"Τρεις σχεδόν δεκαετίες μετά το διεθνή διασυρμό της Ελλάδας από την αποκάλυψη του κολαστηρίου της Λέρου, το βήμα για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση στη χώρα μας έχει μείνει μετέωρο. Οι εικόνες από το Κέντρο Περίθαλψης Παίδων Λεχαινών μας επαναφέρουν σε εποχές που αποτελούν ντροπή για την ιστορία της ψυχιατρικής και παιδοψυχιατρικής, όνειδος για την ανθρώπινη υπόσταση", τονίζουν σε σημερινή τους ανακοίνωση οι Οικολόγοι Πράσινοι και προσθέτουν:

"Οι Επιθεωρητές Υγείας διαπίστωσαν άθλιες συνθήκες και η Ένορκη Διοικητική Εξέταση ακόμη δεν έχει αποδώσει ευθύνες για το δέσιμο των παιδιών και τον ξυλοδαρμό ασθενούς. Εντούτοις, χρειάζεται να εστιάσουμε στις αιτίες που εξακολουθούν να αναπαράγουν τέτοιες συμπεριφορές: Η υποχρηματοδότηση των υπηρεσιών, η ελλιπής ενίσχυσή τους με κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό, αλλά και η απουσία κοινής ηθικής πολιτικής ως προς τη διαμόρφωση του Εθνικού Σχεδίου για την Ψυχική Υγεία. Όλα αυτά, επαναφέρουν φαινόμενα παραβίασης δικαιωμάτων των ασθενών και συνθήκες που δεν έχουν καμιά σχέση με την παροχή ιατρικής και ψυχοκοινωνικής στήριξης.

Την παραπάνω διαπίστωση έρχεται να επιβεβαιώσει περιστατικό δίωξης εργαζόμενων στο Δρομοκαϊτειο, εξαιτίας της δεοντολογικής συμπεριφοράς τους προς τους ασθενείς. Δύο θεραπευτές (ψυχολόγος και νοσηλεύτρια), τιμωρήθηκαν από τη Διοίκηση του νοσοκομείου με στέρηση 25 ημερομίσθιων και ότι διοικητικά συνεπάγεται αυτό, εξαιτίας της υποστηρικτικής στάσης τους στον αγώνα των ασθενών που εργάζονται στο κυλικείο του νοσοκομείου και διαμαρτύρονταν για την περικοπή των αποδοχών τους (από τα τα 450 στα 170 ευρώ για 8ωρη εργασία). Πιστεύουμε ότι οι δύο θεραπεύτριες λειτούργησαν σε κοινωνικοθεραπευτικά πλαίσια, στηρίζοντας μια δίκαιη διαμαρτυρία που μεταξύ άλλων θα συνέβαλε στην προσπάθεια της χειραφέτησης των ασθενών. Καλούμε το Υπουργείο Υγείας, να μην επιτρέψει την οριστικοποίηση της άδικης αυτής διοικητικής πράξης: όχι μόνο για τις οικονομικές της συνέπειες, αλλά ως στήριξη της κοινωνικοθεραπευτικής σχέσης θεραπευτή-θεραπευόμενου.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι επισημαίνουμε πως η ψυχιατρική μεταρρύθμιση πρέπει με κάθε προσπάθεια να εδραιωθεί και ζητάμε:

- Την άμεση ενίσχυση των δομών αποασυλοποίησης που έχουν δημιουργηθεί.
- Την ανάπτυξη και ολοκλήρωση του δικτύου υπηρεσιών στην κοινότητα. Όσο το δίκτυο αυτό δεν ολοκληρώνεται, η χώρα συντηρεί δύο παράλληλα συστήματα (από τη μια τα άσυλα, από την άλλη οι νέες υπηρεσίες στην κοινότητα) με κόστος πολλαπλάσιο των υπηρεσιών που προσφέρει, αλλά και τροχοπέδη στην πολυπόθητη (και πολύπαθη) μεταρρύθμιση.
- Την προσαρμογή των εκπαιδευτικών προγραμμάτων των επαγγελματιών ψυχικής υγείας, με προσανατολισμό τους στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση και την κοινοτική ψυχιατρική.
- Την υποστήριξη των εργαζομένων στις δομές Ψυχικής Υγείας, που συχνά γίνονται θύματα βίας μέσω της κρατικής αδιαφορίας, της πολύμηνης καθυστέρησης των δεδουλευμένων τους και της ανασφάλειας για τη θέση εργασίας τους. Χωρίς να δικαιολογούμε βίαιες συμπεριφορές, σημειώνουμε ότι άνθρωποι που έχουν υποστεί βία, έχουν δυστυχώς περισσότερες πιθανότητες και να την ασκήσουν.
- Την αρωγή των οργανώσεων των ψυχικά ασθενών, που θα έπρεπε να έχουν και τον πρώτο λόγο.
Στην Ελλάδα του Μνημονίου, όπου το ΕΣΥ φαίνεται ότι θα είναι ένα από τα "θύματα", υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να ολισθήσουμε σε μεσαιωνικές πρακτικές ασυλιακού τύπου. Είναι η στιγμή που το σύστημα Ψυχικής Υγείας και οι διαχειριστές του οφείλουν να αποκτήσουν ενσυναίσθηση, να αντιληφθούν την παθολογία του και να τη θεραπεύσουν".