Λοιμώξεις, δηλητηριάσεις ή και ποικίλα φάρμακα μπορούν να προκαλέσουν βλάβες σοβαρές στην καρδιά του σκύλου σας, ιδίως μάλιστα αν πρόκειται για μεγαλόσωμο ζώο, όπως είναι οι Μεγάλοι Δανοί, τα ντόμπερμαν κ.λπ. Το κακό στις περιπτώσεις αυτές είναι ότι όταν εμφανιστούν συμπτώματα της διατατικής μυοκαρδιοπάθειας είναι μάλλον αργά, αφού η πάθηση έχει προχωρήσει. Υπάρχουν όμως και ενδείξεις τις οποίες ο προσεκτικός ιδιοκτήτης του σκύλου και ο κτηνίατρος μπορούν να επισημάνουν, ώστε να πάρουν τα μέτρα τους.

Η διατατική μυοκαρδιοπάθεια (Δ.Μ.) χαρακτηρίζεται από διάταση (ξεχείλωμα) του μυοκαρδίου, με αποτέλεσμα τη μειωμένη ικανότητα «δύναμης» για τη σύσπασή του. Κατά την ακτινολογική εξέταση διαπιστώνεται διόγκωση της καρδιάς η οποία ταυτόχρονα έχει απολέσει και τη φυσιολογική μορφή της.

Η παθολογική αυτή κατάσταση μπορεί να προσβάλει όλες τις φυλές των σκύλων, ως αποτέλεσμα ποικίλων αιτίων (λοιμώξεις, τοξικώσεις, δηλητηριάσεις, αντινεοπλασματικά και άλλα φάρμακα). Εν τούτοις, η Δ.Μ., που προσβάλλει πολύ συχνά τις μεγαλόσωμες και γιγαντόσωμες φυλές σκύλων, είναι ιδιοπαθούς αιτιολογίας (αγνώστου αιτιολογίας).

Στις ευαίσθητες φυλές περιλαμβάνονται τα Great Danes, Saint Bernards, Irish Wolfhouds, Newfoundlands κ.ά. Από τις μεσαίου μεγέθους φυλές τα Boxer και τα Doberman προσβάλλονται επίσης συχνά. Τέλος, από τις σχετικά μικρόσωμες φυλές, τα Bulldog και τα αμερικανικά Coker. Η Δ.Μ. αποτελεί μία, θα λέγαμε, ύπουλη παθολογική κατάσταση, καθ' όσον όταν πρωτοεμφανίζονται τα συμπτώματα η νόσος είναι ήδη προχωρημένη και είναι εμφανής η αλλοίωση της σιλουέτας της καρδιάς.

Τα ζώα προσκομίζονται συνήθως με περισσότερα του ενός από τα παρακάτω συμπτώματα: ταχύπνοια ή δύσπνοια, εύκολη κόπωση, βήχα, καταβολή-αδυναμία, ανορεξία, διόγκωση της κοιλιάς (ασκίτης) ή και οιδήματα των άκρων.

Σε περισσότερο προχωρημένες καταστάσεις παρατηρείται απώλεια βάρους με σημαντική ελάττωση των μυϊκών μαζών που αλλάζει τη μορφολογία του ζώου. Μάλιστα και ζώα που δεν παρουσιάζουν συγκέντρωση υγρού στην κοιλιακή κοιλότητα (ασκίτης) παρουσιάζουν χαρακτηριστική «κρεμάμενη κοιλιά».

Σπανιότερα η διάγνωση μπορεί να γίνει σε πρωιμότερα στάδια κατά τον τυχαίο κλινικό έλεγχο με προσεκτική ακρόαση της καρδιάς ή την εξέταση με τον ηλεκτροκαρδιογράφο ή υπερηχογράφο.

Άλλα ευρήματα που είναι δυνατόν να υποπέσουν στην αντίληψη του ιδιοκτήτη είναι η ωχρότητα των βλεννογόνων, που είναι αποτέλεσμα της κακής κυκλοφορίας του αίματος και της περιφερικής αγγειοσυστολής και ο θετικός φλεβικός σφυγμός που γίνεται αντιληπτός κατά μήκος του τραχήλου στις σφαγιδιτικές αύλακες. Τέλος, αρκετά ζώα παρουσιάζουν χρόνια διάρροια. Αυτά στην αρχή. Ποια όμως είναι και τα εργαστηριακά ευρήματα, πού στηρίζεται η διάγνωση της πάθησης και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί και να δοθεί κάποια θεραπεία θα τα δούμε στη συνέχεια.


ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΟΝΤΟΣ
Διδάκτωρ Κτηνιατρικής Σχολής Α.Π.Θ. & Τέως
Επικ. Καθηγητής της Παθολογικής Κλινικής της
Καθηγητής στην Εθν. Σχολή Δημόσιας Υγείας
Αντιπρόεδρος στο Δ.Σ. της Ελλ. Κτην. Εταιρείας


Διαβάστε επίσης

• Καρδιοπάθειες στο σκύλο: Επιβίωση χάρη στο ενδιαφέρον