλωση μειωμένης νευρικής λειτουργίας).
Η εξέταση περιλαμβάνει:

• Μη φυσιολογικά νευρικά αντανακλαστικά
• Μειωμένη ικανότητα κίνησης τμήματος του σώματος
• Μειωμένη ή μη φυσιολογική αισθητικότητα
• Άλλες απώλειες του κεντρικού νευρικού συστήματος

Μια οφθαλμική εξέταση μπορεί να αναδείξει:

• Μη φυσιολογική ανταπόκριση της κόρης του οφθαλμού
• Αλλαγές στα οπτικά πεδία ή στις οφθαλμικές κινήσεις
• Μειωμένη οξύτητα οράσεως
• Προβλήματα στα εσωτερικά τμήματα του οφθαλμού
• Ταχείες οφθαλμικές κινήσεις προκληθείσες από κίνηση του οφθαλμού

Οι διαγνωστικές εξετάσεις της πολλαπλής σκλήρυνσης περιλαμβάνουν:

• Οσφυϊκή παρακέντηση (νωτιαία / σπονδυλική προσπέλαση – ήπια και στιγμιαία-) για εξετάσεις εγκεφαλονωτιαίου υγρού, συμπεριλαμβανομένου ολιγικλωνικές ζώνες στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό (ΕΝΥ – CSF)
• Μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου και της σπονδυλικής στήλης, οι οποίες είναι σημαντικές για τη διάγνωση και τη παρακολούθηση της Σκ.Π
• Μελέτη νευρικής λειτουργίας (προκλητά οπτικά δυναμικά)

Θεραπεία

Έως και σήμερα δεν υπάρχει γνωστή θεραπεία / ίαση με αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα για την εν λόγο πάθηση. Ωστόσο, υπάρχουν θεραπευτικές αγωγές που επιβραδύνουν τα συμπτώματα / εξέλιξη της νόσου. Στόχος της θεραπείας είναι ο έλεγχος των συμπτωμάτων, καθώς και να διατηρήσει ο ασθενής μια φυσιολογική ποιότητα ζωής.

Τα φαρμακευτικά σκευάσματα που χρησιμοποιούνται για να επιβραδύνουν την εξέλιξη της πάθησης και λαμβάνονται μακροχρόνια, περιλαμβάνουν:

• Ιντερφερόνες, οξικό άλας γλατιραμέρης, μιτοξαντρόνη και ναταλιζουμάβη, τα οποία είναι εγκεκριμένα για τη θεραπεία της Σκ.Π
• Μεθοτρεξάτη, αζαθιοπρίνη, ανοσογλοβουλίνη ενδοφλεβίως (IVIg) και κυκλοφωσφαμίδη (Cytoxan), μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν σε περίπτωση που τα ανωτέρω φαρμακευτικά σκευάσματα δε λειτουργούν επαρκώς

Τα στεροειδή μπορούν κι αυτά να χρησιμοποιηθούν για τη μείωση της σοβαρότητας των επιθέσεων.

Τα φαρμακευτικά σκευάσματα που χορηγούνται για τον έλεγχο των συμπτωμάτων περιλαμβάνουν:

• Φάρμακα για την αντιμετώπιση των μυϊκών σπασμών, όπως Lioresal, τιζανιδίνη ή βενζοδιαζεπίνη
• Χολινεργικά φάρμακα για μείωση των προβλημάτων ούρησης
• Αντικαταθλιπτικά για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων συμπεριφοράς και διάθεσης
• Αμανταδίνη για την αντιμετώπιση της κούρασης

Τα παρακάτω ενδέχεται να βοηθήσουν τους πάσχοντες από Σκ.Π:

• Φυσικοθεραπεία, λογοθεραπεία, εργασιοθεραπεία κι ομάδες υποστήριξης
• Υποβοηθητικά εξαρτήματα, όπως πατερίτσες, ανυψωτήρες κλίνης, καθίσματα εντός το λουτρού, βοηθήματα βάδισης και μπάρες τοίχου
• Ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα σωματικής άσκησης, εκτελούμενο στα αρχικά στάδια της νόσου
• Υιοθέτηση υγιεινού τρόπου ζωής κι επαρκής ξεκούραση κι ανάπαυση
• Αποφυγή κόπωσης, άγχους, έκθεσης σε υπερβολική θερμοκρασία και προσβολής από παθολογικές καταστάσεις (π.χ. συνάχι)

Συχνά απαιτούνται μετατροπές στην οικία προς εξασφάλιση της ασφάλειας κι ευκολίας κίνησης εντός αυτής.



Πρόγνωση

Η πρόγνωση της πάθησης ποικίλλει και είναι αρκετά δυσχερής να προβλεφθεί. Αν και πρόκειται για χρόνια νόσο και μη ιάσιμη, το προσδόκιμο ζωής μπορεί να είναι ανάλογη του φυσιολογικού ή σχεδόν του φυσιολογικού. Οι περισσότεροι ασθενείς με Σκ.Π. συνεχίζουν να περπατούν και να λειτουργούν στην εργασία τους, με ελάχιστη ανικανότητα, για περισσότερο από 20 έτη.

Οι ασθενείς με τα παρακάτω χαρακτηριστικά, διαθέτουν την καλύτερη πρόγνωση:

• Γυναικείο φύλο
• Άτομα που είχαν ηλικία μικρότερη των 30 ετών όταν προσβληθήκαν από τη νόσο
• Άτομα που δεν έχουν συχνές επιθέσεις
• Άτομα που η πάθηση έχει διαδρομή εξάρσεων και υφέσεων
• Άτομα των οποίων η πάθησή τους είναι περιορισμένη, όπως αποδεικνύεται από απεικονιστικές εξετάσεις

Ο βαθμός ανικανότητας κι ενόχλησης εξαρτάται από:

• Τη συχνότητα των επιθέσεων
• Τη σοβαρότητα των επιθέσεων
• Το τμήμα του κεντρικού νευρικού συστήματος που προσβάλλεται σε κάθε επίθεση

Οι περισσότεροι ασθενείς επανακτούν φυσιολογική ή σχεδόν φυσιολογική δραστηριότητα, στο διάστημα μεταξύ των επιθέσεων. Σιγά – σιγά, η απώλεια των λειτουργιών γίνεται μεγαλύτερη και σημειώνεται μικρότερη βελτίωση στα μεσοδιαστήματα των επιθέσεων. Με τη πάροδο του χρόνου, πολλοί ασθενείς χρήζουν τη βοήθεια αναπηρικού αμαξιδίου για να κινηθούν και παρουσιάζουν όλο και μεγαλύτερη δυσκολία στη μεταφορά τους εκτός αυτού.

Τα άτομα που διαθέτουν σύστημα υποστήριξης, συχνά, είναι ικανά να παραμείνουν εντός της οικίας τους αυτόνομοι.


Επιπλοκές

• Κατάθλιψη
• Δυσκολία κατάποσης
• Δυσκολία σκέψης
• Όλο και περισσότερη απώλεια ικανότητας αυτοφροντίδας
• Οστεοπόρωση
• Ανάγκη εισαγωγής καθετήρα
• Έλκη πίεσης
• Παρενέργειες φαρμακευτικών σκευασμάτων που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση της πάθησης
• Λοιμώξεις ουροδόχου οδού

Επικοινωνία με τον ιατρό σας

Καλέστε τον ιατρό σας αν:

• Εμφανίσετε οποιοδήποτε σύμπτωμα Σκ Π.
• Τα συμπτώματα επιδεινωθούν παρά τη θεραπευτική αγωγή
• Η κατάστασή σας επιδεινωθεί στο βαθμό που η αυτοφροντίδα στην οικίας σας δεν είναι πια εφικτή

Ορισμός

Η επιληψία πρόκειται για εγκεφαλική διαταραχή, η οποία περιλαμβάνει επανειλημμένους, αιφνίδιους επιληπτικούς παροξυσμούς οποιουδήποτε τύπου. Οι επιληπτικοί παροξυσμοί («σπασμοί», συσπάσεις) είναι επεισόδια διαταραγμένης εγκεφαλικής λειτουργίας, τα οποία προκαλούν αλλαγές στην συμπεριφορά ή την προσοχή. Τα επεισόδια αυτά οφείλονται σε μη φυσιολογικά ερεθισμένα ηλεκτρικά σήματα / ηλεκτρικές εκφορτίσεις στον εγκέφαλο.


Εναλλακτικοί ορισμοί

Επιληψία κροταφικού λοβού, Διαταραχή επιληπτικού παροξυσμού.


Αίτια, επιπτώσεις και παράγοντες κινδύνου

Οι επιληπτικοί παροξυσμοί («σπασμοί», συσπάσεις) πρόκειται για επεισόδια διαταραγμένης εγκεφαλικής λειτουργίας, τα οποία επιφέρουν αλλαγές στην προσοχή ή στη συμπεριφορά. Αιτία πρόκλησης των επεισοδίων συνιστούν οι ηλεκτρικές εκφορτίσεις (μη φυσιολογικά ερεθισμένα ηλεκτρικά σήματα) στον εγκέφαλο.

Σε κάποιες περιπτώσεις, οι επιληπτικοί παροξυσμοί σχετίζονται με μια προσωρινή κατάσταση, όπως την έκθεση σε ναρκωτικές ουσίες , την αποτοξίνωση από αυτές, τον υψηλό πυρετό ή υψηλές τιμές νατρίου ή γλυκόζης στον ορό. Εάν ο/ οι επιληπτικός παροξυσμός δε σημειωθεί ξανά μετά την άρση της υποκείμενης διαταραχής, το άτομο δεν πάσχει από επιληψία.

Σε άλλες περιπτώσεις, μόνιμη βλάβη ή αλλαγές στον εγκεφαλικό ιστό, συνεπάγεται το μη φυσιολογικό ερεθισμό του εγκεφάλου. Σε τέτοιες καταστάσεις, οι επιληπτικοί παροξυσμοί συμβαίνουν δίχως άμεση αιτία. Αυτό ακριβώς είναι η επιληψία. Η πάθηση μπορεί να προσβάλλει άτομα οποιαδήποτε ηλικίας.

Η επιληψία μπορεί να είναι ιδιοπαθής, δηλαδή η αιτία πρόκλησης της νόσου δεν μπορεί να ταυτοποιηθεί. Επιληπτικοί παροξυσμοί τέτοιου τύπου μπορούν να εμφανιστούν στην ηλικία 5 – 20 ετών, αν και δεν αποκλείεται να συμβούν σε οποιαδήποτε ηλικία. Τα επιληπτικά άτομα δεν πάσχουν από άλλες νευρολογικές ασθένειες, αλλά ενδέχεται να έχουν οικογενειακό ιστορικό επιληπτικών παροξυσμών ή επιληψίας.

Άλλες συνήθης αιτίες πρόκλησης της νόσου περιλαμβάνουν:

• Αγγειακό Εγκεφαλικό Επεισόδιο (ΑΕΕ) ή Παροδικό Ισχαιμικό Επεισόδιο (ΠΙΕ)
• παθολογικές καταστάσεις που επιφέρουν εγκεφαλική επιδείνωση /αποδιοργάνωση
• άνοια, όπως η νόσος του Alzheimer
• τραυματική εγκεφαλική κάκωση
• λοιμώξεις (συμπεριλαμβανομένου του εγκεφαλικού αποστήματος, μηνιγγίτιδα, εγκεφαλίτιδα, νευροσύφιλις και AIDS)
• παθολογικές καταστάσεις που παρουσιάζονται πριν τον τοκετό (συγγενής εγκεφαλικές ανωμαλίες)
• τραυματισμοί, που χρονικά συμβαίνουν κοντά στην περίοδο του τοκετού (σε αυτές τις περιπτώσεις οι επιληπτικοί παροξυσμοί συνήθως εμφανίζονται στη νηπιακή ηλικία ή στην πρώιμη παιδική ηλικία)
• νεφρική ανεπάρκεια ή ηπατική έκπτωση
• μεταβολικές ασθένειες που παρουσιάζονται κατά τον τοκετό (φαινυλκετονουρία)
• όγκοι ή άλλες δομικές εγκεφαλικές βλάβες / αλλοιώσεις (όπως αιμάτωμα ή μη φυσιολογικά αγγεία)

Συμπτώματα

Η σοβαρότητα των συμπτωμάτων ποικίλλει σημαντικά, από απλά καθηλωμένο πνεύμα έως απώλεια αισθήσεων και βίαιους σπασμούς. Για τους περισσότερους επιληπτικούς ασθενείς, η κάθε επιληπτική κρίση είναι όμοια με τον προηγούμενη. Ο τύπος του επιληπτικού παροξυσμού που επισυμβαίνει στον κάθε ασθενή, εξαρτάται από πληθώρα παραγόντων, όπως για παράδειγμα, το τμήμα του εγκεφάλου που έχει υποστεί βλάβη και την υποκείμενη αιτία της επιληψίας.

Μια αύρα - συμπτώματα που προαναγγέλλουν την επιληπτική κρίση - περίεργης αίσθησης (όπως μυρμηκίαση / ρίγη, όσφρηση οσμής που στην πραγματικότητα δεν υφίσταται ή συναισθηματικές αλλαγές ) εμφανίζεται σε κάποιους ασθενείς προ επεισοδίου.



Σημεία κι εξετάσεις

Μια φυσική εξέταση (συμπεριλαμβανομένου μιας λεπτομερούς νευρολογικής εξέτασης) ίσως να μην αναδείξει κάτι παθολογικό ή μπορεί να αναδείξει μια μη φυσιολογική / ανώμαλη εγκεφαλική λειτουργία που σχετίζεται με συγκεκριμένα τμήματα του εγκεφάλου.

Συνήθως, οι επιληπτικοί ασθενείς παρουσιάζουν μη φυσιολογική ηλεκτρική δραστηριότητα στον εγκέφαλο, όπως αυτή καταγράφεται στο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα (ΗΕΓ). (Το ΗΕΓ είναι μια καταγραφή της ηλεκτρικής δραστηριότητας του εγκεφάλου). Σε κάποιες περιπτώσεις, η εξέταση μπορεί να αναδείξει το σημείο εκκίνησης της επιληπτικής κρίσης. Πολλές φορές το ΗΕΓ μπορεί να είναι φυσιολογικό μεταξύ δύο επιληπτικών παροξυσμών, ούτως ώστε ο ασθενής να χρήζει περαιτέρω εξέτασης.

Μπορούν να διεξαχθούν διάφορες αιματολογικές κι άλλες εξετάσεις για τη διαφοροδιάγνωση παροδικών κι αντιστρέψιμων αιτιών των επιληπτικών κρίσεων, οι οποίες περιλαμβάνουν:

• εξετάσεις αίματος
• εξετάσεις σακχάρου του αίματος
• πλήρης ποσοτικός προσδιορισμός αίματος (CBC)
• εξέταση εγκεφαλονωτιαίου υγρού (ΕΕΥ)
• εξετάσεις νεφρικής λειτουργίας
• εξετάσεις ηπατικής λειτουργίας
• εξετάσεις για λοιμώδεις νόσους

Οι εξετάσεις προσδιορισμού της αιτίας και της εστίας της κατάστασης περιλαμβάνουν:

• Ηλεκτροεγκεφαλογράφημα (ΗΕΓ)
• Υπολογιστική τομογραφία εγκεφάλου ή αξονική τομογραφία
• Παρακέντηση οσφυϊκής χώρας (νωτιαίο κτύπημα)

Θεραπεία

Αν έχει ταυτοποιηθεί κάποια υποκείμενη αιτία υποτροπιαζόντων επιληπτικών παροξυσμών (όπως μια λοίμωξη) κι έχει αντιμετωπισθεί θεραπευτικά, οι κρίσεις ενδέχεται να σταματήσουν. Η θεραπεία περιλαμβάνει χειρουργική αφαίρεση όγκου, αποκατάσταση παθολογικού ή αιμορραγικού αγγείου ή διόρθωση άλλων εγκεφαλικών διαταραχών.

Φαρμακευτικά σκευάσματα που αποτρέπουν τους επιληπτικούς παροξυσμούς, τα οποία ονομάζονται αντισπασμωτικά, ενδέχεται να μειώσουν τον αριθμό μελλοντικών κρίσεων. Τα σκευάσματα αυτά λαμβάνονται δια του στόματος.

• Ο τύπος των φαρμακευτικών σκευασμάτων που λαμβάνει ο κάθε ασθενής, εξαρτάται από τον τύπο των επιληπτικών παροξυσμών που βιώνει. Η δοσολογία ίσως χρειαστεί να προσαρμόζεται με τη πάροδο του χρόνου
• Πολλοί επιληπτικοί παροξυσμοί ανταποκρίνονται θετικά σε κάποιο σκεύασμα και σχεδόν ελάχιστα (ή μπορεί και να επιδεινώνονται) σε κάποια άλλα. Κάποια σκευάσματα χρήζουν παρακολούθηση για τυχόν εμφάνιση παρενεργειών και των τιμών τους στον ορό.
• Είναι πολύ σημαντικό να λάβετε εγκαίρως φαρμακευτική αγωγή και στη σωστή / κατάλληλη δοσολογία. Οι περισσότεροι ασθενείς που λαμβάνουν αυτά τα σκευάσματα χρήζουν τακτικής παρακολούθησης (check up) και τακτικές αιματολογικές εξετάσεις, ώστε να επιβεβαιωθεί ότι λαμβάνουν τη σωστή δοσολογία
• Μη διακόψετε ή αλλάξετε τη φαρμακευτική αγωγή που λαμβάνετε προτού συμβουλευτείτε τον ιατρό σας.

Κάποιοι παράγοντες αυξάνουν την πιθανότητα εμφάνισης επιληπτικών παροξυσμών σε επιληπτικούς ασθενείς.
Συζητείστε με τον ιατρό σας για:

• Συγκεκριμένα συνταγογραφημένα φάρμακα
• Συναισθηματικό στρες
• Παθολογική κατάσταση, κυρίως λοίμωξη
• Εγκυμοσύνη
• Παράλειψη δόσεων επιληπτικών φαρμάκων
• Χρήση αλκοόλ ή άλλα ψυχαγωγικά ναρκωτικά

Η επιληψία που δε βελτιώνεται έπειτα από τη λήψη δύο ή τριών επιληπτικών φαρμακευτικών σκευασμάτων, ονομάζεται «ιατρικά επιμένων επιληψία».

• Κάποιοι πάσχοντες αυτού του τύπου επιληψίας, ίσως επωφεληθούν από τη χειρουργική αφαίρεση μη φυσιολογικών εγκεφαλικών κυττάρων, τα οποία προκαλούν τους επιληπτικούς παροξυσμούς
• Άλλοι πάσχοντες μπορούν να βοηθηθούν από έναν νευρικό παρασυμπαθητικό διεγέρτη. Ο τελευταίος πρόκειται για μια συσκευή που τοποθετείται στο θώρακα (παρόμοιος με το βηματοδότη). Αυτός ο διεγέρτης βοηθά στη μείωση του αριθμού των επιληπτικών παροξυσμών, αν και σπάνια επιτυγχάνει την πλήρη διακοπή τους.

Σε κάποιες περιπτώσεις, παιδιά ακολουθούν ειδική διατροφή, ούτως ώστε να τους βοηθήσει στην πρόληψη κρίσεων. Η συνήθης διατροφή που ακολουθείται είναι η κετογενετική, μια διατροφή χαμηλή σε υδατάνθρακες, όπως η δίαιτα του Atkins, η οποία μπορεί να επωφελήσει κι αρκετούς ενήλικες.

Οι επιληπτικοί οφείλουν να φορούν επιληπτική ταυτότητα, ούτως ώστε σε περίπτωση επιληπτικών παροξυσμών να τους δοθεί έγκαιρη ιατρική θεραπεία.


Πρόγνωση

Κάποιοι ασθενείς με συγκεκριμένους τύπους επιληπτικών παροξυσμών, ίσως μπορέσουν να μειώσουν ή και να σταματήσουν πλήρως τα αντιεπιληπτικά φάρμακα, αν κι εφόσον δεν παρουσιάσουν καμία κρίση για αρκετά χρόνια. Συγκεκριμένοι τύποι παιδικής επιληψίας, υποχωρούν ή βελτιώνονται με τη πάροδο του χρόνου – συνήθως στα τέλη της εφηβείας ή στην ηλικία των 20 με 30.

Για άλλους ασθενείς η επιληψία συνιστά μια χρόνια πάθηση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η λήψη των αντιεπιληπτικών φαρμάκων οφείλεται να μη διακόπτεται.

Ο θάνατος ή η μόνιμη εγκεφαλική βλάβη οφειλόμενη σε επιληπτικούς παροξυσμούς, είναι σπάνια. Κρίσεις που διαρκούν για μακρά χρονική περίοδο ή κρίσεις που επισυμβαίνουν μεταξύ τους σε σύντομο χρονικό διάστημα (status epilepticus), ενδέχεται να προκαλέσουν μόνιμη βλάβη. Ο θάνατος ή η εγκεφαλική βλάβη συνήθως οφείλεται σε παρατεινόμενη έλλειψη αναπνοής, η οποία επιφέρει θάνατο του εγκεφαλικού ιστού από έλλειψη οξυγόνου. Υπάρχουν ωστόσο και περιπτώσεις αιφνίδιου, ανεξήγητου θανάτου σε επιληπτικούς ασθενείς.

Ο ασθενής ενδέχεται να υποστεί σοβαρό τραυματισμό, αν επισυμβεί επιληπτική κρίση ενώ οδηγεί ή χειρίζεται επικίνδυνο εξοπλισμό. Για αυτό το λόγο, οι επιληπτικοί ασθενείς, των οποίων οι επιληπτικοί παροξυσμοί δεν ελέγχονται σωστά, οφείλουν να αποφεύγουν τέτοιου είδους δραστηριότητες.

Οι επιληπτικοί ασθενείς με σπάνιους παροξυσμούς, ενδέχεται να μην προβούν σε σοβαρούς περιορισμούς στην καθημερινότητά τους.


Επιπλοκές

• Δυσκολίες εκμάθησης
• Εισπνοή υγρού εντός των πνευμόνων, η οποία μπορεί να προκαλέσει πνευμονία εκ εισροφήσεως
• Τραυματισμός λόγω πτώσεων, πρόσκρουσης ή αυτό-τραυματισμούς κατά τον επιληπτικό παροξυσμό
• Τραυματισμός αν επισυμβεί κρίση ενώ οδηγείτε ή χειρίζεστε επικίνδυνο εξοπλισμό
• Πολλά αντιεπιληπτικά φάρμακα προκαλούν γενετικές ανωμαλίες – οι γυναίκες που επιθυμούν να μείνουν έγκυες οφείλουν να προειδοποιήσουν τον ιατρό τους προκαταβολικά, ούτως ώστε να προσαρμόσει τη δοσολογία των φαρμάκων τους
• Μόνιμη εγκεφαλική βλάβη (αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο ή άλλη βλάβη)
• Παρατεινόμενοι επιληπτικοί παροξυσμοί ή πολλαπλοί επιληπτικοί παροξυσμοί, δίχως την πλήρη αποκατάσταση / ανάνηψη του ασθενούς μεταξύ αυτών (status epilepticus)
• Παρενέργειες φαρμακευτικών σκευασμάτων

Επικοινωνία με τον ιατρό σας

Καλέστε το 166 αν κάποιο άτομο βιώνει για πρώτη φορά έναν επιληπτικό παροξυσμό ή αν κάποιος έχει επιληπτική κρίση και δε φορά επιληπτική ταυτότητα (η οποία περιέχει οδηγίες που εξηγούν τι πρέπει να γίνει σε περίπτωση που ο επιληπτικός ασθενής βιώσει μια κρίση)

Αν κάποιο άτομο βίωσε στο παρελθόν μια επιληπτική κρίση, καλέστε το 166 στις ακόλουθες επείγουσες περιπτώσεις:

• Ο επιληπτικός παροξυσμός που βιώνει τώρα, έχει παρατεινόμενη χρονική διάρκεια σε σχέση με τις κρίσεις που συνήθως βιώνει ή ασυνήθη αριθμό επιληπτικών κρίσεων
• Επαναλαμβανόμενες επιληπτικές κρίσεις εντός ολίγων λεπτών
• Επαναλαμβανόμενες επιληπτικές κρίσεις όπου οι αισθήσεις του ασθενούς ή η συνήθη συμπεριφορά του δεν επανέρχεται μεταξύ των κρίσεων

Καλέστε τον ιατρό σας αν παρουσιάσετε νέα συμπτώματα, συμπεριλαμβανομένου παρενεργειών φαρμακευτικών σκευασμάτων (νωθρότητα, ανησυχία, σύγχυση, νάρκωση έπειτα από λήψη φαρμάκου ή άλλες παρενέργειες), ναυτία / έμετο, ερύθημα, απώλεια τριχών, τρόμο ή άλλες μη φυσιολογικές κινήσεις ή προβλήματα συντονισμού.

Πρόληψη

Γενικά, δεν υπάρχει γνωστός τρόπος πρόληψης της επιληψίας. Ωστόσο, η κατάλληλη διατροφή, ο ύπνος και η αποφυγή κατανάλωσης αλκοόλ και απαγορευμένων ναρκωτικών, ενδέχεται να μειώσουν την πιθανότητα πρόκλησης των επιληπτικών παροξυσμών στα επιληπτικά άτομα.

Μειώστε την πιθανότητα εγκεφαλικού τραυματισμού, φορώντας προστατευτικά κράνη κατά τη διάρκεια επικίνδυνων δραστηριοτήτων. Το τελευταίο βοηθά να μειωθεί ο κίνδυνος της εμφάνισης επιληπτικών παροξυσμών.

Τα επιληπτικά άτομα με μη ελεγχόμενους επιληπτικούς παροξυσμούς, οφείλουν να αποφεύγουν την οδήγηση. – κάθε πολιτεία έχει διαφορετικό νόμο που καθορίζει ποια άτομα με ατομικό ιστορικό επιληπτικών κρίσεων, μπορούν να οδηγούν. Αν βιώνετε μη ελεγχόμενους επιληπτικούς παροξυσμούς, αποφύγετε δραστηριότητες, όπου η απώλεια της πλήρης επίγνωσης / αντίληψης, μπορεί να προκαλέσει σοβαρούς τραυματισμούς, όπως η αναρρίχηση σε υψηλά μέρη / τοποθεσίες, ποδηλασία και να κολυμπάτε μόνοι σας.

Ορισμός

Η αυχενική σπονδύλωση πρόκειται για μια διαταραχή κατά την οποία σημειώνεται παθολογική φθορά του χόνδρου και των οστών του αυχένα (των αυχενικών σπονδύλων).


Βλ επίσης:

• Δισκολήλη

Εναλλακτικοί ορισμοί

Αυχενική οστεοαρθρίτιδα, Αρθρίτιδα – αυχενική, αυχενική αρθρίτιδα.

Αίτια, επιπτώσεις και παράγοντες κινδύνου

Η αυχενική σπονδύλωση οφείλεται στη χρόνια φθορά (εκφύλιση) της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, συμπεριλαμβανομένου των μεσοσπονδυλίων δίσκων των αυχενικών σπονδύλων (αυχενικοί δίσκοι) και των αρθρώσεων μεταξύ των οστών της αυχενικής στήλης. Ίσως να υπάρχουν και παθολογικά μορφώματα ή οστικές προεξοχές της σπονδυλικής στήλης (των σπονδύλων).

Οι αλλοιώσεις αυτές, με τη πάροδο του χρόνου, μπορούν να ασκήσουν πίεση σε μία ή περισσότερες νευρικές ρίζες. Σε προχωρημένες περιπτώσεις, η βλάβη αφορά και τη σπονδυλική στήλη. Κάτι τέτοιο επηρεάζει όχι μόνον τα άνω άκρα, αλλά και τα κάτω.

Ο μεγαλύτερος παράγοντας κινδύνου, αποτελεί η πάροδο του χρόνου. Στην ηλικία των 60 ετών, η πλειοψηφία των ανδρών και των γυναικών, εμφανίζουν σημεία αυχενικής σπονδύλωσης, όπως αυτή φαίνεται σε ακτινογραφία. Άλλοι παράγοντες που καθιστούν ένα άτομο ευάλωτο στην ανάπτυξη σπονδύλωσης, είναι:

• Ιστορικό αυχενικού τραυματισμού (συχνά προ μερικά έτη)
• Βαριά αρθρίτιδα
• Ιστορικό χειρουργικής επέμβασης στη σπονδυλική στήλη

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα συνήθως εξελίσσονται σταδιακά με το πέρασμα του χρόνου, αν και δεν αποκλείεται να εμφανιστούν αιφνίδια.

Τα πιο συχνά συμπτώματα είναι:

• Αυχεναλγία (με πιθανή αντανάκλαση στα άνω άκρα ή στους ώμους)
• Αυχενική δυσκαμψία, η οποία επιδεινώνεται με τη πάροδο του χρόνου
• Απώλεια αίσθησης ή παθολογική αίσθηση των ώμων, των άνω άκρων ή (σπάνια) των κάτω άκρων
• Κεφαλαλγίες, και συγκεκριμένα στο οπίσθιο τμήμα της κεφαλής

Μικρότερης συχνότητας συμπτώματα είναι:

• Απώλεια ισορροπίας
• Απώλεια ελέγχου της ουροδόχου κύστεως ή των κοπράνων (στην περίπτωση συμπίεσης της σπονδυλικής στήλης)

Σημεία κι εξετάσεις

Η φυσική εξέταση συχνά αναδεικνύει την περιορισμένη ικανότητα κλίσης της κεφαλής προ του ώμου, καθώς και περιστροφή αυτής.

Η αδυναμία ή η απώλεια αίσθησης μπορεί να αποτελέσει σημείο βλάβης συγκεκριμένης νευρικής ρίζας ή της σπονδυλικής στήλης. Τα αντανακλαστικά, τις περισσότερες φορές, εμφανίζονται μειωμένα.

Μπορούν να διεξαχθούν οι ακόλουθες εξετάσεις:

• Αξονική τομογραφία ή μαγνητική τομογραφία της σπονδυλικής στήλης
• Ακτινογραφία αυχενικής μοίρας ή ολικής σπονδυλικής στήλης
• Ηλεκτρομυογράφημα
• Ακτινογραφία ή αξονική τομογραφία μετά τη χορήγηση σκιαγραφικού στη σπονδυλική στήλη (μυελογραφία)

Θεραπεία

Ακόμη κι αν η αυχεναλγία δεν υποχωρήσει στο σύνολό της ή κι αν επιδεινωθεί κατά διαστήματα, η επίγνωση αυτό-φροντίδας της ράχης, καθώς και η πρόληψη επαναλαμβανόμενων επεισοδίων ραχιαλγίας, μπορούν να συντελέσουν στην αποφυγή της χειρουργικής επέμβασης.

Στην πλειοψηφία τους, τα συμπτώματα της αυχενικής σπονδύλωσης σταθεροποιούνται ή βελτιώνονται με απλή, συντηρητική αγωγή, που περιλαμβάνει:

• Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη σκευάσματα (ΜΣΑΦ)
• Ναρκωτικά φάρμακα ή μυοχαλαρωτικά
• Φυσιοθεραπεία για την εκμάθηση ασκήσεων που πραγματοποιούνται κατ’ οίκον
• Ενέσιμα κορτικοστεροειδή σε συγκεκριμένα τμήματα της σπονδυλικής στήλης
• Ποικίλα άλλα φάρμακα προς αντιμετώπιση του χρόνου άλγος, συμπεριλαμβανομένου της φαινυτοϊνης, της καρβαμαζεπίνης ή τρικυκλικών αντικαταθλιπτικών, όπως της αμτριπτυλίνης.

Αν πάρα ταύτα, το άλγος δεν ανταποκρίνεται στα άνωθεν μέτρα ή σημειωθεί απώλεια κινήσεως ή αισθήσεως, τίθεται η λύση της χειρουργικής επέμβασης. Η τελευταία έχει ως στόχο την αποσυμπίεση των νεύρων ή της σπονδυλικής στήλης.


Πρόγνωση

Οι περισσότεροι ασθενείς που πάσχουν από αυχενική σπονδύλωση, εμφανίζουν κάποια μακροχρόνια συμπτώματα , τα οποία ωστόσο ανταποκρίνονται σε μη- επεμβατική θεραπευτική αγωγή και δε χρήζουν χειρουργική αντιμετώπιση.


Επιπλοκές

• Χρόνια αυχεναλγία
• Ανικανότητα συγκράτησης των κοπράνων (ακράτεια κοπράνων) ή των ούρων (ακράτεια ούρων)
• Προοδευτική απώλεια μυϊκής λειτουργίας ή αίσθησης
• Μόνιμη ανικανότητα (περιοδικά)

Επικοινωνία με τον ιατρό σας

Δοκιμάστε αγωγές που εφαρμόζονται κατ’ οίκον, όπως τη χρήση αυχενικού κολάρου (το οποίο μπορείτε να προμηθευτείτε από το φαρμακείο) και παυσίπονα σκευάσματα που δεν απαιτούν ιατρική συνταγή.

Καλέστε τον ιατρό σας αν:

• Η κατάσταση επιδεινωθεί
• Υπάρξουν σημεία επιπλοκών
• Παρουσιάσετε νέα συμπτώματα (όπως απώλεια κινήσεως ή αισθήσεως σε κάποιο τμήμα του σώματος)

Πρόληψη

Πολλές περιπτώσεις δε δύναται να προληφθούν. Λαμβάνοντας ωστόσο προληπτικά μέτρα έναντι του αυχενικού τραυματισμού (όπως τη χρήση κατάλληλου εξοπλισμού και σωστών τεχνικών κατά την άθληση), μειώνεται τον κίνδυνο.